Morgunblaðið - 09.02.1951, Blaðsíða 10

Morgunblaðið - 09.02.1951, Blaðsíða 10
10 M n KaVJSBLÁÐlb Föstudagur 9. febrúar 1951 giiiHiiiuiimiiiiiiiuiiiiiii Framhaldssaga 3 iimiiiiiiiiiiiiimiimimmiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimmiiimiiiiiiiinimiiiiimiiiiiiiiiii - 'wm m illi vonar og ótta I jj^immmimiiiiimnmimiiimnnnmmmmmmmniiinu EFTIR BRUNO FISCHER „Sjáðu, þarna er kistan, sem byssan var í. Jeg var að leita að sigarettukveikjaranum mínum, og þá rakst jeg á byssuna. Jeg tók hana upp til að sjá hvort hún væri farin að ryðga“. „Nú, já“. Hún trúði honum eins og hún trúði honum alltaf. ,..Það er sígarettkveikjari í skúffunni í borðstofunni“. „Ætli það sje ekki minn?“ Hann hjelt handklæðinu ut- an um sig með annarri hend- inni og tók byssuna með hinni og fleygði henni aftur ofan í kistuna. Mýra gekk fram að dyr unum, en staldraði við. „Rebekka Sprague kom hing að um daginn til að spyrja mig hvað væri að frjetta af þjer“, sagði hún. „Jæja“, sagði hann án þess að líta upp. „Tony, Sprague gamli myndi taka þig inn í fyrirtækið með sjer“. „Jeg vil ekki þiggja mútur til að giftast henni“. „Hvað viltu eiginlega? Það eru margir ungir, efnilegir menn, sem fegnir vildu giftast henni“. „Hyers vegna giftist hún þá ekki?“ Hýn horfði á hann alvarleg á svip. „Ertu hættur að elska Rebekku?“ En þá gat hann ekki sagt ó- satt. Hann beygði sig niður og onaði töskuna. „Þú neitar því ekki“, heyrði hann að hún sagði sigri hrós- andi. „Jeg skil þig ekki, Tony“. Það var ágætt. Hann vonaði að sá tími myndi aldrei koma að hún færi að skilja hann. — Hann tók hrein, nærföt upp úr töskunni og þegar hann leit upp aftur var hún farin. Hann fór í hvíta skyrtu og setti á sig gult hálsbindi. Svo fór hann í grá föt, sem hann hafðj keypt þegar hnn fór að vinjia fyrir Bruff. En hann var í vandræðum með byssuna. Hann tók hana upp úr kistunni og stakk henni í haggri jakkavasann. En skaftið var of langt og byssan var of þun^. Hann gat átt það á hættu, að hún rækist upp úr vasan- um, ef hann hreyfði sig ógæti- lega. Loks stakk hann henni undir beltið og dró skyrtuna yfir hana Það dueði, ef hann hneppti að, sjer jakkanum. Það var hringt á dyrabjöll- una. Hann heyrði raddir að neðan og Mýra kallaði upp, að maður vildi finna hann. Stiginn upp á loftið lá úr stofunni. Tony sá efst úr stig- anum, hvar Carl Cooperman sat á legubekknum með lög- reglustjórahúfuna á hnjánum. Hann var í bláum einkennis- búningi rg beltið, sem byssan hjekk í var allt of vítt utan um jmittið á honum. Hann var lögreglustjóri í Hessian Valley og hann einn var líka allt lög- regluliðið, nema yfir sumar- leyfistímann. Þá hafði hann ein eða tvo menn sjer til að- stoðar. Mý-ra stóð við borðið og hjelt kjólnum að sjer í hálsinn. „Það getur ekki verið neitt í sam- bandi við bað hvernig fór fyrir ■ vesalings Isabel Sprague“, sagði hún „Þú sagðir mjer það í havrst að þú hefðir talað við _Tony í N w York“. „Mig 1 agar til að tala við hann“, sagði Cooperman ákveð- inn. „Jeg sá að hann ók í gegn um bæinn með Mark Kinard“. Tony kom niður tröppurnar. „Góðan daginn“, sagði hann kum.pánalega, settist í hæginda stólinn og krosslagði fæturna. ,í,Hvernig gengur hjá þjer? Mik ið um afbrot?