Morgunblaðið - 22.11.1950, Side 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 22. riðv. 1950,

Framhaldssagan 1

TACEY CROMWELL
Skáldsaga effir Conrad Richfer.
riiiHUHimiimimiiimiiiiiiiiHMmimimHiMiiiiiiiiiiiiimiimiiiimimimiiiiMiiiiiiiMiiiiiMiiiMiimiiiiiiiiMimiiiiiiimiiiiHiiiMiitiiiiMiiititmiaiimiimiiiiiniiHiimimii
m*
m
1. kafli.
Jejg hefði heldur kosið að
segja að það hefði verið ein-
hverjum óskyldum að kenna,
að jeg fór svona ungur að heim
an. En bað hefði ekki verið
satt. Wiekers Covington var
föðurbróðir minn og jeg hafði
verið Iátinn heita í höfuðið á
honum. Stundum hataði jeg
hann, en núna, begar jeg er
orðinn eldri, finnst mjer bað
ekki. hafa verið allt honum að
kenna. Hann var ólánsmaður,
bví .það var sama, hvað hann
tók sjer fvrir hendur, það fór
allt illa. Hann þoldi það ekki
sjálfur og reyndj. að upphef ja
sjálfan sig meðþví að láta aðra
kenna á því. Því ver sem hon-
um gekk, þeim mun skapverri
varð hanr Brátt var svo kom-
ið, að hann þoldi ekki nókkurt
andsvar, cg þá varð hann stund
um eins og brjálaður maður.
Einstaka sinnum kom það fyr-
ir að hann vildi vera vingjarn-
legur við t'ólkið niðri í þorpinu,
en þá var eins og allir forðuð-
ust hann án þess þó að gera
sjer grein fyrir, hvernig stóð á
því.
En jeg vissi það, og margir
aðrir vissu það líka. Hálfbróð-
ir minn, Gaye, þoldi ekki ná-
vist hans, og fór þegar hann
kom. Gaye og jeg áttum sömu
móður, og mjer þótti vænt um
hann. Hann var tólf ára, þegar
móðir mín do, en hún dó þeg-
ar jeg faiddist. Fólk sagði að
það hefði verið guðs náð að
hún skyltíi ekki lifa það, þeg-
ar faðir minn fórst við Holen-
back Quarry. Mjer var sagt, að
hún hefði verið ákaflega þrif-
in og dueleg húsmóðir, en jeg
þekkti aldrei neitt til þess. Við
áttum heirna við Cat Creek í
austanvc-rðu Kansas-ríki, og
Wickers frændi minn kom þang
að til að taka við stjórninni,
þegar móðir mín var komin i
gröfina. Húsið var tveggja
hæða timourhús, fúið og veð-
urbarið. Þegar rigndi, varð það
næstum svart á að lít.a. Fljótt
á litið var eins og það hefði
aldrei veríð málað, en uppi
undir þakskegginu hafði jeg
sjeð gular skellur. Jeg lá
stundum í grasinu og reyndi að
sjá fyrir mjer, þegar það var
gulmálað, og ljós í öllum glugg
um, og orgel móður mínnar og
rósótt gólfteppi í stofunni. —
Nágrannakonan hafði sagt
mjer að einu sinni, þegar hún
hafði komið að heimsækja móð
ur mína, hefði hún sjeð spjald
fyrir ofan dyrnar, þar sem á
stóð: „Gerið svo vel að þurrka
af skónum ykkar á mottunni“.
Nú var gólfið alltaf óhreint og
þakið lak á rigningardögum.
Þegar jeg geng núna framhjá
húsi, þar sem verið er að sjóða
úldið og skemmt kjöt, þá dett-
ur mjer alitax í hug húsið okk-
ar í Kansas, og jeg sje fyrir
mjer dagblöðin sem troðið var
í rifurnar og óuppbúin rúmin,
og mjer finnst jeg finna lykt-
ina af óhreinum fatnaði og rotn
andi rottum undir gólffjölun-
um.
En þið megið ekki halda að
jeg hafi ekki átt neitt, sem
xnjer þótti vænt uin. — Á heit-
um sumarkvöldum, eftir sólset-
ur kom hún til mín, stjarnan
mín. Þegar jeg var kominn úr
buxumrm og skyrtnnni og lá
alls-nakinn ofan á rúminu, sá
5eg hana á mílii greinanna á
i eplatrjenu. Hún logaði og lýsti
þarna á vesturhimninum. Jeg
: veit ekki, hvernig stóð á því,
i að mjer þótti svona vænt um
hana. Kannske af því að hún
: var hjá mjer í einverunni á
j næturna. Kannske líka af því
; að hún var gul, eins og húsið
: okkar hafði verið, þegar móð-
i ir mín lifði, og hún var á vest-
j urhimninum, og einhversstað-
, ar þar áleit jeg að sál móður
. minnar mundi vilja vera, ná-
j lægt Gaye í New Mexico. Frá
í því jeg var fimm ára, lifði jeg
fyrir það éitt að komast til
hans.
Og það varð fyrr en jeg bjóst
við. Taðan lá ennþá í túnskik-
anum. Þegar jeg var barn, var
jeg ekkert látinn vinna, en nú
var jeg átta ára, kominn á ní-
unda ár, og þó að jeg væri lít-
ill vexti, gat jeg ráðið við tólf
ára stráka. Jeg hafði rakað
sjálfur með þessari einu ryðg-
uðu hrífu sem við áttum. Svo
kom frændi minn með gaffal
og við fórum að setja upp í sát-
ur. Það var alveg orðið þurrt
og mátulegt til þess að setja
það inn, en þá kom rigningin.
Það var sama, hvað jeg gerði
það sem eftir var dagsins, það
var aHt rangt. Og þegar jeg
miss.ti pönnuna með eggjunum
á eldhúsgólfið, þá fjekk jeg
heljarmikið spark í rassinn, svo
að jeg þeyttist eftir gólfinu og
ofan í eggjakássuna. Þá var
eina huggun mín sú, að heyið
hans var ennþá úti í rigning-
unni. Jeg laumaðist út úr hús-
inu um nóttina og berfættur óð
jeg yfir forarpollana og í gegn-
um rennblauta runnana. Jeg
bað til guðs alla léiðina að það
mundi rigna þangað til heyið
hans yrði svart á túninu.
Þegar jeg kom loksins nið-
ur síðustu hæðina, sá jeg hús
og hlöðu Calhouns frænda
míns í morgunskímunni og þá
vissi jeg að jeg hafði gengið
átján mílur. Upp næstu hæð lá
ruddi vegurinn til vesturs, en
jeg v,ar orðinn uppgefinn. Hann
var góður maður, skyldur mjer
í móðurætt mína. Svarti hund
urinn hans, Tippy, kom gelt-
andi á móti mjer. Þegar hann
var búinn að þefa að mjer,
þekkti hann mig og stökk ýlfr-
andi upp um mig og sleikti mig
í framan. Jeg skreið undir þurrt
heyið í hlöðunni og hann lagð-
ist niður við hliðina á mjer og
dinglaði rófunni. Hann var hjá
mjer allan daginn, en stökk
við og við út til þess að gelta
af miklum ákafa, þegar vagn-
ar fóru framhjá. En svo kom
hann aftur til mín, hreykinn,
eins og hann hefði rekið á flótta
heilan her. Jeg hafði stolið
brauði að heiman og jeg gaf
Tippy af því með mjer. — Það
rigndi á hlöðuþakið allan dag-
inn. Um fimmlcytið fannst
mjer jeg heyra í kerrunni að
heiman og þá var jeg feginn,
að jeg hafði ekki gert vart við
mig á bænum. Nú gat Calhoun i
frændi minn sagt með hreina1
samvisku að hann hefði ekkert
sjeð til mín.
Um nóttina hjelt jeg áfram'
eftir veginum. sem lá í veitur.'
Eftir nokkra göngu kom jeg að
áningarstað við Bieber-skóg- j
inn. Jeg vissi að fólk, sem var
á leið vestur yfir, hjelt þar oft
kyrru fyrir yfir nóttina. Jeg
narraði Tippy til að koma með
mjer. Hann hlvtur að hafa

