Morgunblaðið - 12.01.1957, Side 12

12
MORCVNBLAÐIÐ
Laugardagur 12. jan. 1957
GULA
llfl herbergið
eítir MAHY ROBERTS RINEHART
Hafnarfjörður
Unglinga eða eldri mann vantar til blaðburðar.
Talið við afgreiðsluna sem fyrst.
Hátt kaup.

Strandgötu 29.
Framhaldssagan 25
— Upp eftir brekkunni, á ég
við.
— Nú, eigið þér við það? Hún
leit upp eftir brekkunni. Hún
var þéttvaxin smákjarri, en uppi
á brúninni var gamalt, yfirgefið
hús, grátt og einmana í morg-
unskímunni. — Ég veit ekki; ég
held varla.
— En hvað um verkfaerahúsið?
Það er líka þarna uppi, er ekki
svo?
— Það er sérstakur stígur að
því. En nú er Georg Smith á
spítalanum, og hefur ekki verið
þar nýlega.
— Það hefur nú samt einhver
verið þar á ferðinni, alveg ný-
lega. Jörðin er þurr, sem von er
til í þessari þurrkatíð. En kran-
inn fyrir garðslönguna hefur lek-
ið á einuir. stað, og það hefur
verið stigið ofan í pollinn.
— Það er ekkert að marka,
svaraði hún. — Dýrin úr skóg-
mum koma oft þarna á nóttunni,
— Já, en þau nota ekki flata
skó með gúmmísólum, svaraði
hann, stuttaralega.
— Ég er hrædd um, að ég
skilji ekki, hvað þér eruð að
íara.
— Jú, sjáið þér til, svaraði
hann og var óþolinmóður. — Eft-
ir því sem Alex segir, fundu þess
ir lögreglumenn ekkert í mið-
stöðínni í gærkvöldi. Þá getur
vcrið um ýmislegt annað að ræða.
Fötunum hennar var brennt ann-
ars staðar, eða þau hafa verið
send héðan á skipi — sem pau
ekki voru — eða falin einhvers
staðar.
— Og þér haldið, að þau séu
enn í þeim felustao?
— Já, falin. Eða ef til vill graf-
in niður. Ef þér lítið til baka, sjá-
ið þér. að þetta hefur ekki gengið
samkvæmt áætlun. Lucy Norton
vaknaði. Það eitt var slæmt
strik í reikninginn. Síðan datt
hún niður stigann Það gaf hlut-
aðeiganda dálítið svigrúm en þó
ekki mikið. Og þarna var margt,
sera losast þurfti við: fötin stúlk-
unsar, handtaska og veski. Hvað
langt gat morðinginn komizt með
allan þann farangur? Þarna voru
á ferðinni loítvarnaverðir, til
þess að hafa eftirlit með ljósa-
kveikingum hjá fólki, og auk þess
brunaverðir, til þess að gá að
skógareldum i þurrkinum. Að nú
ekki sé talað um elskendur á
skógarstígum og afskekktum
stöðum.
— Ég skil. Þér haldið, að dótið
•é felið hérna á hæðinni.
— Já, ég tel það að minnsta
keeti hugsanlegt.
— En ef maðurinn hefur ætlað
að brenna húsið, til hvers er
hann þá að koma dótinu burt?
ÚTVARPIÐ
Laugardagur 12. janúar:
Fastir liðir eins óg venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 Heimilis-
þáttur. 16,SO Veðurfréttir. Endur-
tekið efni. 18,00 Tómstundaþátt-
ur barna og unglinga (Jón Páls-
son). 18,30 Útvarpssaga bamanna
„Veröldin hans Áka litla“ eftir
Bertil Malmberg; II. (Stefán Sig-
urðsson kennari). 19,00 Tónleikar
(plötur). 20,20 Leikrit Þjóðleik-
hússins: „1 deiglunni" eftir Art-
hur Miller, í þýðingu Jakobs Bene
diktssonar. — Leikstjóri: Lárus
Pálsson. 22,30 Danslög (plötur).
24,00 Dagskrárlok.
— Þér verðið að muna, hvað
ég sagði um Lucy. Það kom ekki
til nokkurra mála að kveikja í,
þarna um nóttina. Það var gert
s:ðar. Alveg áreiðanlega.
Þau gengu nú hægt og hægt
uppeftir brekkunni, allt frá lek-
anum úr vatnsleiðslunni, og
gættu þess vel að skemma ekki
verksummerkin, sem þar voru.
Þetta var lítið spor, annað hvort
cftir hællausan kvenskó eða eftir
lítinn karlmannsskó. En þarna
voru engin önnur spor sýnileg.
Brekkan teygði sig hátt upp,
þurr og rykug, og áður en löng
stund var liðin, voru síðbuxurn-
ar, sem Carol var í, ataðar ryki
og sokkar hennar eyðilagðir.
Dane gekk ekki beinustu leið,
heldur krækti hann í sífellu til
hægri og vinstri, en þegar þau
komu að auða húsinu uppi á
brekkunni, hafði hvortugt þeirra
neitt fundið. Dane settist snöggt
niður og nuddaði á sér fótinn.
— O, fjandinn hafi hann. Nú
fæ ég víst orð í eyra hjá Alex, ef
ég þekki hann rétt.
Hann gaf henni vindling og
kveikti sér sjálfur í öðrum.
— Við getum kallað þetta und-
irbúningsleit, sagði hann. — Föt-
in eru ekki ofanjarðar, en þau
gætu verið niðurgrafin.
— Grafin?
— Ef til vill. Annað eins hefur
