Morgunblaðið - 25.08.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLADIB
Fimmtudagur 25. ágúst 1955
Læknirinn og ástin hans
EFTIR JAMES HILTON
Framhaldssagan 10
Síðan pantaði hann símtal við
Calderbury og dyravörðurinn
heyrði, þegar hann var að skýra
konu sinni frá orsök þessarar taf-
ar og næturdvalar sinnar.
En hann grunaði (eða svo
sagði hann síðar), að læknirinn
hefði ekki tilnefnt hina raun-
verulegu orsök.
Davíð svaf ekki vel um nóttina.
Hann var í vanda staddur og
ruglaður. Hann vissi, að sér
myndi veitast erfitt að kaupa fai;-
-seðil um morguninn, kveðja
þessa stúlku og skilja við hana
fyrir fullt og allt.
Hann vissi, að hún var því sem
nær peningalaus. Hann vissi, a'3
hún var alveg atvinnulaus og
myndi verða það, svo lengi r.em
handlegsbrotið háði henni. —
Hann vissi, að hún stóð uppi ein
og vinalaus. Hann vissi um sálar-
ástand hennar og það örþrifaráð,
sem hún hafði áður gripið til, af
þeim sökum. Hann einn vissi allt
þetta um hana.
Og hann vissi margt annað, af
eigin reynslu, vegna þess, að í
Calderbury var margt það fólk
til, sem að vísu var hamingju-
samt nú, en sem einhverntíma
hefði bundið endi á líf sitt, hefði
það ekki notið hinnar þolinmóðu
huggunar hans, til þess að hressa
hrelldar sálir.
Um morguninn snæddu þau
dögurð í stofu, með gluggum,
sem sneru út að fagurbláu hafi
og heiðríkum himni.
Hún var mikið hraustlegri í
Újtliti riú, þegar svefninn og
livíldin höfðu læknað að mestu
h'in slæmu eftirköst frá óheilla-
atburði kvöldsins, en samt hvíldi
enn yfir andlitinu, einhver
skuggi sárra þjáninga og biturr-
ar reynslu.
Undir borðum talaði hann létt
og áhyggjulaust eins og engin
vandamál biðu þeirra á næsta
leiti, en er þau höfðu lokið við
að snæða, gat hann þess við hana,
að hann ætlaði að lána henni
peninga, sem hún gæti svo greitt
sér síðar, þegar hún hefði fengið
eitthvað að starfa.
„Það er einmitt tilvalið fyrir
yður, að dvelja hér í Sandmouth
í nokkrar vikur, á meðan þér er-
uð að fá fulla bót á heilsunni og
þá ætti líka handleggsbrotið að
vera gróið að fullu.
Nú verðið þér að finna eitt-
hvert rólegt og kyrrlátt gistihús,
þar sem yður getur liðið vel og
svo kem ég aftur á föstudaginn
og athuga heilsufar yðar.
Eins og ég sagði áður, þá kem
ég hingað á hverjum föstudegi, í
sjúkravitjanir“.
„Þér eruð svo góður .... ef
állir væru eins góðir og þér.... “
Hið litla, þvingaða bros, sem
lék um varir hennar, kom hon-
um til að segja: „Ég held að þér
séuð áhyggjufull ennþá. Segið
mér, hvað það er, sem amar að
yður. Kannske get ég eitthvað
hjálpað yður“.
„Nei, nú amar ekkert að mér
lengur“.
„Jæja, þá er ekkert meira um
það að segja. Við sjáumst þá aft-
ur næstkomandi föstudag".
„Þér eruð svo góður“, endur-
tók hún og svipur hennar var
fullur þakklætis og hlýju.
Eftir morgunverðinn fundu
þau þægilegt matsöluhús, við
götu, sem lá að Promenade og
þegar það reyndist einnig vera
gistihús, þá skildi hún eftir tösk-
una sína þar og borgaði herberg-
isieigu í eina viku, fyrirfrám', af
ifeningum, sem hún áttí sjálf.
‘ Því næst kvöddust þau og
Hánn hélt til stöðvarinnar, til
- . .
þess að fara með morgunlestinni
heim til sín.
Hann kom aftur til Calderbury
um nónbil.
Honum varð það mjög erfitt,
að ljúka öllum aðkallandi sjúkra-
vitjunum sínum á hálfum degi,
en hann fann til einhverskonar
endurgjaldandi ánægju yfir því,
að hafa gert eitt af því, sem hon-
um bar að gera.
j
Þriðji kafli.
j Litli læknirinn var mjög hæ-
verskur, en hæverska hans staf-
aði fyrst og fremst af hinni litlu
löngun hans í veraldleg metorð
og þeirri óbeit, sem hann hafði
á því, að bera sjálfan sig saman
við nokkra aðra menn.
j Það hvarflaði aldrei að hon-
um, að hann væri að nokkru
leyti fremri sínum stéttarbræðr-
um (enda þótt hann væri það,
eflaust). Og ef einhver hefði
sagt sem svo, að hann væri of
góður læknir, til þess að einangr-
ast í Calderbury, þá myndi svar
hans hafa orðið eitthvað á þá
leið, að ekkert væri of gott fyrir
Calderbury.
Hann hirti lítt um peninga og
stöðu og hann var löngu hættur
að sjá eftir hinni glæsilegu lífs-
stöðu, sem eitt sinn stóð honum
opin, en var nú ekki lengur.
