Morgunblaðið - 08.08.1952, Blaðsíða 10

r iö
MORGUNBLAÐIÐ 1
Föstudagur 8. ágúst 1952
nnm»mnw»MWWimiiinnc»mn»w»niw»iiii«iitiummnim»ni«iiinmmii»miimnimimnnrninmtimmniHniiiiiiim<«imimnÉi»ii»uni«iimmnnnniinn»mni»É»drt*ii«
Illllllll
| EINU SINNI VAR |
Skáldsaga eítir I.A.R. WYLIE
5 5
| t
Framhaldssagan 16
að koma fyrir mig, þá verður þú
að halda áfram að kenna honum.
Þú veizt hvernig þú átt að fara
að því“.
„En þú ert ekki að fara héð-
an?“
„Helzt ekki“. Hann kinkaði
kolli til bæjarstjórans og steig
upp í sinn bíl.
Hann ók á eftir bæjarstjóran-
um og hugsaði með sjálfum sér
að vafalaust horfði hann jafn
mikið í spegilinn eins og fram á
veginn. Sennilega hugsaði hann
eitthvað á þessa leið: „Hvernig
stendur á þessu? Hann virtist
ekki þannig náungi. — Hann
bjargar fólki og læknaði það. —
'Það var hans starf, en ekki það
gagnstæða".
Fianders læknir hleypti Dreek
inn og læsti svo dyrunum til að
útiloka mannfjöldann, sem stóð
fyrir utan. Dyrunum hafði ekki
verið læst í fleiri ár og það ætl-
aði varla að takast í þetta.sinn.
„Þetta eru bara utanbæjar-
snápar“, sagði hann og iabéaði
inn í innra herbergið. „Allur bær
inn hefur verið að leita að þér“,
sagði hann án þess aþ líta á
Dreek. v
„Mér þykir það leitt. Ég var í
nótt hjá Fosters-hjónunum. Tad
hafði hita og vildi að ég væri hjá
sér....“
„Það verður oft spurt eftir þér
héðan í frá, hugsa ég. Og þú veizt
sennilega hvers vegna?“
Dreek rann kalt vatn miili
skinns og hörunds. Nú ygr augna
blikið komið, sem mundi eyði-
leggja orðstí hans. Þótt undar-
legt mætti virðast; datt honum í
hug Anne og augu hennar,full
trausts. Hún mundi líka missa
traust sitt á honum. Hún mundi
losna við það. Hún mundi geta
komið heim.
„Eg bíð eftir því aA. mér séu
sagðar fréttirnar“, sagði hann.
Flanders læknir varð ennþá
píreygðari en venjulega og þykk-
ar augabrúnirnar náðu alveg
saman yfir nefinu. ;,Erfðaskrá
Hythe-kerlingarinnar var lesin í
gærkvöldi. Þér kemur ef til vill
ekkert á óvart það sem í .henni
stóð“.
„Ekki ef Lucretia hélt loforð
sitt“.
Hann kaus að vera hreinskil-
inn. Hann var líka alltof þreytt-
ur til að halda uppi vÖrnum fyrir
sjálfan sig. Gamli maðurinn hafði
látið fallast á stól við borð sitt.
Það var eins og fæturnir hefði
ekki getað borið hann.
„Eg skrifaði undir dánarvott-
orðið, Dreek Radnor. Ég á það
að minnsta kosti skilið að þú seg-
ir mér sannleikann“.
„Já, víst áttu það skilið“.
Dreek var líka seztur. Hann
kreisti aftur augun og reyndi að
gleyma síðustu atburðunum í
stóra svefnherberginu. Flanders
íæknir í jakkafötum, sem hann
hafði fengið lánuð, standandi við
rúmgaflinn og tárin streymdu
niður kinnar hans og niður í
skeggið. Hann hafði lyft öðru
augnalokinu og snöggvast hafði
Dreek verið gripinn þeirri ó-
þægilegu tilfinningu að auga
væri lifandi og hefði brosað til
þeirra.
„Nú, já“, sagði Flanders lækn-
ir. „Þú hlýtur að hafa fyllt hana
af deyfilyfjum“. Og nú spurði
hann: „Styttir þú henni líf?“
' „Já. Hún var sofandi“.
