Morgunblaðið - 23.12.1956, Blaðsíða 20

MORCllNBLAÐIÐ
Sunnudagur 23. des. 1956
GULA
herbergiö
eítír MARY ROBERTS RINEHART
Framhaldssagan 13
skápnum, á ég við. Þekkir nokk-
ur hana?
Hann hristi höfuðið. — Nei,
það þekkir hana víst enginn enn-
þá. En vitanlega komumst við að
því seinna. Þeir halda, að hún sé
aðkomandi, en meira vita þeir
ekki.
Það fór hrollur um hana og
hún greip kaffibollann. Höndin
skalf ofurlítið, en hún reyndi að
brosa.
•— Þetta er nú allrameinagræð-
arinn eldhússtúlkunnar hérna,
sagði hún. — Ég hef ekki gert
annað en hella því í mig síðan
ég kom hingað. Ég er orðin hálf-
ringluð af því, jafnvel þó að
viskíið hans Floyds hefði ekki
bætzt við. Hún leit á manninn,
sem stóð fyrir framan hana. Að
frátalinni heltinni, virtist hann
vera hraustlegur og sterkbyggð-
ur; sennilega lítið eitt yfir þrí-
tugt, og nú, þegar hann leit á
hana, var andlitið vingjarnlegt
og brosandi.
— Þér skuluð ekki láta þetta
á yður fá, sagði hann. — Þó að
það hafi skeð hérna í húsinu, er
það yður algjörlega óviðkom-
andi. Bara mála skápinn og bíða
svolítið, þá þetta gleymt.
— Ég veit, að ég gleymi því
aldrei. Haldið þér, að það hafi
verið þessi kona, sem.... sem
hræddi hana Lucy Norton, nótt-
ina, sem hún datt ni&&í stigann?
— Það gæti hugsazt, sagði hann
og myndaði sig til að fara.
En hún vildi ekki láta hann
fara. Hún gat ekki hugsað sér að
verða ein aftur. Ekki ennþá, að
minnsta kosti, með líkið uppi á
lofti og ekki annað fólk hjá
sér en stúlkurnar.
— Viljið þér ekki fá yður kaffi-
sopa? spurði hún, næstum í ör-
væntingu.
— Er það sterkt?
— Já, það gæti flotið egg í því.
— Ég ætla að koma aftur eftir
eina mínútu og þiggja það.
En hann var lengur burtu en
mínútu. Mennirnir höfðu yfirgef-
ið skápinn og nú fór hann þang-
að og iitaðist um. Snerti engan
hlut en athugaði allt sem vancí-
legast. Þegar hann kom út aftur,
var svipurinn á andliti hans ein-
beittur.
— Þetta er ung stúlka, sagði
hann. — Og mér er næst að halda,
að hún hafi ekki verið myrt
hérna. Að vísu vil ég ekkert full-
yrða, en næst væri mér að halda
það. Væntanlega verður maður
einhvers vísari eftir líkskoðun-
ina. Hún var ekki mikið klædd,
þegar þetta skeði, bara í loð-
treyju og mjög litlu ínnan undir.
Á nokkur stúlka hér nærri silfur-
refskápy?
Lögreglustjórinn hnussaði. —
Kannske fáeinar, en annars eru
það aðallega sumargestir, sem
eiga slíkar flíkur. En ég skal at
huga það mál betur. En þér virð-
izt hafa mikinn áhuga á þessu,
Dane? Þekktuð þér kannske
stúlkuna?
— Látið þér ekki eins og bjáni,
Floyd. Þér fóruð með mig hingað.
Hvers vegna takið þér yður ekki
til og leitið að fötunum hennar?
Ef hún er aðkomandi, hefur hún
komið hingað í einhverju meiru
en hún er nú í.
— Ég skal sjá um að finna þau.
En Dane fann það alveg á sér,
að þegar hann gekk burt, hvíldu
tortryggin augu lögreglustjórans
á honum.
