Morgunblaðið - 31.01.1952, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 31. jan. 1952.
Útg.: H.f. Árvakur, Reykjavík.
Framkv.stj.: Sigfús Jónsson.
Ritstjóri: Valtýr Stefánsson (ábyrgðarm.)
Lesbók: Árni Óla, sími 3045.
Auglýsingar: Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjörn, auglýsingar og afgreiðsla:
Austurstræti 8. — Sími 1600.
Áskriftargjald kr. 18,00 á mánuði, innanlands.
í lausasölu 1 krónu eintakið. Kr. 1,25 með Lesbók.
Annarleg þekkingarleit
FRÁSÖGN dansks manns, sem
nýlega átti sæti í sendinefnd, sem
boðin var frá Danmörku til Sov-
éts Rússlands hefur staðfest mjög
gveinilega það, sem áður var vit-
að um fyrirkomulag slíkra heim-
sókna.
Val í slíkar nefndir miðast yf-
irieitt eingöngu við það, að gefa
kommúnistum tækifæri til þess
að koma í skyndiheimsókn til
fyrirheitna landsins. Dvalartími
þeirra í Rússlandi er örstuttur
óg allt ferðalag nefndanna fyrir-
fram ákveðið og skipulagt af
Rússum sjálfum. Gestgjafarnir
ákveða þannig, hvað gestunum
skuli sýnt, hverju þeir fái að
kynnast og jafnvel hvaða menn
þeir fái að hitta að máli.
Það lætur að líkum að slík-
ar heimsóknir eru lítt til þess
fallnar að skapa raunverulega
þekkingu á ástandinu í þessu
víðlendasta ríki heimsins og
högum þeirra nær 200 mill-
jóna manna, sem þar búa.
En það, sem einkennir þó
frásagnir gestanna þegar heim
kemur, er fyrst og fremst full-
vissa þeirra um allt það, er
að rússneskum högum lýtur.
Það er eins og kommúnistar,
sem reka nefið austur fyrir
járntjaid, hafi gleypt hálfan
heiminn eða vel það. Þeir
þykjast allt vita um hagi rúss
nesku þjóðarinnar. Þeir full-
yrða, að hvergi í heiminum
lifi alþýða manna við önnur
eins sældarkjör. Hvergi sé
eins mikið af barnaheimilum,
sjúkrahúsum, elliheimilum,
hvíldarheimilum fyrir verka-
menn o. s. frv.
Þetta er skoðun hinna flaum-
ósa sovétgesta eftir að hafa dval-
ið nokkra daga eða í hæsta lagi
Örfáar vikur í víðlendasta ríki
veraldarinnar. Engum getur dul-
izt að þessi afstaða er hin yfir-
borðslegasta og skringijegasta.
Öllum almenningi á íslandi er
það t. d. ljóst, að Arnfinnur Jóns-
son skólastjóri getur varla verið
víðfróður maður um óstand í
Rússlandi og hag manna þar þótt
hann hafi verið á örfárr^ vikna
skyndiferðalagi þar undir hand-
leiðslu skoðanabræðra sinna. En
þessi skólastjóri er þess þó um-
kominn þegar hann kemur heim
til íslands, að flytja fyrirlestra
um þessi efni og fullyrða margt
og mikið um almennt ástand
hlutanna þar, lífskjör fólksins og
allan aðbúnað. Hann telur sig
einnig hafa umboð til þess aust-
ur í Moskvu, að lýsa því yfir, að
íslenzka þjóðin líti til Stalins sem
hins mikla verndara friðarins og
öryggis smáþjóðanna.
Má nú ekki draga þá ályktun
af þessum yfirlýsingum skóla-
stjórans, að þar sem hann tréystir
sér til þess að gefa slíkar upp-
lýsingar austur þar, fjarri landi
sínu og þjóð, þá megi reikna með,
að upplýsingar hans frá hinu lítt
þekkta Sovét Rússlandi muni
trauðla byggjast á mjög traustum
þekkingar grundvelli? Sú álykt-
ún liggur áreiðanlega ekki fjarri.
