Morgunblaðið - 07.09.1950, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 7. sept. 1950
I
tk.
Framhaldssagan 29
■tlllHllftllllHllllllllllllllHUIH
lllllllllllllllll
FRÚ MIKE
Eftir Kancy og Benedict Freedman
llll•llllllllllllllllllllllulllllllllll■lll■llllllllalllllll■llllllllll■lllllllll
Hann benti mjer á Nautið.
Það var einkennilegt hvað þessi
stóri klettur líktist mjög vís-
undahöfði. Jafnvel hálsinn
fylgdi með. En við vorum nú
farin að klifra upp eftir hon-
um. Hún var töfrandi þessi
veröld, sem Mike hafði alist
upp í, en enn sem komið var
þekkti jeg lítið til hennar.
Hvellur eins og þegar gler
brotnar barst að eyrum mjer.
Hvað er nú, hugsaði jeg með
•sjálfri mjer og leit til Mike.
Hann hafði hrópað í áttina að
Nautinu og þaðan bergmálaði
hljóðið aftur til okkar. Aftur
Og aftur heyrðum við hljóðið
er það endurómaði frá kletta-
giljunum.
„Nú skal jeg sýna þjer dá-
lítið, sem gaman er að horfa á“,
sagði Mike um leið og við geng-
um upp á efstu brúnina.y
Fyrir neðan okkur hringaði
sig spævi þakin ræma, eins og
slanga. Það var eins og kletta-
drangarnir í henni hjeldu upp
eftir ánni og brytu ísinn, sem
á fljótinu var í smámola. Þar,
sem ísinn hafði brotnað gat að
líta fossandi strauminn. Þetta
var Peace fljótið að brjóta af
sjer vetrarfjötrana. ísmolar
köstuðust upp á flúðirnar í ánni
Og smájaki varð á milli tveggja
stærri jaka og kastaðist minnsta
kosti þrjátíu fet upp í loftið.
Stærri jakar hoppuðu og köst-
uðust upp úr ánni, en ekki eins
hátt. Eftir að hafa legið undir
ísnum kvalin og pínd yfir vet-
urinn braust nú áin um til að
verða frjáls. Með sífellt meiri
hraða þeytti straumurinn ís-
kögglunum á undan sjer, muldi
þá og þeytti molunum upp í
loft. Hávaðinn var gífurlegur.
Svo langt, sem augað eygði upp
eftir ánni, köstuðust jakarnir
til, svo sólskinið glitraði alla-
vega á þeim og síðan f jellu þeir
aftur með skvampi og slettum
ofan í hringiðuna.
„Áin er reið“, hvíslaði jeg,
en þrátt fyrir dyninn frá ánni
heyrði Mike hvað jeg sagði.
„Hún er ekki reið. En hún
hristir af sjer veturinn eins og
við núum stýrunum úr augun-
um“.
„Hvernig vissurðu þetta.
Mike?“
„Að áin myndi brjóta af sjer
ísmn? Það er alltaf um þetta
leyti árs. Og þegar þú hefur
verið hjer eins lengi og jeg hef
verið gætir þú oftast sjeð fyrir
hvaða dag það verður“.
„En hvernig? Jeg skil það
ekki?“
„Snjórinn byrjar að bráðna
og þegar aðeins lítið eitt er eft-
ir af honum, þá er sá tími kom-
in að áin brýtur af sjer ísinn“.
Jeg gat ekki varist hlátri.
Hann var svo líkur mömmu, á-
gæt matreiðslukona, sem aldrei
gat sagt öðrum hvernig hún
færi að því að búa til góðan
mat.
Jakakastið hjelt áfram og
hálfri annari stundu síðar rann
áin auð og frjáls, en víða í henni
var þó klakahröngl, sem barst
með straumnum niður á við.
Jeg hafði áður hugsað um
ána, sem stöðugan og fastskorð-
aðan hlut. En nú hafði hún lifn-
að við. Með undraverðum krafti
hafði hún hrist af sjer fjötra
vetrarins. Hún var eins og björn
Irin; vaknaði af vetrardvala.