“ „Það eru engin afbrot í Hess- ían Valley og jeg ætla mjer ekki að láta það verða á næst- unni“. Cooperman leit á Mýru. „Er þjer sama þó að þú lofir okkur að tala saman í ein- rúmj?“ „Nei, mjer er alls ekki sama“, sagði hún. „Þú þarft ekki að segja neitt við son minn, sem jeg má ekki heyra“. Cooperman leit gremjulega á útvarpið, sem var stillt eins hátt og hægt var. Svo leit hann á Tony. „Þú hefur staðið fyrir ó- spektum síðan þú varst strk- lingur. í hvert sinn og þú kem- ur hingað skeður eitthvað. Eins og síðast, þegar Isabel Sprague var myrt“. „Það er ekki rjett að segja slíkt“, sagði Mýra reið. „Þú sa^ðir mjer það sjálfur að hann hefði ekkert verið bendlaður við það“. „Jeg sagði að það hefði ekki verið hægt að sanna neitt á hann“, sagði Cooperman og hækkaði röddina til þess að hún druk^'naði ekki í hávaðanum frá útvarpinu. „Þú skalt ekki halda að jeg sje búinn að glevma því. Jeg bað lögregluna í New York að hafa auga með þjer. Fyrir nokkrum vikum söguð þeir mjer að þú værir kominn í bófaflokk með ein- hverjum Bluff“. „Bruff“, sagði Tony. „Hvað segirðu?“ „Hann heitir Bruff“, sagði Tony. „Beau Bruff. Hann á fyr- irtæki, sem rekur vöruflutn- inga. Jeg ók fyrir hann. Þegar jeg frjetti að hann var ekki rjettum megin við lögin, hætti jeg og kom heim“. „Þarna sjerðu“, sagði Mýra. „Þó að hann hafi verið dálítið baldinn í æsku, þá....“ „Heyr á endemi. Dálítið bald inn“. Cooperman stóð á fætur. „Jeg þekki ekkert þennan Bluff eða Bruff. Lögreglan í New York getur átt við hann. En jeg vil þig ekki hjer í mínum bæ“. „Þínum bæ!“ hrópaði Mýra. „Það er ekki frekar þinn bær, en bær Tony og minn bær. Við borgum okkár skatta“. „Jæja, jæja, en mjer er borg- að fyrir að sjá um að hjer sje allt með kyrrð og spekt og ekki sjeu framin nein lögbrot. Hvað ætlarðu að vera hjerna lengi núna?“ Tony hrissti öskuna af sígar- ettunni. Konan var farin að gráta í útvarpinu. „Jeg veit ekki“, sagði hann letilega. „Og það sakar ekki að bæta því við, að þjer kemur það hreint ekk- ert yið“. ^ „Jæja , þú hagar þjer skikk- anlega á meðan þú ert hjer“, sagði Cooperman heldur blíð- ári. Hann setti á sig hattinn og gekk fram að dyrunum. En svo var eins og honum fyndist hann ekki hafa verið nógu strangur, því að hann sneri sjer aftur við og bætti við: „Mundu það“. — Síðan fór hann. „Tony, er það satt? Ætlarðu að vera heima?“ sagði Mýra hrifin, þegar dyrnar höfðu lok- ast. „Já, því ekki það? Mestan hluta ævi sinnar hafði hann ver ið á eilífu randi, og það hafði aldrei orðið honum til neins góðs. Honum mátti vera sama um álit Coopermans. En það voru kannske aðrir, sem hann þurfti að taka tillit til. „Já“, sagði hann. Mýra settist á hnjen á hon- um og faðmaði hann að sjer. „Ó, ieg er svo fegin, Tony. Þú veist ekki hvað jeg er fegin“. Hún hjúfraði sig að honum eins og ung stúlka. Hann vonaði að hún yrði ekki vör við byssuna í beltinu. 