Morgunblaðið - 05.07.1951, Blaðsíða 10

MORGUN BLAÐIÐ
Fimmtudagur 4. júlí 1951
r 10

Framhaldssagan 4
iiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifi,«
STÚLKAN OG DAUÐINN
£a«miimmmiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiitm
Skáldsaga eftir Quentin Patrick
tmmmmmmiii*
Jeg varð hissa þegar jeg sá
hve vandræðalegur Steve varð.
Eftir orðstí hans átti hann að
þola annað eins og þetta. — En
iiann starði án afiáts á kveikjar-
ann, sem jeg hafði gefið honum.
Það var auðsjeð að honum ljetti
stórlega þegar hann leit upp og
horfði á eftir konunni, þar sem
hún gekk að næsta tíferði.
Það var ekki klappað neitt
verulega fyrir henni. Elaine hall-
aði sjer yfir borðið og ýtti við
mjer með gafflinum.
„Fyrsta hlje“, sagði hún. Jeg
heyrði það á rödd hennar að hún
mundi hafa innbyrgt allmikið af
kampgvíninu. „Við verðum að
fara og tala um „Phédre“, eins og
fróðleiksfúsum stúlkum ber“.
Norma daðraði af miklum á-
kafa við leikstjórann okkar. Ann
að hvort var hún að reyna að
veiða stúdentamerkið hans, eða
aðalhlutverkið í næstu leiksýn-
ingu. Jeg vissi að það var tilgangs
laust að reyna að fá hana með,
svo jeg fór af stað með Elaine til
að halda upp heiðri og sóma kven
nemendanna við Wentworthskól-
ann.
Elaine hvarf mjer sjónum á
leiðinni út. Jeg beið góða stund
eftir henni við dyrnar. Loks kom
hún hlaupandi.
„Heldurðu að söngkonan hafi
ekki ráðist á mig“, hrópaði hún,
„til að yfirheyra mig um okkur.
Þeir eru víst vanir því að gera
eitthvað fyrir fólk, sem heldur
hátiðlegt afmæli sitt hjer, og þeir
vildu vita allt mögulegt um
Stevc. Jeg laug hana iulla“.
„Hvað sagðir þú?“.
„Allt sem mjer datt í hug. Jeg
sagði að faðir hans mundi verða
næsti forseti og fjölskyldan væri
eins rík og Rackefeller".
Elaine hringsnerist í dyrunum,
en lenti loks til allrar hamingju
úti á götunni. ,,Já, hún spurði
líka um þig. Kallaði þig laglegu
stúlkuna með grænu augun og
vildi vita hvort þú værir trúlofuð
Steve“.
„Elaine. Jeg vona að þú hafir
ekki sagt að jeg væri það“.
Hún flissaði eins og kjáni.
„Jú, víst gerði jeg það. — Jeg-
.sagði að þið ætluðuð að opinbera
trúlofunina í kvöld og jeg sagði
að Norma væri fyrrverandi heit-
mey hans og hjarta hennar væri
brostið undir fallegu arkideun-
um. Púha, éf Penelops sjer mig
í þessu ástandi, neyðist jeg til að
■segja að „Phédre“ hafi svifið
svona á mig“. Elaine var miður
stöðug á fótunum og það munaði
minnstu að hún rækist beint í
Jangið á lögregluþjóni
Jeg veit ekki hverju mátti
líkja okkur við þegar við stukk-
um yfirhafnarlausar yfir götuna.
Yið höfðum víst farið á ská yfir
götuna því við lentum fyrst í leik
húsinu við hliðina á Cambridge-
leikhúsinu.
Á auglýsingunni stóð: „H.M.S.
Pinafore" og „Box og Cox“, eftir
Gilbert og Sullivan. Jeg átti fullt
í fangi með að koma Elaine í skiln
ing um að þetta væri ekki rjetta
leikhúsið, og þegar við komum
loksins yfir á anddyrið á „Cam-
bridge-leikhúsinu, var fólkið ein-
mitt að streyma út.
Sú fyrsta, sem við rákumst á,
var auðvitað Marcia Parson. —
Mjer líkaði það ekki að fara á
bak við hana. Marcia Parish var
eina kennslukonan, sem okkur
fjell öllum vel við, og það var
okkur ennþá ráðgáta hvers vegna
Hudnutt giftist Penelop hinni
bresku, úr því hann auðveldlega
gat fengið Marciu, þvi það vissu
alhr.
Hún var í hvítum silkikjól og
dökkt hár hennar var greitt frá
enninu. Mjer fannst hún vera
eins og fallegt blóm. En þegar
húh kom til okkar, undraðist jeg
alvarlegt augnaráð hennar.
