Morgunblaðið - 12.11.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 12. nóv. 1955
£ kki i neð vopnum vec Vb
I EFTIR SIMENON ~~~ -n tt.
Fromh'aldssagan 40
andspænis hvor öðrum að næt-
urlagi. Það var frost. Og þetta
litla, auðvirðilega svín, kvaðst
hafa komið út úr.... Getið þið
gizkað á það, hvaðan hann þótt-
ist vera að koma. Jú, hann sagð-
ist vera að koma frá svefnher-
bergi móður minnar“.
Síðan bætti hann hirðuleysis-
lega við, í lægri tón: „Ég hætti
við áform mitt og fór hið bráð-
asta til Moulins aftur“.
Jéan Métayer glennti upp aug-
un. Málflutningsmaðurinn strauk
hökuna í þögulli undrun og gaf
glasi sínu hornauga, en þorði ekki
að taka það.
„Þetta var ekki næg sönnun
.... því að þeir voru tveir í hús-
inu og Gautier gat hafa verið að
segja satt. Eins og ég sagði áðan,
þá var hann sá fyrri sem not-
færði sér bágindi og eymd gam-
allar konu. Métayer kom aðeins
síðar.... Hafði Métayer, þegar
hann fann hag sínum ógnað,
freistast til að hefna sín? Þetta
langaði mig til að vita.... Þeir
voru báðir vel á verði og ber-
sýnilega tortryggðu þeir mig
báðir. — Gerðuð þér það ekki,
Gautier? Höfðuð þér ekki skömm
á þessum heiðursmanni, sem
íalsaði ávísanir og reikaði í kring
um höllina að næturlagi, án þess
að þora að ákæra nokkurn mann,
af ótta við það, að verða hand-
tekinn sjálfur....?“
Greifinn breytti um róm:
„Þér fyrirgefið mér, Monsieur
le Curé og þér lænkir, fyrir að
draga yður út í þennan óþrifnað,
En það hefur þegar verið sagt,
að hin raunverulega réttvísi,
réttvísi dómstólanna, hafi ekkert
atkvæði um þetta. Er það ekki
rétt, Monsieur Maigret,... ? —
Skilduð þér annars aldrei tilgang
minn, þegar ég var að sparka í
yður, undir borðinu, áðan....?“
Hann skáimaði fram og aftur
um gólfið, frá ljósinu og inn í
skuggann og aftur út úr myrkr-
inu og inn í ljósið. Hann minnti
stöðugt á mann, sem er að berj-
ast við að halda sjálfum sér í
skefjum og getur aðeins stillt sig
og stjórnað skapi með ofurmann-
egri áreynslu.
Stundum gekk hann svo fast að
Emile Gautier, að hann hefði get-
að komið við hann.
„Hvílík freisting, að grípa
skammbyssuna og skjóta. Já, ég
hafði sagt það sjálfur: að hinn
seki myndi deyja um miðnætti,
Og þér gerðust skjól og skjöldur
greifaættarinnar og vörðuð heið-
ur hennar“.
í þetta skipti skall krepptur
hnefinn svo fast í andlit Emiles
Gautier, að blóð fossaði úr nös-
um hans.
Augu Gautiers voru eins og
augu í dauðvona dýri. Hann rið-
aði við höggið og var að gráti
kominn af kvölum, ótta og
skömm.
Málflutningsmaðurinn vildi nú
skerast í leikinn, en greifinn
hratt honum til hliðar.
„Fyrirgefið þér, viljið þér gera
svo vel og skipta yður sem
minnst af þessu“.
Og þessi fáu orð táknuðu hina
miklu fjarlægð, sem var á milli
þeirra. Maurice de Saint-Fiacre
gnæfði hátt yfir þá alla.
„Viljið þið afsaka mig, herrar
mínir. En ég verð að ljúka nokkr
um skyldstörfum, sem ekki þola
neina bið“,
Hann opnaði dyrnar og sneri
sér síðan að Gautier: „Komið
með mér“.
Fætur Gautiers voru eins og
límdir við gólfið. Gangurinn var
ljóslaus og skuggalegur Og hon-
um hraus hugur við því, að verða
skilinn einn eftir hjá fjanamanni
sínum.
