Morgunblaðið - 10.09.1955, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 10.09.1955, Blaðsíða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ Laugardagur 10. sept. 1955 ] Læknirinn og ástin hans EFTIR JAMES HILTON Framhaldssagcm 24 á skýrslur og ræðuhöld. í fjóra daga heyrði hann sífellt ertnis- mas og gamanyrði embættis- bræðra sinna. í fjóra daga borð- aði hann mat sinn á veitingahús- um. Slíkir lifnaðarhættir sem þess- ir, voru honum óeðlilegir og ekki að skapi. Strax fyrsta daginn vanst hon- um tími til að heimsækja bóka- safnið og dvaldi hann þar í fulla klukkustund, við að leita í sund- urlausum og ósamstæðum árbók- um og almanökum. Hann var einn þeirra manna, sem leita ógjarnan ráða sér fróð- ari manna og þar sem hann var nú sjálfur embættislegur veitandi slíkra ráða, þá var hann sjálfum sér algerlega ósamkvæmur, hvað þetta snerti. Hann ásakaði móður, sem leit- aði ráða hans of seint, til handa veiku barni sínu, en hann spurði ekki bókavörðinn ráða um það, hvar og hvernig væri helzt að finna upplýsingar viðvíkjandi inngöngu og dvöl í tónlistarskól- um. Eftir mjög handahófslega ieit, fann hann svo loks af einskærri tilviljun, þær upplýsingar er hann þarfnaðist. Að þeim fengnum, settist hann við eitt borðið í lesstofu bóka- safnsins og skrifaði Leni eftirfar- andi bréf: „Kæra Leni. Ég hefi reynt að afla mér allra fáanlegra upplýs- inga, viðvíkjandi þessu málefni, sem við minntumst á hérna um daginn og eftir þeim að dæma, þá virðist mér hugmynd okkar um tónlistarnám yðar mjög vel fram kvæmanleg. Eins og ég sagði um daginn, þá megið þér algerlega treysta því, að ég muni hjálpa yður, eftir megni, en ég bið yður þess lengstra orða, að minnast ekki á þetta við Jessicu, því hún myndi e. t. v. fara að sletta sér fram í það og við verðum að gæta þess, að gera ekki sama glappaskotið og síðast....“. Þegar hér var komið, datt hon- um allt f einu í hug, að e. t. v. gæti svo illa farið, að Jessica næði í bréfið og læsi það. Eina ráðið, sem honum datt í hug að gagna myndi í þeirri hættu, var það, að umskrifa bréf- ið og snúa því á líkingamál, sem erfitt væri að skilja: „Kæra Leni. Ég er búinn að hugsa nokkru nánar um þetta mál, sem við vorum að ræða í fyrradag. Og held ég, að sú lausn sem við hugsuðum okkur þá, sé sú langsamlega bezta lausn, sem er fyrir hendi. Að sjálfsögðu mun ég veita yður alla þá hjálp, sem mér er mögulegt að láta í té. Allar nánari upplýsingar vérða að bíða, þangað til ég kem aftur heim. Þér megið ekki minnast á þetta með einu orði við J..og við megum, með engu móti, gera sama glappaskotið og við gerð- um síðast. Ég veit að þér skiljið alveg, hvað ég meina og fjölyrði því ekki meira um það, að sinni, en ; bið yður aðeins um að eyðileggja bréfið, jafnskjótt og þér hafið lesið það svo að það komist ekki | í hendur einhvers óviðkamandi manns ....“. Þegar hann var búinn að loka bréfinu og koma því á póstir.n, fann hann til einskonar barns- legrar gleði yfir því, að hafa beitt þvílíku kænskubragði og hann vonaðist hálft í hvoru eftir því, að Jessica kæmist yfir bréfið. Það væri raunverulega ekki meira, en hún ætti skilið. I Leni eyðilagði ekki bréfið, eins og hann hafði svo stranglega boðið henni að gera. Þetta var fyrsta bréfið, sem hún hafði fengið frá honum og þetta var í fyrsta skiptið sem hún sá orðin: „Kæra Leni“, skrifuð með hans hendi og hún ákvað að geyma bréfið og eiga það sem minjagrip. ' Að kvöldi hins þriðja dags, kom Davíð aftur til Calderbury og gekk heim til sín, frá brautar- stöðinni. | Það hafði verið mikil rigning um daginn, en nú var létt til og gufuslæðingur steig upp af blaut- um gangstéttunum í hlýju skini kvöldsólarinnar. i Þegar hann gekk fram hjá dóm kirkjunni, fór hann allt í einu og alveg ósjálfrátt að hug'sa um Leni. Nú myndi hún taka á móti honum, þegar hann kæmi heim, en eftir morgundaginn yrði hún aldrei framar á vegi hans i Shaw- gate. Honum var einhvernvegin ó- mögulegt að hugsa sér framtiðina án hennar og hinn dapurlegi veru leiki hinnar líðandi stundar vakti hjá honum endurminningar um þær stundir, er þau höfðu verið saman og ræðst við og hann gat varla trúað því sjálfur, að þessum samverustundum þeirra ætti nú senn að verða lokið. „Ég er farinn að unna þessari stúlku", sagði hann við sjálfan sig og bætti svo við í ásakandi tón: „Hamingjan hjálpi mér. Nú hef ég sóað fjórum dögum til einskis með því að hanga á þess- ari skrambans ráðstefnu og þeg ar ég kem svo heim aftur, þá á hún aðejns eftir einn sólarhring af dvöl sinni í húsi mínu....