Morgunblaðið - 16.10.1952, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 16. okt. 1952
ADELAIDE
Skáldsaga eftir MARGERY SHARP
iimiiiiimiiiiiiiimiiiinfMiainm
m *iMiimmiianiiiiimiilii
Framhalds£agan 36
Hann snéri sér að öðrum lög-
regluþjóni og spurði hranalega:
„Þessi kona segir að þér hafið
verið sóttur. Hvsr gerði það?“
„Ungur piltur. Hann stökk
burtu. En ég kom að manninum
látnum“.
„Eru nokkur fleiri vitni?“
„Maður að nafni Bert gamli
sem býr líka í Britannia Mews,
var líka viðstaddur".
„Hann hlýtur að heita eitthvað
meira en Bert gamli“, sagði dóm-
arinn með óþolinmæði. „Er hann
hér“.
Adelaide kreisti vasaklútinn í
lófa sér þegar Bert gamli reis á
fætur. Hann kallaði skærum
róm:
„Albert Daneslaw. Albert
Arthur Daneslaw“.
„Upp í stúkuna“, sagði dóm-
arinn.
„Svínið“ labbaði niður og sett-
ist. Adelaide sá að hún var ekki
fyllilega ánægð með útkamuna.
Hún settist í sæti Bert gamla og
tautaði eitthvað fyrir munni sér.
„Þér hafið eitthvað fram að
færa?“
Bert gamli leit á Adelaide og
hóf svo upp raust sína:
„Já, ég hef þekkt frú Lambert
síðan hún flutti til Britannia
Mews .... og manninn hennar
þekkti ég fyrir ....
„Já“, sagði dómarinn. „Ef þér
vitið ekkert beinlínis um þennan
atburð, þá ....“.
„Ef þér eigið við, hvort ég
sá það, þá get ég sagt yður að
það gerði ég ekki“, sagði Bert.
„En það sem ég vildi sagt hafa
er að hann fór alveg hræðilega
illa með hana ....“.
Einhver óróleiki fór um sal-
inn. Einn blaðamannanna snéri
sér við og fór að skyggnast um
eftir Adelaide. Dómarinn hnykl-
aði brúnir.
„Það er óþarfi að tala um at-
riði, sem koma ekki málinu bein-
línis ....“.
„Hann fór hræðilega illa með
hana“, sagði Bert gamli aftur.
„Hún var alltof góð fyrir hann.
Það talar enginn um það núna
en hann drakk eins og svín.
Drottinn minn, ef þið vissum
hvað hún hefur þurft að sætta
sig við ....“.
Dómarinn hoi'fði á hann. Þáð
var ekki um það að efast að
honum sárgramdist við karlinn,
að hann skyldi tefja máhð. Hann
dauðsá eftir að hafa hleypt hon-~
um í stúkuna.
„Sáuð þér manninn detta nið-
ur tröppurnar, eða sáuð þér hann
ekki?“ spurði hann.
„Nei“, sagði Bert gamli. „Ég
get ekki sagt ....“.
„Þér mégið þá fara“, sagði
dómarinn.
Kviðdómendurnir voru ekki
lengi að taka ákvörðun sína. Ur-
skurðurinn var sá að Henry
Lambert hefði látist af slysför-
um.
3.
Ennþá varð hálítíma bið eftir
dánarvottorðinu. Þegar Adelaide
heyrði það, gaf hún frú Mounsey
fimm shillinga og Bert gamla
hálfan annan og sagði þeim að
fara og fá sér hressingu. Henni
datt ekki í hug að r.okkuð væri
athugavert við að hún gæfi þeim
þennan skilding, enda þótt það
mætti ef til vill skilja það sem
svo að hún væri að borga þeim
fyrir að bera vitni fyrir sig. Frú
Mounsey tók þegjandi við pen-
ingunum. Bert gamli brosti og
‘sagði:
„Ég tók þinn málstað. Er það
ekki rétt. Var ég ekki sá eini
sem tók þinn málstað?’1
„Jú“, sagði Adelaide.
