Morgunblaðið - 18.08.1955, Síða 14

r
14
MORGVNBLAÐIB
Fimmtudagur 18. ágúst 1953
Læknirinn og ástin hans
EFTIR JAMES HILTON
m
Framhaldssagan 4
í tvo mánuði hélt ég dagbókina
og skrifaði daglega í hana, hvert
ég fór og hvernig sjúkdómurinn
lýsti sér, en að þeim tíma liðnum
fór ég aftur til hans.
„Jæja“, sagði hann glaðlega,
„nú getum við alveg verið eins
Og lögreglumennirnir í Scotland
Yard. Glæpur hefur verið fram-
inn og við verðum að leita hjálp-
argagna. Hérna sé ég, að þú hef-
ur fengið mjög slæmt kast hinn
nítjánda apríl, þegar þú varst bú-
inn að heimsækja Richard
frænda þinn. Hver er svo þín til-
gáta?“
Svona talsmáti var nú nokkuð,
«em tólf ára drengur hafði gam-
an af, drengur, sem auk þess var
alltaf efstur í sínum bekk og eft-
ir örfáa daga var lykillinn að
leyndarmálinu fundinn, að því er
virtist.
Fræðikenningin hljóðaði ein-
faldlega svo: Orsök sjúkdómsins
cr: kettir.
Richard frændi átti kött og
einnig flest það fólk, sem ég
þekkti og heimsótti. Eg hafði af-
skaplega gaman að köttum og
handfjatlaði þá og strauk, hve-
nær sem tækifæri gafst.
En Davíð var ekki fyllilega á-
nægður með þessa lausn máls-
ins og vildi ekkert fullyrða fyrr
en hann væri búinn að fara með
mig í Chancey-garðinn.
Chancey var staður í fimmtíu
mílna fjarlægð, þar sem var, og
er kannske ennþá lítill dýragarð-
ur og fjölbreyttur skemmtigarð-
ur. Ferðin þangað tók heilan dag
og flestum, öðrum en mér, hefði
þótt það kynlegt, að Davíð skyldi
fá einn stéttarbróður sinn til að
gegna læknisstörfunum fyrir sig,
til þess eins, að geta farið í
skemmtiferð með barnaskóla-
dreng.
En við skemmtum okkur prýði
lega, fórum í hringekju, reyndum
krafta okkar á aflraunavélinni og
borðuðum rjóma-ís.
En svo komum við að ljóna-
búrinu og samstundis byrjaði ég
að hnerra og taka andköf.
„Þarna sést það“, sagði Davíð
hinn ánægðasti. „Öll kattaættin,
sýnilega .... mjög merkilegt..“.
Eftir þetta forðaðist ég alla
kattaættina og fékk fulla bót á
meini mínu.
Jafnan er ég mætti Davíð, eft-
ir þennan atburð, spurði hann
eftir heilsu minni.
Eg var alltaf að búast við því,
að hann tæki mig einhvern tíma
með sér í aðra skemmtiferð, en
hann gerði það aldrei og ferðin
til Chancey varð að lokum und-
arleg endurminning, vegna þess
að mér þótti vænt um litla lækn-
inn og það var að nokkru leyti
sokum mín, að hann var hengd-
ur. —
FYRSTI KAFLI.
Eitt kalt og hvasst kvöld í des-
ember, hringdi lítill drengur
dyrabjöllunni á læknishúsinu í
Hhawgate og þegar Súsanna kom
til dyra, sagði hann að einn dans-
arinn í leikhúsi bæjarins hefði
meiðst og læknirinn væri beðinn
um að koma eins fljótt og hann
írekast gæti.
Súsanna sem ávallt var mjög
efagjörn, þegar svona skilaboð
bárust, reyndi að veiða nánari
upplýsingar upp úr drengnum,
en hann vissi ekkert meira um
atburðinn eða afleiðingar hans og
flýtti sér heim aftur.