En hann stóð ekki iengi kyrr
í sömu sporum. Maurice de Saint-
Fiacre gekk til hans og sló hann
aftur og í þetta skiptið svo fast,
að bankaritarinn kútveltist fram
á ganginn.
„Farðu upp“.
* Og hann benti á stigann, sem
lá upp á næstu hæð.
„Umsjónarmaður, ég aðvara
yður“, sagði ráðsmaðurinn óró-
legur.
Presturinn hafði snúið sér und-
an. Hann leið sýnilega sárustu
sálarkvalir, en hafði samt ekki
þrek í sér til að skerast í leikinn.
Allir voru eins og fastir í tjóð-
urbandi og máttu sig hvergi
hræra, en Métayer hellti víni í
glas sitt, til þess að væta skræl-
þurrar kverkarnar.
„Hvert ætla þeir?“ spurði mál-
flutningsmaðurinn. Þeir heyrðu
greifann og Emile Gautier ganga
fram eftir ganginum og fótatak
þeirra bergmálaði í hinni djúpu,
uggvænlegu þögn. Og þeir heyrðu
djúpan og slitróttan andardrátt
Emile Gautiers.
„Þér vissuð þetta allt“, sagði
Maigret hægt og mjög rólega við
ráðsmanninn. „Þið unnuð saman,
þér og sonur yður. Þér hafið
svælt undir yður leigujarðirnar
og veðréttinn.... En Jean Méta-
yer var enn hættulegur.... og
ykkar áform var því það, að losna
við greifafrúna á hávaðalausan
hátt og ryðja úr vegi, um leið,
þessum svokallaða einkaritara
hennar, með því að láta allan
gruninn falla á hann.... “
Hátt og sársaukafullt óp kvað
við og læknirinn flýtti sér fram
ganginn, til þess að vita, hvað
komið hefði fyrir.
„Það er svo sem ekki neitt“,
sagði hann, þegar hann kom aftur
inn. „Svínið vildi ekki fara upp
til þess.
og greifinn varð að hjálpa hon-
„Þetta er svívirðilegt . . . Þetta
er argvítugasti glæpur.... Hvað
ætlar hann eiginlega að gera?“
hrópaði ráðsmaðurinn og rudd-
ist út úr stofunni.
Maigret og læknirinn fylgdu
honum eftir.
Þegar þeir komu að stiganum,
voru hinir tveir komnir upp á
loftið og stóðu við dyrnar á her-
bergi látnu konunnar.
Þeir heyrðu Maurice de Saint-
Fiacre segja:
„Farðu inn“.
„Ég get það ekki.... Ég,... “
„Farðu inn... . “
Svo heyrðist daufur smellur
.... Annað högg, vel útilátið, á-
réttaði hina ísköldu skipun.
Pére Gautier hljóp upp stig-
ann og Maigret og Bouchardon
á eftir honum. Þeir komu allir
þrír upp á ganginn í sömu andrá
og herbergisdyrnar lukust á hæla
greifans og Emile Gautiers.
í fyrstu barst ekkert hljóð
fram til þeirra, í gegnum hina
þykku, viðamiklu eikarhurð.
Ráðsmaðurinn hélt niðri i sér
andanum og beit á vörina, óró-
legur og kvíðinn.
Örmjó ljósrák smaug út í gegn
um skráargatið.
„Krjúptu á kné“.
Djúp þögn.... Slitróttur and-
ardráttur....
„Fljótur... . Krjúptu á kné. .. .
Og biddu nú um fyrirgefningu
hennar....“
Aftur þögn, mjög löng, ógn-
andi þögn. Því næst kvað við
þjáningaróp og í þetta skipti var
það ekki hnefi, sem laust andlit
morðingjans, heldur hæll, harð-
ur og tilfinningalaus skóhæll.
„Fyrir.... fyrirgefðu.... “
„Er þetta allt og sumt? Er þetta
allt, sem þér getur dottið í hug
að segja? Mundu, að henni áttu
að þakka alla þína menntun og
uppfræðslu".
„Fyrirgefðu....“
„Mundu, að fyrir aðeins þrem-
ur dögum var hún enn á lífi“.