Allt það, sem „hefði getað orð-
ið“ fól hann hiklaust gleymsk-
unni á vald, nema þegar einhver
sérstakur áminnari gaf honum ó-
þyrmilegt olnbogaskot.
I Einn slíkur áminnari var
þýzka kennslubókin, sem hann
tók niður af rykugri hillu,
fimmtudaginn eftir að fundum
þeirra Leni og hans bar saman
í Sandmouth.
j Ur því að fundum þeirra átti
að bera saman næsta dag, aftur,
1 var eins skynsamlegt, að glöggva
sig ofurlítið á þýzkunni áður,
fannst honum.
! Bókin vakti hjá honum endur-
minningar frá námsárunum í
London, þegar hann gekk á St.
Thomasar-sjúkrahúsið og bjó
þar í nágrenninu, við Battersea.
Þá hafði hann lagt stund á
þýzkuna, með það fyrir augum,
að nema einhverja sérgrein
læknisfræðinnar í Vienna, um
eins árs bil.
En þetta áform hans hafði að
engu orðið, þegar faðir hans lézt
og skildi eftir sig mikið mmni
peninga, en búist hafði verið við.
Honum varð þá ljóst, að nú
yrði hann fyrst og fremst að fá
sér einhvern sæmilega arðvæn-
legan starfa, til þess að sjá sér
og móður sinni farborða.
Notaði hann því allt það fé,
sem hann hafði handbært, til
þess að kaupa sér almennt læknis
leyfi í úthverfi Manchester og
var hann þar læknir í nokkur
ár, ofhlaðinn störfum og ílla
launaður.
Hann veiktist, skuldirnar hlóð-
ust á hann, móðir hans andaðist
og loks var ekkert cnnað að gera,
en að selja allt með stórfelldu
tapi og taka sér langt frí.
Því næst keypti hann sér at-
vinnuleyfi í Calde”bury. Þaðan
fór hann svo í enn tekjuminna
umdæmi, og settist að í tilbreyt-
ingarlausu andrúmslofti lítils
dómkirk j ubæ j ar.
Jessica, konan hans, var einu
! eða tveimur árum eldri en hann.
Jafnvel á dögum hinnar fyrstu
samveru þeirra var hörund henn-
ar þurrt og skorpið (Afleiðing af
| of mikilli garðrækt), augun hörð
og hvöss (Afleiðing af of tiðri
j fundarstjórn á íitlum mótum og
fundum).
Vissulega hefði Jessica sómt
sér vel sem biskupsfrú og enda
líka hefði það legið fyrir henni,
ef einn, sérstakur, ungur aðstoð-
arprestur, sem síðar átti eftir að
verða biskup, hefði ekki tekið
aðra, sínu óverðugri, fram yfir
hana.
Eftir það hafði hún keppt að
því, að ná í litla lækninn fyrir
eiginmann.
•wonmii
FYRIRLIGGJANDI;
S4IMTA CLAR4 SVESKJtR
50/60 70/80
RIJSÍIMIjR
stcinlausar 12 (4 kg. og pk.
KIJREIMIJR
12 Úí kg. og pk.
EPLI, þurrkuð
BL. ÁVEXTIR
uaran

Trésmíðavélar
Sambyggðar vélar
Bandsög 30“
Þykktarhefill 12“
Hjólsagir 10“
IHISIIIBSINtJIIIISm
Grjótagötu 7 — Símar 3573—5296
ELI RHEM
T NÁMUNDA við borg nokkurra í Ameríku lágu járn-
brautarteinar, þar sem stöðugur straumur af járnbraut-
| um ók eftir á gríðarlega mikilli ferð. Og skammt frá borg-
inni var trébrú, sem járnbrautirnar fóru yíir, en fyrir neðan
var ákaílega stórt og mikil gil.
Svo var það einu sinni, þegar járnbraut ók yfir brúna,
! að eldneistar frá járnbrautinni hrukku út á brúna og kveiktu
í henni. Járnbrautin komst þó klakklaust yfir. Fólk, sem
kom þarna að reyndi allt, sem í þess valdi stóð til að slökkva
eldinn, en það reyndist árangurslaust, því að hann breidd-
ist óðfluga út.
j Fólkið stóð uppi ráðalaust og horfði á hið mikla eldhaf.
'Brúin brotnaði smátt og smátt og féll niður í hið djúpa
igljúfur, og loks var ekkert eftir annað en brunarústir. Þá
var einhver í hópnum, sem kallaði:
„Eftir tíu mínútur kemur önnur járnbrautarlest. Hvað
getum við gert til þess að afstýra slysi? Stjórnandi járn-
brautarinnar sér ekki hvernig komið er fyrr en hann er
alveg kominn að gljúfurbarminum, en þá verður það of
seint. Allir, sem eru í járnbrautinni munu missa lífið, því
j að hún steypist niður í gljúfrið. Hvað getum við gert til
l þess að bjarga öllum þeim mörgu, sem eru með járnbraut-
inni frá bráðum dauða?
Enginn svaraði manninum. Allir stóðu uppi ráðalausir,
og vissu ekki hvað til bragðs skyldi taka.
En þá kom til skjalanna. tólf ára drengur, sem einum
allra hugkvæmdist ráð. Og það var Eli Rhem.
Morgunblaðið með morgunkaffinu —
Jacqmar kjólaefni
model eíni
og
Jacqmor tweed
í fcjóln og dingtii
Einnig ensk dragtarefni svört og grá
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 11
aújooaa