Morgunblaðið - 12.12.1954, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 12. des. 1954
1
I
ÚR HELJARGREIPUM
SKÁLDSAGA EFTIR A. J. GRONIN
Framhaldssagan 2
borða hjá Simpl. Hann hafði
kynnzt Louise, er hann kom til
Vínarborgar fyrir ári síðan, og
nú upp á síðkastið hafði hann
verið eins mikið með henni og
honum var mögulegt. — Honum
geðjaðist vel að henni, þrátt fyrir
óskammfeilna framkomu hennar,
harðneskjulegt andlit hennar og
litaða hárið. Þegar hann var með
henni, var eins og hann gleymdi
sjálfum sér.
Harker tók upp heyrnartólið
og hringdi til hennar. „Er það
Louise?“
„Nei, herra“, það var þjónustu-
stúlkan, sem svaraði. „Get ég
tekið skilaboð?"
„Það er Harker. Vilduð þér
minna húsmóður yðar á, að hún
hafi ætlað að borða með mér í
kvöld. Venjulegum stað“.
Hann setti heyrnartólið niður
og leit á úrið sitt. Það var ennþá
of snemmt, klukkan var ekki
nema hálf eitt, en hann varð að
komast héðan. Han tók hatt sinn
og fór út. Þegar hann gekk fram
hjá einkaritaranum, sagði hún:
„Þér munið eftir að fá vegabréf-
ið yðar“.
Hann hafði að minnsta kosti
ekki gleymt því. — Timbur var
það bráðnauðsynlegasta við
Wittfeld-virkjunina, þeir gætu
ekkert gert án þess og það var
mjög erfitt að fá það.
„Ég ætla að ná í það í dag“,
liann reyndi að tala kæruleysis-
lega.
Eftir miðdegisverðinn gekk
hann til rússnesku aðalstöðv-
anna á mörkum hernámssvæð-
anna. Það var stór, grá bygging
með mjög stórum fána. — Þegar
hann kom úr fordyrunum og ætl-
aði að fara inn í aðalbygginguna,
stöðvaði rússneskur vörður hann.
„Nemið staðar. Hvað viljið þér?“
Harkér hrökk við og stanzaði.
„Ég ætla að fá vegabréf. Ég hef
verið hérna áður — uppi“.
„Deildin er flutt“. Vörðurinn
benti á dyr inni í ganginum.
„Þarna er það“.
Starfsmaðurinn hjá Vegabréfa-
deildinni var ekki að flýta sér.
Hann lét Harker fá mörg eyðu-
blöð, sem hann átti að fylla út
og þegar hann hafði gert það,
varð hann að bíða í hálfa klukku-
stund, áður en að kallað var á
hann.
„Aldur?“
„Þrjátíu og tveggja“.
„Kvæntur eða ókvæntur?"
„Ókvæntur. En þetta stendur
allt á umsóknareyðublaðinu“.
Skrifstofumaðurinn skeytti ekk
ert þessari athugasemd og hélt
áfram. , __
„Fæðingarstaður? “
„Concord, New Hampshire".
„Stafið það fyrir mig“.
Þannig spurði skrifstofumaður-
inn ótal spurninga og fyllti út
enn fleiri eyðublöð.
„Hvers vegna viljið þér fara
inn á rússneska hernámssvæð-
ið?“
Rússneska hernámssvæðið,
hugsaði Harker æstur í skapi.
„Ég ætla í timburleit. Mig langar
svo sem ekki til þess, skiljið þér
það? Eg þarf að fá timbur — og,
og hér er ekki hægt að finna svo
mikið sem eina spýtu, en ég þarfn
ast fjörutíu þúsund kúbikfet“.
Skrifstofúmaðurinn leit á hann
skilningssljóum augum, og
Harker rann samstundis reiðin,
en hann skalf og nötraði eftir
geðshræringuna.
Að Jokum fékk hann leyfið og
honum var sagt, að búið væri að
fullnægja öllum skilyrðum. Hon-
um var heldur léttara í skapi, er
hann fór út, náði í leigubifreið
og ók heim til sín. Hann hafði
sofið verr en venjulega síðast
liðna nótt, og hann vonaðist til
að geta hvílt sig, þótt ekki væri
nema ein klukkustund, en er
hann lagðist niður hljómuðu fyr-
ir eyrum hans orðin, sem hann
hafði heyrt á skrifstofunni ......
falla saman“.
Klukkan átta klæddi hann sig,
náði í leigubifreið og ók til Simpl.
Mildu rauðu Ijósin, gljáandi
Ný sagal
Fylgist með
frá byrjun
skreytingarnar og glaðværi hljóð
færaslátturinn gáfu honum góð
fyrirheit, að hann myndi geta
skemmt sér. Hann gekk að borð-
inu sínu í horninu og heilsaði
Paul, þjóninum, gömlum við-
kvæmum Vínarbúa, sem hann
hafði kynnzt.
Þegar Louise var ekki komin
klukkan hálf níu, ákvað hann að
fara að borða, því að hann vissi,
að Louise gat verið mjög óstund-
vís. Klukkan hálf tíu hafði hann
lokið máltíðinni, og hann gat
hvergi komið auga á Louise, þótt
dansgólfið væri nú orðið yfir-
fullt. Hvað gat hafa tafið hana?
hugsaði hann dapur í bragði. —
Hann hafði búizt við að hitta
hana í kvöld, og þá myndi hann
geta gleymt sjálfum sér. Hann
kallaði í Paul, og bað um vínglas.
