Morgunblaðið - 10.09.1955, Blaðsíða 9

Laugardagur 10. sept. 1955
MORGIJTSBLAÐIÐ
9
Aðferðir kommúnisfa fil þess aö ná völdum:
Hvetja til „þjóðlegrar einingar“ á grundveUi þjóðernis-
EINS og stendur hafa komm-
únistar í hendi sér líf og líð-
an átta hundruð milljóna manna.
Þeir hafa þanið veldi sitt yfir
landssvæði, sem nær frá Elbu-
fljóti til Kínahafs.
Hvernig fóru þeir að því? —
Með hvaða ráðum tókst þeim,
sem áður voru aðeins fámennur
flokkur og stundum lögbannað-
ur, að komast til æðstu valda í
'hverju ríkinu á fætur öðru?
Aðferðir kommúnista voru
með ýmsu móti frá landi til
lands. Þeir fóru ýmist hægt eða
geyst eftir því, hvernig til hag-
aði á hverjum stað, og hvaða
veilur var helzt að finna í því
'þjóðfélagi, sem þeir réðust á í
það og það skiptið. Þeir hafa
beitt margskonar tækni og her-
brögðum. Samt kemur í ljós, að
takmark þeirra er alls staðar
mjög líkt, þeir nota hvarvetna
svipuð meðöl til að ná völdun-
um og sækja yfirleitt fram eftir
vissum leiðum. Þetta er skiljan-
legt, ef þess er gætt, hve þeir
fara dyggilega eftir fyrirmyndum
Sovétrikjanna.
ÖLL MANNLEG STARFSEMI
HÁÐ RÍKISVALDINU
Athugum fyrst markmið
þeirra. Er þá ekki úr vegi að
hafa í huga, að kommúnistar hafa
sérstakan skilning á hugtakinu
vald. í þeirra augum er vald
annað og meira en pólitísk yfir-
ráð og að hafa með höndum rík-
isstjórn. Kommúnistar líta svo á,
að öll mannleg starfsemi sé vald-
inu háð, jafnt í hagfræðilegum,
þjóðfélagslegum, menningarleg-
um, andlegum sem pólitískum
efnum. Þess vegna sækjast þeir
ekki eingöngu eftir pólitiskri
íorystu, heldur seilast þeir eftir
alræði og freista að ná einokun
á uppsprettu valdsins í mann-
legu samfélagi: í stuttu máli að
gera hvern einstakling háðan
kommúnistískri stjórn. Hvaðeina,
sem ekki lætur að slíkri stjórn,
ber að gera áhrifalaust og afmá.
Kommúnistar vinna með þetta í
huga og það skýrir ágengni þá
<og harðneskju, sem einkennt hef-
ur valdatöku þeirra hvarvetna og
frá fyrstu tíð.
Athugum síðan, hvaða vopn
það eru, sem gefa kommúnistum
einatt nokkra yfirburði yfir
aðra flokka.
EKKI VENJULEGUR
STJÓRNMÁLAFLOKKUR
í fyrsta lagi er það skipulagn-
ing þeirra. Það er villandi að líta
á kommúnista sem venjulegan
stjórnmálaflokk í okkar skiln-
ingi. Sanni nær er að telja þá
eins konar hernaðarflokk, sem er
þjálfaður til að koma fram fyrir-
ætlunum sínum, hvort heldur eft-
ír löglegum eða ólöglegum leið-
nm og heimtar gagnrýnislausa
hlýðni af öllum flokksmönnum;
vakið og sofið skal úrvalslið
þeirra gæta skyldu sinnar. Er
setlazt til að flokksmenn séu
reiðubúnir að beita ofbeldi, ef
þurfa þykir.
í öðru lagi ber að líta á kenn-
ingar kommúnista. Kreddutrú
þeirra er sterkt vopn. — Hinn
kreppti hnefi er talandi tákn um
sjónarmið þeirra.
Hatur er nauðsynlegt sam-
kvæmt trú þeirra. Þeir pré-
dika kenninguna um ósættan-
legan fjandskap milli komm-
únista og andstæðinga þeirra.
