Morgunblaðið - 11.01.1952, Síða 10

í 10
MORGUNBLAÐIB
Föstudagur 11. des. 1952

Framhaldssagan 41
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiim
lllllllllllllllllllllllllllllllllll.....11111111111111111 ;
Bierbergið á annari hæð
iimmiimmiiiiim
Skdldsaga eftir MILDRID DAVIS
Allt í einu heyrðist brak í rúm-
fjöðrum og létt fótatak á gólf-
teppinu. Hann flutti sig á bak við
kjólana en fótatakið fór í hina
áttina, að dyrunum. Lykli var snú-
ið í skráargatinu. Aftur létt fóta-
tak, stóll var dreginn eftir gólf-
inu og skúffa opnuð.
Bílstjórinn renndi handarbakinu
yfir enni sér og ýtti kjólnum til
hliðar. Hann tók um húfuna og
ýtti dyrunum upp.
Varlega gægðist hann inn í her-
bergið.
20. kafli.
Seina sama dag.
Frú Cotwith bað gestina afsök-
unar og fór fram í anddyrið til
að svara í simann. „Halló“.
„Anna? Komdu sæl og blessuð?
Er fólkið heima. Mig langar svo
til áð koma, en ....“.
„Hver er þetta“, spurði frú
Corwith.
„Jane. Þekkirðu mig ekki“.
„Ó, jú, auðvitað".
„Mig langar svo mikið til að
koma og kveðja ykkur, en bílstjór-
inn okkar á frí í dag og hann tók
bilinn og við komumst ekkert. Ég
veit ekki ....“.
„Ég skal senda Swendsen".
„Ó, þakka þér fyrir, Anna. Við
erum öll tilbúin og þetta er ekki
nema tíu mínútna ferð, eðá tæp-
lega það. Agnes var einmitt að
tala um það hvað það væri gaman
að geta kvatt Cor ....“.
„Já, ég sendi þá Swendsen, Jane.
Vertu sæl“. Frú Corwith lagði nið-
ur símatólið. Hún stóð dálitla
stund og starði í gaupnir sér
áhyggiufull á svip. Svo stundi
hún yið og tók upp símann og
hringdi upp á herbergi Swend-
sen. Þegar hún fékk ekkert svar,
hnykklaði hún brúnir undrandi á
svip. Loks lagði hún frá sér tólið.
Hún vætti varnirnar með tung-
unni, tók enn upp tólið og bað
um númer inni í borginni. „Get
ég fengið að tala við Corwith ....
frú Cotwith .... Halló, Led? ....
Er Swendsen kominn. Ég veit það
ekki. Ég finn hann ekki. Þú verð-
ur að leigja þér bíl heim eða
hringja í Bert .... jæja, vertu
blessaður".
Hún náði í kápu sína og bíl-
lyklana og laumaðist hljóðlega út
um forstofudyrnar. Henni var
kalt um leið og hún kom út svo
Jiún vafði kápunni í þétt að sér.
Hún gekk rakleiðis niður að bíl-
skúrnum, opnaði dyrnar og fór
inn.
Hún hikaði augnablik en gekk
síðan að tröppunum upp á loftið
og kallaði: „Swendsen“. Ekkert
svar. Hún kallaði aftur „Swend-
sen“. Ekkert svar. Eftir augna-
bliks bið, gekk hún að gráa bíln-
um og stakk lyklinum í mælaborð-
ið. Eftir augnabliks umhugsun,
fór hún þó út aftur og fór upp
í stóra svarta bílinn. Svo ók hún
út úr bílskúmum án þess að skeyta
því að loka skúrnum.
Hún beit í neðri vörina og starði
á veginn fram undan. Eftir um það
bil fimnrtán mínútna akstur stöðv-
aði hún bílinn fyrir framan stórt
steinhús.'Eftir augnablik opnuðust
forstofudymar og fjórar mann-
eskjur komu út. Það var orðið
dimmt svo það var erfitt að greina
andlitin.
Sú sem gekk fremst opnaði bíl-
hurðina og stakk inn höfðinu. Það
var miðaldra kona, mikið máluð í
framan. „Anna? Hvað eru þú að
gera hér?“
„Flýttu þér upp í, Jane“, sagði
frú Cotwith. „Þér verður kalt af
að standa svona úti“.
Hitt fólkið var komið niður að
bílnum og eftir að það hafði kast-
að kveðju á frú Corwith settist
það upp í bílinn.
„En hvar er Swendsen?" spurði
Jane.