5. I
Hann fann Carol eins og hann'
ekki að taka fram, að ekki var
kveikt í fyrr en' seinna. Hún
brann ekki til bana.
— Ég skil þetta ekki. Þessa
íkveikju, á ég við. Þegar við kom-
um hingað um morguninn, fund-
um við allar einhverja undarlega
lykt. Ef húsið hefði brunnið,
hefði Luey farið sömu leiðina.
Það er hræðilegt að hugsa sér!
— Já, það er einkennilegt. Ég
býst við, að við Alex, báðir til
samans, séum búnir að heyra all-
ar útgáfur af sögu Lucy Nortons,
og hún hefur alls ekki nefnt
neinn eld eða reyk á nafn. Mér
þætti gaman að vita.... Hann
lauk ekki við setninguna. Það
kann nú að hafa verið, lítill reyk-
ur, þar sem eldurinn hefur undir
eins kafnað, þegar hurðinni var
lokað. En ef þið hafið tekið eftir
reyknum eftir að þrír dagar voru
liðnir, hefði hún átt að verða
hans vör. Þetta er einkennilegt.
Ég hef nú verið hér á flækingi á
hverjum degi; ég horfði á þegar
gluggahlerarnir voru teknir nið-
ur, og á föstudagsmorguninn vissi
ég, að einhver var að vinna inni
í húsinu. Auðvitað frú Norton.
Sannleikurinn er sá, að.....
— Stanzið þér ekki svona í
miðri setningu. Hvað var sann-
leikurinn?
Hann brosti. — Það er senni-
lega misskilningur, en ég þóttist
áreiðanlega heyra frú Norton
vera að tala við einhvern á föstu-
dagsmorguninn.
— En sáuð ekki neinn?
— Nei, engan.
— Það getur hafa verið Willi-
am. Það var hann, sem tók niður
gluggahlerana.
— Mjög trúlegt. Ég mundi alit
í einu eftir þessu. Hefur senni-
lega ekkert að segja, til eða frá.
En kom ekki frú Norton ofseint?
Til þess að opna húsið, á ég við
— Hún kom hingað ekki fyrr
en föstudagsmorgun. Skiljið þér,
við höfðum alls ekki ætlað okk-
ur að koma hingað, en þá fékk
Gregory, bróðir minn, mánaðar
leyfi.... hann hefur verið flug-
maður vestur í Kyrrahafi.... og
mamma hélt, að hann langaði að
komast í svalt loftslag. Hún
brosti. Auðvitað tollir hann ekki
hér, stundinni lengur, heldur vill
hann vera í New York eða New-
port. Unnustan hans er í New-
port, eins og stendur.
Majórinn varð hugsi. Eldurinn
var að brenna út og hann stóð
upp og lagði viðarbút á hann.
— Við skulum reyna að rekja
viðburðina, sagði hann. Hvað
myndi frú Norton fyrst gera, þeg-
ar hún kæmi hingað á föstudags-
morgun? Hún hefur sjálfsagt
verið ein, eða það hef ég að
minnsta kosti heyrt.
Viðskiptamönnum vorum um land allt
óskum vér
aJA-
(ýt*a jolc
drá oý fri&ar d
LomancÍL dri
Þökkum viðskiptin á þessu ári.
Heildverzlunin Hekla hf.
Mekla
Austurstræti 14
Bankastræti 7
Sími 3858
Frönsk og spönsk
*3lmuötvi
Allar fáanlegar tegundir
Qafc
iafaóett
í miklu úrvali.
hafði skilið við hana. Nú var
kominn þarna bolli í viðbót og
nýtt kaffi, og nú settist hann nið-
ur í fyrsta sinn.
Hann kinkaði kolli til þess að
láta í ljós ánægju sína með kaffið.
