Morgunblaðið - 12.07.1955, Blaðsíða 14

' u
MORGUNBLAÐIB
Þriðjudagur 12. júlí 1955 j
FramKctldssagan 28
hennar af því, hvernig hún hefði
leyft þeim mönnum, sem hún var
hrifin af, að nálgast sig, hvernig
hún hefði leyft þeim að kyssa
sig, hvernig þau hefðu sofið sam-
an, en þessar þjáningar, sem ein-
mitt megnuðu að endurreisa mitt
dvínandi lífsafl, urðu mér næst-
um þægilegar og töpuðu hinum
sárasta og bitrasta broddi sínum.
Þær voru e.t.v. eitur, en sú teg-
und þess, sem lífgar sjúklinginn,
sé.þess neitt í smá skömmtum.
Hún var að segja mér frá æfin-
týri, sem hún hafði lent í með
rauðhærðum liðsforingja á landa
mæra-svæði hálendisins „þar
sem snjórinn hafði eyðst á dvalar
stað mínum“, sagði hún, „flutti
ég’ mig hærra og dvaldi á fjalla-
faragistihúsi í fimm þúsund feta
hæð.
Gestir komu þangað engir og
ég eyddi dögunum á hjalla fram
an við gistihúsið, í djúpum hæg-
indastól, las í bók og slæptist 5
sólskininu. Dag einn kom hópur
Alpafara neðan úr dalnum. Ég
var, eins og venjulega, úti á hjall-
anum og þeir fóru að leysa af
sér skíðin, allt í kringum mig.
Á meðal þeirra var ungur liðs-
foringi, rauðhærður, freknóttur
og bláeygur. Hann var ekki í
jakka og bar ekkert höfuðfat —
heldur aðeins í grágrænni blússu
.— og er hann laut niður, til að
losa skíðin, sá ég, að bak hans
var ungt og ákaflegt sterklegt,
en mittið grannt. Þegar hann
rétti sig aftur upp, leit hann á
mig og ég á hann, og það var
mér nóg. Ég varð dauðhrædd um,
að hann hefði ekki skilið. — Ég
man, að ég reis á fætur, titrandi
af æsingi og gekk inn í aðalsal
gistihússins. Hann reisti skíðin
sín upp við vegginn og kom því
næst á eftir mér. Félagar hans
voru þegar sestir við borðið og
liann settist hjá þeim Ég gekk að
skenkiborðinu og bað um te og
settist svo við borð, gegnt þeim.
Þeir hlóu og spauguðu og ég
reyndi að mæta augnaráði hans.
í,oks leit hann á mig og til þess
að útiloka allan vafa, bar ég fing-
urnar að vörum mér og sendi hon
um koss, eins og lítil stúlka. Hann
sá hvað ég gerði, en sýndi engin
merki um skilning og ég tók að
hræðast það, að honum mundi
ekki lítast vel á mig. Ég klæddi
mig úr jakkanum, eins og væri
mér of heitt og lést þurfa að
kippa upp axlaböndum brjósta-
haldarans, undir blússunni, en lét
sjást um leið eins mikið af nakinn
öxlinni og unnt var og góðu
hófi gegndi. Því næst stóð ég á
fætur og gekk út á hjallann. Þeir
sátu stundarkorn lengur við
drykkju, en komu svo út, festu
á sig skíðin og lögðu af stað.
Sólin gekk til viðar og enn beið
ég, dofin af kulda og næstum
alveg vonlaus. Ég var alveg á
harmi örvæntingarinnar, er ég
allt í einu sá hann koma á skíð-
um, niður brekkuna. Ég gekk til
móts við hann, sporlétt af gleði
og hann sagði: „Ég varð að finna
upp fjölda afsakana .... Þeir
trúðu mér ekki, en það gerir
ekkert til.“ Ég svaraði engu. Ég
var svo æst, að ég gat ekki tal-
að. Hann leysti skíðin af sér og
ég tók í hönd hans og leiddi hann
beint upp í herbergið mitt. Að
hugsa sér það, að ég fékk ekki
einu sinni að vita, hvað hann
hét!“
Ég hefi skrifað þessa sögu á
hénnar eigin, stuttorða og greini-
leea hátt. Hún dvaldi aldrei við
hinar kynferðislegu hliðar frá-
sagna sinna, en hún virtist skýr-
slrota til þeirra, með hinum
breytilega málróm og með fjör-
legum og holdlegum hreyfingum
líkamans, í samræmi við stíganda
frásögunnar. Hún varð fjörlegri
og fegurð hennar óx og þroskað-
ist og er hún hafði lokið frásögn
sinni, fannst mér ég skilja það,
að innra með henni væri lífsafl,
sterkara sérhverri siðferðisreglu.