„Fyrirgefðu.... “
„Mundu, viðbjóðslegi þorpar-
inn þinn, að þú varst vanur að
hreiðra um þig í rúminu henn-
ar....“
„Fyrirgefðu.. Fyrirgefðu.... “
„Þetta er ekki nóg.... Haltu á-
fram.... Segðu henni, að þú sért
hinn vesælasti maðkur, ógeðsleg-
Nýkomnar
ódýrar vörur
Nælontjull með borðum
120 cm breitt á kr. 78.90.
Útlend dömu ullarnærföt,
Kr. 95.50 settið.
Undirföt allskonar, fyrir eldri og yngri.
Poplin — Stungið vattfóður, 3 litir kr. 41,50.
Handklæði -- Hanzkar --- Slæður
Húfur á drengi og stúlkur.
Blúndur í úrvali.
Verzltifiin Osk
Laugaveg 82.
(Gengið inn frá Barónsstíg
Sími 2707).
ODHMER
Samlagningarvélar
Margföldunarvélar
Garðar Gíslason h.f.
Reykjavík.
Indíánarnir koma
i 11
Að afliðnum degi kom liðið að víginu, og var því fagnað
mjög af hinu fámenna liði, sem þar var fyrir. Vikuna áður
en Sesilíus og hans lið kom, höfðu verið gerðar ofsalegar
árásir á vígið, og munaði þá litlu, að hinir frönsku
hermenn og Indíánarnir, sem börðust með þeim ynnu sigur
á Englendingunum, sem voru fámennir. Hið eina, sem
bjargaði þeim frá því að bíða algeran ósigur, var, hversu
tugið var rammbyggilegt.
er lið Sesilíusar kom í vígið og kall barst frá vaktmanni
) Það höfðu ekki liðið nema nokkrar klukkustundir frá því
um að árás væri í aðsigi. Skipanir og köll kváðu við úr
öllum áttum, Sesilíus foringi skipaði mönnum sínum í stöð-
! ur uppi á viginu og hrópaði skipanir sínar af festu og einurð.
I Árásir voru gerðar á vígið í skipulögðum hópum, og
höfðu árásarmennirnir fjölda stiga meðferðis, sem þeir
xeyndu að setja upp með víginu. E" þeir voru jafnharðan
skotnir, sem gerðu tilraunir til þess. Mikið var af fallbyss-
um í virkinu, og var óspart skotið úr þeim á hina óðu
Indíána, sem sóttu frarn af mikilli grimmd.
Héldu þeir uppi árásum lengi nætur, en hurfu svo jafn-
skyndilega og þeir komu. — Sesilíus hafði ekki einu sinni
haft tíma til að ráðgast við aðra yfirmenn vígsins um
ýmsan viðbúnað og árásir, sem gera átti frá víginu. Settu
* þeir foringjarnir nú á ráðin um hvernig árásum skyldi
hagað. Varð að samkomulagi, að Sesilíus færi í njósnaför
ásamt tveimur öðrum hermönnum til þess að reyna að
komast að, hversu fjölmennir hinir frönsku hermenn væru
og einnig um styrkleika Indíánanna, sem börðust með þeim.
Reynið að þvo upp *nco « .«^01,0 — nýja,
ódýra þvottaleginum — þá styttið þér upp-
þvottatímann um heloiing. Ef mcð þarf. er
borðbúnaðurinn fyrst skolaður undir vatns-
krananum, svo er hann settur í heitt PICCO-
LO-vatn, — sem Ieysir upp fituna á svip-
stundu — burstaður, tekinn upp og látið
renna af honum andartak. Þá er hann orðinn
spegilgljáandi og þarf ekki að þurrka ai
honura nema á stöku stað.
Allir hafa efni
á að nota
Piccol
— nýja, ÓDÝRA þvottalöglnn.
Heildsölubirgðir:
I. BRYNJÓLFSSON £■ KVARAN
Málnsng
Hörpusilki
hvítt og mislitt, fyrirliggjandi.
JU
&Co.
cjl rv fa/ffnuóóon
Hafnarstræti 19, sími 3184