Morgunblaðið - 06.05.1955, Qupperneq 14

14
MORGUTSBLÁÐIÐ
Föstudagur 6. maí 1955
1
DULARFULLA HÚSIÐ
EFTIR L B, PRIESTLEY
FramKaldssagan 29
nú orðin að öskri. „Þú veizt hvar
efri gangurinn er, eða er það
ekki? Þú hefur heyrt talað um
hann. Þú getur að m.nnsta kosti
trúað, að það sé gangur hér í
húsinu, þótt þú trúir annars ekki
miltlu“.
Það var einkennilegt, hvað
herra Femm virtist vera æstur.
Það voru ekki aðeins öskrin í
systur haac, sem gerðu hann
æstan, samt hikaði hann enn. —
„Já, ég man nú eftir honum. —
Hann er mjög þungur, allt of
þungur fyrir mig‘!. Hann hristi
höfuðið. „Ég get ekki borið hann
niður alia f essa stiga“.
„Þú átt við, að þú sért of
hræddur við að fara þangað upp
einn“, sagði systir hans og benti
á hann. „En ekki fer ég upp, ég
hef allt amað að gera. Þér verð-
ið að fara með honum“. Og nú
benti hún á Philip.
Margaret varð feimin við og
hana langaði til að hrópa upp,
að Philip mætti ekki fara, en hún
áttaði sig allt í einu, að hún
niundi aðeins verða a ðathlægi.
Hvers vegna skyldi hann ekki
fara? En samt var hún hálfhrædd
þegar hanri kinkaði kolli til herra
Femm. „Já, ég skal auðvitað fara
með yður og hjápa yður að koma
lionum niður“.
„Ég skal líka fara, ef þið vilj-
ið“, sagði sir William og leit á
þá til skiptis.
Philip brosti til nans. „Nei,
ég hef veiið valinn til fararinn-
ar og ég fer. Það er bezt, að við
tökum með okkur annað kertið,
er það ekki?‘. Hann tók upp
kertastjakann og leit brosandi til
Margaretar og gekk nokkur skref
í áttina til stigans. Herra Femm
tók af homim kertið og gekk á
undan upp stigann.
„Ég tek þetta', hrópaði ungfrú
Femm og tók kertið, sem var
eftir.
Margaret bar fram einhver
mótmæli, hún vildi ekki vera ein
eftir í myrkrinu.
„Þér sjáið það sjálfar, að þér
verðið að skilja eftir eitthvað
Ijós hjá okkur“, kallaði sir Willi-
am. Og hann leit vingjarnlega á
Margareti, eins og til að gefa
til kynna, að hann vissi, hvernig
henni liði, og Margaret virtist
vera þakklát fyrir það. „Ef þér
eruð að fara“ hélt hann áfram
hljómmikiili röddu, „verðið bér
að skilja þ< tta kerti eftir hjá okk-
ur, ekki getum við setið í myrkr-
inu“.
Ungfrú Femm brosfi að þessari
athugasemd svo að djúpar holur
mynduðust í feitum kinnum
Jiennar. ,Þið hafið gott af því
að sitja í myrkrinu", sagði hún,
,,en ég skal athuga málið. Ég get
ekki gengið um í myrkrinu og
ég skal reyna að leita mér að
öðru kerti“ Hún fáimaði niður
í kertastjakann og fann þar
gamlan kertisstubb, sem hún
kveikti á, og gekk síðan vagg-
andi til dyranna. Hin tvö horfðu
á hana og íettust síðan niður við
arininn.
„Ég held ég fái mér eina sígar-
ettu“, sagði sir Wilham og tók
fram sígarettuveskið sitt. „Viljið
þér eina?“.
Hana 'angaði raunverulega
ekki til að reykja, en hún tók
samt eina sígarettu, en henni
fannst húu vera rólegri, ef hún
liefði eitthvað milli handanna og
lienni fannst hún vera félags-
legri.
Sir William teygði úr sér, leit
í kringum sig og sagði í léttum
tón: ,,Það er svo sem ekkert
sérlega líf'.egt hérna. Hvað varð
af Gladys og hinum náunganum,
Penderel. Það er einkennilegt,'
að ég hef akkert saknað þeirra.
