Morgunblaðið - 26.10.1950, Síða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Fimtudagur 26. okt. 1950,

Framhaldssagan 72
nillllllllllHIIIIIHMIIIMIIHIIIIilllllllllilMlIUM
niiiiuiiiiuiiiiuiuiiiijiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin:
FRÚ MIKE
Effir Nancy og Benedict Freedman
rneð hann og setti hann í fanga-
búrið. Jeg fór að sjá hann og
sagði: .,Jeg er ekki stelputuska,
ckki Indíáni." Jeg segi honum
frá barninu hans. Hann settist
við rimlana og segir: „Það er
allt í lagi með þig. Stjórnin
greiðir 50 dollara á ári með börn
um sem enginn karlmaður á. Þú
sjerð. að jeg geri þig auðuga
konu.“ Hann reigir höfuðið og
hlær. Hlær að mjer, en jeg er
engin stelputuska. Jeg var með
hnífinn minn við belti mitt, jeg
tók hann og stakk, stakk eins og
jeg gerði, þegar jeg lógaði svín
inu mínu í fyrra með því að
fítinga í hálsinn á því. Rauð
blóðbuna fossaði út um munninn
hans, munninn sem ennþá hló,
— hló að mjer. Jeg fór heim og
drakk dökka lyfið og varð mik-
ið veik. Barnið mitt dó, það er
dautt, dautt, dautt.“ Hún söng
þetta eins og vögguvísu yfir
harninu mínu.
„Cardinal1 segir Mike.
„Cardinal" át hún eftir hon-
um og spýtti.
Oh-Be-Joyful leit á Mike leiftr
andi augum.
„Bíddu“ sagði hann. „Það get
ur verið að hún hafi ímyndað
sjer þetta. Hvar fjekkstu hníf-
i.nn?“ spurði hann hana.
„Hnífinn?" Hún mundi nú
ekki lengur það sem hún hafði
sagt okkur.
Mike sagði: „Þú ert ekki
stelputuska. Hann hló að þjer.
Þú stakst hnífnum í háls hon-
ura. Hvar fjekkstu hnífinn?
Hugsaðu þig um. Hvar f jekkstu
hnífinn?“
„Hnífinn minn?“ sagði hún,
„jeg á hann“.
„Jonathan Forquet hjó eldi-
Við fyrir þig í vetur.“
„Hann á hann ekki“. Hún fór
að gráta. „Hann gaf mjer hann.
Hann sagði að jeg mætti eiga
hann.“
,"já“ sagði Mike. „Þú mátt
eiga hann. Ef þú lætur míg hafa
barnið, máttu eiga hann.“
„Eiga hann alltaf?“ spurði
hún.
„Alltaf“.
Hún rjetti honum barnið.
21. kafli.
Það var um uppskerutímann.
Indíánamir voru að undirbúa
mikla hátíð. og jeg hafði fallist
á að vera með í matvælanefnd
inni. Alla síðustu viku höfðu
streymt til mín Indíánar úr öll-
um nágrannaþorpunum. Þeir
komu í þeim tilgangi að biðja
mig að skrifa nöfn þeirra niður,
sém þátttakendur í matvæla-
hátíðinni. Á eftir nafninu var
skrifað, hvað hver ætláði að
leggja fram: hálft dádýr, heilt
dádýr, tveir bjórar, eða kannski
sjö kanínur. En þar sem allar
þessar skepnur voru enn óveidd
ar, var erfitt um það að segja,
hvað á boðstólum yrði á háhíð-
ínni.
Bömin höfðu dögum saman
safnað saman eldiviði og honum
hafði nú verið vandlega raðað
undir stóra jámpotta, sem
hengdir voru á grindur, er kom
ið hafði verið upp í rjóðri
nokkru.
Matvælin tóku nú að streyma
ið bóka, að hann mundi koma
með brúnan björn, kom með
tvær endur og fiskkippu.
Strong Bow, sem ætlaði að
koma með elgsdýr, kom og
sagði langa sögu og lagði fram
ungan broddgölt. En mjér stóð
á sama, þótt ekki stæðist það
sem þeir höfðu áður sagt, svo
lengi sem matvælin hjeldu
áfram að berast. Konurnar
komu rjett fyrir hádegi og því
sem þá hafði borist var skipt
á milli þeirra til fláningar.
Þetta kvöld tók jeg fram
gaupuskinn, sem bryddað var
með rauða silkiflauelinu. Það
hafði Mike gefið mjer, daginn
sem Ralph fæddist. Jeg átti eng
an ættingja sem Ralph hjet og
svo var einnig um Mike.
— Við gáfum honum þetta
nafn, vegna þess að okkur
fannst það báðum fallegt
nafn. Jeg tók einnig fram hvítu
gæruna sem Mustagan hafði gef
ið mjer þegar við fórum frá
Hudson Hope. Svo kallaði jeg á
Oh-Be-Joyful.
„Viltu vera í þessu á morg-
un?“
Hún brosti og hristi höfuðið.