Jeg reyndi að segja Mike frá
tilfinningum mínum.
Mike var skógarins maður.
Hann skildi mig. „Skógarnir,
fjöllin og fljótin hafa öll sína
eigin skapgerð og tilfinningar
alveg eins og mennirnir. Þetta
þekkja Indíánarnir og halda
því fram að sumir staðir sjeu
illir og aðrir góðrir. Það eru til
nokkrir staðir í skóginum, sem
Indíáni myndi aldrei koma á
hvað svo sem í boði væri“.
,.Af því að þeir eru illir?“,
spurði jeg.
„Já, eins er með Ne parle pas
straumana. Það þýðir straumar,
sem ekki tala. Það er þess vegna
sem þeir eru viðsiárverðir.
Venjulega heyrir maður niðinn
í þungum straumum áður en
maður kemur að þeim og getur
maður þá gert sínar varúðar-
ráðstafanir. En þarna heyrist
ekkert hljóð, engin viðvörun.
Maður veit ekki fyrr en straum
arnir hafa gripið bátinn. Eng-
inn kemst lifandi gegnum
straumana. Einu sinni settu
Indíánarnir bát ofan við straum
ana og biðu svo fyrir neðan þá.
En aldrei sáu þeir svo mikið
sem eina fjöl úr bátnum. Hann
hefur malast mjelinu smærra“.
Jeg leit niður í hringiðuna.
Mig svimaði og jeg flýtti mjer
þá frá brúninni.
Við gengum yfir klettinn að
þeirri hlið, sem við höfðum
klifið upp. Að klifa niður er allt
af erfiðara en að klifa upp, og
Mike varð oft að rjetta mjer
höndina, og hjálpa mjer svo jeg
ekki hrapaði. En jeg kunni illa
við að staulast niður á við í
klettunum, nema vita hvert jeg
væri að fara. Jeg snjeri mjer
fram og vóg salt á brúninni,
og reyndi að finna með fætin-
um einhverja syllu til að stíga
á. Mike horfði á mig og skelli-
hló, og þess vegna sá hann þá
ekki á undan mjer. Hann klifr-
aði líka aftur á bak og sá þess
vegna ekki út yfir sljettuna. En
á hæðinni andspænis Nautinu,
sá jeg koma í ljós menn, hunda
og sleða.
„Mike, Mike, sjáðu!“
Við klifum á ný upp á Nautið-
og horfðum á hópinn aka eftir
sljettunni fyrir neðan. Hópur-
inn dreifðist þar nokkuð og nú
mátti sjá að það voru minnsta
kosti fimmtíu menn, sem háðu
kapphlaup yfir sljettuna.
„Þetta eru nágrannar okkar.
Allt menn frá Hudson Hope“.
Jeg horfði á þá forvitnisleg-
um augum. Þeir voru að koma
heim eftir vetrarveiðarnar. Nú
myndi íbúatala þorpsins kom-
ast upp í 'um það bil 135 manns
með Indíánunum og varaliðinu.
Sleðarnir voru hlaðnir dökk-
um skinnum.
„Hvað hafa Jaeir mikið upp
úr vetrarveiðunum, Mike?“
„Sex hundruð dollarar myndi
verða meðal hagnaður. En flest-
ir þeirra skulda Joe Henderson
mikinn hluta af þeirri upphæð.
Hann útbýr þá og fær svo borg-
að eftir á“.
„Það er fallega gert af hon-
um“.
„Það er verslunin“, útskýrði
Mike. „Hann verslar ekki við
þá nema þeir standi í skilum“.
