Morgunblaðið - 02.02.1951, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIB
Föstudagur 2. febrúar 1951.
'ttniiiiiiiiii
iiiifiMlMiiiiiMfr
AFSAKID, SKAKKT NOMER
Eftir Allan Ullman og Lucille Fletchei
Framhaldssagan 24
Eftir að Evans hafði lagt
heyrnartólið á, starði Leona
lengi á rauða tölustafina á mið
anum. Það var eins og hún
byggist við að þeir mundu i
hverfa ef hún liti af þeim. —
Síðan hringdi hún. í fyrstu mis
tókst henni, vegna þess, hve
hendur hennar skulfu. — Um
leið .pg hún hringdi að nýju óx
kvíði hennar og hjarta hennar
sló örar. Hún funn ákafan sting
í brjósti sjer í hvert skipti sem
hún dró andann. í þetta skipti
heppnaðist henni að hringja
og eftir nokkra stund var svar-
að:
„Caledonia 5:1133“. Það var
karlmaður sem kom í símann.
Vegna ótta hennar var rödd
hennar óeðlilega há og skræk.
„Caledonia 5:1133?“ spurði
hún. „Er hr. Stevenson þarna?“
„Hver, frú?“
„Hr. Stevenson. Henry Stev-
enson. — Hr. Evans sagði
mjer að hringja“.
„Stevenson, sögðuð þjer? —
Augnablik — jeg skal athuga
það“.
Hún heyrði að heyrnartólið
var Jagt niður. Síðan heyrði hún
fótatak mannsins, er hann
gekk frá símanum. Þá varð
þögn. Sekúndurnar liðu hægt.
Hjarta hennar barðist um
eins og það væri að reyna að
komast út úr brjósti hennar.
Hún kreppti hendina sem laus
var, svo neglurnar stungust inn
í lófa hennar. Hún heyrði ámát
legt væl utan frá ánni og ein-
hver sem fram hjá fór — ef til
vill lögregluþiónn, sló með trje
bút utan í járngirðinguna við
húsið.
Þg kom maðurinn aftur.
„Nei. Hann er ekki hjerna,
frú“.
„Oh“, sagði hún. „Hr. Evans
sagði. að það mætti búast við
honum þarna. Viljið þjer taka
fyrir mig skilaboð til hans?“
„Skilaboð? Við tökum aldrei
skilaboð, frú“. Maðurinn virtist
dálítið undrandi — en hafði þó
gáman af þessu'. „Þau mundu
aldrei komast til hins rjetta við
tákanda“.
„Nei, ekki það“, sagði hún.
„llvaða númer er þetta?“
„Caledonia 5:1133“, sagði
maðurinn. „Tlie City Morgue“.
Hún sat h’’eyfingarlaus í rúm
inu og reyndi í örvæntingu
sinni að mynda sjer söguþráð
úr öUu því sem hún hafði heyrt
þetta hræðilega kvöld. Og úr
myrkviði óvissunnar hóf hún
að skapa hina sönnu rás viðburð
anna. Eftir því sem aðalatrið-
in urðu henni augljósari óx ang
ist hennar og kvíði. Að slíkt
sHuli hafa hent hana!
jÞetía hræðilega símtal —
hugsaði hún með sjálfri sjer.
Hversvegna vnr það einmitt
hún sem varð til þess að hlusta
á það? Hversvegna hafði alltaf
verið upptekin línan, þegar hún
reyndi að hringja á skrifstof-
una hjá Henry? Hver hafði ver-
ið á skrifstofunni, ef það var
gVVí T-Tonrxr oiAl-fvjv.9 Q'i pf oi
hver — sama hver er — hefir
verið á skrifstcfunni, gat það
þá verið að annar aðilinn að
þ^ssu dularfulla samtali hafi
verið.... ? Nei — hún gat ekki
hugsað til þess. Hún skyldi ekki
láta hað hvsrflo oð sjer. — Það" gat.
var nægilegt annað umhugs-
unarefni.
En hvað um frásögn Sally?