„Svínið“ horfði á þau bæði með
fyrirlitningu. En þegar þau voru
komin út fyrir, tók hún pening-
ana af gamla manninum.
Adelaide settist á bekk í bið-
stofunni. Hún strauk hárið frá I
enninu og hneppti að sér krag- j
anum. Hún var þreytt eins og
eftir mikla líkamlega áreynslu.
Þetta hafði þó allt gengið miklu
betur en hún hafði búizt við.
Hún hafði aðeins sagt sann-
leikann .... en kannske ekki
alveg allan sannleikann. Auðvit-
að þagði hún yfir öllum göllum
j Her.rys, því að henni hafði verið
' kennt það í æsku að tala aldrei I
j illa um látið fólk. Hún hafði líka
sleppt svolitlu, sem. hún hafði
j gert. En hún gat svo vel hugsað
' sér atburðinn allan án þess að
hún ætti mjög auðvelt með að
gleyma því algerlega. Henry
j hefði getað dottið hvort sem var.
Hann hafði sennilega dottið hvort
sem var. Það gat vel verið að það
hafi aðeins verið í hennar eigin
ímyndun að hún ýtti við honum
Adelaide beindi brátt huganum
að heimkomunni til Platts End.
Hún varð að losa sig við ýmsar
j er.durminningar og sjálfsásakanir
. áður en hún færi þangað. Hún
| reyndi að koma skipulagi á hugs-
( anir sínar og um leið datt henni
, í hug góð skýring: „Ef ég hefði
j ýtt við Henry", hugsaði hún, „því
sá frú Mounsey það þá ekki. Hún
sá það ekki, svo ég ýtti honum
ekki“.
Þetta var í fyrsta sinn sem
Adelaide datt í hug að frú Moun-
sey hefði sagt satt.
Dyrnar opnuðust og maður
kom inn. Það var prestur, á-
hyggjufullur á svipinn.
„Frú Lambert", sagði hann.
„Mér fannst ég ætti að færa yður
þetta sjálfur. Nafn mitt er séra
James“.
Hún tók við bréfinu og las það.
Það var dánarvottorðið.
„Þakka yður fyrir“, sagði Ade-
laide.
Séra James horfði rannsakandi
á hana, næstum forvitnislega.
„Ef ég gæti gert nokkuð fyrir
yður .... gert ættingjum við-
vart .... eða..
„Eiginmaður minn átti enga
ættingja".
„En þér eigið sjálfsagt ætt-
ingja, frú Lambert. Ættingjar
yðar vilja ekki láta yður bera
þessa byrði eina“. Hann kom nær
henni. Auðsjáanlega var honum
ekki um rósemi hennar. „Afsak-
ið, ég vil ekki hnýsast í það, sem
mér kemur ekki við, en það er
svp oft að óviðkomandi menn
eins og í þessu tilfelli geta orðið
til hjálpar".
Adelaide rétti úr sér. Henni
var léttir að því að tala við mann
úr sinni stétt, sem talaði hennar
eigið mál.
„Eg er yður mjög þakklát".
Ilún hikaði snöggvast en bætti
svo við: „Ég vil helzt vera hrein-
skilin. Foreldrar mínir voru and-
vígir giftingu minni. Ég hef orðið
viðskila við þau síðan. En nú
hverf ég auðvitað til þeii-ra aft-
ur“.
„Ég samgleðst yður því“.
„Þakka yður fyrir. En ég vil
komast hjá því að valda þeim ó-
þægindum. Þau vita ekki um
I dauða eiginmanns míns og ég
vona að þau fái aldrei að vita
.... hvernig hann bar að hönd-
um. Faðir minn er veikur. Haldið
þér að það verði sagt frá þessu
í blöðunum?“
„Eg efast um það. Næsta mál
var nefnilega. . . .“
„.... morðmál. Ég veit það.