Bæði hvítir menn og Indján-
ar hlupu með sleðum sínum,
veifuðu og hrópuðu. Jeg sneri
mjer við til að sjá á hvað þeir l
væru að hrópa og úr gagnstæðri
átt kom hópur kvenna hlaup-
andi. Þegar hóparnir tveir nálg
uðust hvor annan reyndi jeg að
þekkja konurnar. —■ Þarna var
Ookoominou gamla, sem hafði
spýtt á gólfið í tesamkvæminu
forðum. Og þarna var Ninalak-
us og hljóp ljettilega nokkuð á
undan hinum. Jeg reyndi að sjá
út á hvaða menn hver þeirra
hrópaði. Einkennileg eftirvænt-
ing gagntók mig. Þessar konur
höfðu ekki sjeð menn sína í sjö
mánuði samfleytt.
Eftirvæntingin jókst. Nú voru
hóparnir komn;r það nálægt
hvor Öðrum að fólkið þekkti
hvort annað og nú renndu menn
augunum frá andliti til andlits
uns þeir fundu þá eða þann, sem
þeir leituðu að.
Nokkrir köstuðu húfum sín-
um upp í loftið og nokkur húrra
hróp heyrðust meðal mann-
anná. Konurnar stönsuðu, ein
eða tvær þeirra gegnu þó ró-
lega áfram, en hópurinn stóð
kyr.
Karlmennirnir voru nú komn
ir til þeirra og hóparnir blönd-
uðust. Nokrir menn gengu fram
og náðu í konu sína og fóru með
hana að sleða sínum. En þeir,
sem það gerðu vocu allir hvítir
menn og konur þeirra ungar.
í flestum tilfellum var það
konan, sem gekk til manns síns
en hann tók, án þess að mæla
orð af vörum, þunga húð af sleð
anum og kastaði í fang hennar.
Án þess að mögla tóku konurn-
ar við hverju skinninu af öðru,
uns þær kiknuðu undir byrð-
inni. Þá reiddu mennirnir svip-
ur sínar og hundarnir tóku að
gelta og kvenmennirnir hjeldu
af stað.
Smám saman drógust konurn:
ar aftur úr þar til menn og
konur voru aftur sitt í hvorum
hóp.
■iiJiiiiiiiiiiiiijiiiiiiiMiiiiniaimiaiMiiiiiiiimiHii
Klukkan
B. |
Auglýsingar, |
sem birtast eiga í
sunnudagsblaði |
í sumar, þurfa aS vera j
komnar fyrir
klukkan 6 |
á föstudögum.
niiiiiiiiiinii
aiiHHiiiiiiiiiiiiiiititnuHiMimmnnamMnaMMHMMi
Heimilisfeður 1
Ung stúlka vill taka að sjer |
lítið húsmóðurlaust heinnli, {
gjaman með 1—2 bömum. Sjer-
herbergi áskilið. Nafn og heirn-
ilisfang ásamt helstu upplýsmg
um leggist inn á afgr. blaðsins
fyrir 10. þ.m. merkt: „Húsmoð-
ur — 919“.
IbHmlhMw
FJAÐRAFÁNINN
1.
EINU SINNI var góður og vitur konungur, sem átti fallega
d.óttur. Alla ríku aðalsmennina í landinu langaði til að fá
kóngsdótturina fyrir konu, en hún vildi engan þeirra. Hún
l afði kynnst ungum fátækum skógarhöggsmanni, sem átti
heima inni í skógi, og henni þótti ekki vænt um neinn nema
hann.
Konungurinn var bæði góður og sanngjarn, svo að hann
vildi gera það, sem rjettast var. En samt vildi hann ekki
móðga alla aðalsmennina í landinu.
En dag nokkurn fjekk konungurinn ólæknandi veiki. —■
Eann varð mjög hryggur og sat allan daginn án þess að
hreyfa sig eða gera nokkuð, og hann sást aldrei brosa. Þá
voru látin boð út ganga frá höllinni þess efnis ,að hver sá,
sem gæti fært konunginum gjöf, sem gerði hann glaðan,
skyldi fá dóttur hans fyrir konu. En því var vandlega haldið
leyndu, að konungurinn væri veikur.