Hörð átök eru óhjákvæmileg
samkvæmt kenningunni, þar sem
engu miðar áfram nema með
þrotlausum stéttavígum.
UMBÓTAMÖGULEIKAR
EKKI VDÐURKENNDIR
Stunda ber eyðileggingu, því
að kenningin viðurkennir ekki
möguleika fyrir umbótum á gild-
andi stjórnarfari. Það er óheil-
brigt og óréttlátt.
cg stljariamstar
Banna siðán alla flokka, afnema
prentfrelsi og stofna pólitiska
„varalögreglu"
/^REIN SÚ, sem hér fer á eftir, bregður upp mjög
greinilegri mynd af því, hvernig kommúnistar
hafa hrifsað völdin í sínar hendur í mörgum löndum,
Þar hefur öllum hugsanlegum ráðum verið beitt. Oft-
ast hefur valdabarátta þeirra hafizt á fjálgri hvatn-
ingu til „þjóðlegrar einingar“. Hefur henni fyrst ver-
ið beint til jafnaðarmannaflokkanna, sem víðast hvar
hafa verið miklu sterkari en kommúnistar. Þegar
„einingunni“ hefur svo verið komið á, hafa jafnaðar-
mannaforingjarnir verið hnepptir í fangelsi eða
drepnir og allir stjórnmálaflokkar bannaðir í skjóli
rússnesks vopnavalds.
Niðurlag þessarar athyglisverðu greinar birtist í
blaðinu á morgun.
Beita má ofbeldi. Hverskonar
harka, hótanir og hermdarverk
eru réttlætanleg í nafni svokall-
aðs æðra tilgangs.
Þannig stæla kenningar komm-
únista fylgismenn þeirra í trúnni
á nauðsyn þess að heyja þrot-
lausa baráttu með öllum þeim
vopnum, sem duga til að ná settu
marki. Þessi baráttuhugsjón
kemur glöggt fram í fræðibók-
um kommúnista, sem nefna ekki
„stjórnmálaandstæðinga" heldur
„óvini“. Þar er notað hermanna-
® —ö ®
Fyrri grein
® c—® c—vA) @
mál, talað um „höfuðvíglínu",
„tilbúið varalið", „áætlanir um
dreifingu liðs“ o. s. frv. Allt þetta
er til þess gjört að minna flokks-
manninn á, að hann eigi í þrot-
lausri styrjöld.
ÖLL TENGSL VIÐ FÓLKIÐ
SLITIN
í þriðja lagi er svo forystan.
Æðstu menn flokksins eru þaul-
æfðir stjórnendur. Áður en þess-
ir menn hafa komizt til valda í
flokknum, eru þeir búnir að
drepa með sér alla virðingu fyrir
siðferðilegum og mannlegum
verðmætum. Þeir hafa slitið allar
þær taugar, sem tengdu þá við
fólkið. Hver og einn þeirra er þá
búinn að herða sig í eldskírn
valdastreitunnar, sem enginn á
afturkvæmt úr að frjálsum vilja.
Köllun þeirra er sú að rífa til
grunna hið gamla þjóðfélags-
kerfi til þess að geta óhindraðir
reist annað og nýtt eftir sínum
kreddum.
í fjórða lagi ber að nefna það,
sem mestu skiptir, og það er her-
valdið. Það hefur yfirleitt ráðið
úrslitum. Ef Tékkóslóvakía er
frátalin, þá hafa kommúnistar
ekki náð völdum í nokkru landi,
nema með tilstyrk sovétherja
eða innlendra kommúnistaherja,
eins og í Albaníu, Kína og Norð-
ur-Vietnam. Návist herjanna var
kommúnistum alls staðar til ör-
yggis og á hinn bóginn ógnar-
vald, sem grúfði yfir andstæð-
ingunum.
ÓVÍGIJR HER
STYRKUR AÐ BAKI
Þegar öll kurl koma til graf-
ar, þá er ljóst, að kommúnist-
um hefur tekizt að ná yfirráð-
um í löndum, af því að þeir
áttu að baki sér óvígan her-
styrk. Föðurlandssvik, hermd-
arverk, harðstjórn, vel þjálfuð
flokksþjónusta og sterkt
skipulag kom miklu til vegar,
en hervaldið réði úrslitum.