Kjarni málsins er sá, að þessir
gestir Sovétstjórnarinnar hafa
sáralitla möguleika til þess að
kynnast hinu raunverulega á-
staridi í ríki kommúnismans. —
Þeifú er að sjálfsögðu sýnt það
bezta, sem hægt er bjóða upp á.
Þeir fá engin tækifæri til þess
að kynnast mönnum eða málefn-
úm. Þeir eru undir stöðugri hand
leiðslu manna, sem hafa það að
' atvinnu að sýna örlítinn hluta
yfirborðsins á lífi rússnesku
þjóðarinnar.
í raun og veru eru þessir
sovétfarar því aumkunarverð
ginningarfífl, a. m. k. þeir
þeirra, sem telja sér trú um
að þeir hafi raunverulega feng
ið tækifæri til þess að kynn-
ast rússnesku þjóðinni, kjör-
um hennar og aðbúnaði.
Sú landkynning, sem felst í
heimsóknum kommúnistiskra
sendinéfnda til Rússlands er því
einkis virði. Menn eins og Arn-
finnur Jónsson flytja ekki heim
með sér neina þekkingu á Sovét
| Rússlandi, enda þótt þeir þykist
búa yfir mikilli vizku og fróð-
leik um þetta mikla land og
þjóðir þess. Þeir koma hins vegar
heim eins og glópaldar, fullir af
Istaðhæfingum um það, sem þeir
hafa ekki séð og vita ekkert um.
Þannig er þeirra annarlega þekk-
ingarleit.
Rússland er jafn lokað land
eftir för þeirra og fyrir hana.
Þangað fær enginn að koma
nema í hátíðlegu boði vald-
hafanna. Þeir sem boðnir eru,
eru fyrst og fremst harðsoðnir
kommúnistar. Aðeins þeim er
treyst til þess að sjá það litla,
sem talið er sýningarhæft.
Rússneska þjóðin er lokuð
inni. Hún fær ekki einu sinni
að hlusta á erlent útvarp. Til
þess að koma í veg fyrir það
halda kommúnistar uppi víð-
tækri truflunarstarfsemi, sem
hefur það hlutverk að kæfa
hið frjálsa orð frá þjóðum hins
vestræna lýðræðis.
Það er þetta „frelsi", sem
kommúnistar á íslandi og aðr-
ar fimmtuherdeildir vilja fá
vestrænum þjóðum.
Furðuleg ósyííni
ÞAÐ er furðuleg ósvífni þegar
kommúnistar þykjast með æsi-
skrifum sínum, hafa haft einhver
áhrif á staðsetoingu áburðarverk-
smiðjunnar. Öllum bæjarbúum
er kunnugt, að snemma í haust
vakti Valgeir Björnsson hafnar-
stjóri athygli á því, að nauðsyn
bæri til þess, að rannsökuð yrði
sprengihætta 1 sambandi við
áburðarverksmiðjuna og fram-
leiðslu hennar. Á grundvelli þess
álits hans leitaði borgarstjóri
álits sérfróðra manna um þetta
atriði. Og loks skipaði ríkisstjórn-
in að tilhlutan borgarstjóra
þriggja manna sérfræðiriganefnd
í desember, til þess að gefa
skýrslu um málið.
Á grundvelli þess álits, sem
þessir sérfræðingar lögðu fram,
hafa síðari ákvarðanir um stað-
arval verksmiðjunnar verið tekn-
ar. Engum forráðamanni Reykja-
víkurbæjar hafði heldur komið
annað til hugar en að fyllsta
öryggis yrði gætt í þessu sam-
bandi.
Það er fyrst eftir að hafn-
arstjóri og borgarstjóri, hafa
gert umræddar öryggisráð-
stafanir, sem kommúnistar
byrja að gjamma um að
„leggja eigi Reykjavík í rúst
með sprengingum í tilbúnum
áburði“. Þeir hafa því engin
áhrif haft á þetta mál. Hitts-
vegar hafa þeir hafið um það
ábyrgðarlaus æsingaskrif um
leið og þeir hafa reynt að
vinna gegn þessu þýðingar-
mikla atvinnutæki.
Bak við glerátigun finne
menn fil öryggiskenndar
Þeim fer sífellt fjölgandi,
sem virða heiminn fyrir sér
gegnum gleraugu. — Margir
geta ekki án gleraugna verið
við störf sín, lestur o. s. frv.