„Hvar er Grace Hough?“,
ípurði hún.
„Jeg .... jeg held að hún sje
inni. Eigum við að sækja hana?“.
Elaine stamaði og var allt of
áköf.
„Ja, þakka ykkur fyrir. Mig
langar til að tala við hana. Það
er mjög áríðandi". Marcia beit
í vörina.
Jeg var hissa á því að Marciu
Parson var svona umhugað að
tala við Grace, en Elaine kleip i
handlegginn á mjer og dró mig
fram hjá dyraverðinum. í einu
horninu sáum við hvar Grace
stóð. Við hlið hennar stóð hár,
dökkhærður maður. Hann sneri
bakinu í okkur.
„Þarna er þá vinurinn", hvísl-
aði Elaine. „Loksins fáum við að
sjá hann“.
Hún tók á rás en um leið snjeri
maðurinn sjer við. Hún stöðvaði
strax og tautaði: „Nei, það er þá
ekki hann. Það er bara Hudnutt".
Og án þess að segja nokkuð
frekar, fór hún í aðra átt.
Hvorki Grace eða Hudnutt sáu
mig þegar jeg kom til þeirra.
j Grace stóð við vegginn og jeg sá
að hendur hennar voru krepptar
með síðunum. Frönskukennarinn
stóð dálítið álútur við hlið hennar.
!Jeg sá bara á vangann á honum,
en jeg sá að fíngerðir andlits-
, drættir hans voru afmyndaðir og
j hann var eins og skuggi af sjálf-
um sjer. Jeg undraðist mjög að
sjá þau þannig. Og enn meira
undraðist jeg þegar jeg heyrði
hann segja:
j „Mjer þykir það mjög leitt en
' þjer hafið algerlega misskilið það
sem jeg sagði í steinnámunni í dag.
Þetta er allt leiðinlegur misskiln-
ingur. Skiljið þjer ekki hvernig
þjer með kjánalegu framferði yð-
ar, getið eyðilagt bæði mína og
Iyðar eigin lífshamingju ....“.
Jeg hlýt að hafa rekið upp undr-
unaróp, því hann þagnaði skyndi-
lega og snjeri sjer að mjer. Snöggv
ast var eins og hann vissi ekki
hvað liann átti af sjer að gera.
Jeg tók eftir stóru öri á hægra
gagnauga hans. Venjulega sást
það ekki, en nú var það greínilegt
á náfölu andliti hans.
j Hann gekk burt með því tilgerð-
arlega brosi sem jeg hef nokkurn
tíma sjeð. Hann leit ekki einu sinni
við.
Jeg starði á Grace. Og jeg mun
aldrei gleyma augnatilliti hennar.
Það var í senn sigri hrósandi og
beiskt. Jeg fylltist óhugnan. Hún
var «kki minnstu vitund lík ungu
stúlkunni, sem jeg hafði alist upp
með og sem jeg hjelt að jeg þekkti
svo vel.
„Hvað í ósköpunum gengur á,
Gracc?“ spuðri jeg.
1 stað þess að svara, gekk hún
burt með niðurbældu snökkti og
hvarf í þrönginni. Fólk fór að
tínast inn i salinn aftur.
Jeg ætlaði að elta hana og spyrjá
hana hvað væri að og hvað lægi
á bak við þessi orð sem jeg hafði
heyrt af hendingu. En þá datt
mjer í hug eina skýringin á þessu.
Vinur Grace hafði ekki komið og
hún hafði orðið fyrir sárum von-
brigðum. Af einhverjum ástæðum
hafði hún raynt að ná sjer niðri
á manninum, sem hún hafði áður
verið svo mjög ástfangin af ....
Robert Hudnutt.
j Þeir sem þekktu Grace, gátu
að minnsta kosti vel hugsað sjer
.þessa skýringu. Jeg trúði því líka,
lenda þótt þessi fáu orð sem jeg
hafði heyrt, bentu til þess að eitt-
hvað meira og alvarlegra lægi á
,bak við.
I Elaine virtist líka undrast þetta,
því þegar við hlupum aftur yfir
götuna, sagði hún. „Brjefritarinn
hennar hefur víst hætt við að
koma, en hvað í ósköpunum var
hún að tala við Kobert Hudnutt
um?“
j „Þau voru bara að tala um leik-
ritið", sagði jeg.
j Jeg veit ekki hversvegna jeg
jlaug að Elaine um þetta merkilega
samtal.
j En seinna átti það eftir að kóma
jí ljós að þar hafði mjer skjátíast
I hrapalega.
