Morgunblaðið - 27.10.1957, Blaðsíða 20

20
MORGVTVBLAÐ1Ð
Sunnudagur 27. okt. 1957
!A
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
167
berum orðum: — „Ég treysti
þér“. — Honum létti, þegar hann
minntist þeirra orða.
Um klukkan þrjú heyrði hann
að Adam kom heim og frá stof-
unni bárust raddir og hlátur. Cal
gekk inn til föður síns og Arons.
Adam sagði: — „Tímarnir hafa
breytzt. Ungir menn verða að sér
mennta sig, ef þeir vilja komast
nokkuð áfram í lífinu. Það er þess
vegna sem það gleður mig svo
mjög, að þú skulir hafa kosið að
ganga menntaveginn".
„Eg hefi hugsað um þetta“,
sagði Aron. „Og eg er farinn að
efast um að ég hafi tekið rétta
ákvörðun".
„Þá skaltu bara hætta að
hugsa um það. Þitt fyrsta val
var rétt. Líttu á mig. Eg kann
hrafl í mörgu, en ekki svo mikið
í neinu, að ég geti lifað á því,
eins og nú er“.
Cal settist eins hljóðlega og
hann gat. Adam veitti konu hans
□-

Þýðing
Sverru Haraldsson
□-
enga athygli. Öll hans eftirtekt
var bundin við Aron og það sem
um var rætt.
„Það er eðliiegt að maður óski
þess að sonur manns hafi sig á-
fram í lífinu“, sagði Adam. „Og
kannske sé ég betur en þú“.
Lee opnaði dyrnar og gægðist
inn. — „Eldhúsvogin hlýtur að
vera band-sjóðandi vitiaus", sagði
hann. „Kalkúninn ætlar að verða
tilbúinn mikið fyrr en matreiðslu-
bókin gerir ráð fyrir. Eg er viss
um að fuglinn hefur alls ekki ver-
ið nein átján pvnd“.
„Þú skalt þá bara halda hon-
um heitum", sagði Adam og hélt
I svo áfram: „Sam gamli Hamilton
KELVIIM ATOR
— 8 RUMFET —
Kelvinator kæliskápar
8 rúmfeta, fyrirliggjandi
ic Pantanir óskast sóttar fyrir miðvikudags-
kvöld, annars seldar öðrum —
Jfekla
Austurstræti 14
Sími 1-1687
sá hvað í vændum var. Hann
sagði að tími hinna alhæfu þús-
und-þjala-sftliða væri liðinn. Mann
leg kunnátta og þekking er alltof
umfangsmikil, til þess að einn
mannsheili fái rúmað hana alla.
Hann sá þann tíma fyrir, þegar
hver einstaklingur myndi aðeins
hafa þekkingu á örlitlu broti af
henni, en sú þekking myndi líka
vera mikil og staðgóð".
„Já“, sagði Lee úr dyrunum.
„Og það var þróun sem hann
harmaði. Hann gat aldrei sætt sig
við slíkt“.
„Gat hann það ekki?“ spurði
Adam.
Lee kom inn í stofuna. í hægri
hendi hélt hann á stóru sleifinni
sinni, sem hann hrærði með í
pottunum og veifaði henni í kring
um sig, svo áð örsmáir soðdrop-
arnir yrðust allt í kringum hann.
„Eg get að vísu ekki fullyrt að
hann hafi sagt það. En eg veit
að hann gat ekki sætt sig við það
og ég segi það fyrir munn hans“.
„Vertu nú ekki svona æstur“,
sagði Adam. „Það lítur út fyrir
að við getum ekki lengur rætt
neitt málefni, án þess að þú takir
það sem persónulega móðgun við
þig“.
„Kannske er mannleg þekking
of mikil og kannske eru menn-
irnir að verða of litlir", sagði
Lee. „Kannske verða sálir þeirra
á stærð við atóm, við það að fást
við þau. Kannske er sérfræðingur-
inn aðeins hugleysingi, sem er
hræddur við að gægjast út úr
litla búrinu sínu. Og hugsið þið
ykkur bara allt það sem hver sér-
fræðingur fer á mis við — allan
heiminn fyrir utan búrgrindurnar
hans“.