Sumir segja, að menn skýli
sér óafvitandi bak við gler-
augun, af því að þar finna
þeir til öryggiskenndar.
Augnlæknar segja aftur á
móti, að 95 af 100 hafi ein-
hvern sjóngalla, sem ætti að
laga með gleraugum.
LÁTTU MIG HAFA
RÚÐUGLER
Það kemur fyrir, að menn með
óskerta sjón óska gleraugna. Við
eftirgrennslan kemur í ijós, að
raunveruleg ástæða er þessi: •—
„Andlit mitt er ekki nógu svip-
mikið, satt að segja vantar það
einhverja fyllingu. Fólk man ekki
eftir þvi, og í skirfstofunni hefi
ég ekki á mér nægilegan virðu-
leik. Myndarleg hornspangargler-
augu myndu koma í góðar þarfir“.
Maðurinn fær gleraugun, og ef til
vill gera þau hann hamingju-
saman.
Það er skelfingarerfiðieikum
háð, að velja mönnum gleraugu
í fyrsta sinn. Mönnum þykir um-
gerðin öllu skipta. Konur eru erf-
iðar viðfangs, finnst gleraugna-
sölunum, en karlmennirner eru þó
enn verri.
Verst er þó, þegar eiginkona
kemur í fylgd með eiginmanninum
til að velja honum umgerð. —
Gleraugnasalinn brynjar sig þá
þolinmæðinni, það er það eina,
sem honum hentar, svo að við-
skiptavinurinn geti í næði valið
úr þeim 150 tegundum, sem á
boðstólum eru.
VIÐ ERUM FJARSÝN
Ókunnur ítali fann gler-
augun upp á 13. öld. Síðan
hafa vitaskuld geysimiklar
framfarir orðið í þessari
grein, en aldrci urðu þó fram
farirnar meiri en í seinni
heimsstyrjöldinni.
Flestir eru f jarsýnir, færri nær-
sýnir. En sannleikurinn er sá, að
við tökum ekki eftir því, að'við
séum fjarsýn. Þó getur áreynslan,
sem augað verður fyrir af þeim
sökum, valdið höfuðverk, er fram
í sækir. Með því að nota rétt
gleraugu hverfur þá höfuðverk-
urinn.
Á Norðurlöndum eru bandarísk-
ar, brezkar og þýzkar gleraugna-
gerðir kunnastar. Þaðan eru gler-
in í gleraugum okkar yfirleitt.
, GLERAUGNABYLTING
Eftir seinustu heimssyrjöld
hafa orðið byltigar í gleraugna-
smíð, svo að framfarimar hafa
aldrei verið eins snöggar.
Ein er sú reginframför, að búa
til sjóngler, þar sem sama glerið
er miðað við 3 mismunandi fjar-
lægðir, og er því skipt í 3 belti.
Þannig geta menn með sömu gler-
augum lesið, og séð skýrt hluti sem
eru skammt frá og eins í f jarska.
Fyrr á tímum fóru menn til gler
augnasalans, reyndu nokkur gler-
augu, unz þeir fundu gleraugu
nokkum veginn við sitt hæfi. •—
Aðrir fengu raunar gleraugun sín
í arf.
Gleraugnasalar hafa nú á ann-
an hátt. Segja má, að þeir setji
sig inn í dagleg störf viðskipta-
vinarins og sjónglerin séu svo
slípuð eftir lífsvenjum hans.
En gleraugnasaiinn þekkir og
sín takmörk. Hann hefur nána
samvinnu við augnlækninn og vís-
ar til hans öllum þeim, sem hon-
um þykir ekki einsýnt, hvernig
verða megi að liði.
Þess var áður getið, að til
væru þeir menn, sem fengju
sér gleraugu án þess að þurfa
þess. Þeir komast sumir í
sama flokk, sem fcla sig bak
Framh á bls, ð
Meins 23. hver maSur heíir óskerSa sjón
Ein gleraugu í gildi þriggja. Ein merkasta nýjung við slípun sjón-
glerja er sú, að i gegnum sama glerið má greinilega sjá hluti í mis-
mundani fjarlægð eins og myndin sýnir. Er þá lesið gegnum glerið
neðanvert. Um miðbikið er horft á hluti, sem eru nokkru fjær eins
og til að mynda spil, er menn halda frá sér. Þegar menn virða fyrir
sér hluti í f jarska, horfa þeir gegnum efsta hluta glersins.