Skyldu þau vera að ráfa eitthvað
um húsið?“. 1
Hún svaraði, að hún vissi það
ekki. Það gæti verið að þau hefðu
farið út. Hún saagði við sjálfa
sig, að hann hefði ekki miklar
áhyggjur uf Gladys. Það var ein-
kennilegt samband þeirra á milli.
Hún varð dálítið foorvitin um
hann og þetta samband þeirra
og hún horfði á andlit hans. i
„Við eriui. dálítið skipandi við
þetta fólk hérna, þegar maður fer
að hugsa út I það“, sagði hann.
„Mér finnst það ekkert skemmti- í
legt, þótt við höfum margt okkur
til afsökunar". I
„Ég veic það. Ef þetta væri
venjulegt fólk, mundi ég segja,
að við höguðum okkur mjög illa.
En þau eru svo einkennileg,
finnst yður það ekki?“ Og þá datt
henni allt í einu i hug, hve hræði-
legt það mundi ve-a, ef hann
horfði undrandi á hana.
En hann bara brosti og henni
var huggun í að hafa hann þarna.
„Ég mundi segja, að þau væru
hálfvitlaus", sagði hann. „Þau
bæði, en bau hafa orðið það á
því, að búa á svona afskekktum
stað, langt frá öllum manna-
byggðum, og sjá aldrei neinn svo
árum skipti. Ég ætti að vita það,
því að ég hef lifað í heimi sem
þessum“.
Hún tók út úr sér sígarettuna
og horfði undrandi á hann. „Ég
ímynda mér yður með síma, og
bifreiðar c? hraðlestir, skrifstof-
ur og vercsmiðjur, en ekkert
þessu líkt“.
„Núna, já, en ekki allt af. Ég
ólst upp í litlu þorpi í Austur-
Lancashire, rétt við heiðarnar,
og í nokkra mílna fjarllægð það-
an var lífið svona villt eins og
hérna og þar gat maður fyrir hitt
svona einkennilegt fólk‘, Henni
fannst hún geta heyrt Lancashire
hreieminn í röddinni hans. „Ég
fer þangað stundum, þar á ég
bróður og systur, sem allt af búa
þar við það sama'.
Hún vissi ekkert um þetta fólk
en hún sagði: „Þau gera senni-
lega ekkert veður út af yður
vegna þess. að nú eruð þér mik-
ill maður og hafið nóga peninga".
Hann hló „Það er nú einmitt
það sem að er. Þau bera virð-
ingu fyrir ptningunum, en ekki
mér. Þau vita hvers virði pen-
ingarnir fii og eru ekkert að
gera sér upp, að þau fyrirlíti
þá. En á öðrum stöðum, sér-
staklega í Suður-Englandi, lætur
fólkið sem það kæri sig kollótta
um peninga og það kærir sig líka
kollótt um mig vegna þess að
ég hef nóga peninga“.
Margaret gat ekki á sér setið
að spyrja hann spurningar:
„Hveernig komust þér yfir svona
mikla peninga? Ég ég við hvern-
ig byrjuðuð þér á því?“
Hann horfði á hana. „Þetta
er einkennileg spurning".
„Fyrirgefið, þetta er heldur
opin spurning, ég veit það, en
mig hefur alltaf langað til að
spyrja einhvers eins og yður
slíkrar spurningar“. j
„Nei, ég er ekkert móðgaður,
það megið þér ekki halda“, sagði
hann og kom sér betur fyrir í
stólnum. „Þetta er einkennilegt,
því að ég var einmitt að hugsa
um það sama“. Hann þagnaði og
leit með hálflokuðum augum á
eldinn í arninum. Margaret
hætti að vera forvitin og fór að
hugsa um, hvað Philip væri að
gera. Þetta tók þá langan tíma
að komast upp á efri ganginn.