nú verið brallað. Og bezta að-
ferðin er að uppræta tré eða
runna og grafa holu á staðnum.
Setja svo tréð eða runninn á sama
stað aftur og biðja um regn. Ann
ars getur hann visnað og dáið.
Nú hefur engin rigning verið hér.
Hann brosti ofurlítið gremjulega.
— Á þessu augnabliki getur ein-
hver verið að horfa til himins og
vonast eftir regni. Skemmtileg
tilhugsun, finnst yður ekki?
Hann stóð upp og dustaði rykið
af buxunum sínum.
— Mér er ekki um, að þér séuð
þarna alein í húsinu, sagði hann
snögglega. — Já, ég veit, hvað
þér viljið segja: þetta er allt
san.an afstaðið og þér eruð skoll-
ans lagleg stúlka, sem enginn fer
að gera mein. Það var hin stúlk-
an líka, og samt fór sem fór. En
ég var bara bjáni að fara með
yður hingað upp. Ef einhver fær
þá hugmynd, að þér séuð að leita
að ekvhverju hér.... Maður verð-
ur að muna eitt í sambandi við
morð: Það er ekki nema fyrsta
morðið, sem er erfitt.
— Mér ætti að vera óhætt.
Ekki höfum við fundið neitt.
— Það gerir engan mismun.
Þau gengu nú niður brekkuna
og komu við í verkfærahúsinu,
en þar stanzaði hann.
— Ætli ég megi ekki fara þarna
ins? spurði hann.
— Það er sennilega læst
En verkfærahúsið var einmitt
ekki læst. Sennilega hafðí þetta
botnlangakast Georgs borið brátt
að. Dane opnaði og gekk inn.
Þaina var allt í stökustu röð og
reglu, og hvert áhald á sinum
stað.
— Hirtinn náungi, Georg, sagði
hann og leit kring um sig. — Allt
hér um um bil eins og hann skildi
við það í fyrrahaust. Nema....
Hann laut yfir eitthvað, en snerti
það ekki. — Komið þér inn, sagði
hann. — Það virðist helzt sem
við ætlum að finna hér eitthvað.
Það sem hann hafði fundið var
skófla. Hún var ötuð í leir og á
henni héngu nokkur trjáblöð.
Carol starði á þau.
— Þér haldið, að þessi skófla
hafi verið notuð til þess að grafa
fötin með?
— Það er alltaf vel hugsan-
legt. En þá hefur hlutaðeigandi
vitað um þetta verkfærahús, og
það, sem í því var. Það er eftir-
tektarvert, finnst yður ekki?
Ekki snerta neitt? Það geta verið
fingraför á því.
Carol heyrði ekki neitt. Hún
stóð í dyrunum og horfði upp á
eina hilluna, með miklum efa-
svip.
— Þarna eru þá tebollarnir
hennar mömmu. sagði hún
dræmt. — Og myndin af pabba og
nafnaklúturinn, sem amma saum-
aði, þegar hún var ung.
— Kannske Georg sé eitthvað
annt um þessa hluti?
— Þér skiljið ekki hvað ég á
við. Carol var hálf-viðutan af
undrun. — Þessir hlutir voru all-
ir inni í húsinu í haust sem leið.
Ég skil þetta ekki! Hvorki Georg
né Lucy hafa hreyft þau þaðan,
veit ég alveg fyrir víst, en það
virðist sem einhver hafi viljað
forða þeim.
Hún seildist eftir postulíninu,
en Dane rykkti hönd hennar til
baka.
— Ekki snerta, sagði hann.
— Yður er betra að læra hand-
verkið, þó óskemmtilegt sé.
— Carol vissi hvorki upp né
niður. — Mér dettur eitt í hug,
sagði hún. — Freda segir, að í
gærkvöldi hafi maður verið á
ferð kring um húsið. Haldið þér,
að hann hafi verið að leita að
þessu? Frekar er það ósennilegt,
finnst mér.
Dane svaraði, að það gæti vel
komið til greina. Með sjálfum
sér fannst honum það heldur I-
skyggilegt, en hann sagði samt
ekki neitt. Hann fann beyglaðan
biikkbakka, síðan tók hann
postulínið, myndina og nafna-
klútinn upp með vasaklútnum
sínum og setti á bakkann, stakk
síðan skóflunni undir handlegg

MARKÚS Eftir Ed Dodd
Apter eatisig a whole
ÍOA3TED RAB8IT; RALPH
q_EN\ING DOZE5 BV THE
=IRE AND FONVILLE 5EE5
k CHANCE TO GET HIS GUN
tOKAy; VOUNG FELLA,
) VOU'VE BEEN A
/little TOO smart.„
) I WASNT KIDDINS
'A80UT WUR AOTHBR
...!N THE MORNIN®
WE’U. GO OW AND
LEJ*/E MER HERE/
1) Eftir að Hrólfur hefur etið
heilan héra, sígur svefn á hann
og Finnur þykist sjá tækifæri
til að taka byssuna af honum.
2) Hann teygir sig eftir byss-
unni, en illmennið var ekki
sofnað.
3) Hrólfur sparkar undir
bringspalið Finois.
4) — Fanturinn þinn, hrópar
mamma Finns.
— Jæja, litli minn, nú skaltu
sjá, að ég var ekki að gera að
gamni mínu. Þú hefðir ekki átt
að beita mig brögðum. Nú skilj-
um við mömmu þína eftir hér í
fyrramálið, pegar við leggjum
af stað.