■m*

Hákon Hákonorson
haldið að jeg ætlaði að fara í
stutta gönguför og að við mund
um koma aftur til Calhous
frænda fyrir morgun. En þeg-
ar fór að birta lágum við báð-
ir undir skinni uppi á vagni.
Vagnarnir voru tveir. Annar
var svo hlaðinn farangri að i
hjólin voru hálf á kafi í for-|
inni. Það var dót, sem þurfti.
ekki að taka upp fyrr en kom- j
ið væri á áfangastaðinn. Hinn
var ljettari með fatnaði og
sængurfötum. Jeg heyrði að
tveir menn voru að tala saman
og ákvað hvað jeg skyldi segja,
þegar þeir fyndu mig. — Jeg
ætlaði að segja að jeg væri tíu
ára og jeg kæmi frá Missouri,
því þá mundi vera of langt að
senda mig heim.
Þegar vagninn fór af stað,
sleikti Tippy mig í framan. —
Hann hefir líklega haldið að nú
værum við að fara aftur heim.
Um hádegi var numið staðar og
þá ýlfraði hann hátt. Jeg er
viss um að hann hefir hugsað
sem svo: Loksins erum við
komnir heim.
KiiKj w \
Kf' V. Kj il I I> 1 1. fc
er jólagjöfin
llllllllllllllilllllllllHHHHI
ipmnm
a co.
ri\' jÁigfgi
_,7
■ •MIIIHIHHIHIIHHHIHHIH’