„En sjáðu,“ sagði jeg. „Það
er mátulega stórt fyrir þig“.
Hún renndi fingrunum um
skinnið.
„Mátaðu það“ sagði jeg.
Hún hristi höfuðið. „Jeg býst
ekki við að jeg fari.“
„Jeg hjelt jeg ætti að vera
heima hjá börnunum“, sagði
hún.
„Þú getur ekki verið heima
hjá þeim, því þau fara líka.
Auk þess væri leiðinlegt ef þú
misstir af leikjunum og hátíða-
höldunum og dansinum á eftir.
Það verður áreiðanlega skemmti
legt.“
Hún sagði ekkert. Jeg ljest
ekki gefa því neinn gaum.
„Mátaðu það“ sagði jeg aftur
hvetjandi.
Hún gerði það treglega en ljet
sjer á sama standa. En þegar
hún sá sjálfa sig í speglinum
sem móðir mín hafði sent mjer,
kom roði í kinnar hennar. Henni
fóru þessi hvítu skinnskartklæði
mjög vel. Hún andvarpaði von-
leysislega og gekk frá speglin-
um.
Jeg velti þessu fyrir mjer,
eins og jeg hafði furðað mig á
þessu þegar Jonathan var lát-
inn laus, hvað eiginlega hefði
komið upp á milli þeirra. Með-
an hann var í fangelsinu hafði
hún verið hjá honum hverja
stund sem hún þurfti ekki að
gera eitthvað fyrir mig, en síð-
an hann var látinn laus hafði
hún naumast sjeð hann. Einu
sinn hafði hann komið að hús-
inu með sendingu til Mike, en
þá lokaði hún sig inni í herbergi
sínu. 1 annað skipti kom hann
til að láta vita af vísundahjörð,
sem hann hafði sjeð í nágrenn-
inu. Hann horfði lengi á her-
bergisdymar hennar, en opnaði
þær ekki.
Oh-Ben-Joyful fór úr skart-
klæðunum, braut þau vandlega
saman og lagði þau á rúmið.
„Hafðu þau með þjer í her-
bergið þitt“, sagði jeg.
„Þakka þjer fyrir“ sagði hún.
„Þau eru svo falleg“.
Jeg teygði mig undir rúmið
og dró fram inniskóna hans
Mike. „Jeg geri ráð fyrir, að
Jónathan verði við hátíðahöld-
in“, sagði jeg.
„Jeg veit það ekki‘, svaraði
hún.
„Hvað hefur komið fyrir“,
spurði jeg.
Hún sat áhyggjufull á svip á
rúmstokknum. „Á sumrin
standa dádýrin klukkustundum
saman út í ánni. Hvers vegna,“
„Hvað?“ spurði jeg dálítið
óþolinmóð yfir þessari óbeinu
röksemdarfærslu sem allir
Indíánar beittu.
I „Hugsaðu þjer áhrifin sem
hann hefur orðið fyrir, er hann
sat allt sumarið í fangabúrinu,
en gat ekki farið frjáls sinna
ferða um skóginn, eins og hon-
úm er nauðsynlegt1.
„Já, það er erfitt að kynnast
Jonathan“, sagði ég. „Erfitt að
skilja ýmsar hans gerðir. Hann
lifir samkvæmt lögum, sem
hann hefur sjálfur sett sjer.
Auðvitað vildi hann ekki segja
Mike að hann hafði gefið frú
Marlin hnífinn, vegna þess að
hann vildi ekki að henni yrði
hegnt. Hann hjelt að hún yrði
sett í fangelsi eða þá að hún
hlyti dauðarefsingu. Og það var
ekki hægt að koma honum í
skilning um þetta, vegna þess að
hann hafði aldrei sjeð spítala
Hann skildi ekki, að hún myndi
verða send þangað og þar yrði
henni hjúkrað.*
Oh-Be-Joylful hristi höfuðið
óþolinmóð. „Þú skildir hvernig
það var með hnífinn. En Mike
undirforingi sagði við Jonathan
„Segðu að þú hefir ekki gert
það, og þá ertu frjáls þinna
ferða.“
„Hann er bara svolítið þrár,
það er allt og sumt.“ Mike vildi
fá að vita hvað Jonathan hafði
gert og hvar hann hafði verið
þetta kvöld, en hann kaus frek
ar að þegja og varð því að fara
í fangelsið. Það kann ef til vill
að virðast dálítið ósanngjamt“,
viðurkendi jeg, „en þetta er svo
líkt Jonathan".
Oh-Be-Joyful virtist tala við
sjálfa sig. ,Jeg hjelt að hann
hefði myrt Cardinal. Jonathan
hann las hugsanir mínar. Og
það er þess vegna, sem hann
segir ekkert, og þessvegna fór
hann í fangelsið.“
„Jeg skil þetta ekki ennþá“.
