Morgunblaðið - 24.05.1956, Qupperneq 12

12
lUOn GVHnL 4¥>TÐ
Fimrrttndagur 24. nraí 195ff
NICE TO MEET VOU,TRAIL...
) SAV, I HEAR THI5 DAVIS
'babe 15 QUITE A GAL...
GOOD LOOKS, GOOD SHOT;
RIDe AND ALL "n-IAT SORT
. OF THING/ ^
MR. HK3HTOWER, I'M MARK Jj^IL
...OR. CAVIS AND CHERRV WILL .
BE DOWN IN A MOMENT/ f
Marku:
SYSTURNAR ÞRJÁR
EFTIR IRA LEVIN - Annar hluti: ELLEN
Framhaldssagan 93
svitinn bogaði niður andlitið og
allan líkamann. — „Þér hljótið
að vera genginn af vitinu", hróp-
aði hann. — „Þér eruð brjálaður,
maður. Hverja fleiri hefi ég svo
drepið“? Svo snéri hann sér að
Leo: „Þú hlustar á hann? Þá ert
þú líka geftginn af vitinu. Ég
hefi ekki drepið einn einasta
mann“.
„Þér myrtuð Dorothy, Ellen og
Dvight Powell,‘, sagði Gant, kalt
og miskunnarlaust.
„Og varst næstum búinn að
gera útaf við Marion“, bætti Leo
við. — „Þegar hún sá þennan
lista .... “
Hún hafði séð listann. Hvert
þó í .... „Ég hefi engann drepið.
Dorrie framdi sjálfsmorð og það
var innbrotsþjófur, sem skaut
þau Ellen og Powell“.
„Dorrie“? endurtók Gant eft-
ir honum, snöggt og spyrjandi.
„Ég..... Allir kölluðu hana
Dorrie. Ég .... ég hefi aldrei
orðið manni að bana, nema ein-
um Japana. Það var í stríðinu".
„Hvers vegna skjálfa fæturnir
svona mikið undir yður?“ spurði
Gant, — „og hvers vegna renn-
ur svitinn í straumum niður and-
litið á yður?“
Bud strauk sér um vangann
með annarri hendi. Nú reið á að
hafa góða stjórn á sjálfum sér.
Hann reyndi að draga andann
hægt og jafnt. .. Reyndu að vera
rólegur, bara rólegur. .. Þeir
geta ekkert sannað. Ekki nokk-
urn skapaðan hlut. Þeir vita um
listann, um Marion og bækling-
ana, en þeir hafa ekki eina ein-
ustu sönnun fyrir. .. Hann dró
andann að sér. .. „Þér getið ekki
sannað neitt“, sagði hann, —
„vegna þess að það er ekkert til
að sanna. Þið eruð báðir gengnir
af vitinu“. Hann þurkaði sveittar
hendurnar á buxunum sínum.
„Já, vissulega þekkti ég Dorrie
og það voru líka margir aðrir,
ungir menn, sem þekktu hana
Og ég hefi alla tíð verið að bera
mig eftir peningunum, það er
satt. Ekki veit ég til þess, að slíkt
brjóti í bága við lögin. Jæja, það
verður þá sennilega ekki haldið
neitt brúðkaup á laugardaginn
Ágætt
Hann lagaði á sér jakkann með
stirðnuðum fingrunum: „Það er
líka áreiðanlega betra fyrir mig,
að vera fátækur, en að gerast
tengdasonur ruddalegs dóna, eins
og þú ert. Jæja, færið þið ykk-
ur nú svolítið til, svo að ég kom-
ist leiðar minnar. Ég hefi ekkert
gaman af að standa hér og þvæla
við tvo geðbilaða menn“.
Þeir hreyfðu sig ekkí, stóðu
bara hlið við hlið, sex fet frá
honum, eins og steinrunnar stytt-
ur.
„Víkið úr vegi fyrir mér“, end-
urtók hann.
„Sr.ertu aðeins keðjuna, þarna
yfrir aftan þig“, sagði Leo
Kingship.
„Færið ykkur frá svo að ég
komist framhjá".
„Snetu aðeins keðjuna, aftan
við þig“.
Eitt andartak virti hann fyrir
sér nístandi hörkusvipinn á and-
liti Leos, en snéri sér því næst
hægt við.
Hann þurfti ekki að snerta
keðjuna. Honum nægði að líta að
eins á hana. Járnhringurinn á
hornstoðinni var snúinn 1 sund-
ur og stóð opinn, eins og illa til-
búið C, þar sem fremsti hlekk
urinn í keðjunni tolldi rétt með
naumindum.
„Við skruppum hingað upp.
méðan þið Ottó voruð að skoða
yltkur um niðri“, sagði Leo. „Nú
skaltu koma við hana“.
Han rétti fram hendina, hægt
og hikandi, og snart keðjuna laus-
lega. Hún féll niður, lausi endinn
kom skröltandi niður á pall lausa
brúarinnar, rann út af brúninni,
sveiflaðist inn að járnveggnum
og slóst í hann með háum smeli.
Fimmtíu fetum fyrir neðan
hann gein steingólfið við honum
og hann sá ekki betur, en að það
gengi í bylgjum.
„Ekki eins hátt fall og það, sem
Dorothy hlaut“, heyrði hann að
Gant sagði, „en nógu hátt samt“.