Að Jíenry væri flæktur í eitt-
hvert mál gagnvart yfirvöldun-
um? Hún varð að trúa því —
eða að minnsta kosti nokkru af
því — því að frásögn Evans
hafði verið samhljóða. Ef hún
tæki Evans trúanlegan mundi
Henry nú vera að reyna að út-
vega þessa peningaupphæð —
þessa hundrað þúsund dollara.
Og það mundi honum ekki tak-
ast. Nema þá hann segði Jim
Cotterell alla söguna — sem
hann mundi aldrei gera Hún
íhugaði með sjálfri sjer, hvern
ig hegðun Henrys hafði verið
upp á síðkastið — en þá minnt-
ist hún samtalsins sem Sally
hafði átt við hana fyrir mörg-
um árum síðan, þegar hún
skýrði henni frá hinni undar-
Iegu dýpt í sakferli hans. Sally
hafcö haft á rjettu að standa!
Hyað gat þá Henry tekið til
bragðs? Svarið við þeirri spurn
ingu var henni ljóst allt frá
því ;ð samtal hennar og Evans
lauk. Hún gat ekki lengur bægt
því frá huga sjer, fremur held-
ur en hinni raunverulegu þýð-
ingu samtalsins milli morðingj
anna. tveggja.
Og þegar þessi óhugnanlega
niðurstaða tók að grafa um sig
í hug hennar, heyrði hún háv-
aðann og skröltið frá lest sem
fór yfir brúna. Hugur hennar
hvarflaði aftur í tímann ....
viftskÍDtavinur okkar.....Síð-
an bíð jeg þangað til lestin fer
yfir brúna .... ef hún skyldi
hrópa .... er ekki allt í lagi
með að nota hníf .... viðskipta
vinur okkar .... viðskiptavin-
ur okkar .... hún á ekki langt
eftir ólifað .... jeg bíð aldrei
eftir að einhver deyi .... við-
skiptavinur okkar .... við-
skÍDtavinur okkar .... við-
skiptavinur okkar....
Skelfingu lostin þreif hún til
símans og hringdi á símamið-
stöðina.
„Hvaða númer?“ Hvað, þetta
var blíðlega sagt!
„Jeg vil fá samband við lög-
regluna“.
Nokkrum sekundum síðar
var svarað í símann. „Lögreglu
stöðin í Seventeenth Precinct.
Duffv undirforingi talar“.
„Þetta er frú Stevenson aft-
ur“, sagði hún. „Jeg hringdi til
yðar. fvrir stuttu síðan....“.
„Já, frú. Frú Stevenson, var
það ekki?“
„Frú Henry Stevensorí til
heimilis 43 Stutton Place. .Tog
hringdi til yðar út af símtali
sem jeg heyrði af tilviljun“.
„Já, frú. Jeg man það vel“.
„Já, jeg var að velta því fyr-
ir mjer, hvað þjer hefðuð gert
í sambandi við það?“
„Málið liggur ennþá hjerna
á skrifborðinu hjá mjer“, sagði
Duffy kuldalega.
„Fn — hafið þjer ekki. ...“
„Við munum gera allt sem í
okkar valdi stendur ef eitthvað
kemur fyrir... .“
„Ef eitthvað kemur fyrir?“
át hún eftir. „Eigið þjer við að
hlutirnir verði að vera um garð
iiiiiiiiiiiimiiiiitBamiMmimiiitiiiiiiiMimuiiiiJiiiittmá
jafnvel þó að það kynni að vera
sannleikur. Því þrátt fyrir allt
varð það að vera ósatt. Og ef
hún segði það, kynni það að
vekja grun. Hún gat ekki sagt
lögreglunni frá því. Hún varð
að finna einhverja aðra leið.
„Jeg bið yður að afsaka ó-
næðið“, saffði hún lágt. — Jeg
bjóst við því að þjer hefðuð að
minnsta kosti sent aðvörun til
allra lögreglubílanna. . ..“
„Það verður aðallögregluvarð
stofan að taka ákvörðun um“,
sagði Duffy. „Við sendum mál-
ið til þeirra og síðan ákveða
þeir, hvað gera skuli. En þeir
hafa ekkert gert í málinu enn-
þá“.
