Morgunblaðið - 09.08.1955, Page 14

14
MORGUNBLAÐiB
Þriðjudagur 9. ágúst 1955 ]
LEIÐTOGI FÓLKSINS
EFTIR JOHN STEINBECK
j
Framhaldssagan. 2
Hún leit á póststimpilinn: „Það
liefur verið sett í póstinn í fyrra-
dag. Það hefði átt að koma hing-
að í gær.“
Hún leit spyrjandi upp á mann
sinn, en svo varð nvipur hennar
gremjulegur:
„Hvaða ástæðu hefur þú til að
setja upp óánægjusvip? Það er
nú ekki svo oft sem hann kemur“.
Carl leit undan. Hann gat oft-
ast verið harður við hana og
strangur í viðmóti, en þegar svo
þar við, að hún reiddist, lét hann
venjulega undan henni;
„Hvað gengur eiginlega að
þér?“ spurði hún hörkulega.
„Það er bara af því að hann
talar“, sagði Carl og í þessari út-
skýringu hans heyrðist greinileg-
ur afsökunartónn.
„Nú, og hvað svo með það?
Talar þú kannske ekki líka sjálf-
ur?“
„Jú, að sjálfsögðu geri ég það,
en faðir þinn talar bara alltaf um
það sama“.
„Um Indíána", hrópaði Jody á-
kafur, „Indíána og ferðir yfir
elétturnar".
Carl sneri sér að honum, reíði-
legur á svipinn:
„Viltu gera svo vel og snáfa út,
þegar í stað. Út með þig....“.
Jody gekk skömmustulegur út
og lokaði mjög hljóðlega á eftir
sér. Þegar hann hölti, sneyptur og
niðurlútur, framhjá eldhúsglugg-
anum, kom hann auga á mjög
skrítilega lagaðan stein, sem töfr-
aði svo augu hans, að hann laut
niður, tók hann upp og virti hann
mjög grandgæfilega fyrir sér.
Raddir foreldranna bárust til
hans út um opinn eldhúsglugg-
ann: „Jody segir alveg satt“,
heyrði hann föður sinn segja.
„Hann getur aldrei talað um
neitt annað en Indíána og ferðir
yfir slétturnar. Ég hef sjálfsagt
heyrt hann segja þúsund sinnum
frá því, hvernig hestarnir voru
reknir. Þarna segir hann frá, sí
og æ, og breytir aldrei einu orði
í frásögn sinni“.
gengið niður til Billys og rabbað
við hann“, sagði hann, gekk síð-
an út og skellti hurðinni á eftir
sér.
Jody fór að sinna skyldustörf-
um sínum. Hann henti bygginu
til unganna, án þess að elta nokk-
urn þeirra, safnaði saman eggj-
unum, bar spýtur inn í húsið og
kom þeim svo haganlega fyrir í
eldiviðarkassanum, að eftir tvær
ferðir sýndist hann alveg barma-
fullur.
Móðir hans hafði nú lokið mat-
•artilbúningnum, hún skaraði upp
í eldinum og þurstaði af plötu
eldivélarinnar með kalkúnsvæng.
I Jody horfði á hana til þess að
sjá, hvort hún væri nokkuð reið
við sig ennþá. „Kemur hann í
dag?“ spurði hann.
I „Já, það segir hann í bréfinu".
j „Kannske ég ætti að ganga á
móti honum“.
j Móðir hans lokaði ofnhurðinni.
' „Það væri fallegt af þér að gera
það. Eg er viss um, að honum
þætti vænt um, ef einhver kæmi
á móti honum".
„Já, þá er líka bezt að ég geri
það“.
Þegar Jody kom aftur út,
blístraði hann hvellt á hundana.
„Komið þið með mér upp á hæð-
ina“, skipaði hann.
Báðir hundarnir dingluðu skott
inu og hlupu á undan honum upp
brattan veginn.
Meðfram veginum blómstruðu
Salvíur og Jody sleit upp nokk-
ur stykki og neri þeim saman á
milli handanna, þangað til loftið
umhverfis hann angaði af hinum
beizka, sterka ilmi þeirra.
Hundarnir þutu allt í einu út
af veginum og hentust inn í
runna á eftir kanínu Það var það
síðasta, sem sá til þeirra, því á-
vallt þegar þeir misstu af kanínu
sem þeir voru að elta, laumuðust
þeir sneyptir og skömmustulegir
heim til sín aftur.
Jody þrammaði áfram upp hlíð
ardrögin. Þegar hann kom að
litla skarðinu, þar sem vegurinn
lá í gegn, mæddi kvöldkulið um
hann, ýfði upp hárið og blés út
skyrtuna hans.
Hann horfði yfir litlu hæðirn-
ar og hálsana fyrir neðan sig og
því næst renndi hann augunum
yfir stóra, græna Salinas-dalinn. |
Hann eygði hina hvítu borg, '
lengst úti á flatneskjunni og sá
þegar geislar hinnar hnígnandi
sólar blikuðu á gluggarúðum hús-
anna.
Beint fyrir neðan hann hélt
stór krákuhópur þing eða ráð-
stefnu í gamalli eik og brátt var
allt tréð orðið yfirfullt og svart
af krákum, sem drifu að úr öll-
um áttum. |
Loks renndi hann augunum
eftir akveginum, sem hvarf sjón-
um hans bak við hæð, en kom
svo aftur í Ijós, nokkru neðar. —
Þar kom hann nú auga á vagn,
sem fór mjög hægt og rólega,
með einum, jörpum hesti fyrir.