2. kafli REBEKKA SPRAGUE Út um gluggann á skrifstof- unni sá Rebekka hvar vöru- flutningavagn hlaðinn timbri ók út úr vörugeymslunni. •— ,Timburverslun Hessian Valley' stóð á skiltinu fyrir ofan dyrn- ar. Mike Faye stakk höfðinu út um bílgluggann. „Hefurðu sjeð George?“ kallaði hann til henn- ar. Hún hristi höfuðið og hjelt áfram að skrifa reikninginn til Scoluinibræðranna. Svo kveikti hún sjer í sígarettu og horfði á reykinn svífa hægt út um opnar dyrnar. Úr innri skrif- stofunni heyrði hún föður sinn vera að tala við sölumann. — Þetta var fagran júnídag og það var erfitt að einbeita huganum við skrifstofustörf. ,,George“, heyrði hún að Mike Faye kallaði. „Hvar hef- urðu verðlistann?“ George kom fyrir hornið á vörugeymslunni og rjetti Mike bókina. Sólin skein á Ijóst hár Georg- es svo að það glóði. Síðustu mánuðina hafði hann látið sjer vaxa_ yfirvaraskegg, en Re~ bekku fannst það ekki klæða hann. Hann var beinasmár og andlitsdrættirnir fingerðir. — Hann hefði getað verið skáld eftir útlitinu að dæma. Það fóru orð af því, hvað hann dans aði vel og hann var líka dug- legur verkstjóri við timbur- verslunina. Vörubíllinn rann af stað nið- ur götuna. George kom inn á skrifstofuna og brosti til henn- ar, brosinu, sem hann brosti alltaf til hennar, dálítið angur- væru og alvarlegu í senn. „Það er einhver vitleysa í þessum reikningi til Scolpini- bræðranna“, sagði hún. „Þú hef ur reiknað of hátt verð fyrir tvisvar sinnum átta tommur“. Hann kom til hennar og beygði sig yfir öxlina á henni. „Þetta er sex, en ekki átta“. Hann beygði sig lengra niður og strauk vörunum laust við gagnauga hennar. „Ó, George, ekki hjerna“. Hann rjetti úr sjer. „Ekki hjer eða neins staðar annars staðar. Því segir þú það ekki beinum orðum, ef það er það, sem þú átt við?“ Hún svaraði ekki, en sneri sjer að ritvjelinni aftur. Hann gekk að sínu skrifborði, sem stóð Jiinum megin í herberginu. Hún vissi að hann hafði sett upp vandlætingasvip, en hún leit ekki við. ’•* <r»WTVR GETUR PAB HVERT Hákon Hákonarson 70. En þó að það væri ekki hrætt, þá var jeg það. Jeg gat hlaðið byssuna, en hendurnar á mjer skulfu svo, að jeg var fullviss um, að skotið myndi hlaupa of snemma ur byssunni, og þá átti jeg ekki eftir að lifa lengi. Til allrar hamingju hafði jeg vit á að bíða þangað til það var komið alveg til mín. Þegar það var nokkra metra í burtu, nam það staðar og urraði grimmdarlega. Við og við leit það til baka, eins og það vildi sannfæra sig um, hvort undanleiðin væri opin. Jeg stóð á bak við trje og hjelt byssunni, tilbúinn að skjóta. Tígrisdýrið kom nokkrum skrefum nær, leit í knng- um sig og lagðist niður. Það var tæplega, að jeg sá það í gegnum runnana. Það rak upp skerandi hljóð og svo varð allt hljótt. Þá hljómaði ennað hljóð í gegnum nóttina, en í þetta sinn kom það frá annarri hlið. Annaðhvort hafði jeg lent í tígrisdýrahreiður, eða þá læddist þetta eina dýr hringinn í kringum mig. ÞÞað var hættulegt a ðstanda hjerna