„Þakka yður fyrir“, sagði
hún. „Jeg vona að þetta sje
aðeins misskilningur“.
Hún lagði frá sjer heyrnar-
tólið. og hugsaði um, hvað hún
gætj, tekið til bragðs næst. Hún
varð að gera eitthvað. — Eitt-
hvað til að verja sjálfa sig, ef
svo skyldi fara að. . . .
Levnivörð? Það gat verið gott
ráð til að fá mann til að gæta
hennar. Hún leit á klukkuna.
Ellefu! Hún hafði nauman
tíma. Með skjálfandi hendi
hringdi hún á símamiðstöðina.
„Jeg vil tala við skrifstofuna,
sem ráðstafar leynivörðum“,
sagði hún taugaóstyrk.
„Þeir eru allir skráðir í At-
vinnu- og viðskiptaskránni,
frú“.
„Jeg hefi enga atvinnu- og
viðskiptaskrá — jeg á við —
jeg hefi ekki tíma til að leita
— það — það er orðið fram-
orðið“.
„Jeg skal gefa yður samband
við upplýsingadeildina“.
„Nei hrónaði Leona reiðilega.
„Yður er sama hvað kemur fyr
ir mig, er það ekki? Jeg gæti
dáið :— og yður stæði á sama.. “
„Jeg bið yður afsökunar“.
„Gefið mjer samband við
sjúkrahús“, sagði Leona.
„Nokkuð sjerstakt sjúkra-
hús?“
„Alveg sama hvert er“, hróp
aði hún. „Hvaða sjúkrahús sem
er — heyrið þjer það?“
„Augnablik“.
Siálcon Hákosí^son
64.
Þó að skipið væri brotið um miðjuna, var mikið um borð,
sem jeg gat notað til þess að búa til úr stóran og sterkan
fieka. En það myndi ekki vera flýtisverk, svo að jeg ákvað
uð vera á flakinu um nóttina.
| Jeg fór frá klefa til klefa til þess að athuga, hvað jeg
fvndi, sem ljettast væri að búa til fleka úr. í einum klefan-
iim fann jeg margar gamlar tunnur og ákvað að nota þær
íyrir botn. Þær urðu auðvitað að vera alveg þjettar, svo að
jeg batt reipi utan um þær og henti þeim fyrir borð. Jeg
fann nóg af borðum, sem jeg gat notað í þilfar, og í timbur-
mannskistunni fann jeg mikið af góðum verkfærum.
Það, sem eftir var dagsins ákvað jeg að nota til þess að
rannsaka, hvað jeg ætti að hafa með mjer í land, en fyrst
varð jeg að fá mjer eitthvað að borða. Jcg var svo kunnugur
um borð, að jeg þurfti ekki að leita lengi til þess að finna
mat. Þarna voru tunnur með kjöti og fleski. Það hafði verið
vondur matur, þegar skipstjórinn keypti þann, og hann var
ennþá verri núna, en jeg fann sykur, kaffi, te og mjöl og
margt annað, sem mjer kom vel.
Brauðið var auðvitað myglað og jeg hafði heyrt skips-
höfnina segja, að brennivínið væri vont. Mig langaði heldur
ckki í það, en mig langaði í kaffibolla. Þegar jeg var búinn
cð leita góða stund, fann jeg pott, sem jeg gat soðið í, en
eidhúsið hafði farið útbyrðis, og með því mest af eldhús-
áhöldunum.
Jeg kveikti eld á þilfarinu, og brátt fann jeg indælan
kaffiilm. Jeg hafði haft með mjer silfurkönnu með vatni, en
ákvað að spara það. Niðri í skútunni fann jeg vatnstunnu.
Vatnið í henni var ekki gott, en það var samt hægt að nota
það.