“ Þegar hann kom heim, virtist honum mjög dimmt innanhúss vegna hins bjarta sólskins úti. Súsanna átti frí hálfan daginn, en Leni kom til móts við hann og sagði, að Jessica væri einnig að heiman: „Mynduð þér ekki j vilja fá te, fyrst?“ spurði hún ■ svo, eftir örstutta málhvíld. „Jú, Leni. Te er einmitt það, I sem mig langar núna í, meira en : nokkuð annað“, svaraði hann. ( „Viljið þér kannske að ég komi með það inn í setustofuna?" „Já, það væri alveg ágætt“. „Já, þá skal ég gera það undir eins. En mikið eruð þér annars orðnir fölir í framan. Voru þetta mjög miklir annadagar fyrir yð- ur?“ „Nei, ekki er nú hægt að segja það beinlínis. Þeir voru bara svo afskaplega leiðinlegir og þreyt- andi. En hvað hafið þér svo hafst að, á meðan ég var að heiman?“ „Hafst að? Hvað merkir það?“ „Hvað hafið þér verið að gera í þessa fjóra daga, sem ég var í Burrowsford? “ „Ég var að ganga frá dótinu mínu og láta niður í töskurnar". „Já, vitanlega“. Og aftur blasti staðreyndin við honum, sú staðreynd að Leni væri á'förum. Hann hugsaði til hennar með sársauka og kvíða, á meðan hann sat inni í setustof- unni og hlustaði á bollaglamrið, sem barst til hans framan úr eld- húsinu. Skyndilega kom Leni aftur inn í stofuna og hélt á fullum bakka í höndunum. „Hafið þér séð dagblöðin, síð- astliðna þrjá daga?“ spurði hann og hún kinkaði kolli. „Utlitið er sannarlega ekki bjart“, hélt hann áfram, „en ég held nú samt, að það geri okkur, hér í landi, ekkert". „Geri ekkert?“ „Já, geri okkur ekkert illt, en * það er nógu illt fyrir þá, sem í því eru. Sennilega er það mikil hamingja fyrir yður, að bér skyld uð ekki vera heima í föðurlandi yðar núna. En svo ég víki nú að öðru. Fenguð þér ekki bréfið frá mér með góðum skilum?“ MINKOE 3. dró síðasta tóninn svo langt sem mögulegt var. Og allir svöruðu einum rómi: „Wa“. Þetta endurtók sig tvisvar, en síðan var sunginn annar söngur, og ræðararnir réru eftir tónfallinu, sem einn maður væri. Svitinn streymdi um herðar og bak og það skvettist frá árunum, þegar þær féllu í vatnið. Sólin var að gægjast upp yfir sjóndeildarhringinn. Trú- boðinn sat í miðjum bátnum og reyndi að lesa, en athygli hans var stöðugt dregin að hinu breytilega landslagi á ströndinni, þar sem alltaf bar eitthvað nýtt fyrir auga. — Hann fór að hugsa um það, hvað öll þessi börn og unglingar, sem nýlega höfðu farið frá trúboðsstöðinni heim til sín, myndu vera að gera? Mundu þau geta geymt í djúpi hjarta síns það, sem þau höfðu numið? Og ætli þau komi aftur? Og hvar skyldi Minkoe vera, sem fór með föður sínum í gær? Þeir myndu koma til þorps þeirra annað kvöld, því þeir fara alveg sömu leið. Hugur trúboðans dvaldi hjá Minkoe. Já, hann var svo vingjarnlegur, aðlaðandi og iðinn. En hversvegna skyldi hann enn þá bera þennan töfragrip, pardusdýrstönnina? Hversvegna fékk hann sér ekki vinnu hjá þeim? Vonandi gerðist hann kristinn næsta ár, eins og margir af félögum hans og jafnöldrum hafa þegar gert. Báturinn beygir nú inn á annað fljót, sem pr mjórra og straum minna en hitt. Hinar nálægu strendur þess, sem eru klæddar ungum villiskógi, virðast þjóta fram hjá þreyttum augum trúboðans. Það er bráðum kominn miðdagur og bátsverjar eru þegar farnir að lítast um eftir skuggsælum stað í skóginum, en þeir verða samt að róa nokkuð langt ennþá. Eftir litla stund fer bátur- Snowcem er auðvelt í notkun. — Litaúrval fyrir hendi. — Verndið hús yðar í skini og skúr m e ð SNOWCEM H. BENEDIKTSSOIV & CO. H.F. HAFNARHVOLL — SÍMI: 1228. MBUR: 0. J0HNS0N & KAABER H.F. TIL SÖLU 4ra herbergja íbúð við Nökkvavog, ásamt bílskúr. — Nánari upplýsingar gefut Málflutningsskrifstofa Einars B. Guðmundssonar, Guði. Þorlákssonar og Guðmundar Péturssonar, sími 2002 og 3202.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.