— Fyrsta almennilega kaffið,
sem ég hef smakkað síðan ég
kom, sagði hann. — En það væri
ekki úr vegi, að ég gerði ein-
hverja svolitla grein fyrir sjálf-
um mér. Ég þekki Burtonsfólkið
vel, og þegar ég svo þurfti að fá
þessa löpp mína í lag, áður en ég
færi til Frakklands, buðu þau
mér afnot af húsinu sínu, hérna
rétt hjá. Þér þekkið þau auð-
vitað. Og ég hef ágætan mann
til að stjana við mig. Hann hjúkr-
ar mér eins og barni, en hann
kann ekki að búa til kafíi.
Síðan sagði hann, hægt og ró-
lega, frá þjóninum sínum, Alex,
sem hafði misst annað augað í
Ítalíu, svo talaði hann um ófrið-
inn og löngun sína til þess að
komast á vígvöilinn aftur.
— Ég missti af innrásinni,
sagði hann með illa dulinni
gremju, — en það er nú nóg
handa mér að gera samt, og ég
vil fyrir hvern mun komast í
stríðið aftur, ef Alex og kálfs-
krofshendurnar á honum geta
komið mér í lag.
Hann var að kveikja í vind- J
lingi fyrir hana, þegar sjúkra-
bíllinn lét til sín heyra, og hann
talaði enn, þegar börurnar voru
bornar niður stigann og út og
hinir bílarnir fóru í gang.
En Carol lét ekki undan. — Ég
er 24 ára, majór, og því ekkert
barn lengur, auk þess vel hraust
Ég vil tala um þetta morð. Því
morð er það, býst ég við.
— Væri yður ekki betra að
reyna að gleyma því? Það er
hvort sem er, afstaðið.
— Afstaðið! Mér fyndist nú
sanni nær, að það væri rétt að
byrja, og ég trúi ekki öðru en
þér séuð sömu skoðunar. Þér haf-
ið sjálfsagt heyrt sögu Lucy Nor-
ton. Allir virðast hafa heyrt
hana. Hún ætlaði einmitt í þenn-
an skáp, til að ná sér í teppi og
það var út úr þessum skáp, sem
einhver kom þjótandi og sló
hana í höfuðið. Er það ekki rétt?
— Jú„ þannig er sagan að
minnsta kosti, en ég hef annars
ekki séð Lucy Norton.
— Haldið þér, að það hafi verið
þessi kona, sem gerði það?
Hann hikaði, en það var bezt
að svara afdráttarlaust, úr því
að spurt var.
— Það þykir mér ólíklegt. Nær
væri að halda, að það hafi verið
morðinginn.
— Svo það er þá morð?
— Já morð var það, og ég þarf
^♦^*^*^,?'?*^*?*?,^,J*?^*i,,^*^,^*?,^*^*^,^*HM^*W*'»4*»**I,,»MI,,I****‘X**J**X,*X****‘,M‘,«*Ý*XMJ*!**M'*^*JMiíl'**J*!*4*,!**!*‘!**X**X44‘*!‘*M**IM*‘,,!«‘X‘*!44**!*'í,‘!**I,*!**J*J*X**JMi!My,*4i,4',,f
Ilmbaðspænir
og baðsölt
Baðpúður
í gjafainnpökkun
GLEÐILEG JOL!
gott og farsælt nýár.
Þökk fyrir viðskiptin á árinu sem er að líða.
GOÐABORG, Freyjugötu 1.
(S
VERKFRÆÐI
STÖRF
80-0-83 )
MARKÚS Eftir Ed Dodd
AS THE BURNINS PLANE LOSES
ALTITUDE, RALPH FLEMING GRABS
THE ONE PARACHUTE AND DESERTS
HIS PARTNER AND THE PILOT
1) Brennandi flugvélin missir
flughæð og Hrólfur strokumaður
kemst af í fallhlífinni.
2) — Jæja, nú er ég aftur i
sömu klípunni. Hvernig á ég að
komast lífs af úr þessum skóg-
um.
3) — Nei, mamma, ég hef ekki
enn fundið neitt til að éta. En ég
finn það, vertu viss.
— Það er vonlaust Finnur. Við
deyjum úr hungri, hérna úti í
auðnunum.