Athugum nú, hvernig komm-
únistar komu valdatökuáformum
sínum fram.
Eins og gefur að skilja, reyna
kommúnistar fyrst að komast í
ríkisstjórn. í þeim löndum, þar
sem heimafenginn kommúnista-
her hafði sigrazt á landsstjórn-
inni, var þetta auðvitað sjálf-
gert. í öðrum löndum stungu
kommúnistar ævinlega upp á
samfylkingu. Stundum nefndist
hún „þjóðeiningarbandalag" eða
t.d. „þjóðlega lýðræðisfylkingin“.
í slíku bandalagi voru ævinlega
margir flokkar, miðflokkar og
vinstrisinnaðir. Auk þess voru
þar oft með ýmsir nýir flokkar,
sem kommúnistar efldu á laun
og styrktu þannig aðstöðu sína
með því að stuðla að klofningi í
röðum andstæðinganna.
„ÞJÓÐLEG EINING“
Á þessum byrjunarárum voru
kommúnistar venjulega fátalaðir
um byltingu og stéttabaráttu. —
Aftur á móti töluðu þeir mjög
um þjóðernismetnað og ættjarð-
arást. Þeir hvöttu menn til að
lóta af pólitiskum þrætum og
standa saman í „þjóðlegri ein-
ingu“ um endurreisn landsins eft-
ir stríðið. í Asíu töluðu þeir um
þjóðlegar frelsishreyfingar, sem
skyldu reka á braut svonefnda
heimsvaldasinna. Þá var sú tíð,
að litlir kommúnistaflokkar voru
að reyna að koma sér vel, róa
væntanlega andstæðinga og
kræla sér í fjöldafylgi.
I því skyni unnu þeir kapp-
samlega aS því að smeygja sér
inn í hvers konar félagssam-
bönd eða skipuleggja ný í
blóra við þau, sem fyrir voru
og heimta síðan, að hin nýju
samtök fengju upptöku í sam-
fylkinguna.
í kosningum lagði samfvlking-
in síðan fram einn lista. Þannig
heppnaðist kommúnistum sums-
staðar að fljóta inn í skjóli sam-
fylkingarinnar. Væru hinsvegar
ekki kosningar í nónd, og bráða-
birgðastjórn sett á laggirnar, þá
notuðu kommúnistar, t.d. í Aust-
ur-Evrópu, tilstyrk Sovétsetu-
liðsins til þess að troða sér í
stjórn. En þeir höfðu ekki síður
augastað á að komast í áhrifa-
stöðu í bæjar- og sveitafélögum.
A þeim stöðum, þar sem bæjar-
eða sveitastjórnir höfðu leystst
upp, tóku þeir þátt í að skipu-
leggja hinar svokölluðu þjóðnefnd
ir, sem fara skyldu með málefni
héraðanna til bráðabirgða. Ekk-
ert þorp var svo lítilfjörlegt, að
þeim sæist yfir það.
Þegar kommúnistar voru
komnir í landsstjórnina, gátu þeir
farið að koma fram áformum sín-
um; þ.e.a.s. að eyðileggja borg-
araflokkana, gera miðflokkana
óvirka og fá verkamenn og bænd-
ur til að sitja hjá.
ALLIR HÆGRI FI.OKKAR
BANNAÐIR
Fyrstir á dagskrá voru íhalds-
flokkarnir. Kommúnistar heimt,-
uðu þá, að allir hægri flokkar
yrðu bannaðir. í Austur-Evrópu
báru þeir þessa flokka þeim sök-
um, að þeir hefðu unnið með
nazistum og bæru ábyrgðina á
niðurlægingarástandi því, sem í
löndum þeirra ríkti Og víða fór
svo, að hægri flokkar voru bann-
aðir að lögum með samþykki
Miðstöð hins alþjóðlega kommúnisma — stjórnarsetrið í Kreml,
annarra borgaraflokka. — Hægri
öfl þjóðfélagsins voru þá um leið
orðin formælendalaus í stjórn-
málum. Enginn flokkur stóð
lengur vörð um hagsmuni þeirra
á vettvangi stjórnmálanna. Síðan
hófu svo kommúnistar sókn á
hendur þeim þjófélagsstéttum, er
höfðu stutt þessa flokka. í hverju
landinu á fætur öðru tóku þeir
að prédika nýja jarðaskiptingu.