„Drottinn minn. Þú fórnar
heiðri þinum og læknarétti ....
fyrir hvað? Ef það hefði verið af
samúð. .. . “
„Ég kenndi líka í brjósti um
hana. En það var meira, sem lá
á bak við. Það var samkomulag
<í
„Áttu við að hún hafi vitað
hvernig komið var?“
„Já. Það var líka að samkomu-
lagi okkar...."
„Hvaða samkomulagi?"
„Hún átti aðeins nokkfár "vik=
ur eftir ólifaðar. Þær hefðu orðið
illbærilegar. Hún var vön að geta
hagað lífi sínu eins og henni
þóknaðist. Hún vildi deyja, e.ins
og hún hafði.lifað. Ilún lofaðí að
arfleiða bæirin að nógu fé tif aþ
hægt væri að byggja sjúkrahús
.... og rækta upp aftur nokkuð.
af landinu. Hún kallaði það að
hún vildi kaupa sér friðþægingu
sálárhöiar* Ég varð að vega og
meta hvað á móti öðru .... sjálf-
an mig á móti gamalli konu, sem
lifði aðeins til að þjást ofurkvöl-
um, orðstí sjálfs min á móti' Vfel-
gengni bæjarfélagsins. Mér finnst
ég hafa gert rétt. Það er sama
hvað skeður, mér- mun alltaf
finnast ég hafa gert rétt“,
„Ég get sagt þér eitt, sem hef-
ur þegar komið fyrif, *' Dréhk
Radnor; Þú ertorðinn ríkur m.að-
ur“.
Dreck hló við. „Og hver hefur
gert mig ríkan?“
„Lucretia Hythe, fvrrverandi
sjúklingur þinn, sem þú myrtir“.
Það varð löng þögn áður en
Dreek svaraði. „Hvaða vitleysa.
Ég trúi því ekki. Það hlýtu#, að
vera misskilningur. . . .‘5
„Já, misskilningur, sem ekki
verður hægt að leiðrétta" Reið-
in hvárf úr augum gamla manns-
ins. „Hún virðist hafa leikið á
þig, Dreek“.
Hann tók sjúkdómslýsinguna
frá lækninu-m í New York, sem
lá á borðinu. ,,
Þar stóð allt svart á hvítu. Það
mundi standast hverja réttarann-
sókn. Lucretia Hythe hafði verið
dæmd kona. Hvenær og hvernig
hún mundi deyja, var undir henni
sjálfri komið .... eða undir ein-
hverjum lækni. Flanders læknir
stundi við.
„Mér þótti vænt um þig“, sagði
hann. „En ég skil ekki þína kyn-
slóð. Hún minnir mig á gott skip
undir fullum seglum, en vantar
átfavita og stýri. Farðu þínáTléið
ir og láttu mig í friði. Þú hefur
tekið þér á herðar þessa býrði.
Þú verður að bera hana einn“,
—O—
Það ríkti dauðakyrrð í Hythe- ;
húsinu eins og svo oft áður. —
Hann hljóp við fót upp tröpp-
urnar, Hann gat ekki snúið„,yið.
.. varð að halda áfram. Harin
mátt-i ekki hika framar.
Christine Hythe sat í glugga-
kistúnni og glugginn var opinn.
Hún horfði út í kvöldsólina. í
fangj hennar lá lítill hundur —
Hann gelti og hún leit við.
„Þér hafið ekki séð Snooky
fyrr“, sagði hún. „Við eigum
hvor aðra, og við eigum líka enga
aðra að. Hún er eins og ,ég....... •
smeygði sér yfir á aðra grein
..“ Allt í einu var eins og hún
gæti ekki lengur gert sér upp
kæruleysið. Rödd hennar var bit-
ur þegar hún hélt áfram. „Ég hef
beðið eftir yður. Ég hélt að þér
munduð koma strax. Mig lang-
aði að fá frest í einn eða tvo daga
til að taka saman föggur mínar.
Svo fer ég .... þangað sem sið-
prúðar stúlkur með demants-
hringa og fimm þúsund. daJi.
fara“.
„Ég kom strax og ég fékk boð-
in“.
„Já, auðvitað“. Hún setti hund-
inn varlega á gólfið, en hanr; s.tóð,
kyrr við fætur hennar og horfði
rannsakandi augum á ókunna
manninn. „Yður verður fljótt að
verki, Dreek Radnor“, sagði' húri.