Paul leit á hann spurnaraug-
um og brosti þunglyndislega, en
Harker sagði: „Þú þekkir mig,
Paul. Ég drekk aldrei of mikið,
en nú þarf ég að fá hressingu.
Eg þarf að fara til Gmúnd á
morgun“.
Svipurinn á Paul breyttist,
hann þagði stundarkorn og horfði
á óstöðugar hendur Harkers, en
sagði síðan: „Gætuð þér ekki
sent einhvern frá skrifstofunni?
Þér — þér eruð ekki færir um
að fara sjálfur“.
„Ég verð að fara“, sagði Hark-
er reiðilega. „Sérðu ekki, að ef ég
gefst upp--------“ hann þagnaði j
skyndilega og nerí höndum sam-
an í örvæntingu.
Ai'tur varð þögn. „Fyrirgefið,
herra“, sagði Paul að lokum. „Ég
sagði þetta, því mér fannst það
vera yður fyrir beztu. Ég ætlaði
ekki að móðga yður“.
Gamli þjónninn fór, og gekk
að öðru borði. Ég fæli alla frá
mér, hugsaði Harker gremjulega.
En þá leit hann upp, og sá að
Louise var að koma inn í veit-
ingahúsið. Hún var glæsileg
kona, mikið máluð, en lagleg og
ákaflega vel vaxin. Hún var í
hliralausum kvöldkjól, og á herð-
unum var hún með langsjal úr
silfurrefaskinnum.
En það var ekki vöxturinn eða
kvöldkjóllinn, sem vakti athygli
Harkers. Hún var í fylgd með
ungum, laglegum Austurríkis-
manni, sem hann þekkti lítillega.
Hann fylgdi henni að borði, þar
sem hún skildi eftir handtösku
sína og langsjalið, og síðan fóru
þau út á dansgólfið. Þegar þau
gengu framhjá Harker, stóð
hann á fætur og reyndi að sýnast
rólegur. „Louise", sagði hann.
„Ég hélt, að þú ætlaðir að borða
með mér í kvöld“.
„Hélduð þér það?“
„Auðvitað hélt ég það. Við
töluðum um það fyrir viku síðan.
Fékkstu ekki skilaboðin frá
mér?“
Andartak sá hann, að augna-
lokin hreyfðust, en síðan leit hún
kuldalega á hann. „Yður hlýtur
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
68
„í fyrsta lagi af því að þú ert hvítur maður frá Vestur-
löndum, og í öðru lagi af því að þú ert vinur minn.“ Síðan
skýrði hann mér frá því, að A1 Adíl hefði alltaf hatað sig,
allt frá því að þeir voru litlir drengir, því að A1 Adíl virtist
vera einn af þeim, sem lét sér ekki annað lynda en að skara
alltaf fram úr í öllu, og hann gat ekki fyrirgefið Núradín
það, að hann var duglegri við dýraveiðar og fálkaveiðar en
hann. Það fór ekki fram hjá mér heldur, að A1 Adíl var
öfundsjúkur af því að emírinn og alhr aðrir í höllinni töluðu
vel um Núradín og öllum þótti vænt um hann, en hann
(A1 Adíl), með sínu svipdimma andliti, eignaðist enga vini.
Þegar ég heyrði þetta, hló ég, og hugsaði ekki frekar út í
það, því að ég þrái aðeins að vinna hylli þeirra, sem ég
elska og virði, og mér var alveg sama hvað A1 Adíl hugsaði
um mig. |
Það bar við einu sinni á ári að hinir ungu höfðingjasynir
á heimili emírsins kepptu í knattleik innbyrðis. Þeir skiptu
sér í tvö lið og það liðið, sem vann, fékk gullbikar, eða ein-
hvern annan góðan grip í verðlatm. í kappleiknum á þessu
ári átti Núradín el Awad, vinur minn, að stjórna öðru kapp- j
liðinu, en A1 Adíl hinu. Þá var mikill áhugi og spenningur
i höilinni, því að það var vitað að A1 Adíl haíði svarið það
við alla forfeður sína að hann ætlaði sér að vinna leikinn.
Samt vonuðum við öll að lið Núradíns mundi ganga með
sigur af hólmi undir hinni ágætu forustu hans. I
Síðustu vikuna fyrir kappleikinn var ekki um annað talað
í höllinni en hann. Við veðjuðum hver við annan um úrslitin.
Bæði liðin fóru á fætur fyrir dögun til að æfa sig á æfinga-
vellinum, sem lá fyrir utan borgina. 1
Jólovörur
Jólovörur
NÆtON náttkjólar
— undirkjóier
— buxur
J a e g e r náttkjólar
— nátttreyjur
— sjöl
Hálfsíðir kjólar
Síðir kjólar
Síðdegiskjólar
JERSEY KJÓLAR
Kvöldkjólar
Vasaklútar — Hanzkar — Regnhlífar
' gjfa
._'4kztótrœti
GLUGGATJALDASTENGUR
Gluggatjalda-
gormar með
plasthúð.
Stálnaglar,
margar stærðir
JARN & GLER H.F.
Laugavegi 70
Töfrastafurinn
1. skáldsaga Svönu Dún er að koma í bókaverzlanir
Verður borin til áskrifenda.