IIIIIHIIHHIltllllllllHllllllllllllll lllll lllllllllllllllll tlllHllli
j Sýnikensfa}
i Húsmæðrafjelag Reykjavikur =
: heldur 3ja daga námskeið í :
\ bakstri og smurðu brauði, er i
t hefst mánudaginn 27. nóv,, kl. I
! 8 síðdegis. Uppl. i síma 80597 §
i og 5236. |
IIIIIHIIIIIIMI 111111(111 IIII lllll IIIHHIH (IIIIIMIII llll(^lHIIII’
•iiiiiiiHiimiiiimiMiiiHiiiimiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMHHiii
Notað timbur
til sölu
Co. 1900 fet %“x6“
— 13u0 íet l“x4“ | ,
— 560 fet 2“x4“ | I
| — 140 fet 3“x9“
E Tilboð óskast sent blaðiuu fyrir
i kl. 12 fimmludag, 23. þ. m.,
; merkt „Timbur — 471“.
n
„Hann á svo marga vini, að jcg
mátti til nieð að byggja nokkur
gestaherbergi í viðhót.“
★
Hvemig komast á að því, livort
egg er skemmt eða ekki: Brjótið það
varlega.
★
Jonni: „Því fór pabbi upp til
Lilla?“
Móðirin: „Hann fór til þess að
syngja hann í svefn.“
• Jonni: „Ef jeg væri Lilli, myndi
jeg láta sem jeg væri sofandi.“
★
Margt er það, sem hent getur Is-
lending erlendis. Einu sinni var til

22.
fyrir þak, og nú hafði jeg nokkurs konar hús með þrem
veggjum og þaki, en jeg þorði eklri að leggjast fyrir óg
sofna, fyrr en jeg hefði komið upp fjórða veggnum. Jeg hlóð
vegg úr stórum steinum og upp á hann setti jeg nokkurs-
konar hurð á plönkum, bundnum saman með kaðli.
Jeg var rjett búinn að þessu, þegar myrkrið skall á. Jeg
kraup inn í húsið mitt, hjelt fast um vopnið og hleraði é
hyggjufullur út í nóttina.
Jeg var dauðþreyttur og sofnaði fljótt. Mig dreymdi skips-
strandið. Jeg sá Jens og Mary reka á brott frá mjer í bátn-
um, jeg heyrði brakið og brestina, þegar skútan tók niðri,
jeg fann hungrið og þorstann.
Jeg hafði ákafan hjartslátt þegar jeg vaknaði, og starði
út í myrkrið. Og jeg sendi Guði hljóða bæn um vernd gegn
öllum þeim hættum, sem mjer fannst jeg eiga í vændum,
Svo sofnaði jeg aftur og jeg vaknaði ekki fyrr en kom-
inn var bjartur dagur, ljómandi hlýr dagur með Ijettri norð-
austan golu. Hugrekki og styrkur æskunnar náði aftur tök-
um á mjér, þegar jeg stóð þarna úti í sólþrungnum deginum
og andaði að mjer tæru morgunloftinu.
Meðan jeg' buslaði í öldunum niður við ströndina, sá jeg
stóra fuglahópa sveima fyrir ofan mig og jeg varð fullviss
um það, að það var mikill fiskur í sjónum. En hvernig átti
jeg að fara að því að ná í þennan góða mat? Allt í einu
kom jeg auga á eitthvað, sem skreið eftir jörðinni. Jeg greíp
vopnið og hentist á eftir eins og frumstæðasti steinaldar-
maður.
dæmis Iandi á gangi í Kaupmanna-
höfn,' og hugsaði til Fróns. Loksíns
stóðst hann ekki mátið' lengur, en
hallaði sjer upp að glugga skartgripa-
verslunar einnar mikillar og hágrjet.
Svo vildi til, að kuUningi hans ótti
leið þar hjá, og brá honnm heldur í
vegna vildurðu heldur vera Chapl-
in?“
Jón: „Af þvíað hann er ekki dauð-
ur enn.“
brön, er hann sá vin sinn, og spurði
hann skelfdur, hvað fyrir hefði koni
ið.
Svarið kom, litt skiljanlegt' fyrir
ekkastunum: „Mig langar svo í signa
grásleppu.“
★
Lögfræðingur: „Svarið nú rjettin-
um. Hvar kyssti hann yður?“
Vitni: „Á munninn."
Lögfræðingur: „Nei, nei, þjer mís-
skiljið mig. Jeg meina — hvar voruð
þjer?“
Vitnið (roðnar): í faðmi hans,
herra.“
■k
Hennari: „Jæja Jón, hvort vildir
þú heldur vera, Shakespeare eða
Chaplin?“
Jón (umsvifalaust): „Chaplin“.
Kennarinn (dapur, því að hann
'hafði búist við betra svari): „Hvera
l^lercury 1947
Mjög vel með farinn Mercury fólksbifreið 1947, er TIL
S Ö L U. Bifreiðin er keyrð 25 þús. km. — Verðtilböð
sendist afgr. Mbl. fyrir Iaugardag 25. þ. m.
merkt: Mercurv — 0460.

i
m
m
Uð