Morgunblaðið - 12.11.1953, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 12. nóv. 1953
" "-»'E ~ -ae- ' Jg- -n- M
LJÓNID OC LHMBID
EFTIR E. PHILLIPS OPPENHEIM
-g ^ « —'yg atr
*
Framhaldsaagan 27
sagði Tottie Green og þurrkaði
sér um ennið með éftireinum
vasaklút. „Heyrirðu það! Held-
urðu ekki að ég viti hvað fyrir
þér vakir. Þú ert búin að fá nóg
af okkur. Þér kæmi ekki illa að
troða þér inn í West End með
einhverjum spjátrungnum“.
„Ég skal svei mér sjá til þess
að það verði ekki“, tautaði Lem
á legubekknum.
Hún vatt sér að þeim, studdi
höndunum á mjaðmirnar og
minnti samtímis á fisksölukerl-
ingu í versta ham, og ástleitna
spænska dansmey.
„Þú gerir mér óglatt, Green
fóstri“, sagði hún. „Og hvað
kemur ykkur hinum við, hvað ég
geri. Hvaða rétt hefur þú til þess,
Lem? Eða þú Reuben? Eða þú,
Jim Bordon? f mínum augum
eruð þið bara bófar, og félagar
að vissu leyti, en á milli mín og
einhvers ykkar, hefur aldrei ver-
ið um meira að ræða, og verðdr
aldrei. Hafið það hugfast. Ég
kæri mig ekki um neinar athuga-
semdir frá ykkur. Heyrið þið
það?“
„Belle segir alveg satt“, sam-
sinnti Tottie Green skjálfandi
röddu. „Hún er of góð fyrir
hvern ykkar sem er, eins og þið
vitið“.
„Bara að ég gæti staðið upp!“
stundi Lem.
„Hvað myndirðu gera? Snúa
mig úr hálsliðnum?“ hvæsti
hún. „Ég er ekki hrædd við þig.
Hlustaðu nú á mig, Green fóstri.
Hú ert foringi þessa hóps, og það
sem þú segir eru lög. Þú vilt
losna yið David Newberry og ég
lái þér það ekki. Hann er hættu-
legur. Hvaða vit er í því að
stofna okkur öllum í hættu með
því að reyna að reka hann í
gegn með hníf. Það yrði kjaftað
frá, og það myndi kosta tvo af
ykkur höfuðið. Hvað viljið þið
honum? Þið viljið vera óáreittir,
og þið viljið fá Meyjartárið, ef
hann hefur það, og þið viljið að
hann gleymi hversu skammar-
lega Lem og Reuben fórst við
hann þegar þeir frömdu Frank-
ley-innbrotið. Gott og vel, ég
skal sjá um þetta fyrir ykkur“.
„Gott, væna mín!“ sagði Tottie
Green. „Heyrið þið það, piltar?
Eigum við að láta Belle reyna?“
„Ef ég tek það að mér“, hélt
stúlkan áfram, „eigið þið ekkert
á hættu“.
Lem velti sér um hrygg. Nú
sneri hann sér í fyrsta sinni beint
að hópnum.
„Það er bara eitt, sem þú vilt,
og það er að-----“
Hún steig eitt skref í áttina til
hans. Hún hélt höndunum að síð-
unum, en augun hótuðu morði og
eldi.
Orðin dóu á vörum hans. Hinir
horfðu á í óvæni.
„Enginn nefnir mig slíkum
nöfnum og þú hafðir í huga,
Lem, án þess að fá það maklega
goldið“, sagði hún aðvarandi. „Ég
ætla ekki að segja mannhraki
eins og þér hvað ég geri, og geri
ekki“.
Tottie Green hallaði sér áfram
og neri hnén. Það hlakkaði í hon-
um.
„Þetta er nú kvenmaður!“
sagði hann. „Heyrið þið það, pilt-
ar? Ég vildi að hún væri mín
Sgin dóttir. Hún skyldi fá hvern
eyri, sem ég á“.
„Á ég að taka þetta að mér,
eða ekki?“
„Þú gerir það, góða mín“, svar-
aði hann. „Þessir bjálfar geta
farið til fjandans. „Þú tekur það
að þér, og ég drekk þér til heilla.
JReuben skenktu í öll glös. Belle
lengi lifi! Drekkið allm Hqjfrið
þið“, hélt hann áfram með
þrumuraust, „ég skal mola á ykk
ur hausana, ef þið ekki----“
Þeir hlýddu, vegna þess að
þeir hlýddu Tottie Green æfin-
lega, en tveir þeirra lyftu glös-
um sínum með morðlöngun í
hjarta sínu.
XIX. kafli
Dyrabjöllunni í nr. 17 A við
John-stræti var hringt nokkuð
skipandi. Dawson vaknaði af
blundi í setustofunni og gekk
virðulegur til dyra, og eins og
venjulega fyldgdu honum tveir
vöðvamiklir þjónar. Dawson
studdi á hnapp og gáði út í gegn-
um litla rifu á hurðinni. Hann
benti mönnunum að fara.
„Þarf ykkar ekki með“, sagði
hann. „Það er litla ungfrúin enn
einu sinni. Einn góðan veðurdag
verður uppistand þejfar mamma
hennar kemst að þessu“,
Þegar Dawson hefði gengið úr
skugga um að enginn annar
fylgdi, opnaði hann fyrir stúlk-
unni. Hún kinkaði kolli til hans.