Þegar við vorum komnar aftur
|í afmælisveisluna, dró Elaine Steve
til hliðar og sagði honum með
miklu handapati frá samtali sínu
við söngkonuna. Jeg hafði búist
við að Steve mundi hlæja að því.
iEn það gerði hann elcki. Þegar
j Elaine var í miðri setningu, ypti
; liann öxlum snjeri við benni bak-
inu og dró mig út á dansgólfið.
„Hún er ekki með fullu viti“,
sagði hann. „Henni virðist þykja
það gaman að segja þessum kven-
manni frá föður mínum og telja
henni trú um að við sjeum trú-
lofuð".
Jeg varð hissa á því hve honum
, liafði gramist þetta og það ,var
{ekki laust við að mjer sárnaði sjð-
ustu orðin. .
í „Þú þarft ekki að láta það hafa
áhrif á þig“, sagði jeg. „Reyndar
•mrriTnrna
Vegna sumarleyfa
verða. vinnustofur og skrifstofa lokað frá 14.-—28. júlí,
að báðum dögum moðtöldum.
ISAFOLDARPRENTSMHÐJA
1
•S„.
LOKAÐ
vegna sumarleyfa frá 8. júlí til 22. júlí.
Magnús Th. S. Blöndahl li. f.
.mnwtKrmmmmmmm
3
s
3
3
.•
3
3
3
5
■ •■4
Vogir
150 og 50 kg. vogir, fyrirliggjandi.
ÓLAFUR GÍSLASON & CO. H.F.
Hverfisgötu 49 — Sími 81370
ARNALESBOK
jTlartjuziblaðsins 1
UPPREISN I AFRÍKU
EFTIR J. BOSTOCK
8
Síðan þeir yfirgáfu trúboðsstöðina höfðu þeir gengið allan
claginn stanslaust, nema hvað þeir höfðu hvílt sig örstutta stund
og snætt kvöldmat. Nú voru þeir loksins komnir hjerumbil að
áfangastað, en hvort sú ferð yrði þeirra banabiti eða verkefnið
tækist, það gátu þeir ekki vitað, en rjett er hægt að ímynda sjer
hve Merrill var spenntur.
Hann hvislaði fáein orð í eyra Magambo, en það var sá her-
mannanna, sem Merrill treysti best og jafnskjótt tók Magambo
til að skríða nær þorpinu. Hann faldi sig á bak við hverja þústu,
en færðist þó smámsaman nær. Hróp og köll heyrðust frá þorp-
inu, trumbur voru barðar og svertingjarnir dönsuðu trylltan
dans. Rúmlega kortjer leið þannig án þess að nokkuð yrði mei'.'
vart við Magabo og þar sem óhljóðin úr þörpinu urðu æ hávarari,
íór Merrill að óttast að Osari-svertingjarnir hefðu orðið varir
við Magambo og tekið hann höndum. Eri þá kom Magambo og
hafði frjettir að færa þeim.
— Þeir dansa dauðadansinn, herra, sagði hann. — Jeg sá
Sikandi, hann var bundinn við trjástofn í miðju þorpinu.
— Jæja, það táknar, að þeir ætla að pynda hann og síðan
drepa. Sástu nokkra hvíta menn, Magambo? Og höfðu Osaris-
f veringjarnir riffla?
~r Jeg sá tvo menn. Þeir voru ekki hvítir eins og herrann.
Þeir voru — hann þagnaði augnablik og leitaði eftir orði, —
Þeir voru óhreint hvitir, hcrra. Ög aðeins þeir höfðu skamm-
byssur. Jeg sá enga riffla.
H.F. EIMSKIPAFJELAG
ÍSLANDS: 3
II.S. „GötLFOSr I
fer frá Reykjavík laugardaginn 7. júlí ;
kl. 12 á hádegi til Leith og Kaup- :
■
mannahafnar. :
■
Tollskoðun farangurs og vega- ;
brjefaeftirlit byrjar í tollskýlinu ;
■
vestast á hafnarbakkanum kl. 10,30 :
m
f. h. og skulu allir farþegar vera j
komnir í tollskýlið eigi síðar en. kl. j
11 f. h. ■
Landmannalaugar
Ráðgert er að fara í Landmannalaugar á laugardaginn a
kl. 2. — Komið aftur til Reykjavíkur á sunnudagskvöld.
PÁLL ARASON
Uppl. í síma 1117.

Nú eyði jeg ANDREMMUNNI um leið
og jeg bursta TENNURNAR með
COLGATE
TANHKREMS
Af því að tannlækn-
irinn sagði mjer: —
Colgate tannkrern
myndar sjerstæSa
jrofju. Það hreinsar allar
matarörður sem hafa
fests milli tannanna.
Colgute hc-ldur rnunnin-
urn hreinum, tönnunum
hvhum og hjálpar til að
varna taunskemnuiwn. „