Fólkið mitt býr heldur ekki í
London. Það kaupir „Times““. |
„Það er mjög ólíklegt að nokk-
uð verði sagt um þetta í „Times“.
Ég held að þér getið verið ró-
legar um það“. j
„Þá mun ég segja að eiginmað-
ur minn hafi dáið skyndilega úr
inflúenzu. Hún er alltaf að ganga.
Ég þarf að hugsa um svo margt
að þér verðið að fyrirgefa þó ég
virðist köld og tilfinningarlaus.
Jarðarförin og allur undirbúning
„Ég get tekið allan undirbúning
á mínar herðar".
Ilréi höttur
snýr aftur
eftir John O. Ericsson
23.
Ég gerði eins og konungurinn hafði beðið mig um, og
ívlgdi Gourdon út úr tjaldbúðunum. Það fór eins og mig
haíöi grunað — Merchandee var hvergi sjáanlegur.
Þegar ég kom aitur að tjaldbúðunum, gekk ég heim að
tjaldinu hans. Þar hitti ég að máli hermann, sem sagði mér,
að Merchandee heíði riðið þaðan í brott ásamt 20 mönnum,
cg heíðu þeir steint í sömu átt og hinn frelsaði fangi. —
Ég þóttist nú vita, að það liði ekki á löngu þar til þeir næðu
honum.
Næstu nött var kóngurinn með mikinn sótthita. Iiann var
með mikið óráð, og við áttum fullt í fangi með að koma
í veg fyrir, að hann risi upp úr rúminu. Þegar hann loksins
sofnaði var næstum því kominn morgun. Ég fór ekki út úr
ijaldinu frá honum fyrr en sól var komin hátt á loft. Fyrsti
maður, sem ég kom auga á, var Merchandee, en hann var
um það bil að stíga aí hesti sínum. Hann gekk í áttina til
rnín og var mjög brosleitur.
— Það er gott veður í dag, sagði hann og teigði úr sér
af öllum kröftum. Hvernig hefur kóngurinn það?
— Ég sagði honum, að hann ætti ekki langt eftir ólifað.
— Það verða þá íleiri en hann, sem falla, sagði hann, og
gætti mikillar ánægju í röddinni.
— Merchandee! kallaði ég, og varð á svipstundu yfir mig
ieiður. Hefur þú óhlýðnazt skipun þíns deyjandi konungs?
— Ríkarður konungur skal ekki deyja, án þess að heint
-'é fyrir hann, sagði Merchandee og hatrið blikaði í augum
hans. Hann hefur verið mér góður herra. Ég skal draga
tcnnurnar út úr þessum þrjóti. Ég skal flá hann lifandi!
— Haltu kjaíti, ílæmska bikkjan þín! næstum því öskraði
ég af reiði.

FSsssT
—
T&fwVi
Uxahala-
Sveppa-
Tomat-
Nauta-
Kálfa-
’Tómat-
Kjötkraftur í glösum og pökkum
K N O R R-vörurnar hafa áunnið sér verðskuldaðar
vinsældir hér sem annars staSar.
— Fást í næstu búð. —
HeiJdsölubirgðir:
Magnús Kjaran
Umboðs- og heiidverzlun.
NYKOMNAR:
WíLKA: Innihurðaskrár
WILKA: Útihurðaskrár
WILKA: Smekklásskrór
WILKA: Smekklásar
WILKA: Skothurðaskrár
Ensk stormjárn
REX: Hurðaskrár
REX: Ilandföng
STANLEY: Messinglamir
STANL3Y: Innilamir
STANLEY: Altanlamir
TIK: Skothurðajárn
Sænskar gluggakrækjur
læst er vel læst
LLDVIG STORR & CO.
RAKARI
óskast á KEFLAVIKURFLUGVÖLL frá I. nóv. — Laun
samkv. launalögum. Umsókn sendist MbL fyrir 19. þ. m.
merkt: „Rakari — 885“.