„Þér hafið gert þetta hús að
kastala, Dawson“ sagði hún. „Er
nokkur inni?“
„Lávarðurinn er í bókaher-
berginu, ungfrú“, svaraði hann.
„Viljið þér koma með mér?“
David vatt sér við í stólnum
þegar Sophy kom inn. Hún lagði
handlegginn um háls honum og
klappaði honum á vangann.
„Hvað hafið þér haft fyrir
stafni í dag?“
„Ég hef verið í íþróttaskólan-
um. Ég lét setja járnrimla fyrir
alla glugga, og lögreglan víkur
ekki frá húsinu. Segið mér nú
hvort þér hafið verið hjá Frank-
ley“.
Hún kinkaði kolli.
„Ég er nýkomin þaðan“.
„Nokkur árangur?“ spurði
hann ákafur.
„Ekki hót“.-"
Honum brá.
„Gátuð þér leitað upgw?"
„Ég var þar hálfia Wúkku-
stund“, sagði hún. JSiofan er
einskonar bókasafn^, svo ég þótt-
ist þurfa að gá að askkram bók-
um. Ég leitaði cg leitaði, alls
staðar þar sem raér gat dottið í
hug. Til einskis!‘“
Hann hugsaði. aig am andar-
tak.
„Segið mér“„ ka@) hann, „hvað
er eiginlega á tóaktœsi frá borð-
inu í stofu frú. Frankley að dyr-
unum þar sena ág; var stöðvað-
ur?“
Hún tók blað ®g Mýant og
rissaði mymd.
„Hér er borðað í stofu frú
Frankley“„ útskýrði hún „And-
spænis borðinu eru dyr, sem
voru opnar þetta kvöld. Þær
liggja út í gang, sem maður þarf
að fara eftir, þrjú þrep niður og
síðan þrjú þrep upp í hinum end-
anum. Þá kemur önnur hurð, I
sem einnig var opín, inn í stóra '
bókastofu. Maður fer gegnum |
hana og kemur að dyrunum, sem !
kunningjar yðar læstu við nefið 1
á yður“. )
„Ég skil“, tautaði hann. „Stutt- '
ur gangur, ein stór stofa — hvað
um gluggana?"
„Það eru þrír á bókastofunni,
allir í beinni línu frá borðinu í
stofu frú Frankley. Svo er einn
í ganginum, einnig á sömu hlið
og þér hljótið að hafa farið fram
hjá þeim öllum. Ég held reynd-
ar að sá síðastnefndi hafi verið
opinn“.
Hann faldi andlitið í höndun-
um.
„Bara að ég gæti munað“,
sagði hann. „Þetta er svo hlægi-
legt. Ég geri ráð fyrir að þér haf-
ið rannsakað alla felustaði?“
„Þeir virtust ekki margir“,
sagði hún. „Ég gáði í nokkrar
krukkur og alls staðar þar, sem
mér kom í hug“.
IJppreisnin á Pintu
eftir Tojo
10
Auðvitað verðum við áður en við tökum ákvörðun um
að setjast að á ey þessari að kanna hana vel. Ef til vill
leynast villimenn einhvers staðar á eynni. Við þurfum fyrst
og fremst að rannsaka hve stór hún er.
Og svo var það afráðið, að leiðangur skyldi gerður út til
að skoða sig um á eynni. Því næst ætluðu skipverjar að
ákveða hvort þeir settust þar að fyrir fullt og allt.
Strax næsta morgun var útbúinn nokkurs konar leið-
angur til að rannsaka eyjuna. James skipstjóri og Charles
fyrsti stýrimaður voru með í ferðinni ásamt fimm hásetum.
Þeir lögðu frá Pintu um tíuleytið um morguninn.
„Ef við verðum ekki komnir aftur eftir tvo daga, verðið
þið að gera út annan leiðangur til að leita okkar,“ mælti
James skipstjóri.
Hann fól því næst Jack bátsmanni yfirumsjón með Pintu,
og bað hann vera vel á verði.
„Þú skalt hafa tvo menn á verði á meðan við erum í
burtu. Svo verðurðu að sjá svo um, að Phihp verði ekki fyrir
ónotum,“ sagði James um leið og hann ýtti skipsbátnum frá
Pintu.
Hver maður í leiðangrinum hafði byssu og skotfæri við
belti sér. Einnig voru þeir með góðar yfirhafnir ef veður
skyldi versna.
Þeir héldu nú sem leið lá inn í skóginn, og reyndist hann
ekki eins illur yfirferðar og þeir höfðu haldið í fyrstu. Um
hádegisbilið áðu þeir í skóginum, en þá höfðu þeir ekki orðið
varir neinna manna. Hins vegar var mikið um alls konar
villidýr á leið þeirra.
Skipsmennirnir borðuðu vel, því að þeir voru orðnir all-
svangir. Eftir að hafa borðað, hvíldu þeir sig nokkra hríð,
áður en ferðinni var haldið áfram.
NÝKOMÍÐ!
Litir og penslar
fyrir listmálara
JVÍPmRíNN P
Á sekúndn hrefinsast
@9 lægist sillBrzð!
AHar húsmæður tala um þetta undraefni.
Ekkert nudd — difið í — og silfrið gljáir
sem nýtt.
Reynið JohHson’s SILVER QUICK!
jypiIHRÍNN"
Símar 1496 og 1498