Hann sneri sér við og stóð aug-
liti til auglits við þá, með aðra
hendina kreppta um járnstoðina,
en hina á brún skilveggjarins og
reyndi að hugsa sem minnst um
gínandi tómið fyrir aftan sig. —
„Þið mynduð ekki.... voga. ...“,
heyrði hann sjálfan sig segja.
„Hef ég kannske ekki gildar
ástæður til þess?“ spurði Ieo.
„Þú myrtir dætur mínar“.
„Ég gerði það ekki, Leo. Ég
sver við allt heilagt, að ég gerði
það ekki“.
„Er það þess vegna, sem þú
fórst að skjálfa og svitna jafn-
skjótt og ég nefndi Dorothy á
nafn? Var það þes vegna, sem þú
áleizt þetta ekki einungis illt
spaug hjá okkur og brást öðru
visi við því, en saklaus maður
hefði gert?“
„Leo, ég sver það við nafn
föður míns dána...."
Leo horfði á hann, nístandi
augnaráði.
Hann færði hendina ti lá skil-
veggnum. Hún var vot af svita:
„Þið gætuð ekki gert það ...
Þið mynduð aldrei sleppa vel frá
því....“
„Ekki það?“ sagði Leo háðs-
lega. „Heldurðu kannske að þú
sért eini maðurinn, sem getur
skipulagt slík verk?“ Hann benti
á járnstoðina: „Það var vafið
tusku utan um álmur skrúflyk-
ilsins og það eru engin fingraför
á þessum hring þarna. — Slys,
hræðilegt slys. Gamalt járn, sem
hefur legið mjög lengi óvarið í
slíkum hita, lætur undan og
bognar, þegar stór og þungur
maður hrasar og fellur á keðjuna,
sem bundin er við bað. Hræðilegt
slys. Og hvernig getur þú hindrað
það? Hrópa? Enginn getur hevrt
til þín í öllum þessum hávaða.
Veifa og benda? Mennirnir þarna
niðri hafa sínum hnöppum að
sinna og jafnvel þótt þeim yrði
litið upp, þá myndu þeir ekkert
sjá sökum fjarlægðar og reykjar-
móðu. Ráðast á okkur? Aðeins
eitt hög og þú liggur brotinn og
brákaður niðri á steingólfinu
eins og hvert annað hundshræ".
Hann þagði stundarkorn:
„Segðu okkur svo, hvers vegna
við myndum ekki sleppa vel frá
þessu? Hvers vegna?“
„Að sjálfsögðu kysi ég heldur
að gera það ekki“, hélt hann
áfram, eftir andartaks þögn. —
„Æskilegast væri, að afhenda pig
lögreglunni“. Hann leit á úrið
sitt: „Jæja, ég gef þér nú þriggja
mínútna frest og /erðirðu ekki
búinn að meðganga allt, þegar
hann er runninn, þá.... “
„Segið okkur hvar skamm-
byssan er“, sagði Gant.
Mennirnir tveir stóðu samhliða.
Leo hélt vinstri hendi á lofti, en
kippti með þeirri hægri, jakka-
erminni upp á úlnliðinn, til þess
að sjá á úrið. Gant lét handlegg-
ina hanga niður með síðunum.
„Hvemig gaztu lokkað Dorothy
til þess að skrifa bréfið?" spurði
Gant.
Hendur hans krepptust enn
leit á úrið. „Tvær mínútur og
þrjátíu sekúndur", tilkynnti hann
svo‘‘.
Bud sneri sér hvatlega að hand
fastar um járnstóðina og vegg-
brúnina: „Þið eruð að reyna að
blekkja mig“, sagði hann Þeir
FRÁ TÓNLISTARFFT,A GI HAFNARFJARÐAR
Sinfóníuhljómsveit íslands efnir til
Hljómleika
fyrir styrktarfélaga í kvöld kl. 9,15 í Bæjarbíó,
Hafnarfirði
Verk eftir Mendelsohn Schubert, Mozart og Beethoven
Einleikur á klarinett: Egill Jónsson
IMokkrar sfúlkur
og unglingspiltur
óskast nu þegar
Dósaverksmiðían h.f. Sími 2085
HERCULES
REIflHJÓLI
eru þekkt fyrir fegurð og styrkleiKa. Hótum íyrirliggj-
anili drengja- og telpuhjól ineð ver.julegum dekkjum og
balloondekkjum.
Garðar Gíslason h.f.
Reykjavik
Pliseruð pils
eru mjög í tízku. — Fást úr undraefninu
„LORETTE“ og ,DARRON“.
Einlit og köflótt — fást eítir máli. m,
T t —*- -• -'TTOiri
riOu.ANí txcö tl

'DGT'v—P
M A R K Ú S Fftir F.d nodd
1) — Komdu sæll, Filip. Eg
heiti Markús. Davíð og Sirri
koma rétt strax niður.
í) — Komdu sæii,
Heyrðu, ar það satt, að þessi Sirrí,
dóttir kans Daviðs sé snoppufríð
og
Hun sé falleg og ágætur veiðimao 3) — Já, hún er ekki ðsnotur
hafi alla kosti til að bera? | — Þarna koma þau.
4) — Halló sæta stelpan þín.