Morgunblaðið - 07.10.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIB
Föstudagur 7. okt. 1955
Ekki með vopnum vegið
EFTIR SIMENON
Framhaldssagan 9
Nokkrar manneskjur voru að
horfa á hann. Hann leit til þeirra
á móti og virti þær fyrir sér. —
Hann hafði séð öll þessi andlit
áður. En þá hafði t. d. maðurinn
þarna, sem hélt á litla drengnum
og leiddi vanfæru konuna, verið
lítill drengur, fjögra eða fimm
ára.
Á leiði Maigrets voru engin
hlóm. Það var vanrækt og van-
hirt. Umsjónarmaðurinn gekk í
burtu og muldraði eitthvað fyr-
ir munni sér, svo að fólk snéri
sér við og horfði á eftir honum.
„Bænabókin verður að finnast,
hvað sem það kostar“. 1
Hann langaði ekkert heim til
hallarinnar, þar sem honum
fannst hann alltaf verða svo und-
arlega æstur og angraður, þegar
liann var innan veggja hennar.
Hin skuggalega bygging og sög
urnar, sem hann hafði heyrt um
menn og málefni þar, sönnuðu
honum svo miskunnarlaust hve
mjög æskuminningar hans höfðu
verið saurgaðar og vanhelgaðar,
sérstaklega þær, sem bundnar
voru við greifafrúna. (
Hún, sem í endurminningutn
hans var svo fögur og tigin, hafði
orðið gömul og elliær kona, sem
réði til sín unga menn, til þess
að gegna störfum elskhugans.
Og hún hafði ekki einu sinni
gert þetta opinskátt og augljós-
lega. Hinn ágæti Jean hafði verið
dulbúinn sem skrifari greifafrú- j
arinnar og hann var hvorki lag-
legur né sérstaklega ungur.
Og síðasti greifinn af Saint-
Fiacre myndi innan skamms gista
í fangelsi, dæmdur fyrir ávísana-
fals. t
Maður með byssu um öxl gekk
á undan Maigret og umsjónar-
maðurinn veitti því allt í einu
athygli, að hann stefndi heim að
húsi hallarráðsmannsins. Hann
þóttist sjá, að þetta væri sami
maðurinn og sá sem þeir höfðu
séð við Notre-Dam tjörnina.
Þegar ekki voru nema örfáir
faðmar á milli mannanna, gerði
Maigret vart við sig:
„Halló“. _ __ ______________
Maðurinn með byssuna leit við.
„Eruð þér ráðsmaðurinn á
Saint-Fiacre greifasetrinu?“
spurði Maigret.
„Já, en hver eruð þér?“
„Meigret umsjónarmaður frá
leynilögreglunni í París.“
„Maigret?"
Nafnið virtist minna ráðsmann
inn á eitthvað sem hann gæti þó
ekki fullkomlega gert sér grein
fyrir, hvað væri. 1
„Hefur yður verið sagt frá
því?“
„Já, ég er nýbúmn að frétta
það.... Ég var á veiðum .. En
hvað er lögreglan að..?“
Hann var lítill maður, þrek-
legur á vöxt og gráhærður, hrukk
óttur í framan með augu, sem !
virtust eins og liggja í launsátri
milli loðinna brúnanna. !
„Þeir sögðu að það hefði verið
hjarta....“
„Hvert eruð þér að fara?“
„Ég er a.m.k. ekki á leið inn í
höllina, á moldugum stígvélunum i
og með byssuna.... “ '
Haus af kanínu lafði út úr veiði
pokanum, sem hann bar við hlið
sér. Maigret horfði heim að hús- j
inu:
inn hafi komið hingað, öllum að
óvörum?"
Þegar komið var heim að hús-
inu, hratt ráðsmaðurinn dyrunum
opnum, án þess að bjóða um-
sjónarmanninum inn með sér.
Maigret hirti ekkert um slíkt,
en gekk hiklaust inn og beygði
til vinstri, í áttina að borðstof-
unni, en þaðan barst ylmur af
kökum og gömlu brennivíni.
„Komið snöggvast hingað inn
með mér, Monsieur Gautier —
þeir þurfa ekkert á yður að halda
í höllinni þessa stundina, og ég
þarf að spyrja yður nokkurra
spurninga....“
Maigret virti fyrir sér gamla
eikarborðið með útskornu ljóna-
myndunum á öllum hornum. Það
var sama borðið verið hafði þar,
þegar hann átti heima í húsinu.
Það hafði svo verið selt nýja ráðs
manninum, þegar gamli Maigret
lést.
„Hvernig maður er þessi Mon-
sieur Jean? Hvert er annars eft-
irnafn hans?“
„Metayer — hann er af góðu
bergi brotinn, ættaður frá Bour-
ges.... “
„Hann hlýtur að hafa kostað
greifafrúna mikla peninga".
Gautier sat þegjandi um hríð.
„Hvaða starf hafði hann með
höndum á greifasetrinu. Ég geri
ráð fyrir að þér sem ráðsmaður,
hafið litið eftir öllu....“
„Já, öllu“.
„En hvað gerði hann þá?“
„Hreint ekki neitt. Þegar hann
kom fyrst, þóttist hann geta auk-
ið tekjur greifafrúarinnar með
sínum traustu viðskiptasambönd-
um. Hann keypti nokkur hluta-
bréf, sem öll urðu verðlaus og
einskis virði eftir fáa mánuði. En
hann var samt ekki aldeiiis af
baki dottinn, því að nú lést hann
mundu bæta allt tapið með nýrri
aðferð ljósmyndagerðar, sem
einn vinur hans hefði fundið
upp•...