Þessi boð gerðu alla ríka menn í landinu mjög vongóða.
Þeir tóku fram alla peningana sína og lögðu af stað til fram-
andi landa til þess að kaupa þá dýrmætustu hluti, sem til
voru í heiminum. Sumir vonuðust eftir því, að þeir gætu
glatt konunginn með því að gefa honum borðdúk, ofinn úr
i gulli, og aðrir hugsuðu sjer að koma honum á óvart með
því að færa honum fallegar myndir í skrautlegum römm-
um.
Auðugasti aðalsmaðurinn í konungsríkinu ákvað að gefa
konunginum eitthvað frumlegt, sem hefði aldrei verið búið
til fyrr. Hann sagði, að hann ætlaði að reita eina fjöður af
ölium skrautlegustu fuglum heimgins og búa til fána úr
þeim, svo fallegan, að slíkt hefði enginn sjeð.
„Jeg kæri mig ekkert um fjaðrir af ljótu brúnu og gráu
fuglunum hjerna í landinu,“ sagði hann. Og svo lagði hann
af stað til heitu landanna, þar sem fagurlitu fuglarnir eiga
heima.
Brúnu og gráu fuglunum var alveg sama um það, þó að
þeir væru skildir út undan. Þeir voru glaðir og sungu sæt-
tega- ^ ^ *llíi
llTíluí*
astlu.
★
Andlegt heilbrigði.
Það var á geðveikrahæli. Læk iir-
inn var að útskrifa sjúkling, tcra
virtist hafa náð fullum bata.
„Hvað ’ ætlarðu nú að gera, þcgar
þú kemur út af hælinu?" spurði
læknirinn.
„Ja, jeg get nú auðvitað tekið 'yr-
ir lögfræðistörf, þvi að jeg var bús.
inn að lesa lög við Háskólann", svar-
aði sjúklingurinn fyrrverandi, „og
svo get jeg orðiS leikari, því að jeg
Ijek talsvert á skólaárunum, og :vo
get jeg auðvilað líka orðið teketill“.
★
Vitlaus tilgáta — en sanit
Lilja, fjögurra ára, hafði eignast
Iitinn bróður, og var sjer þess vel
meðvitandi, að mamma hennar hafði
átt hann. Einn góðan veðurdag var
hún að virða snáðann fyrir s’er.
Hrópaði hún þá hlæjandi og þó.tist
vera fyndin: „Svei mjer þá, pabbi,
jeg held bara, að þú eigir hann ’. tla
bróður. Hann er svo líkur þjer.“
Góð barnfóstra.
Maggi vildi ekki sofna og prbbí
hans ákvað að gripa til sinna ráða.
Hann lagði drenginn í rúmið, setrist
hjá honum og tók að syngja við-
kvæm vögguljóð svæfandi röddu.
Mamma sat frammi í stofu og beiS
átekta. Lengi vel heyrði hún sönglið
en loksins datt allt í dúnalogn, og
hún heyrði að læðst var að stoíu-
dyrunum. Hún sneri sjer að þeim og
sagði fegins döddu: „Er hann nú Joks
ins sofnaður?“
„Já“, svaraði Maggi glaðlega, sem
stóð í dyrunum, „hann er alveg r.ý
sofnaður".
★
Meintu það sama.
Doktor nokkur frá Westminster
sem var mjög légvaxinn, stóð íitt
sinn í dyrunum á veitingahúsi.
Övenjulega hár irskur harón kom að
og sagði: „Viljið þjer leyfa mjer að
komast framhjá, herra risi“.
Doktorinn vjek lsurteislega til.
hliðar og sagði: „Gjörið þjer svo vel
herra dvergur.“
„Ö“, hrópaði harómnn afsakatidi.
„Jeg var að meina andlega stærð
yðar“.
„Og jeg“ svaraði doktorinn kulda-
lega „var að meina það sama Ljá
yður.“
LF LOFTVR GETVR ÞAÐ EKKI
ÞÁ HVER?