. Dagurinn, sem nú var að enda,
háfði verið óvenjulega erfiður
fýrir Davíð og hann var mjög
þteyttur, en þegar Súsanna færði
honum skilaboðinn, kinkaði
hann aðeins kolli og fór strax að
troða nauðsynlegum hlutum í
töskuna sína.
„Sagði hann, að það væri dans-
ari við leikhúsið, sem hefði
meiðst?"
„Já, svo sagði drengurinn, en
ég skil ekki hvers vegna er verið
að senda eftir yður, þegar dr.
Cowell á heima miklu nær leik-
húsinu“.
„Jæja, það er víst bezt fyrir
mig að flýta mér af stað“.
„Þetta er nú líklega ekkert
hættulegt. Á ég að ná í reiðhjól-
ið yðar?“
„Nei, þakka yður fyrir. Sús-
anna. Eg held helzt að ég gangi
þetta. Það er bara yfir hæðina,
fram hjá dómkirkjunni“.
„En veðrið er mjög leiðinlegt
og niðamyrkur".
„O, ég hef bara gott af því að
ganga þetta, ég verð ekki nema
svona tíu mínútur á leiðinni“.
Hann klæddi sig í yfirfrakk-
ann, vafði þykkum trefli um háls
inn, bretti hattbörðin niður og
lagði af stað.
Hann gekk oftast,' þegar hann
þurfti á einhvern stað í nágrenni
dómkirkjunnar, því að mjög erf-
itt var að hjóla eftir snarbrattri
götunni.
Kvöldið var sannarlega dimmt
og drungalegt. Fáir voru á ferli
í slíku veðri og hljómur dóm-
kirkjunnar, þegar hún sló tíu,
barst ömurlega út í myrkrið.
Það var einmitt á svona kvöldi
að manni gat virzt liðnu aldir
ríða aftur í garð og Calderbury
var á ný sálnavirki með prestlegu ^
varnarliði, sérhver lýstur gluggi
benti til öryggis í hættunni, hlý
og kyrrlát þægindi fyrir menn,
sem fundu að þeir voru öruggir
af því að þeir vissu, að þeir voru
öruggir.
Slíkt andrúmsloft hafði ríkt
allt frá tímum Chaucers og fram
á daga Dickens og þótt manni
virtist á daginn, sem nútíminn
hefði algerlega eytt því, þá þurfti
ekki nema dimma nótt til þess að
það kæmi aftur.
kastaði mæðinni, af því hann var ,
orðinn þreyttur af að streitast á |
móti storminum og þegar hann i
kom auga á auglýsingu frá leik- |
húsinu, í upplýstum búðarglugga
andspænis honum, þá gekk hann ;
yfir götuna, til þess að líta aðeins \
nánar á hana.
Þar var auglýstur leikur, sem j
nefndur var „Les Nuit de Paris“
og honum lýst sem „Hlátur-vekj-
andi gleðileikur, kominn beint
frá höfuðborginni glaðværu, með
glæsilegum hóp meginlands
stjarna".
Þriðji og síðasti þáttur leiksins
var á enda, þegar Davíð bar þar
að garði. Hann fann engann til
þess að leiðbeina sér eða veita
nokkrar upplýsingar og gekk því
rakleitt inn um leiksviðsdyrnar
og eftir löngum, illa lýstum
gangi, sem bergmálaði með háu
tómahljóði.
Því næst gekk hann inn um enn
aðrar dyr og var nú staddur inn-
an um háa hlaða af ljósleitum
fatnaði.
Þarna rakst hann á þrekvaxinn
mann, snöggklæddann, sem virt-
ist vera að útbúa leiktjöld.
„Það var sent eftir mér....“,
byrjaði Davíð.
„Bíðið andartak", sagði þrek-
vaxni maðurinn og tók allt í einu
til að hrópa, þangað til æðarnar
á enni hans þrútnuðu út, eins og
þær ætluðu að springa og berg-
málið varð að ærandi drunum.