„Ég veit það ekki. Hann er týnd
ur svo ég kom sjálf“.
„Mér þykir verst að þú skulir
hafa þurft að fara út í þennan
kulda. Ef mér hefði dottið í hug“.
„Komdu þér upp í, Jane, áður
en við deyjum báðar úr kulda“.
„Já, já, auðvitað. Fyrirgefðu".
Jane settist í aftursætið og frú
Corwith ók af stað. Hún heyrði
að Jane sagði: „Mér finnst hrein-
asta skömm að því að láta Önnu
fara út í þetta veður til að sækja
okkur“.
„Ilvar er bílstjórinn?" spurði
önnur kvenmannsrödd.
„Ég hefi ekki hugmynd um það.
Anna sagði eitthvað um að hann
væri týndur".
í fyrstu veitti frú Corwith sam-
ræðunum litla eftirtekt. En allt í
einu kipptist hún til svo að billinn
var næstum runninn út af vegin-
um. Hún leit við til að sjá hvort
rúðan á milli sætanna væri dreg-
in niður. Nei, hún var dregin upp.
Hún heyrði að Jane rak upp
lágt óp þegar bíllinn beygði, en
hún náði fljótlega stjórn á hon-
um aftur. Hún renndi augunum
að litla símatækinu, en að því er
virtist var ekkert athugavert við
það.
Hún leit aftur á veginn fram-
undan. Hún var orðin náföl í fram
an og hún kipraði saman aug-
un. „Ég heyri allt sem þau segja.
Ó, drottinn minn, ég heyri allt sem
þau segja“, tautaði hún með
sjálfri sér.
21. kafli.
i 1 Seinna sama dag.
1 rökkrinu sá Swendsen, gráa
gólfteppið, óuppbúið rúmið, snyrti
borðið og manneskjuna sem sat
fyrir framan það.
I Að því er virtist, var það kven-
maður, sem sá aftur á. Höfuðið
og herðarnar voru vafðar inn í
hvítar sáraumbúðir, og aðeins
litlar rifur fyrir munninn nefið
og augun. Manneskjan sat álút
við borðið og starði í spegilinn.
Á borðinu láu skæri. Manneskj-
’an Jyfti höndunum upp að höfð-
, inu og dró í umbúðirnar og vafði
þær utan af höfðinu. Þegar hvítu
■■■■■■■ mw ■■■■■■■■■■ ■ ■■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ ■ ■ « ■■■■■■■■■■■!■■■■ ■ ■ ■ ■ ara
umbúðalengjurnar tirðu of langar,
klippti hún á þær_með skærun-
um.
Swendsen stóð við'”klæðaskápinn
og horfði á. Andlit htwis var ösku-
grátt og hendur hangejý-epptust.
Umbúðirnar lágu í hrúgu á borð
inu og sjúklingurinn tók þær og
fleygði þeim í ruslakörfu sem stóð
við hliðina á borðinu.
Swendsen var ekki nógu fljót-
ur að koma sér undan. Honum var
ekki Ijóst hvað mundi ske. Augun
störðu á Swendsen. Umbúðirnar
duttu á gólfið og niðui;bælt óp
heyrðist. : “
Swendsen fann hvei'nig vöðv-
arnir í líkama hans sþenrí'tirst.
Hann gekk yfir gólfið og í áttina
að snyrtiborðinu.
Sjúklingurinn hörfaði undan og
greip höndunum um borðið til
stuðnings. Eitthvað dátt á" gólfið
um leið. '
Swendsen stóð hreifingarlaus.
Svo beygði hann sig niður og tók
það upp. Það var lítil spiladós.
Hann leit á sjúklinginn.
Stór augu horfðu á hann. Þau
virtust koma úr einhverju ■dýpi
án þess að tilheyra áþreifanlegum
líkama. Ekkert var hægt að lesa
úr þeim, hvorki ótta eða undrun.
„Nú vantar bara vofuna“, varð
Swendsen að orði. Rödd hans var
hrjúf eftir hina löngu bið í fata-
skápnum. Hann varð að ræskja
sig.
Ekkert svar kom frá manneskj-
unni sem sat við snyrtiborðið.
Hann leit yfir umbúðirnar og
reyndi að gera sér í hugarlund
hvað væri undir. En það reyndist
ógemingur.
Það dimmdi æ meira, svo það
var orðið erfitt að greina höfuðið
í umbúðunum, sem höfðu næstum
sama ilit og veggurinn að baki
þess. Augun urðu eins og dökkir
dílar.
