Morgunblaðið - 02.02.1954, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 2. febrúar 1954
*“ ■* nfr# 1 "'wi
[ SJZGÆ M’OmSYTRNNH P
j - RÍKI M AÐURINN -
| Eftir John Golsworthy - - Magnus Magnusson Islenzkaði

Framhaldssagan 42
honum, þegar hann kom að
bjarnarbælinu, og leiddu hann
til ljónahússins. Börnin gengu
sitt við hvora hlið hans og földu
litlu hendurnar sínar í höndum
hans.
Jolyon ungi gekk á eftir þeim,
glaður og hrærður að sjá föður
■sinn nieð börnunum. Auðvitað
má daglega sjá gamlan mann
ganga með tveim litlum börn-
um, en þegar Jolyon ungi sá
föður nnn ganga á milli Jolly
og Holly fannst honum sem hið
leyndasta í huga og hjarta
mannsins birtist honum. Jolyon
ungi var viðkvæmur maður og
næmur og hann komst innilega
við.
Nú voru þau komin til ljóna-
hússirs. Það höfðu verið einhver
hátíðahöid } grasagarðinum og
fjöldi af Forsytum — það er að
segja vel búnum mönnum, sem
áttu vagn — höfðu farið þaðan í
dýragarðinn, því að á virkum
degi var engin hætta á því að
i-ekast þar á þessa „viðbjóðs-
legu verkamenn" og svo var líka
um að gera að njóta þess sem
kostur var á fyrir skildinginn.
Þeir stóðu í langri röð fyrir
framan búrin og störðu á þessi
gullbrúnu gráðugu dýc. sem biðu
'matar síns — einn ánægjumat
sem þau nutu í tuttugu og fjóra
tíma. Því hungraðra sem dýrið
var því meira naut áhorfandinn
þess að horfa á það, en hvort
það var af því, að þeir öfunduðu
það af matarlystinni eða glödd-
ust af því að það var svo fljótt
að seðja sig, gat Jolyon ungi ekki
gert sér grein fyrir. Hann hlust-
aði á allskonar athugasemdir:
„En hvað þetta tígrisdýr er and-
styggilegt“. „Ó, hvað það er
yndislegt!" „Líttu á fallega litla
jnunninn".
Holdugur maður í livítu vesti
tautaði: „Þetta er auðvitað ein-
tóm græðgi. Þau geta ekki verið
hunruð. Þau hreyfa sig ekkert“.
í sömu andránni hrifsaði eitt
tigrisdýrið til sín blóðugan lifr-
arbita og feiti maðurinn (hló.
Kona hans klædd eftir Parísar-
tisku með nefgleraugu úr gulli
sagði í ámínningartón: „Geturðu
hlegið að þessu, Harry. Það er
þó sannarlega viðbjóðslegt að
horfa á þetta“.
Jolyon ungi hnykklaði brýrnar.
Aðstaða hans og atburðarásin í
lífi hans hafði leitt til þess að
á stundum fylltist hann inni-
legri fyrirlitningu, enda þótt
hann væri hættur að líta á til-
veruna aðeins frá sínum bæjar-
dyrum. Og það var einkum sú
stétt — vagnastéttin — sem hann
hafði talist til, sem vakti hjá
honum þessa kaldhæðni.
Vissuiega var það ægilegur
.skrælingjaháttur að loka ljón
eða tígrisdýr inni í búri. En
enginn menntaður maður mundi
játa það.
Hann vissi það vel, að föður
hans, tíl dæmis, hafði aldrei kom-
ið það til hugar, að það væri
siðlaust og grimmdarlegt að loka
dýrin inni. Hann eins og hver
annar góður borgari leit svo á
að dýrin væru til vegna mann-
anna og ef einhver hefði minnst
á það við hann að með þessu væri
verið að kvelja þau, hefði hann
orðið stórhneykslaður og svarað
því til, að þessi rándýr hefðu
það miklu betra en í heimknn-
um sínum. Þau fengu sinn mat
reglul.ega, þyrftu ekkert tfyrir
lífinu að hafa, og liði yfirleitt
svo vel, að margur maðurinn
mætti öfunda þau. í reyndinni
væri það vafasamt hvort villi-
dýr væru sköpuð til annars en
loka þau inni í búrum. Jolyon
gamli fékk ekki færi á því að
minnast á það, sem honum lá á
hjarta fyrr en þeir voru að fara
úr garðinum.
„Ég veit ekki, hvað gera skal“,
sagði hann, „ef þessu heldur
áfram með hana, þá veit ég ekki
, hvern enda það kann að hafa.
Ég hef beðið hana að tala við
lækni, en það tekur hún ekki í
mál. Hún er ekki hið minnsta
lík mér. Alveg lifandi eftirmynd
in hennar móður þinnar. Þrá eins
og asni. Engin leið að hagga
henni, ef hún hefur bitið sig í
eitthvað.
Jolyon ungi brosti. Hann leit
á hökuna á föður sínum og hugs-
aði: „Alveg eins og þú“, en hann
sagði ekkert.
„Og svo er það þessi Bosinney“,
hélt Jolyon gamli áfram. „Ég
vildi gjarnan gefa honum eftir-
minnilega ráðningu, en ég veit
ekki hversvegna ég geri það
ekki“, bætti hann við hikandi.
„Hvað hefur hann gert? Það er
miklu betra að fá endi bundinn
á þetta, ef þeim getur ekki sam-
ið“.
Jolyon gamli leit á son sinn.
Nú, þegar þeir voru farnir að
ræða samband karls og konu,
varð hann vandræðalegur. Jo
mundi auðvitað vera heldur mild
ur í dómum sínum um þau efni.
