Morgunblaðið - 16.01.1957, Page 12

12
MORCUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 16. janúar 1957
GULA
|||| herbeteyið
eítir MARY ROBERTS RINEHART
Allskonar
kulda- og gúmmí
Skófatnaður
fyrir karla, konur og börn.
Framhaldssagan 28
Biddu hann að bíða.
En Dane hafði staðið að baki
Noru og gekk inn í herbergið óboð
inn. Enda þótt Carol væri hálf-
utan við sig, gat hún ekki annað
en brosað, er hún sá hann. Buxur
hans voru allar ataðar í mold, peys
an rifin og auk þess hafði
hann rispu á annarri kinninni.
Hann glotti vandræðalega.
— Þér munduð varla trúa, að
það væri verið að sækjast eftir
mér í kvikmyndir, sagði hann. Síð
an tók hann stól og settist niður.
— Eg bið yður að fyrirgefa, að ég
skuli ryðjast svona inn. Þér lítið
út fyrir að þarfnast hvíldar. Þér
eruð sennilega að finna til áfalls-
ins eftir á.
Hún leit á hann stórum augum.
— Það væri sönnu nær að segja,
hvert áfallið á fætur öðru. Eg held
ekki, að þessi stúlka hafi verið
myrt hér í húsinu, majór, heldur
hafi hún verið flutt hingað seinna,
og þess vegna hafi framdyrnar
verið opnar.
— Það þarf ekki að vera. Hver
opnaði þær, fyrst og fremst?
— Ef til vill hún sjálf. Carol
stóð upp og greip hámálina á borð
inu. — Þetta fann ég í lyftunni.
Það er hárnál.
Ðane tók nálina og gekk út að
glugganum.
— 1 lyftunni? sagði hann, eftir
dálitla þögn. — Hvar er hún? Eg
hef enga lyftu séð hérna í húsinu.
— Það er varla hægt að sjá
hana, nema maður viti af henní.
Hurðimar eru heilar, svo að þetta
er bara eins og sinn skápur á
hvorri hæð. Mamma lét útbúa
hana.
ÚTVARPIÐ
MiSvikudagur 16. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tónleik
ar af plötum. 18,30 Bridgeþáttur
(Eiríkur Baldvinsson). 18,45 Fiski
mál: Már Elísson hagfræðingur
talar um þróun fiskveiðimála í
ýmsum löndum. 19,00 Cperulög
(plötur). 20,30 Daglegt mál (Am-
ór Sigurjónsson ritstjóri). 20,35
Lestur fornrita: Grettis saga; IX.
(Einar Öl. Sveinsson prófessor).
2? ,00 íslenzkir einleikarar; IV.
þáttur: Jórunn Viðar leikur á pía-
nó. 21,45 Hæstaréttarmál (Hákon
Guðmundsson hæstaréttarritari).
22,00 Fréttir og veðurfregnir. —
Kvæði kvöldsins. 22,10 „Lögin okk
ar“. — Högni Torfason fréttamað
ur fer með hljóðnemann í óskalaga
leit. 23,10 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 17. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlendsdótt
ir). 18,30 Framburðarkennsla í
dönsku, ensku og esperanto. 19,00
Harmonikulög (plötur). 20,30
Islenzkar hafrannsóknir — erinda
flokkur; I: Inngangserindi (Jón
Jónsson fiskifræðingur). 20,55 Tón
leikar: Hljómsveitir og söngvarar
flytja lög úr óperum eftir Wagner
(plötur). 21,30 Útvarpssagan:
„Gerpla“ eftir Halldór Kiljan
Laxness; XVIII. (Höfundur les).
22,00 Fréttir og veðurfregnir. —
Kvæði kvöldsins. 22,10 Þýtt og
endursagt (Baldur Pálmason). —
22,25 Sinfónískir tónleikar: Sin-
fóníuhljómsveit Islands leikur.
Stjórnandi: Warwick Braithwaite
(Hljóðritað á tónleikum í Austur-
bæjarbíói 27. nóv. s.l.). Sinfónía
nr. 2 í D-dúr op. 43 eftir Sibelius.
23,05 Dagskrárlok.
— Hvar er hún?
— Á efri hæðinni eru dymar
næst við línskápinn. Eg notaði
hana í dag, vegna þess, hvað ég
var þreytt.
— Hefur hún ekki annars verið
notuð síðan þér komuð?
— Jú, líklegast hefur farangur
inn verið fluttur upp í henni. Það
er venjulega gert. En þessi nál
er fyrir ljóst hár og eins er þetta
hár, sem hangir í henni. Engin
okkar héma er Ijóshærð, en það
var stúlkan, er ekki svo?
Hann kinkaði kolli, eins og við-
utan. Auðvitað hafði lyftan verið
notuð, hugsaði hann. Ef um ein-
hver fingraför væri að ræða, væru
þau nú farin. Eins og af línskápn-
um. "iennilega eins og skófluskaft-
ið. Sennilega eins og allt annað í
þessu bölvaða máli. En ef lyftan
var svona falin, leiddi af því, að
einhver þaulkunnugrur hafði notað
hana til þess að flytja lík stúlk-
unnar upp þangað sem það fannst.
— Eg býst við að allir hafi vit-
að um þessa lyftu?
— Mamma notaði hana alltaf.
Það var ekkert leyndarmál.
Dane svaraði engu, heldur setti
hárnálina innan í hreinan vasa-
klút og stakk honum í vasann.