Meðan vatnið sauð, fór jeg niður í káetuna til þess að
sv o
VJL\J iJJUp'’
stjórann, að jeg var ennþá hálfsmeykur við að snerta neitt
þar. Hann hafði haft lyklana með sjer, en jeg gat brátt
brotið upp skúffur og skápa. í einni skúffunni fann jeg úr.
Jeg tók það og stakk því í vasann. Jeg fann einnig marga
aðra hluti, föt, bækur, brjef,.og í skáp fann jeg brennivín
og kex, sjókort og nokkur siglingatæki.
11:00
rf's'y /-> v, + <-> 1 -1 'N 4-11
starfa?“
„Jeg sagði yður það áðan, frú
að þegar upplýsingarnar eru
óljósar, þá er ekki mikið hægt
að aðhafast“.
„En....“. Hún þagnaði. Hún
Hún beið óþolinmóð meðan
síminn hringdi og horfði á
hálfopnar dyrnar og síðan á
skuggalegar myndirnar á veggj
unum. Þá var svarað. „Belle-
vue“.
„Má jeg fá samband við
hjúkrunardeildina“, sagði Le-
ona, .—
„Hvern viljið þjer tala við?“
IffthxT * rvwhqurrJi cJr fjymx,)
enginn innhrotsjijófur jnun líta
þvi.“
★
iriS
„Og svo er bara eflir aS sleppa,
og þá er maSur aftur frjáls maS-
„Komdu hingað yfir“ kallaði vin-
ur til ölvaðs borgara, sem hann sá
hinum meginn við götuna.
Sá, sem ávarpaður var, hristi höf-
uðið og deplaði augunum.
„Koma yf — hik — yfir!“ svaraÖi
hann. „Það er nú það eina, sem jeg
get gert — hik — til þess að vera
þar sem jeg er.“
Greinlcgt merki.
„Mamma, maðurinn minn elskar
mig ekki lengur.“
„Af hverju segirðu þetta, barn?“
„Af því að jeg hef alltaf vakið
hann mcð kossi á morgnana, en í gmr
keypti hann sjer .vekjaraklukku."
Af tvennu illu
„Ætlið þjer að fara heim í þessu
hræðilega vcðri? Verið þjer heldur
kyrr og horðið kvöldverð með okkur“.
„Þiikk fyrir, en svo slæmt er nú
veðrið ekki.“
ÞaS var nýjársdagsmorgunn.
T.veir mjög likir menn mættu ná-
unga, sem sýndi öll merki greini-
legrar lirteðslu, þegar hann kom auga
á þá. Eftirfarandi samtal fór á milli
þei rra:
„Verið ekki hræddir, þjer sjáið
ekki tvöfalt. Við erum tvíburar.“
„Ailir fjórir?“
■ IIIIIIIIIIIIIIIIIMIflllllMMMflllllllMIIIMMMIIIIIIIIIMIIIIIII

> rff V»oy
fT»Ó V\T
for álciíis til
T) a
Kaup-
Míkill kostur.
Ko»ipt7 Viílrn^í
n« q* V
ci

numnahafnar þann 10 þ.m
Farseðlar óskast sótlir i dag og á
morgun.
Tilkynningar um flutning óskast
hið fyrsta.
SkipnnfgreiSsla Jes Zimsen
pyt.... > A n- ,.......
borðbúnaðinn. „Auðvitað trúi jeg
yður, þegar þjer segið, að þetta sje
ósvikið silfur“, sagði liún, „en ein-
hvernveginn virðist það ekki vera
það.“
„Það er einmitt það góða við það“,
svaraði kaupmaðurinn. „Þjer getið
i l MVCNIS E. IUIDVINSSON |
5 Úra- og skartgripaverslun
Luagaveg 12.
1

hvar scui þjer vi
IMIIIIIIIMIIIMmMIIIMIIMIIMIIIMIIMlMlMIIMIMIMTi ,11111«
I F LOFTVR GVTL'íl ÞAD EKKl
þá m ííí: :