Morgunblaðið - 24.05.1956, Qupperneq 6

6
MÖRCVNBLAfílÐ
FímmtnHagUi- 24 maf 195P
YGI.IL
C__2 ¥.EMk.r~r.SL I

r»-« | - , uS sjást þvf merVi tiírmnr >>ogu
T Ú§Uj ' handar og hugkvæxiiiii þessa
^ hógværa og prúða bónda. Ing-
ólfur Jónsson ráðherra lét svo
um mælt, er Ágúst á Stóra-Hofi
bar á góma, að hann væri sómi
VORIÐ er komið og að þessu
sinni kom það með fyrra
móti að minnsta kosti hér á SUð-
urlandi. í sveitunum eru vor-
verkin hafin af fullum krafti og
í rauninni er nokkuð síðan þau
hófust. Vorið er einn mesti anna-
tími ársins í sveitinni, því að þá
er svo margt, sem þarf að gera
og helzt þarf það að gerast allt
í einu. Á þetta þó einkum við
þegar seint vorar. Á þessu vori
ættu vorverkin að vera viðráð-
anlegri en oft áður vegna hinn-
ar hagstæðu tíðar.
í HEIMSÓKN HJÁ
DUGANDI EÓNDA
Tíðindamaður blaðsins brá sér
sinnar sveitar fyrir sakir dugn-
aðar, myndarskapar, hógværðar
og prúðmennsku. \
HESTÖFLIN
í GERFI STÁLS
Það er að morgni dags, að ég
kem út á hlað, veðrið er úlf-
grátt og gengur á með skúrum.
Vinna er samt í fullum gangi og
tvær dráttarvélar þeytast um
landareignina við hin ýmsu verk.
Aftan í annarri hangir mykju-
dreifari, það er verið að aka
húsdýraáburði í nýræktarflag,
skammt frá bænum. Aftan í hina
er tengt diskaherfi og jafnóðurr
og áburðurinn er borinn í flagi'
i að er miður skemmtilegt verk að þurfa að marka lömbin. T. v. sjáum við lambið ómarkað, en t. h.
er búið að marka það með markinu, sneiðrifað aftan og biti framau hægra, hálft af aftan og bitl
framan vinstra.
grisling, sem annars er hætt við
að grói fyrir. Þetta er oft erfitt
verk og krefst margra vökunótta,
þar sem fé er margt. Þessu fylg-
ir alltaf það leiðindaverk að
þurfa að marka blessuð iömbin,
en það er með það eins og svo
margt annað, hjá því verður ekki
komizt og gera þarf fleira en gott
þykir. Markið hans Ágústar er
ekki soramark, þótt talsvert þurfi
að krukka í eyrun á lömbunum.
Fn Ágúst er laginn og fljótur
að þessu og gerir þetta á lömb-
unum svo til alveg nýbornum,
en þá er talið að þetta valdi
þeim minnstum óþægindum.
EKKI SFURT UM
VINNUTÍMA Á VORDEGI
Og þannig líða stundirnar á
stórbýlinu að Hofi. Önn dagsins
er mikil, frá því eldsnemma á
morgnana og fram á síðkvöld.
Um vinnutíma í sveit á vordegi
er sjaldan talað. Verkin sem
vinna þarf skammta vinnutím-
ann. Ein dagstund gefur aðeins
litla svipmynd af öllum þeim
mörgu verkum, sem vinna þarf
á stórbýli að vori til. Það er
því aðeins fá verk, sem ég að
þessu sinni get fylgzt með á
Stóra-Hofi og að loknum ánægju-
legum degi held ég þaðan á brott
hrifinn af elju og krafti hins ís-
lenzka bónda.
vig.
Gengið við féð.
á dögunum austur að Stóra-Hofi
á Rangárvöllum til þess að eyða
þar einni dagstund og fylgjast
með gangi vorverkr.nna. Á Stóra-
Hofi býr Ágúst, hinn ötuli sonur
bændahöíðingjans Guðmundar
Þorbj arnarsonar. Stóra-Hofsbúið
hefur í áraraðir verið rómað
fyrir myndarskap og glæsibrag
og Ágúst Guðmundsson hefur í
fjö’da ára átt þar drjúgan þátt
í, fyrst í félagi við föður sinn
og síðast nú, er hann hefur að
fullu tekið við búinu. Guðmund-
ur Þorbjarnarson var landskunn-
ur bændahöfoingi, forystumaður
i félagsmálum og með hinum
gildustu bændum. Hann hafði
opin augu fyrir öllu því, er stutt
gat að velgengni í íslenzkum
landbúnaði og hafði forystu um
margar nýjungar á því sviði. En
sonur hans Ágúst, sem nú er
hartnær fimmtugur að aldri var
í mörgum eínum framkvæmda-
höndin á Stóra-Hofsbúinu hina
síðari áratugi. Ágúst er maður
mjög hagur og dvaldist hann oft
tímunum saman í smiðju sinni
og smíðaði þar bæoi úr járni og
tré og annaðist flestar viðgerðir
og lagfæringar, en að sjálfsögðu
var það mikið starf á stórbýli
eins og á Hofi. Alls staðar sáust
er hann herfaður niður með
diskaherfinu. Og það er margt
fleira, sem þarf að gera. Það
þarf að dreifa tilbúnum áburði
og það þarf að slóðadraga hús-
dýraáburðinn, sem dreift hefur
verið á túnið. Það eru því mörg
verk, sem vinna þarf með þess-
um tveimur dráttarvélum. Fyrir
nokkrum árum unnu hestarnir á
Stóra-Hofi þau verk, sem dráttar-
vélarnar vinna nú. Mikill fjöldi
dráttarhesta var þá til á Hofi.
Það var gaman að sjá þá fallegu
hesta að verki og mér finnst
ég sakna einhvers, þegar ég heyri
ekki lengur frisið í klárunum og
urgið í mélunum. Einhvern veg-
inn finnast mér vélaskellirnir
ólífrænni. En þetta er nýi tím-
inn, vélaöldin, hestöflin í gerfi
stáls.
GENGIÐ VIÐ FÉ
Og enn þarf að vinna ný vor-
verk. Það þarf að gera við girð-
ingar og ditta að húsum og hand-
verkfærum og síðast en ekki sízt:
það þarf að ganga við féð í hag-
anum og huga að ánum sem eru
nú sem óðast að bera. Það er
einkar skemmtilegt að ganga við
fé, hjálpa kind, sem gengur erf-
iðlega burðurinn og skeina lamb-
Girðingin strengd
Hér sjáum við hin ýinsu vorverk á Mwu>-n«u wiuuii ***“.... —tveggja ára,
fær a3 sitja fyrir framan föður sinn. — Þarna er verið að dreifa tilbúnum áburði og húsdýraáburði,
verið að sióðaáraga n* herfa með diskaherfi. — Myndirnar tók vig.
4