Greifafrúin varð að leggja
hundrað þúsund franka í fyrir-
tækið og svo hvarf vinurinn. Að
lokum var svo hafin framleiðsla
á eftirgerð mynda — einskonar
Ijósleturstunga eða koparstungu-
myndir". i
„Jean Metayer virðist hafa ver-
ið mjög athafnasamur maður, eft-
ir þessu að dæma“ [
„Hann var sífellt önnur kaf-
inn við algerlega einskisvert
föndur, t. d. gerði hann talsvert
að því, að rita greinar í Journal
de Moulins, sem blaðið neyddist '
til að birta vegna greifafrúar-
innar. ..."
Maigret beindi nú samræðun-
um í aðra átt: „Voru aldrei nein-
ar róstur á milli hans og greif-
ans?“ spurði hann.
„Nei, langt frá því . . En meðal
annarra orða, tilviljun mun hafa
ráðið mestu um komu yðar hing-
að, þykist ég vita? Enda get ég
ekki séð, að nokkur lögreglurann
sókn sé nauðsynleg, þegar læknir
er búinn að lýsa því vfir, að bana-
bein greifafrúarinnar hafi verið
rétt og slétt hjartabilun.“
Ráðsmaðurinn stóð á fætur og
strauk yfirvaraskeggið, en gekk
því næst inn í hliðlæga stofu:
„Þér verðið að afsaka mig, þó ég
fari að hafa fataskipti. Ég ætlaði
að sækja hámessu og nú. .. .“
„Sjáumst síðar“, sagði Maigret
um leið og hann fór leiðar sinn-
ar.
Hann sá, að búið var að leggja
steinstétt yfir þann hluta húsa-
garðsins, þar sem hann lék sér
endur fyrir löngu með bolta, á
troðnum og niðurbældum gras-
sverðinum.
Á torginu var saman kominn
mikill fjöldi af sparibúnu fólki og
út úr kirkjunni bárust daufir
orgeltónar. Börnin þorðu ekki að
leika sér í sunnudagsíötunum sín
um. Vasaklútur stóð upp úr hverj
um vasa. Hvert nef var rautt og
hvarvetna heyrðust menn snýta
sér hátt og hressilega.
Öðru hverju bárust Maigret til
eyrna sundurlaus brot úr setn-
ingum:
„Hann er lögreglumaður frá
París....“
Sonur húsvarðarins
„Ég sé að þið hafið skipt um
eldhús"
Ráðsmaðurinn leit tortryggnis-
lega til hans: „Það eru nú
fimmtán ár síðan“, muldraði
hann önugur.
„Hvað sögðust þár heita?“
„Gautier .. Er það satt að greif
Danskt ævintýri.
7
gólf, þrisvar sinnum fram og aftur, og var niðursokkinn í
hugsanir sínar og endurminningar. Þá nam hann staðar og
sagði:
„Georg litli er nú kominn í kristinna manna tölu. Vertu
líka vandaður maður og berðu virðingu fyrir yfirvöldunum.
Þegar þú ert orðinn gamall, geturðu sagt, að hershöfðinginn
hafi kennt þér þetta.“ 1
Þetta var lengri ræða en hershöfðinginn var vanur að
halda, og hann varð aftur hugsi og virðulegur á svip. En
af öllu, sem Georg sá og heyrði þarna efra, var ungfrúin litla,
hún Emilía, honum minnisstæðust. Hvað hún var yndisleg,
hvað hún var blíð, hvað hún var sviflétt, hvað hún var
smáger, — ef það ætti að teikna af henni mynd, yrði að
teikna hana á sápubólu. j
Það var ilmur af fötunum hennar, af gulu og hrokknu
hárinu, eins og hún væri nýblómgvaður rósarunnur. Og hann *
hafði einu sinni gefið henni helminginn af brauðsneiðinni
sinni, og hún hafði borðað af græðgi og kinkað til hans kolli
við annan hvern munnbita. Skyldi hún muna eftir þessu?
Áreiðanlega, hún hafði gefið honum fallegu sálmabókina
„til endurminningar“ um það. Og þegar nýárstunglið kvikn-
aði, fór hann út með brauðsneið og skilding og fletti upp í
bókinni til þess að gá að, hvaða sálm hann fengi.
Það var lofgerðar- og þakkarsálmur. Og hann íletti aftur
upp til þess að fá að vita, hvað liggja ætti fyrir Emilíu litlu,
og gætti þess að fletta ekki upp í útfararsálmunum, og þá
fletti hann einmitt upp á gröf og dauða, en það var ekkert
\lý sending
TjullkjóSar
hálfsíðir
GULLFOSS
Kápuefni
fjölbreytt úrval
MARKAÐURINN
Bankastræti 4

Karlmannaskór
svartir og brúnir með
leður- og svampsólum
Gott úrval
Póstsendum um land allt
SKÓSALAN
LAUGAVEGI1
Nýjasta tízka
Nýkomin þýzk eftirmiðdags kjólaefni.
Aðeins kr. 100 í kjólinn
10 gerðir.
Dömu- og herrabúðin
Laugavegi 55 — sími 81890.