Eða var þetta langur tími? Nei,
það voru ekki nema nokkrar
mínútur síðan hann fór. Hún
sneri sér í flýti að sessunaut
sínum, sem lyfti nú höfðinu og
leit til hennar. „Langar yður
raunwerulega til að heyra þá
sögu?“ |
Hún kinkaði kolli. „Já, er orðin
forvitin. Ef þetta mundi verða
ræða um einhverja háfleyga fjár ,
málaspeki, mundi hún losna und- j
an því, því að Philip mundi vera !
kominn, áður en sú ræða væri j
langt á veg komin. En samt hafði
hún það á tilfinningunni, að þetta
mundi vera persónuleg saga, því
VILLIIVIAÐURIMM
5.
Drengurinn settist nú á brunnbarminn, og sá hann, að í
brunninum var gullfiskur, sem gægðist upp úr vatninu hvað
eftir annað, og slöngu sá hann bregða fyrir á botninum. i
Hann gætti þess vandlega að láta ekkert falla ofan í
brunninn. En þó kom að því, að hann varð svo þreyttur í
hendinni af því að banda flugum og fiskornum frá brunn- i
inum, að honum varð þá það á alveg ósjálfrátt að snerta ;
vatnið með einum fingrinum. Og þegar hann leit á fingur- j
inn á eftir, sá hann, að hann var orðinn logágylltur. Og '
hvernig sem hann reyndi að ná gullinu af fingrinum, var
það með öllu árangurslaust.
Um kvöldið kom villimaðurinn og sagði að hér hefði eitt-
irvað gerzt til tíðinda.
„Nei, hér hefir ekkert sérstakt gerzt,“ svaraði drengur- 1
inn um hæl, en faldi fingurinn um leið að baki sér. j
„Þú hefir stungið fingrinum ofan í vatnið,“ mælti þá
villimaðurinn. „í þetta sinn skal ég fyrirgefa þér, en gættu
þess að óhlýðnast mér ekki oftar.“ j
Snemma morguninn eftir fór drengurinn aftur út að
brunninum. Honum varð það nú á að strjúka hárið á sér
aftur, en þá losnaði eitt hár og féll ofan í brunninn. j
Þegar villimaðurinn kom heim um kvöldið, vissi hann
þegar hvað komið hafði fyrir. j
„Þú hefir misst hár ofan í brunninn,“ sagði hann. „Aftur
skal ég hlífa þér. En komi það fyrir í annað sinn, að þú
snertir vatnið eða missir eitthvað ofan í það, þá getur þú
Alhliða uppþvotta- þvotta- og
hreinsunarduft allt i sama pakka
í því er engin sápa eða lút-
arsölt, þess vegna algjörlega
óskaðlegt fínustu efnum og
hörundinu.
HÚSMÆÐUR!
Látið „REI“ létta heimilis-
störfin! Notið „REI“ í upp-
þvottinn,— uppþurkun spar-
ast. Gerið hreint með því, —
þurkun sparast. „REI“ eyðir
fitu, óhreinindum, fisklykt
og annarri matarlykt, einnig
svitaiykt. Þvoið allan við-
kvæman þvott úr „REI“, t. d.
ullar-, silki-, bómullar-,
nælon , perlon og önnur
gerfiefni, auk alls ungbarna-
fatnaðar. ,,REI“ festir lykkj-
ur. — Hindrar lómyndun. —
Skýrir liti.
i\lotið því heldur
3
Tannlæknar segfa að
STÖÐVI
BEZT
TAMM-
SKEMÍMIIIR!
HREIMSUM
TAMMA
MED
COLGATE
TAMM-
KREIHI
oeNTAl- c
Hin virka COLGATE-froða ter um allar tann-
holur — hreinsar matarörður, gefui ferskt bragð
í munninn og varnar tannskemmdum.
HELDUR TÖNNUNUM MJALLHVÍTUM
GEFUR FERSKT MUNNBRAGÐ
Drengur
■ ■
■ ■
; á aldrinum 14—16 ára óskast til innheimtustarfa i
• ■
; og sendiferða. i
• ■
■ ■
■ ■
Magnús Th. S. Blöndahl h.f.
■ ■
Vonarstræti 4 B.
■ ■
• ■
• ■
naaObUJUaMMUiaMaiMaaM....................
í ■ ■ ■ • ■ ■ ■rrrrrrnmiTiiiiiiii ■■■■■ itr■ ■ ■ ■■ ■