Síðan opnaði hann hendina og
lagði eitthvað á legubekkinn við
hlið hennar. Hún leit við til þess
að athuga það. Það var stór stafur
úr málmi eins og notað er á ferða-
tösku. Þetta var M og hún leit af
stafnum og á órætt andlit majórs-
ins.
— Hvar funduð þér þetta?
spurði hún.
— Eg fór aftur upp í brekkuna,
fyrir stundu, og fann þetta mjög
ofarlega í henni.
— Hver sem er hefði getað týnt
þessu, sagði hún.
— Ekki þar sem ég fann það,
svaraði hann hörkulega. — Engin
kona hefði getað borið töskuna
sína gegn um runnana, þar sem
ég fann stafinn. Og hann hefur
ekki legið þar lengi, því að þér
sjáið, að það er ekkert farið að
falla á hann.
Það fór að fara um Carol, en
ekki stafaði það neitt af þessum
fundi majórsins, heldur af hon-
um sjálfum. Elinor gat kannske
hlegið að Marciu. Enn fremur
gat hún sjálfsagt vafið Floyd og
opinbera ákærandanum um fingur
sér. En þarna var öðru vísi manni
að mæta. Hann var þrár og þolin-
móður eins og bolabítur, og þessi
einbeittni hans var farin að gera
hana órólega. Hann hefur senni-
lega lesið hugsanir hennar, því að
nú stóð hann upp, óþolinmóður á
svipinn.
— Mér þætti gaman að vita,
hvað veldur yður óróa, sagði hann.
Þér vitið, að þessi stafur er úr
farangri stúlkunnar sem myrt I
var, og þér vitið að fötin hennar
eru hér einhvers staðar á næstu
grösum, eða að minnsta kosti viss-
uð þér það í morgun. Við hvað er-
uð þér hrædd? Systur yðar?
Hann beið ekki eftir svarinu,
heldur stikaði út að glugganum og
fór að horfa út.
— Þið hafið fallegt útsýni
héma, sagði hann og breytti nú
um rödd. — Betra en hjá mér, er
mér nær að halda. Hann sneri sér
við og tók aftur málmstafinn af
legubekknum. — Eg ætla að lofa
yður að hvíla yður í næði. Eg verð
að fara heim og laga mig til. Eg
er boðinn út að borða í kvöld.
Nú fór Carol að verða óróleg
fyrir alvöru. Ef hann ætlaði að
fara í matarboð, hlaut hann að
hafa einhverja knýjandi ástæðu til
þess. En hún reyndi samt að láta
eins og ekkert væri.
— Þér ætlið ekki að segja mér,
að þér séuð allt í einu farinn að
brjóta lífsreglur yðar. Hverjum
tókst að fá yður til þess?
— Ungfrú Dalton. Mér skilst
að henni þyki gaman að tala, og
ég þarf einmitt að fá einhverjar
upplýsingar. Það er svo vont að
þreifa sig svona áfram í myrkr-
inu......Nú sá hann svipinn á
Carol og breytti um rödd. — Fyr-
irgefið þér, sagði hann. Eg hefi
farið illa með fótinn á mér, svo
að hann hefur versnað aftur, og
þá get ég orðið svona harður. En
þér skuluð ekki taka of mikið mark
á því.
Hann var um það bil að fara,
þegar hann sá myndina af Don.
Hann leit á myndina, með þreytu-
legu augun og unglega andlitið.
. — Þetta er ekki bróðir yðar?
— Nei, það er Donald Richard-
son. Hann týndist fyrir meira en
ári, yfir Kyrrahafinu. Eg .. var
trúlofuð honum.
— Fyrirgefið þér, sagði hann.
— Já, það hefur verið leiðin
margra góðra drengja.
Eftir skamma stund fór hann,
en sagði við Carol áður, að Alex
hefði fundið mann til að slá garð-
inn fyrir hana. — Nei, hann er
ekki garðyrkjumaður, en lagtæk-
ur á flest. Heitir Tim Murphy,
minnir mig. Ef þér viljið, getur
hann sofið í húsinu. Þér verðið
rólegri, ef einhver karlmaður er í
húsinu. Og það verð ég líka.
Ofurstinn var hressari en hann
átti vanda til, þetta kvöld. Hann
hafði farið í smokingföt, eins og
venja hans var á hverju kvöldi,
hvort sem hann var einn síns liðs
eða ekki, og aldrei þessu vant, fór
hann ekki strax að tala um Don.
Hann blandaði kokkteil, dáðist
að sumarkjólnum, sem Carol var
í og síðan var borinn fram ágætis
kvöldverður með rauðvíni. Hann
minntist ekki á morðið, nema hvað
hann sagðist vona að lögreglan
HECTOR, Laugavegi 11.
SKÓBÚÐIN Spítalastíg 10.
Ríó-kaffi
fyrirliggjandi
Sími 81370.
MARKÚS Eftir Ed Dodd
1) — Hrólfur gleypir berin
af hinni mestu græðgi.
2) — Jæja, þá skulum við
leggja af stað.
— Eg yfirgef ekki mömmu
mína á þessum stað. Þú getur
drepið mig ef þú villt, en ég
hreyfi mig ekki.
3) — Nei, strákur minn. Ég
drep þig ekki, því að á þig treysti
ég til að komast burt úr skóg-
inum.
— Finnur, gerðu það farðu með
honum.
4) — Jæja drengur minn, ætl-
arðu að koma, eða á ég að ....