Morgunblaðið - 20.01.1955, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 20. jan. 1953
ÚR HELJARGREIPUM
SKÁLDSAGA EFTIR A. /. CRONIN
írln
Framhaldssagan 31
hengd upp í hliðinu. Hjartað
barðist í brjósti hans. Krylov
var að minnsta kosti óvirkur, og
hann var alveg viss um, að njósn-
ararnir tveir mundu hafa haldið,
að hann hefði farið út í sveitina.
í>ar að auki var það alveg víst,
eftir þeim upplýsingum, sem
hann hafði gefið Krylov, að at-
hygli lögreglunnar mundi öll
beinast að suðurhliði borgarinnar
þar sem þeir ætluðu að vera við-
staddir, er hann átti að hitta
aðalforingja njósnaranna um
miðnættið. Hann gægðist á
klukkuna, hana vantaði stundar-
fjórðung í tólf.
Skrúðgangan nálgaðist hliðið
eins hægt og hátíðlega og þau
váeru við jarðarför Harker gat
þegar greint austurrísku lögregl-
una og bak við þá var hægt að
greina í Ijósbjarmanum leður-
beltin og gljáandi stigvélin, það
voru þrír rússneskir verðir. —
Hann fann, að svitinn steyptist
út á enni hans. Hann skipti nú
laumulega um til þess að ekki
yrði tekið eftir því, um stöðu í
skrúðgöngunni, og nú var hann
vinstra megin, fjærst vörðunum.
„Hafið leyfin tilbúin“. Gamli
presturinn gekk meðfram röð-
inni og áminnti pílagrímana. —
Með óstyrkri hendi tók Harker
tipp leyfið sitt, það var eins út-
bts og það, sem sá við hliðina á
honum hafði, en auðvitað var
dagsetningin viku fyrr. Hann
hafði þurrkað stimpilinn með
þumalfingrinum eins og það hefði
verið gert af kæruleysi, og nú
var dagsetningin ólæsileg. Mundu
þeir taka eftir því?
Hópurinn færðist hægt áfram,
aðeins nokkra faðma í einu um
leið og pílagrímarnir réttu fram
leyfin til að fá þau áletruð. Röðin
hreyfðist. Var það ímyndun, eða
voru verðirnir að horfa í áttina
til hans? Einn lögreglumaður
athugaði leyfin. Harker var nú
kominn svo nálægt, að hann gat
séð málmhnappana á öxlunum
og hrukkurnar á hálsinum fyrir
ofan kragann.
Mennirnir fjórir, sem báru
Madeleine voru nú komnir að
austurrísku lögreglunni, og réttu
út vegabréfin með lausu hend-
inni. Madeleine mundi koma upp
um sig við minnstu hreyfingu.
Skyndilega hringdi síminn í
varðstöðinni, og sér til mikillar
skelfingar sá Harker, að Made-
leine hrökk við. Vörðurinn hlyti
að hafa tekið eftir því, en hann
stimplaði rólega vegabréfin og
lét þá aftur fá þau. Á næsta
augnabliki voru burðarmennirnir
og Madeleine komin yfir her-
námsmörkin.
Áður en Harker gat áttað sig,
var röðin komin að honum. —
Hann sneri sér undan og hjartað
hamaðist í brjósti hans, er hann
létti þeim leyfið. Hann var reiðu-
búinn, og beið nú aðeins eftir því,
að njósnararnir kæmu og tæku
hann fastan. Það virtist ekki
vera mögulegt að hann kæmist
undan. En um leið og vörðurinn
leit á skjalið, fann Harker vín-
þef fram úr honum. Maðurinn
leit snöggt á hann um leið og
hann stimplaði ósjálfrátt vega-
bréfið, rétti honum það aftur og
benti honum að halda áfram án
þess að segja nokkurt orð.
Um klukkustund síðar, er þau
höfðu fengið peninga með hjálp
gamla prestsins, í næsta þorpi,
voru þau komin í troðfulla næt-
urlestina til Graz. Þau höfðu
keypt samlokur og _snæddu þær
v íýie& beztu lyát. Hanfi hiigs&ði úm
það, sem fyrir hafði komið síðan
hann hafði tekið upp myndina af
Madeleine af tilviljun í lestinni
til Gmúnd fyrir framan njósnar-
ana tvo. Hann mundi eftir ótt-
anum, sem hafði gripið hann og
hikandi svörunum, sem hann
hafði gefið, og hann mundi eftir
þessari kveljandi tortryggni, en
núna var það eins og það væri
úr lífi annars manns. Hann hafði
ekki einungis frelsað Madeleine,
heldur og hann sjálfan.
i Hann horfði á hana, þar sem
hún sat við hliðina á honum með
hálflokuð augun og hreyfðist um
leið og lestin hreyfðist. Ljósa
, hárið hafði hún strokið frá enn-
inu eins og þegar hann sá hana
í fyrsta sinn. Hún var rjóð í kinn-
um vegna hitans, sem var í lest-
inni.
! Þrátt fyrir þetta, andvarpaði
hann. Þegar þau höfðu verið á
rússneska hernámssvæðinu,
höfðu þau aðeins lifað frá degi
til dags í sínum eigin heimi, og
honum hafði fundizt hann vera
frjáls að því að elska hana án
þess að hugsa nokkuð um fram-
tíðina. En núna, þegar þau voru
aftur komin í eðlilegt umhverfi,
breyttist viðhorfið og annað fólk
kom til sögunnar. Harker velti
því fyrir sér, hvort hún mundi
hafa orðið vör við ást hans. Hann
fann hjá sér óstjórnlega löngun
til að segia henni frá henni, en
hann gerði það ekki. Það gæti
verið að einmitt núna væri hún
að hugsa um Arnold og hvernig
það mundi vera að hitta hann
aftur eftir svo mörg ár.
i Lestin þaut áfram og hann sá
nú, að Madeleine var sofnuð. Ég
| mun aldrei sjá hana sofandi fram
ar, hugsaði hann. Hann horfði
lengi á hana fullur löngunar og
eftirsjár, og þegar hann sofnaði
að lokum, var andlit hennar lif-
andi fyrir hugskotsjónum hans.
