Morgunblaðið - 21.02.1954, Side 14

14
MORGUN BLAÐ&B
Swnnudagur 21. febrúar 1954
SMOM FORSYTANNM
- RÍKI MAÐURINN -
Eftir Jolin Galsworthy — Magnus Magnusson Islenzkaði
ac
vagn fram hjá og skyggði á hann
— andartaki seinna sá hún hann
halda leiðar sinnar.
Og June stóð grafkyrr og
horfði á eftir honum.
XIII. KAFLI
Húsið tilbúið
„Skjaldbökusúpa, uxahala-
ÆÚpa, tvö glös portvín".
Uppi hjá French, þar sem For-
sytarnir gátu enn gætt sér á
gömlum, kjarnmiklum, enskum
mat, sátu þeir James og sonur
lians að hádegisverði.
James hafði mestar mætur á
þessari matstofu. Þar var allt við
hafnarlaust, en maturinn bragð-
mikill og undirstöðugóður. En
þótt smekkur hans hefði nokkuð
spillzt sökum þess, að hann taldi
sig þurfa að tolla í tízkunni og
yrði að halda sig ríkmannlegar,
eftir því sem efni og tekjur uxu,
þá hvarflaði þó hugurinn öðru
hvoru í tómstundunum til ilm-
andi kjötkatla æskudaganna. —
Hérna báru á borð fyrir mann,
skeggjaðir þjónar með svuntu.
Það var sag á gólfinu og þrír
kringlóttir, gylltir speglar hengu
svo hátt u.ppi, að það var ekki
hægt að sjá sig í þeim. Og það
var örskammt síðan að skilvegg-
irnir höfðu verið teknir burtu,
en á meðan þeir voru, gátu menn
snætt þar rifjasteikina sína eða
kaffið með nýbökuðum kartöfl-
um, eins og sómamenn og án
þess að aðrir væru að glápa á þá.
Hann festi þerrihornið í þriðja
hnappagatið á vestinu sínu. Það
var vani, sem hann hafði orðið
að hætta við í Westend. Hann
fann það á sér, að honum mundi
bragðast vel þessi súpa — allan
morguninn hafði hann verið önn-
um kafinn að skrifa upp verðið á
fasteign, sem einn af hinum
gömlu vinum hans átti.
Er hann hafði troðið munninn
fullan með gömlu, heimabökuðu
brauði, tók hann til máls:
„Hvenær ætlar þú að fara til
Rokin Hill? Þú ættir að taka
Irenu með. Eg hugsa, að það
þurfi að líta þar eftir ýmsu“.
Soames svaraði án þess að líta
upp:
„Hún vill það ekki“.
„Vill það ekki? Hvað á nú það
að merkja? Hún á þó sjálf að
búa í húsinu, vænti ég“.
Soames svaraði þessu engu,
„Já, ég veit ekki hver fjárinn
gengur að þessum konum nú“,
tautaði James. „Ég kemst alltaf
út af því við þær. Hún hefur
haft það offrjálst. Það hefur ver-
ið dekrað við hana“.
Soames leit upp.
„Ég vil ekki, að Irenu sé hall-
öiælt“.
Báðir þögðu. James slokraði í
sig súpuna. Þjónninn kom með
portvín.
James rauf þögnina:
„Móðir þín liggur rúmföst. Þú
getur fengið vagninn minn. —
Irena mundi hafa gaman af því
að bregða sér þangað. Þessi ungi
Bosinney verður þar að sjálf-
sögðu og sýnir húsið“.
Soames kinkaði kolli.
„Ég hef nú heldur ekkert á
móti því að bregða mér þangað
til þess að sjá, hvernig honum
hefur farist þetta úr hendi“, hélt
James áfram. „Ég ætla að sækja
ykkur“.
„Ég fer þangað með lestinni",
svaraði Soames. „En ef þú villt
fara til Irenu og spyrja hana, þá
getur vel verið, að hún vilji fara
með þér“.
Þeir skildust hjá St. Paul, So-
ames gekk til stöðvarinnar, en
James tók almenningsvagninn, ,
Ætlun hans var að fara og tala
við Irenu seinna um daginn. Eitt
orð á réttum tíma spöruðu tíu,
og nú, þegar hún átti að fara að
búa upp i sveit, gafst henni tæki-
færi til þess að bæta ráð sitt. —
Honum fannst, að Soames gæti
naumast lengur látið sér lynda
framferði hennar.
Honum kom það ekki til hug-
ar að skilgreina nánar, við hvað
hann átti með þessu „framferði
hennar“. Orðin voru teygjanleg
og torráðin, eins og einum For-
syte hæfði. James var kjarkbetri
eftir miðdegisverðinn en hann
var að jafnaði.
Er hann kom bauð hann að
láta koma með skyggnisvagninn
og tók það sérstaklega fram, að
' matreiðslusveinninn ætti að
j koma líka. Hann vildi sýna henni
j kurteisi og alúð svo að henni liði
j vel á ferðalaginu.
Er hann kom til húss Soames,
i heyrði hann greinilega að hún
! var að syngja í dagstofunni. Hann
sagði stúlkunni þetta til þess, að
koma í veg fyrir, að Irena væri
ekki sögð heima.
Stúlkan hikaði samt við og
sagðist ekki vita, hvort Irena
tæki á móti gestum.
James gaf þessu engan gaum
og gekk rakleitt inn í dagstofuna.
Hann kom að Irenu þar sem hún
sat við slaghörpuna. Hendurnar
hvíldu á nótunum og hún hafði
auðsjáanlega tekið að hlusta eft-
ir samtalinu í forstofunni Hún
heilsaði honum, en brosti ekki.