Fljótlega var hrópi hans svar-
að með blístri og köllum og rétt
á eftir geistist stór hópur af stúlk-
um framhjá litla lækninum, þar
sem hann stóð og beið með tösk-
una í hendinni.
Þær mösuðu saman, sumar
voru hásar og klúryrtar, nokkr-
ar höfðu ávalar axlir og flöt
brjóst, ein stúlkan fékk ákafa
hóstahviðu og hallaði sér á með-
an upp við járnsúlu, önnur nam
staðar til að klóra sér.
Þetta var mjög óvenjulegt
andrúmsloft fyrir hann, en fullt
af sjúkdómseinkennum, merki
ST0RRI8 STREKKJARAR
n ý k o m n i r
Þeir sem eiga pantanir hjá okkur, vitji þeirra
sem allra fyrst.
GEYSIR H.F.
iJlsala
Kvenkápur verða seldar með miklum
afslætti í dag og á morgun.
12
HLUTABREF
Eimskipafélags íslands h.f. að nafnverði kr. 3.000.00 eru
til sölu. — Tilboð merkt: „Eimskip“ 1001 —488, sendist ;!
afgreiðslu blaðsins fyrir 23. þ. m.
Reykvíkingar og fleiri
i
Nú er að verða hver síðastur að hitta mig í Englhlíð 8. ;|
Við frá kl. 4—9.
Ingibjörg Ingvars,
frá Siglufirði.
Fíllinn
3.
Yfir girðinguna var byggt þak til að hlífa honum fyrir
regni og sólarhita. Hann fékk líka húsbónda. Það var Ev-
rópumaður frá Frakklandi. Það fyrsta, sem hann gerði, var j
að gefa honum nafnið Fritz.
Fritz vandist fljótt á að vera með hvítum og svörtum ■
mönnum, sem allir voru góðir við hann. Fritz fór líka að j
þykja vænt um húsbónda sinn. Bráðum gat hann farið að j
drekka mjólkina beint úr skálinni. Hann fór að ganga um ;
í þorpinu og fylgja drengjunum út á akrana, að eldhúsinu, j
og jafnvel til skólans. j
Árin liðu og Fritz varð stór og fór smám saman að krefj- :
ast kröftugri fæðu. Honum fór að þykja vænt um banana, ■
soðnar kartöflur og ýmis blöð — og bezt þótti honum sykur- j
reyr og appelsínur.
Bráðlega hætti hann alveg að drekka mjólk. Hann fór •
að leika sér við börnin. Þau skriðu undir hann og hann j
lyfti þeim upp á bak sér með rananum. Hann reiddist ekki, j
þótt þau klipu í hala hans eða eyru, svo framarlega sem það :
var ekki gert of fast. Og fljótt komst hann upp á að þekkja, ■
að nafnið sitt væri Fritz. j
Það var búið að búa til aktygi handa honum, og svo var :
honum beitt fyrir kerru. Undir eins og hann skildi, hvað ;
menn ætluðust til af honum dró hann kerruna viljuglega, j
þótt þung væri. Það var eins og leikur fyrir hann. Svo fór j
Fritz að flytja ýmsan varning hingað og þangað. • :
Á morgnana var hringt klukku á stöðinni til þess að kalla ■
vinnumenn og börnin til stöðvarinnar. Þegar allir voru j
komnir, röðuðu þeir sér á hlaðinu, og svo voru nöfn þeirra :
lesin upp. ••
Skrifstofuhúsnæði
1—2 herbergi óskast til leigu. Tiilboð sendist afgr.
Mbl fyrir n.k. sunnudag merkt: „Skrifstofuhúsnæði“
—482.
Látið ekki hárið deyja á höfði
yðar. Vekið það til nýs lífs með
Charles Antell
Formúla 9.