Frá stöðinni í Graz tóku þau
leisubíl á flusvöllinn og þeim
heppnaðist að fá sæti með morg-
unvélinni. Um hádegisbilið lentu
þau í Vín.
Harker var þögull næstu tutt-
ugu mínúturnar, er þau voru á
leið til Arnolds. Það var svo
margt, sem hann hefði viljað
segja henni, en nú var það svo
ástæðulaust að láta í ljós tilfinn-
ingar sínar.
Þegar þau komu að íbúð Arn-
olds var þar enginn. Harker
skildi Madeleine eftir uppi, en
fór sjálfur niður til að leita að
húsverðinum.
Hann fann gömlu konuna vera
að framreiða miðdegismatinn í
neðstu hæðinni.
„Herra Thulemahler er í verzl-
unarferð", sagði hún. „Hann fór,
ja, hvenær var það, það var í
fyrradag, til Frankfurt. Hann
kemur aftur heim á morgun“.
„Honum verður komið
skemmtilega á óvart, þegar hann
kemur aftur“, sagði Harker.
„Unnusta hans er uppi“.
Gamla konan fórnaði höndum:
„Er það stúlkan, sem hann er
alltaf að tala um, ungfrú Dur-
ych?“ sagði konan um leið og
hún fór með Harker upp.
„Nú skulið þér vera eins og
heima hjá yður, góða mín“, sagði
hún við Madeleine um leið og
hún opnaði íbúð Arnolds. „Það
er einhver matur í skápnum og
ég'skal láta senda upp mjólk og
brauð“.
„Viljið þér ekki láta hringja í
lækninn hans Thulemahlers í
dag“, sagði Harker. „Hann þarf
að líta á handlegg ungfrú Dur-
ychs“. Húsvörðurinn lofaði að
gera það og þegar hún hafði
sýnt ungfrú Durych íbúðina, fór
hún aftur niður til sín.
Nú er kominn tími til þess að
ég hverfi, hugsaði Harker. Hann
forðaðist að líta á hana um leið
og hann lét hana fá símanúmerið
sitt og sagði henni að tala við
sig, ef hana vantaði eitthvað, og
að lokum sagði hann: „Nú verð
ég að fara“.
0mmúd
Jóhann handfasti
XNSK SAGA
88
handa mér! Ég skreið út úr burðarstólnum, fljótur eins og
elding, og stökk af baki hins hrædda úlfalda og niður á
jörðina. Ulfaldarekinn þreif í blæju mína og kallaði: „Farið
á bak aftur, kvenmannsfífl, þetta eru hvítir menn.“ En ég
var hvorki fífl né kona, eins og hann hélt, og ég sló hann
til jarðar með einu hnefahöggi. Annar maður, stórvaxinn
beljaki frá Núbíu, reyndi þá að taka mig, en ég sló hann líka
í rot og þaut svo eins og héri til árásarliðsins.
Ég kom strax auga á konunginn og hljóp til hans eins og
fætur toguðu, en slapp við það nauðulega undan að verða
troðinn undir. er riddararnir þeystu fram. Ég var svo heimsk-
ur að halda að hann þekkti mig. Mér til skapraunar aðeins
hló hann og sagði: „Sjáið! Karlmennirnir flýja okkur, en
kvenfólkið kemur hlaupandi til okkar.“ Svo reið hann burt.
Riddarasveinn nokkur, Piers Dieu-sauve-les-dames, gam-
ansamur náungi og vinur minn, náði í mig, kippti mér upp
í söðulinn til sín, og kallaði: „Halló, „Fríða“ mín, lof mér sjá
framan í þig.“
„Þú skalt fá að kenna á hnefunum á mér ef þú sleppir
mér ekki,“ æpti ég, og hann hrökk af baki bæði af undrun
og af högginu, sem ég veitti honum. En ég tók taumana á
hesti hans, stökk á bak og þeysti á eftir konunginum. Ég
reif blæjufjandann frá andlitinu og hrópaði: „Herra! Þekkið
þér mig ekki? Ég er „reiddi hnefi“, herra!“
Aldrei gleymi ég undrunarsvipnum á andliti konungs eða
fagnaðarópinu, sem hann rak upp, þegar hann þekkti mig
aftur. Ég fékk lánað sverð hjá einum af mönnum okkar og
tók svo þátt í árásinni, þó að ég væri enn í kvenbúningi.
Hermenn þeir. sem áttu að verja úlfaldalestina, flýðu sinn í
hrærivélarnar
komnar aftur
Þeim fylgir:
Hakkavél
Sítrónupressa
Kaffi og ávaxtakvöm
Berjapressa
Hnoðari
Pískari
Þeytari
Dropateljari
Yfirbreiðsla
Verð kr. 2600.00.
JUL Lf
Austurstræti 14 — Sími 1687.
Samkvæmiskjólar
Mikð úrval af hálfsíðum og síðum
samkvæmisk j ólum.
GULLFOSS
AÐALSTRÆTI
í Vefrarmaður óskast
10 kýr í f jósi. 200 ær.
Upplýsingar á Ráðningarskrifstofu Reykjavíkur.
LOKAÐ
í dag vegna breytinga.
ORKA H.F.
LAUGAVEG 166