„Já, ég veit ekki hvernig þú
lítur á þetta. Það kæmi mér svo
sem ekki á óvart þótt þú dragir
fram hans taum. En mér finnst,
að hann hafi hagað sér eins og
ódrengur og það skal ég segja
honum ef fundum okkar ber sam-
an.
Hann lét talið falla niður. Það
var ekki hægt að ræða þessa yfir-
sjón Bosinneys við son hans, sem
sjálfur hafði gert sig sekan um
það sama (ef ekki verra) fyrir
fimmtár. árum.
Jolyon ungi þagði líka. Hann
hafði unc'ír ems lesið í hug íöð-
ur síns, því að hin fimmtán ára
gamla reyrsla hans sjálfs hafði
bæði gert hann næman og skarp-
skyggnan. Og enn sem fyrir
fimmtán árum voru skoðanir
þeirra í kynferðismálum gerólík-
ar.
„Hann er líklega orðinn ást-
fanginn í annað sinn“, sagði hann
kuldalega eftir nokkra þögn.
Jolyon gamli leit tortryggnis-
lega á hann. „Ef til vill. Svo er
að minnsta kosti sagt“,
„Þá er það sennilega líka satt“,
hraut út úr Jolyon unga. „Og
þá hefur þér auðvitað verið sagt
hver það er“.
„Já“,- svaraði Jolyon gamli. —
„Kona Soames".
Jolyon ungl blístraði ekki. At-
vikin í lífi hans sjálfs höfðu
vanið hann af því að líta með
léttúð á þessi mál en dauft bros
færðist þó yfir andlitið.
Ef til vill fór það ekki fram
hjá föður hans, en hann lét á
engu bera.
„Hún og June voru góðar vin-
konur“, tautaði hann.
„Vesalings June litla“, sagði
Jolyon ungi blíðlega. í huga hans
var hún alltaf þriggja ára telpu-
hnokki.
Allt í einu nam Jolyon gamli
staðar.
„Ég trúi ekki einu orði af þessu.
Þetta er ekkert annað en kerlinga
slúður. Náðu í vagn handa mér.
Ég er orðinn slituppgefinn“.
Þeir námu staðar við húshorn
til að svipast um eftir tómum
vagni. Framhjá þeim runnu
vagnarnir fullir af allskonar
Forystum, er komu úr dýragarð-
inum. Aktýgin, einkennisbúning-
arnir og stroknir hestarnir glóðu
og glömpuðu í maí-sólinni, og
hjólin á öllum vögnunum virt-
endurtaka sama sigursönginn
Einn af þessum vögnum var
skyggnisvagn, sem tveim apal-
gráurn hestum var beitt fyrir.
Vagninn hófst og hneig á háum
fjöðrunum, og þeir fjórir, sem
inni í honum sátu vögguðust
værðarlega til á mjúkum hægind
unum.
A BEZT AÐ AUGLfSA L
T t MORGUNBLAÐIISU V
Sagan af Bauka-Stebba
5.
Hann sendi því tvo af mönnuna sínum til að njósna, hvar
Stebbi fengi auðinn. — Þeir komu að húsi Stebba og báðu
hann um að fá að vera í nokkra daga, því að þeir ættu ekk-
ert heimili. Bauka-Stebbi kvað það sjálfsagt.
Mennirnir reyndu nú að komast að því hvar Stebbi fengi
auðinn, en hvernig sem þeir reyndu gátu þeir ekki kom-
izt að því.
Sendimennirnir sneru nú aftur heim í kóngsríki, og sögðu
ekki sínar farir sléttar. — Kóngurinn varð ofsalega reiður,
þegar hann heyrði að þeir hefðu ‘ekki komizt að því, hvar
fjársjóður Bauka-Stebba væri. Hann ákvað þó að gefast ekki
upp fyrr en hann hefði komizt að hinu sanna með auðæfi
Stebba.
Hann kallaði nú fyrir sig undurfagra stúlku, sem hann
ætlaði að senda á fund Bauka-Stebba. Hún gæti eflaust kom-
izt að hinu sanna, því að ekki vantaði hana fegurðina. En
kóngurinn hélt nefnilega, að fegurð hennar myndi hafa svo
mikil áhrif á Stebba.
Stúlkan hélt, sem leið lá út í skóg, og kom seint um kvöld
að bæ Stebba. Hún knúði á dyr hjá honum, en hann bauð
henni þegar inn. Sagðist hún vera einmana stúlka, sem engan
ætti að, og 9purði Stebba hvort hún mætti ekki dveljast hjá
honum um nokkurn tíma.
Hann kvað það velkomið og bauð henni síðan heitan mat
og drykk. Stúlkan var svo þarna í kotinu hjá Stebba í nokkra
*
I dag
Ný sending
skozkar peysur
golltreyjur
margir litir.
Verðið mjög hagkvæmt.
Einnig hin heimsfrægu
Jaeger peysusett.
c;„ (tf„
óó
Aðalstræti.
Rafgeymar
6 og 12 volta.
Bifreiðaverzlun
Garðars Gíslasonar
Hverfisgötu 4. Sími 1506.
Gillette
Handhægu hylkin
ERU HENTUGUSTU UMBÚÐIRNAR
BLÖÐIN ERU ALGERLEGA OLÍUVARIN
Engin tímatöf að taka Engin gömul blöð
blöðin í notkun. á flækingi.
10 BLÁ GILLETTE BLÖÐ í HYLKJUM KR. 13.25
Dagurinn byrjar vel með GILLETTE