Þessa stundina hafði ég ekki
verið eiginmaður, sem hlustaði
með beiskum sársauka á gamlar
ástalífslýsingar eiginkonunnar,
heldur miklu fremur þurr mold-
arhnaus sem tímabær og bless-
unarríkur regnskúr bjargar frá
algerðri eyðingu og molnun. Ég
horfði á hana, þar sem hún sat,
sokkin niður í hugsanir sínar,
sjúgandi puntstrá og ég veitti því
athygli, mér til furðu, að ég fann
ekki lengur til hinnar hveljandi
tilfinningar óraunveruleikans.
ÞRETTÁNDI KAFLI
Við gengum hægt aftur heim
að húsinu og ég var aftur rór og
hamingjusamur eins og á beztu
stundum æfinnar og talaði og
gerði að gamni mínu með óskertu
sjálfstrausti. Við komum heim
seinna en venjulega og konan
mín gekk beint upp í herbergi
sitt, til að hafa fataskipti fyrir
miðdegisverð, en ég settist í hæg-
indastólinn og naut hvíldar. Ég
fann, að ég var í glöðu og léttu
skaþi og ég setti plötu á grammó-
fóninn, kvartett eftir Mozart, og
naut fullkomlega hinnar fögru
tónlistar.
! Þegar kom loks að hinum hæga
kafla lagsins og hinum hátíð-
legu og hrífandi samræðum dans
ins, með hinum háværu og hljóm
skæru spurningum og þunglyndis
legu, en áhrifamiklu svörum, datt
mér í hug, að það væri annað og
meira fólgið í þessum spurning-
um og svörum, en einvörðungu
karlmannlegir og kvenlegir tón-
ar raddanna. Það voru tvær. vel
aðgreindar stöður eða ólíkar
hegðanir, önnur ötul, hin aðferð-
arlaus, önnur áleitin, hin hlé-
dræg, önnur smjöðruð, hin
smjaðrandi. Ég áleit að söngur-
inn benti á, eða táknaði skyld-
leika, sem rás tímans fengi ekki
breytt, og litlu máli skipti, hvort
manneskjurnar tvær, sem mætt
ust í dansinum, væru lifandi í adg
eða hefðu verið til fyrir tveimur
öldum. Það gætu verið við tvö,
konan mín og ég og þetta var
dansinn, sem við dönsuðum á
okkar eigin máta eins og fyrir-
rennarar okkar á öllum öldum,
óteljandi hjón, höfðu dansað
hann, tvö og tvö.
Ég hætti alveg að fylgjast með
tímanum, svo niðursokkinn var
ég í þessar hugsanir mínar og
varð því undrandi, er Leda birt-
ist loks, fyrir framan mig, í hvíta
flegna kvöldkjólnum sínum. Hún
stöðvaði grammófóninn og sagði,
örlítið óþolinmóð: „Ég veit ekki
um ástæðu þess, en í kvöld vil
ég helzt ekki hlusta á neina tón-
list“. Síðan settist hún við hlið
mér, á brík hægindastólsins og
spurði í áhugalausum tón: „Ætl-
arðu að byrja á vélrituninni núna
í kvöld?“
Um leið og hún spurði, tók hún
spegil úr veski sínu, virti andlit
sitt í honum, nákvæmlega fyrir
sér og lagfærði hin nýju, lifandi
blóm í hári sínu. Ég svaraði rogg
inn: „Já, í kvöld ætla ég að byrja
á því að vélrita söguna og mun
sennilega vinna við það, a.m.k.
til miðnættis .. Mig langar til
að ljúka þessu á nokkrum dög-
um.“
Hún hélt áfram við að laga hár
sitt og sagði: „Til miðnættis?