Jody settist niður og einblíndi
á staðinn, þar sem vegurinn kom
aftur í Ijós, hinum megin hæðar-
innar. j
Vindurinn hvein í ósléttum
hæðadrögunum og skýhnoðrarn-
ir þyrluðust í austurátt.
Loks birtist vagninn að nýju
og nam nú staðar. Svartklæddur
maður steig út úr honum og gekk
til hestsins. |
Jody sá, þrátt fyrir fjarlægð-
ina, að maðurinn hafði losað
beizlistaumana, því að hesturinn
laut höfði og beit grasið, við fæt-
ur sér. |
Síðan lögðu þeir af stað og
gengu hægt upp bratta hlíðina.
Jody rak upp hljóð af einskærri
gleði og hljóp niður veginn á
móti þeim. íkornarnir stukku
dauðskelkaðir út af veginum, er :
þeir heyrðu til hans.
Jody linnti ekki á sprettinum,
allt í einu rann steinn undan fæti
hans og hann datt kylliflatur, en
spratt á fætur aftur, hljóp yfir
litla bugðu á veginum og sá nú
afa sinn og vagninn skammt í
burtu. |
Drengurinn hætti þá þessum ó-
Þegar frú Tiflin svaraði manni
sínum, var rödd hennar svo
breytt að Jody, sem stóð úti fyrir
glugganum, leit upp frá athugun-
um sínum.
„Gleymdu því nú ekki, Carl“,
sagði hún stillilega, „að þetta var
stærsta hlutverkið í lífi föður
rníns. Hann stiórnaði stórri lest
af flutningavögnum yfir slétturn-
ar og allt til strandarinnar og
þegar þáð var búið, var lífi hans
raunverulega lokið. Þetta var
stórt hlutverk og faðir
rninn var eins og fæddur til
að gegna því, en þegar því hafði
verið til lykta leitt var ekkert
annað að gera fyrir hann, en að
hugsa um það að tala um það. Nú
á hann heima niðri við hafið, þar
sem þessi ferð hans tók enda“.
Hún hafði sigrað Carl, sigrað
hann með hinni blíðlegu, hljóðu
rödd sinni.
„Eg hefi séð til hans“, sagði
hann stillilega. „Hann gengur oft
niður á ströndina og starir vest-
ur yfir hafið“. Rödd Carls varð
hvassari.. „Og því næst fer hann
upp í Horseshoe-klúbbinn í Paci-
fic Grove og segir mönnum sög-
ur um Indíána og ferðina yfir
hinar víðáttumiklu sléttur".
Hún reyndi að fá hann aftur á
sitt mál:
„Já, en þetta er nú honum allt
í lífinu. Þú verður að sýna hon-
um þolinmæði og látast hiusta á
hann“.
Carl sneri sér undan, óþolin-
móður:
„Jæja, jæja, ef það ætlar að
ganga of langt, þá get ég alltaf
8VERTIi\IGJADREI\IGIiRII\ll\l
3.
Hann tekur sig jafnvel til og grefur gildrugryfju og þek-
ur síðan vel yfir með kvistum og þar ofan á breiðir hann
svampa og villiávexti.
Snemma næsta morgun fer hann að líta eftir gryfjunni.
Hann gengur varlega út frá götunni og þrengir sér gegnum
runnana og nálgast gryfjuna.
Hann sér, að greinarnar hafa fallið niður og flýtir sér
þangað, sem gryfjan er. í von um, að það sé falleg skjald-
baka niðri í henni.
I Ha-a! Ekki neitt! Dýrið hefir sennilega flúið. Svamparn-
ir eru nagaðir, og eina dýrið, sem etur þá, er skjaldbakan.
Hvernig í ósköpunum hefir skjalbakan komizt upp úr gryfju,
sem er svo djúp, að hún nær Mbyame upp að mitti?
! Hann snýr heim hryggur í lund. Hann veit svo vel, að
mamma hans gefur honum mat. Hann þarf ekki að líða
hungur. En samt.....
j Abyagha kemur á eftir honum. Hann er að koma úr
rannsóknarferð og er með stóra skjaldböku í hendinni.
I „Heyrðu, karlinn, hafðirðu fengið nokkuð? Sérðu, hérna
hefi ég fallega skjaldböku. Þú ert meiri aulinn, sem getur
. ekki einu sinni veitt skjaldböku.
' Abyagha skellihló og gerði grín að Mbyame. Hann hrinti
honum svo út í þyrnirunn, svo að hann særðist víða á líkam-
anurn. Síðan hljóp hann hlæjandi í burtu, en Mbyame stend-
iur upp og fer grátandi heim.
— Morgunblaðið með morgunkaffinu —
„llmurinn er indœll
og bragðið eftir því" \

Lökk
Spartz!
Grunnur
Slípimassí
Bifreiðavðruverzlun Friðriks Berfelsen |
Hafnarhvoli — sími 2872
Vörugeymsla
Viljum taka á leigu rúmgóða vörugeymslu. Þyrfti ;
■
helzt að vera örugg gegn frosti. Æskilegt að húsnæðið S
væri laust til afnota ekki seinna en 1. okt. Þeir sem slíkt ■
húsnæði hefðu til leigu, eru vinsamlega beðnir að setja 3
■[
sig í samband við undirritaðan. 1
MAGNUS KJARAN,
umboðs- og heildverzlun,
símar 1345, 82150 og 81860.
a
■«
Begnhettar
Begnslór
Fást viða
íslenzk-erlenda verzlunarfélagið h.f.
Garðastræti 2 — sími 5333.