Þeir vildu láta skipta stórjörðum
til handa leiguliðum og smábænd
um. Þessar tillögur urðu einatt
mjög vinsælar meðal sveitafólks.
— Með jarðaskiptingarlögunúm
slógu kommúnistar tvær flugur
í einu höggi: Lögin kipptu fótum
undan valdi landeigendanna, svo-
að þeir voru úr sögunni sem
þjóðfélagsstétt. Og smábænda-
fólkið hætti um leið að vera-
kommúnistum andvígt, þar sem
lögin veittu þeim nú loks eignar-
hald á jarðarskika.
LANDEIGENDUR SKOTNIR
Sömu aðferð beittu kommún-
istar til að steypa undan valdi
stóriðjuhölda. „Stóriðjuhöldar**
er kannske rangnefni um þá iðn-
rekendur, sem um var að ræða í
þessum löndum, þar sem jarð-
rækt var aðalatvinnuvegurinn.
Venjulegast voru fyrirtæki, sem
höfðu yfir 50 manns í þjónustu
sinni, gerð upp og þjóðnýtt
Úti á landsbyggðinni unnu
kommúnistar sleitulaust að þvi
að útrýma valdi hægri manna.
Þeir beittu áhrifum í bæjar- og
sveitastjórnum, sem þeir höfðu
smeygt sér inn í og heimtuðu
að yfirvöldin refsuðu öllum
þeim, sem hefðu haft samvinnu
við óvinina og heimfærðu þessa
ásökun með hægu móti upp á
hvaða andstæðing sem var. í
Kína voru t. d. svokallaðir land-
eigendur skotnir umsvifalaust í
hundruð þúsunda tali.
YFIRRÁÐIN YFIR
LÖGREGLUNNI
Meðan þessu fór fram, voru
kommúnistar einnig að leitast
við að ná í sínar hendur fram-
kvæmdavaldi ríkisins. Þeim var
einkum umhugað um að komast i
viss þýðingarmikil ráðuneyti,
svo sem innanríkisráðuneytin,
upplýsingaráðuneytin og land-
búnaðarráðuneytin. Ekki fóru
þeir endilega fram á að komast
í ráðherrastól. Þeim þótti nokk-
urn veginn öruggt, að ef þeir
ættu aðstoðarráðherra, þá gæti
hann einangrað ráðherrann svo
að dygði og rekið síðan ráðu-
neytið, eftir því sem honum bauð
við að horfa.
Innanríkisráðuneytið skiptl
mestu fyrir þá, af því aff und-
ir þaff ráffuneyti heyrffi lög-
reglan. Víffa í löndum var
lögreglan ein heild undir
sömu yfirstjórn. Aff ráffa yfir
innanrikisráðuneytinu var þá
sama og aff ráffa yfir lögreglu-
liffi landsins.
PÓLITÍSK „VARALÖGREGLA"
Kommúnistar höfðu ýmis ráð
til þess að tryggja sér hlýðni
lögreglunnar. Þeir yfirmenn, sem
voru andstæðingar, voru hrein-
lega teknir af. Trúir flokksmenn
voru skipaðir í valdastöður. Enn-
fremur var mikið gert að því að
reyna að koma lögreglumönnum
í klípu og gera þá brotlega við
lögin, neyða háttsetta lögreglu-
þjóna til að gerast sekir með
því að láta þá framkvæma ólög-
legar fýrirskipanir, svo að komm
únistar gætu síðan haldið yfir
honum svipu og kúgað hann til
samvinnu með því að hóta hon-
um fangelsi.
En meðan þeir voru að ná tök-
um á lögreglunni, þá skipulögðu
kommúnistar alls staðar vara-
lögreglu, sem 'nefndist ýmist
„verksmiðjuvarðlið" eða „Þjóð-
varnarlið". í hverri verksmiðju
I skipulögðu þeir hóp vígreifra
Frh. á bls. 12.