Heldurðu að þú verðir ekki syfj-
aður?“
„Hversvegna ætti ég að verða
það?“ svaraði ég. „Ég er vanur
við að starfa um nætur“ og um
leið og ég vafði.handleggjum mín
um um mitti hennar, hélt ég
áfram: „Ég vil ljúka þessu sem
fyrst, til þess að geta svo helgað
þér einni líf mitt og líkama."
Hún stakk speglinum aftur nið
ur í veskið og spurði: „Hvers-
vegna það? Finnst þér við ekki
vera nógu oft saman, nú sem
stendur?"
Ég svaraði með óræðri röddu:
PARADÍSARGARÐURINN
14
í grasinu rétt hjá stóð hópur páfugla. og breiddu þeir ut'
ljómandi stélin. Jú, jú, það var nú rétt svo sem, því þegar
kóngssonurinn tók á þeim, þá fann hann, að það voru ekki
fuglar, heldur plöntur. Það voru njólablöðkurnar stórvöxnu,
sem ljómuðu hér með litprýðinni sem hið fagra stél páfugls-
ins. |
j Ljón og tígrisdýr stukku eins og liðmjúkir kettir á milli
limgerðanna, sem ilmuðu eins og olíutrjáablómstur, og ljónin
og tígrisdýrin voru gæf og spök. Villiskógdúfan klappaði
ljóninu á makkann með vængjum sínum, og antílópan, sem
.annars er svo stygg og ánægð móðir þegar hún gleðst mest
yfir barni sínu. Hún var svo ung og svo fríð, og fylgdu henni
; fríðar þjónustumeyjar, sem allar báru skínandi stjörnu til
skrauts í hári sínu. |
j Austri fékk henni skrifaða blaðið frá fuglinum Fönix, og
tindruðu þá augu hennar af fögnuði. Tók hún kóngssoninn
við hönd sér og leiddi hann inn í höll sína. Var liturinn á
hallarveggnum líkur túlípanablaði, þegar því er hlaðið upp
við sólina. t
Hallarloftið sjálft var stóreflis geislandi blóm, og því
lengur sem horft var upp í það, því dýpri sýndist blómbik-
arinn. J
Kóngssonurinn gekk út að glugganum og horfði í gegnum
eina rúðuna. Sá hann þá skilningstréð með höggorminum,
og stóðu þau Adam og Eva þar hjá. t
„Eru þau ekki rekin burt héðan?“ sagði hann. Þá brosti
álfkonan og útskýrði fyrir honum, að í hverja rúðu hefði
tíminn brennt mynd sína, en ekki eins og væri.
nmr»
S
REYKJAVIK — HAFNARFJORÐUR — SUOURNES
m
\ 2ja—4ra herbergja íbúð
; óskast sem fyrst. Há leiga í boði og lítilsháttar fyrir-
framgreiðsla. — Tilboð merkt: „4 — 971“, sendist afgr.
Mbl. fyrir 16. júlí.

Heildverzlun óskar eftir
húsnœði
100—150 ferm. í eða við Miðbæinn, strax.
Uppl. í síma 81400.
«>t
WWtm

P teTffllNl n Olsbm \ ((
:
■
a
:
EMUUN - PLAST - BÍ
FUÓTANDI - SJÁLFVIRKT
1/2 líter brúsar
1/1 líter brúsar
5 líter brúsar
SÍIVII: 1-2-3-4
rn
1 Kápur |
rivantiv
Dragtir
Regnkápur
Hattar
Hálsklútar
Hanzkar
MARKAÐURINN
Laugavegi 100
SEGULBANDSTÆKI
óskast til kaups. Má vera notað. Vinsaml. hafið sam-
band við undirrit. hið allra fyrsta.
HAFNARSTRATI 8