Velvokondi skrifar:
ÚR DAGLEGA LÍFINU
Mikið mannfall.
KÆRI Velvakandi. Mig langar
til, að þú komir á framfæri
fyrir mig hugmynd, sem flögraði
að mér í sambandi við fráfall hins
vinsæla forseta okkar, Sveins
Björnssonar.
Við íslendingar höfum það, sem
af er þessu ári, beðið stórfellt
manntjón af slysförum á sjó og
landi, og nú missum við sviplega
þjóðhöfðingjann okkar.
Eg veit, að hver sá maður, er
átti þess kost að sjá hinn alúðlega
og virðulega forseta fslandg, ósk-
. . . manntjón af slysförum á sjó.
ar þess með sjálfum sér að minn-
ast hans látins, er hann verður
kvaddur af alþjóð.
Minning þjóðhöfðingjans
heiðruð.
CETUM við á fegurri hátt heiðr-
að minningu hans en með því
að kaupa minningarspjöld, til að
mynda Slysavarnafélagsins? Með
því mundum við stuðla að bætt-
um slysavörnum, svo að drægi úr
mannfallinu að bví leyti, sem við
verður gert. Önnur líknarfélög
mætti að sjálfsögðu styrkja.
• Verum samtaka, eflum líknar-
sjóðina í minningu okkar hug-
ljúía þjóðhöfðingja.
Köna í Hafnarfirði.“
j Til keppni á
ólympsku leikunum.
i JVTÚ eru skíðagarparnir ökkar
I f ' farnir utan, þar sem þeir
• keppa á ólympsku leikunum í
Osló. Þeir hefjast 14. febrúar. í
Morgunblaðinu á þriðjudaginn
sáuð þið mynd af svigköppunum,
þar sem þeir völdu sér skíði til
keppninnar í Slcíðavinnustofu
Benedikts Eyþórssonar.
Þetta er fyrsta sinni, sem skíða
menn kjósa sér íslenzk skíði til
keppni á erlendum vettvangi,
þótt þau hafi um árabil þótt full-
boðleg í skíðakeppni innan lands.
Þannig hafa skíðamennirnir veitt
þessum íslenzka iðnaði blessun
Hikkoriskíðin em ekki
betri annars staðar
SKÍÐAVINNUSTOFA Bene-
dikts hefir langa reynslu að
baki. Árum saman hafa þar ver-
ið framleiddar allar stærðir og
tegundir skíða.
Efniviðurinn er ýmist birki eða
hnotutegund, sem allir kannast
við undir nafninu hikkori. Má
fullyrða, að hikkoriskíðin ís-
lenzku standi beztu erlendum
skíðum sömu tegundar hvergi að
baki.
Efnið er flutt inn frá Banda-
ríkjunum, og þaðan fá skíðasmið-
ir á Norðurlöndum yfirleitt efr.i-
við sinn.
Ekki þykir gerlegt að smíða hér
samanlímd skíði, stofnkostnaður-
inn við þess konar fyrirtæki yTði
allt öf mikill miðað við sölu inn-
an lands.
Skíðasnjórinn bíður.
¥ TNGA fólkið fer nú að bregða
fyrir sig betri fætinum hvað
líður, en til þessa hefir það satt
að segja hvergi komizt vegna
snjóa og hretviðra.
Líklega bregður mörgum í
brún, þegar þeir virða fyrir sér
skíðin sín, sem legið hafa niðri
í kjallara síðan í fyrra vetur. Það
má nefnilega búast við, að þau
hafi tekii^ á sig annarlega lögun
við geymsluna, því að ýmsum
skýzt yfir að ganga sómasamlega /
frá þeim, þégar þau eru lögð til
hliðar með vorinu. En það kem-
ur nú vonandi ekki fyrir oftar.
Næstu dagá brunið þið af stað,
menn og konur, uppi í Lækjar-
botnum bíður hanri ykkur faðm-
inn, snjórinn.