..Hann vildi ekkert segja. Jeg
fæst ekki við menn sem eru í
fangahúsi, laða þá ekki að rim-
unum með smeðjulegu tali og
jeg drep ekki menn með hníf,
sem ekki hafa hníf til að verja
sig með“ — þetta vildi hann
ekki segja. Hann vildi, að jeg
vissi hvað hann hugsaði. En þá
gerði ieg það ekki. Jeg veit bara
að Cardinal er óvinur hans. Jeg
.veit að Jonathan átti hnífinn,
sem var í hálsi Cardinals, en jeg
veit líka að Jonathan er reiður
við mie. og beirri reiði gleymir
hann aldrei.“
Nú fór jev að skilia hug
Jonathans, skilia hina óbeinu
rás hugsana hans. Hugmynd
hans um ást virtist vera sú. að
stúlkan hans ætti að skilia
hann. Hann taldi sig e^k? burfa
að skýra henni frá tilftnnfnmim
sínum, heldur átti ga^nkvæmur
skilningur að ríkia milli þeirra.
Það sem hann hafði gert og það
sem hann mundi nera, átti hún
að vita um iafnvel og hún
bekkti andlit hans. Hún átti að
vitn sð hann mundi ganga af
Cardmal dauðum, en hún átti
að v’ta að hann mundi aldrei
mvrða bann á Ivmskufullan hátt
Jonathan skvrði henni ekki frá
neinu. af því að honum fannst
mM&tsbtöb
Hákon Hákonarson gerist sjómaður
HJER HEFST ný saga, sem er eftir norska skáldið
Falk-Ytter. Hún segir frá hraustum strák, er lendir I
mörgum æfintýrum og svaðilförum. Fylgist með ferli
Hákonar frá upphafi. Nú byrjar hann sjálfur að segja frá;
%
Hákon Hákonarson heiti jegf og það hefir elsti sonurinn
í fjölskyldunni minni heitið í marga, marga ættliði. Og
skipstjórar hafa þeir verið, allir saman. Fyrir langa löngu
voru þeir nú víst reyndar sjóræningjar.
Vs'~ *«
ys,----------
Enginn veit, hvað ættm oKKar hefir búið lengi á bænum
okkar, sem stendur inni í djúpum firði, svo að fjölskyldan
mín er svo sem nógu góð og ættarnafnið okkar er ekki sem
verst heldur.
Við komumst vel af. Sjórinn gaf okkur það, sem við
þörfnuðumst, og það hefir víst aldrei verið neinn vafi á
því, að jeg ætti að verða sjómaður líka. Að minnsta kosti
var jeg aldrei spurður hvort mig langaði til þess. Það var
tkki verið með neinar óþarfar spurningar heima hjá mjer.
Pabbi sagði, að þannig eða þannig skyldu hlutirnir vera, og
svo var ekki talað meira um það.
Og svo einn góðan veðurdag var jeg sendur um borð í
skútu nokkra sem káetudrengur. Það er að segja, jeg átti
að hefja starfið sem nokkurs konar aðstoðardrengur fyrir
skipstjórann. Jeg hafði ekkert út á það að setja, en hefði
einhver forfeðra minna sjeð, að jeg lagði á borð fyrir gaml-
ingjann og burstaði skóna hans, hefði honum efalaust fund-
ist heiminum hafa farið sorglega aftur.
^lflíbtXy *
GÓ8 skipti.
„Það er komið með friðarflagg,
herra.“
„Hvað vilja uppreisnarmennim-
ir?“
„Þeir vilja skipta á nokkrum
hershöfðingjum og einni dós af
niðursoðinni mjólk.“
★
Örökfastur er maður, sem heldur
þvi fram, að hann viti ekki neitt,
en stekkur upp á nef sjer, ef þú
samþykkir.
★
„Einu mistökin á læknisferli
mínum“, sagði læknirinn, „voru
þegar jeg sagði sjúklingi að hann
hefði hægðartruflun og komst svo
að því á eftir að hann hafði vel haft
efni á lungnabólgu.“
★
Kvikmyndahússauglýsing:
„Þegar Magga fór að heiman, 1
fjórum hlutum“.
★
Sonur föður síns.
„Ef jeg gæfi þjer hundrað krón
ur“, sagði Gyðingurinn við sort
sinn, „h-vað myndirðu þá gera?“
,Telja þær“, var svarið.
★
Eiginkona: „Gætirðu gefið mjer
svolitla peninga?"
Eiginmaður: „Já, elskan, hvað
lítið?“
★
„Hann var duglegur ungur maður
þegar hann gifti sig“.
„Já, en dugnaður hans var til
einskis.“
„Nú?“
„Hún klófesti hann, ekki satt?“
★
Bein aflei8ing.
Húsmóðirin: „Mjer finnst jeg
kannast við yður.“
Gestur: „Já, jeg kom fyrir um það
bil mánuði síðan og þjer keyptuð af
mjer matreiðslubók.*'
Húsmóðirin: „Og hvað hafið þjer
að selja núna?“
Gesturinn: „Ó, það er bók um það,
hvemig á að fara að lækna ýmsa
magaveiki."