„Ég bjóst ekki við þessu“, sagði
hann, „Ég trúi þessu ekki einu
sinni ennþá. Hún hefur aðeins
viljað gera mér eitthvað illt ....
eða ég veit ekki hverju ég á að
trúa. En þér verðið að jrúa mér“
<<
„Því skyldi ég gera þðð?“
„Vegna þess að ég segi það“.
Hún hló.
„Fólk segir svo margt“.
—O—
Reiðin var að ná stjórnar á hon
um. Hann varð einhvern veginn
að fá hana til að trúa sér, en hann
vissi ekki hvernig hann átti að
fara að því. Hann .geklc til henn-
lar, tók um báða haridleggi hennar
i :
Vænlanlegt írá Spáni:
nur
in
Melónur
r!
m
feS'
1.2
LLJ Handiausa stúlkan
eftir Grimmsbræður
Stúlkan kraup nú á kné og bað Guð um:að hjálpa sér. í
sama mund sá hún engil, sem rétti hendina yfir síkið. Þá
skiptist vatnið, og myndaðist stígur, sem var alveg þurr.
Stúlkan gekk nú stíginn og inn í garðinn, en engillinn fór á
undan. — í garðinum var perutré með,ijölda þroskaðra pera.
Garðseigandinn hélt nákvæma tölu'yfir perur þær, sem í
garðinum voru. Stúlkan hafði auðvita&'ekki hugmynd um
það, og tók eina peru. Garðvörðurinn fylgdist með öllu, sem
fram fór. Og af því að hann 'stóð í þeírri'meiningu, að stúlkan
væri andi, þorði hann ekki að gera vart við sig. — Þegar
stúlkan hafði borðað peruna, lagði hún sig til svefns í einum
runnanum.
Þegar kóngurinn, sem átti garðínn, kom morguninn eftir,
taldi hann að venju perurnar. Það kom fljótlega í ljós, að
þhð vantaði eina peru: 'Hann leitaði umhverfis allt tréð, en
gat hvergi íundið hana. Svo spurði hann garðyrkjumanninn
hvar peran væri.
„í nótt kom hingað handalaus andi," svaraði garðyrkju-
maðurinn. „Og hann borðaði péruna af trénu.“ „En hvernig
komst andinn yfir síkið?“ spurði þá kóngurinn. „Og hvarf
andinn þegar hann var búinn að borða peruna?“ Þá svaraði
garðrykjumaðurinn:
„Vegna þess, að þessi yera var engill, þorði ég ekki að láta
hana verða vara við..mig/ Qg þegar veran, sem var í hvítum
klæðum, hafði borðað peruna, fór hún á burt.“ — „Nú ætla
ég að vaka hér í nótt og vita hvort þú segir satt frá,“ sagði
kóngurinn.
Þegar komið var kvöld, fór kóngurinn út í aldingarðinn og
hafði prest með sér, og átti hann að tala við engilinn.
O. J/olinóon C9~' 0\aaL
Herbergi óskast
til leigu í mánaðartíma, sem næst
Skólavörðuholtinu. — Þarf að vera
með einhverjum húsgögnum.
Uppl. í síma 81810.
VI NBER
ym- r
4- I september fáum við frá Spáni:
Vínher
Sítrónur
«g
Gjörið svo vel og sendið pantanir.
Si^. jP. Shjaldlerý L.j

Yerður settur 1. október 1952. Þeir sem ætla að stunda
nám við skólann, sendi skriflega umsókn, ekki síðar en
10. september þ. á. Um inntökuskilyrði, sjá „Lög um
kennslu í vélfræði, nr. 71, 23. júní 1936, og Reglugerð
fyrir Vélskólann í Reykjavík nr. 103, 29. september 1936.
Þeir utanbæjarnemendur, sem ætla að sækja um heima-
vist, sendi umsókn til húsvarðar Sjóman aaskólans fyrir
10. september. Þ. á. nemendur sem búsettir eru í Reykja-
vík og Hafnarfirði koma ekki til greina.
Eins og undanfarin ár verður fyrsti bekkur fyrir raí-
virkja rekinn sem kvölddeild, ef nægileg þátttaka fæst.
- Skólastjórinn.