„Ætlið þér ekki að kalla á
hjálp?“ sagði Swendsen loks.
Augun störðu enn á hann.
Sekúndurnar liðu ekkert hljóð
heyrðist.
Swendsen lagði spiladósina frá
scr á borðið. Höfuðið snérist til

Yiirbreiðslnr
úr striga óskast
keyptar — lippB.
hjá IVIorgunblaðÍBiu
ílinar margeftirspurðu
eger-peysur
komnar
GJtU
Aðalstræti
ARNALES80K
Ævintýri Mikka III.
Veikgeðja risinn
Eítir Andrew Gladwin
16.
— Hvar var slökkviliðið? Hvers vegna kom það ekki á
vettvang?
— Slökkviliðsmennirnir voru í fríi.
— Allt í kaldakoli, kaldakoli, muldraði Gimbill.
— Jæja, ha, hérna. Hvað eigum við að gera við piltinn?
sagði risinn og hugsaði sig um. .
— Ég legg til, að hann verði dæmdur í tíu ára fangelsi,
sagði Toggi.
Ribbalda risa hnykkti við.
— í fangelsi í tíu ár. Það er ægilega langur tími, sagði
hann. — Mér finnst það vera allt of hörð refsing, hrópaði
hann. — Við skulum nú sjá. Jú, mig rámar í það, að okkur
vanti góðan mann til að kynda upp höllina í vetur. Það er
bezt að þessi piltur sé dæmdur til að gera það í tvö ár. Þá
getur hann leikið sér nóg að eldinum. Það er dómur minn.
Næsta mál.
Mikka fannst þetta skynsamlegur dómur. Sennilega yrði
maðurinn brátt leiður á því að kveikja og horfa á elda og
þannig myndi hann læknast af þessum leiða ávana fyrir
fullt og allt.
Þriðji fanginn var feitur, rauðbirkinn maður. Hann horfði
þrjózkulega á Riþbalda risa og Togga. Maður þessi var sveita-
mannalegur í framgöngu.
— Þessi maður, risatign, sagði Toggi og var á kafi í skjöl-
unum, — neitar að greiða skatta og skyldur. Hann hefur
enga skatta greitt í tvö ár. Hann skuldar þúsundir króna og
við ættum að gefa fólki fordæmi þess að því skal ekki haldast
jöf Jóns Sigurðssonar
Samkvæmt reglum um „Gjöf Jóns Sigurðssonar“ skal
hjer með skorað á alla þá, er vilja vinna verðlaun úr
téðum sjóði, fyrir vel samin vísindaleg rit viðvíkjandi
sögu landsins og bókmenntum, lögum þess, stjórn eða
framförum, að senda slík rit fyrir lok desembermánaðar
1952 til undirritaðrar nefndar, sem kosin var á Alþingi
20. f. m. til þess að gera álit um, hvort höfundar rit-
anna séu verðlauna verðir fyrir þau eftir tilgangi gjaf-
arinnar. — Ritgerðir þær, sem sendar verða í því
skyni að vinná verðlaun, eiga að vera nafnlausar, en
aðkenndar með einhverri einkunn. Þær skulu vera vél-
ritaðar, eða ritaðar með vel skýrri hendi. Nafn höfund-
arins á að fylgja í lokuðu bréfi með sömu einkunn, sem
ritgerðin hefir.
Reykjavík, 5. jan. 1952.
Þorkell Jóhannesson. Matthías Þórðarson.
Þórður Eyjólfsson.
nmwvB'rn ■
nmioDniKxanoniraM
wjuuuuurj(*a m ■ ■ •Mj tuuuaata
ATVINNA
Maður, sem unnið hefir við sölu og verzlunarstörf í
síðastliðin 25 ár og sem verzlunarstjóri við matvöru- og
búsáhaldaverzlun síðastliðin 10 ár óskar eftir atvinnu.
Meðmæli fyrir hendi. Uppl. í síma 81179 næstu daga.
Trésmiðjan
„Rún“
Smiðjustíg 10
hefur ávalt fyrirliggjandi líkkistur af flestum stærðum.
Verð frá kr. 350,00 til 850,00. — Ennfremur líkkistu-
handföng og skrúfur. — Sé um jarðarfarir eins og að
undanförnu. — Kynnið yður verð og frágang áður en
þér festið kaup annarsstaðar.
, Virðingarfyllst,
Ua^aar ^JJc
attaoróóon
Sími 4094