„Tengdamóðir þín liggur í rúm
inu“, sagði hann og vonaði með
þessu að vekja samúð hennar.
„Vagninn minn er hérna fyrir
utan. Gerðu svo vel og settu á
þig hattinn og við skulum aka
dálítinn spöl. Þú hefur gott af
því“.
Irena leit á hann þannig, að
hún mundi hafna boðinu, en svo
var sem henni snerist hugur, hún
gekk upp til sín og kom ofan með
hattinn á höfðinu.
„Hvert eigum við að aka?“
spurði hún.
„Við ökum út til Rokin Hill“,
flýtti James sér að segja. „Hest-
arnir þurfa að liðkast dálítið, og
ég hefði gaman af því að sjá,
hvað hefur verið aðhafst þar
úti“.
Enn hikaði Irena dálítið, en
kaus aftur að láta að vilja hans.
Hún gekk að vagninum og James
fylgdi fast eftir. Hann vildi sjá
um að hún hefði engin undan-
brögð á síðustu stundu.
Þau voru komin hálfa leiðina
þegar James tók til máls. „So-
ames hefur mikið dálæti á þér.
Hann þolir ekki að við hin segj-
um þér neitt til hnjóðs. Því ert
þú ekki nærgætnari við hann?“
Irena roðnaði og svaraði lágt:
„Ég get ekki sýnt honum það,
sem ég á ekki til“.
James starði spyrjandi á hana.
Hann fann, að nú, þegar hún var
í hans vagni, og hestarnir og þjón
arnir voru hans, að hann var sá, |
sem völdin hafði. Hún gat ekki I
hliðrað sér hjá því að svara hon- |
um, og ekki mundi hún heldur j
þjóta upp svo aðrir sæju.
„Ég skil ekki hvernig þér er
háttað. Hann er þó ágætur eigin-
maður“.
Irena svaraði svo lágt, að það
heyrðist naumast í vagnskrölt-
inu. Hann man þó þessi orð:
„Þið eruð ekki gift honum“.
„Hann lætur allt eftir þér.
Hann er alltaf reiðubúinn til
þess að láta að óskum þínum, og
nú byggir hann þetta fagra
sveitasetur handa þér. Það skiftir
allt öðru máli, ef þú sjálf hefðir
komið með eitthvað —“
„Já“.
Enn leit James á hana — hann
gat ekki séð af svipnum á and-
liti hennar, hvað hún hugsaði.
Það var einna líkast því, sem
hún ætlaði að fara að gráta, og
þó —
„Mér fannst nú“, tautaði hann
og var fljótmæltur, „að við höf-
shovemsmiljan
Bræðraborgarstíg 7 — Sími 81099. :
Reykjavík :
■
Á síðastliðnu ári hófum við framlciðslu á þessum skóm, ;
er urðu svo vinsælir, að verksmiðjan gat aldrei fullnægt 5
■
eftirspurninni.
■{
n
■i
Verzlanir um land allt eru hcðnar að senda pantanir, sem :
eiga að afgreiðast fyrir vorið, sem allra fyrst.
Tilkynning
frá Húsmæðraskóla Suðurlands, Laugarvatni,
■
5 vikna námskeið í matreiðslu, handavinnu og garð- ■
yrkju verður haldið á vegum skólans frá 9. maí til 13. ■
r m
júní n. k. — Sundkennsla getur einnig komið til greina j
fyrir þær, sem þess óska.
■
■
Umsóknir sendist til forstöðukonunnar.
Hildur álfadrottning
7
Sauðamaður hafði veitt því eftirtekt, að á einum stað í
höllinni sat kona öldruð mjög og heldur illileg. Hún ein af
öllum, sem þar voru inni, gerði hvorki að fagna Hildi drottn-
ingu, þegar hún kom, né letja hana burtfarar.
Þegar konungur sá ferðasnið á Hildi, og hún vildi ekki
kyrr vera, hvorki fyrir bænastað hans né annarra, gekk hann
til þessarar konu og mælti:
„Tak nú aftur ummæli þín, móðir mín, og virð til bænir
mínar, að drottning mín þurfi ekki lengur að vera fjarvist-
um. Og mér verði svo lítil og skammvinn unaðsbót að henni,
sem verið hefur um hríð.“
Hin aldraða kona svaraði honum heldur reiðilega:
„Öll mín ummæli skulu standa, og enginn er þess kostur,
að ég taki þau aftur.“ — Konungur hljóðnaði við og gekk
harmþrunginn aftur til drottningar, lagði hendur um háls
henni og mynntist við hana, og bað hana enn með blíðum
orðum að fara hvergi.
Drottning kvaðst ekki annað mega fyrir ummælum móður
hans, og taldi það líkast, að þau myndu ekki oftar sjást, sök-
um óskapa þeirra, er á sér lægju. Og að manndráp þau, er
af sér hefðu staðið, og svo mörg væri orðin, myndu nú ekki
geta leynzt, og myndi hún því hreppa makleg málagjöld
verka sinna, þótt hún hefði nauðug orðið að vinna þau.
Meðan hún taldi harmtölur þessar, fór sauðamaður að hafa
sig til vegar út úr höllinni, er hann sá, hvernig á stóð, og
svo beina léið yfir völluna að jarðfallinu, og þar upp, sem
leið lá.
Síðan stakk hann á sig hulinshjálmssteininum, lét á sig.
beizlið, og beið svo þess, að Hildur kæmi, I
*
Kastið ekki götóttum vinnuvetlingum.
3
1
I
a
Með FIX-SO má margfalda endingu þeirra.
! MÁLNIMG & JÁRNVÖRUR j
: Sími 2876 — Laugaveg 23
............... ■■■mttlpmim «iimmi,inj