lengur. Jeg varð að finna mjer stað, þaðan sem jeg sá betur í kringum mig. Skammt frá mjer stóð hár, hálfrotinn trjástofn. Með fingurinn á gikknum og ðara höndina um hnífsskaft- ið, hljóp jeg þangað og klifraði upp. Nú heyrði jeg stöðugt þessi kveinandi hljóð og þarna sá jeg tígrisdýrið, sem jeg hafði sært. Það lá á sama stað sem fyrr. Allt í einu stöklc það á mig, svo hratt, að það var eins og strik í loítinu. Jeg hleypti af, svo sleppti jeg byssunni, henti mjer á og hnje og greip hnífinn. Jeg get ekki greint frá því, sem gerð- ist næstu andartökin. Jeg veit aðeins það, að jeg fann geysi- legan þunga, að það lá við að jeg kafnaði undir einhverju f tóru og mjúku og að skyndilega var dimmt í kringum mig. Jeg stóð inni í litlu, þröngu herbergi. Þegar jeg lyfti hönd- mni, tók jeg í eitthvað mjúkt og skildi að það var tígris- uýrið. Blóðið streymdi niður eftir mjer. Efsta lagið á trje- stofninum, sem var fúið, hafði látið undan og jeg var niðri í miðjum stoíni. Jeg gat varla hreyft mig, og það var svo loftlaust þarna, að jeg var í þann veginn að kafna. Tígrisdýrið lá hreyfingarlaust og jeg bjóst við að það væri dautt. Jeg varð að neyta allra minna krafta til þess að geta ýtt því niður. Nú sá jeg alstirndan himininn fyrir ofan mig en ennþá heyrði jeg ýlfur og hljóð í skóginum, svo að jeg þorði ekki niður fyrst um sinn. Byssan hafði til allrar hamingju orðið með í fallinu. Jeg hlóð hana og bjóst til að bíða yfir nóttina þar sem jeg var kominn. ■S fúo. „Hvað er að þjer, Jón? Ertu meidd ur?“ „Já, alvcg áreiðanlega. Jeg sagði Pjetri hvaða álit jeg hefi á honuni i gærkvöldi og það litur út fyrir, að í hann hafi haft verra áliteá mjer.“ ★ Orsök og afleiðing. „En hvað sjúkrabílstjóramir hljóta að þurfa að horfa upp á miklar þján- ingar og eymd.“ „Já, vissulega! 1 hvert skipti, sem þeir fara í ferð, aka þeir á einhvern.“ ★ Jonni: „Þetta er hnefaleikarinn frægi, MacCorker, bróðir minn var í sama bekk og hann.“ Tommi: „Það er nú ekki mikið, hann sló þrjár framtennur úr bróður mínum.“ ★ Betty: „Mamma, sendir Guð okkur matinn?” Móðirinn: „Já, elskan.“ Betty: „En það verð hjá honum.“ ★ Móðgun á nióðgun. Jeg sje reglulega eftir þessum mis- skitningi, Finna, og jeg er tilbúin að mæta þjer á miðri leið og sættast.' „Misskilningi!! Ef þú værir ekki alveg tilfinningalaus, myndirðu kalla það rifrildL" ★ Göfugt markmið. Hún: „Hefirðu heyrt um Endur- bótaklúbb kvenna?“ Hann: „Já, liann virðist hafa það markmið að endurbæta allt, nema klúbbinn, og alla, nema meðlimi lians.“ | Góð gleraugu eru fyrir öllu. | Afgreiðum flest gleraugnarecept Austurstræti 20. og gerum við gleraugu. | Augun þjer hvílið með gler- augu frá TÝLI H.F. Samúð. F'rissi (sex ára): „Mamma, þii. mannst eftir fallegu peningabudd- unni, sem þú gafst mjer í afmælis- gjöf.“ Móðir: „Jé, góði, hvað með hana?“ Frissi: „Jeg kenni svo voðalega í brjósti um hana þegar jeg hugsa um hana liggjandi í skúfunni án þess að hafa svo mikið sem fimm aura.“

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.