„Við erum bara að tala um það,
hvernig maður eigi að afla sér
lífsviðurværis“.
„Lífsviðurværi — eða peninga",
sagði Lee æstur. „Það er auðvelt
að afla peninga, ef það er það
sem maður vill. En með fáum
undantekningum, þá eru það ekki
peningar sem ^ólkið girnist. Það
girnist munað og það girnist ást
og það girnist aðdáun“.
„Látum það gott heita. En hef-
urðu nokkuð við háskólamenntun
að athuga? Það er hún sem við
erum að tala um“.
„Eg biðst afsökunar", sagði
Lee. „Þú hefur á réttv að standa.
Eg verð allt of æstur út af smá-
munum. Nei, ef maður stundar há
skólanám, til þess að glöggva sig
betur á sínum eigin heimi, þá hefi
ég ekkert við það að athuga. Er
það þannig? Er það þannig, Ar-
on ?“
„Eg veit það ekki“, sagði Ar-
on.
Einhvers konar hvissandi hljóð
barst frá eldhúsinu. — „Það sýð-
ur nú allt upp úr óhræsis pottin-
um“, sagði Lee og svo þaut hann
eins og kólfi væri skotið frarn í
eldhús. Adam horfði á eftir hon-
um og milt bros lék um varir
hans. — „Góður maður“, sagði
hann eins og við sjálfan sig, „og
góður vinur“.
„Eg vona að hann verði hundr-
að ára“, sagði Aron.
Faðir hans kímdi: „Veiztu
nokkuð nema hann sé nú þegar
orðinn hundrað ára?“
„Hvernig gengur ísframleiðsl-
an, pabbi?" spurði Cal.
„Hvað? Ekki sem verst. Hún
borgar sig vel og gefur auk þess
talsverðan hagnað. Hvers vegna
spyrðu að því?“
„Mér hafa dottið í hug ráð til
að láta hana gefa af sér drjúgan
skilding."
„Segðu mér nánar frá þeim
á mánudaginn, ef þú kærir þig
um það“, flýtti Adam sér að
segja. „Ekki í dag“. — Svo brosti
hann glaðlega. — „Á ég að segja
ykkur nokkuð“, sagði hann. „Eg
man ekki til þess að mér hafi
nokkurn tíma liðið eins vel og
núna. Eg er eitthvað svo — ja,
maður gæti næstum sagt fullkom-
inn. Það er kannske vegna þess að
eg svaf svo vel í nótt og fékk
mér hressandi bað í morgun. Og
það er kannske vegna þess að við
erum hér aftur allir saman, í sátt
og samlyndi". Hann brosti til Ar-
ons. „Við vissum ekki hve mikils
virði þú varst okkkur, fyrr en þú
varst farinn að heiman".
„Eg kvaldist af heimþrá", ját-
aði Aron. „Fyrstu dagana hélt eg
að eg myndi deyja úr henni.“
Abra kom inn með miklum asa.
Vangar hennar voru rjóðir og
hún var glöð á svipinn. „Hafið
þið tekið eftir því, að það er
kominn snjór á Mount Tore?“
spurði hún.
„Já, eg sé það“, sagði Adam.
„Fróðir menn segja að það viti
á gott ár. Betur að svo væri“.
„Eg borðaði næstum ekkert
heima“, sagði Abra. „Eg vildi
hafa matarlystina í lagi, þegar
eg kæmi hingað".
Lee baðst afsökunar á matnum,
eins og hégómleg húsmóðir. Hann
hallmælti gasvélinni, sem ekki
hitnaði jafnvel og gömlu viðar-
1 kyntu eldavélarnar. Hann hall-
• •
Dagbók Onnu Frank
kemur í bókabúðir
í byrjun nóvember
Útgefandi
M A R K Í7 S
Eftir Ed Dodd
1) — Þekkirðu Sirrí vel, Mark-
!ús. Er hún eins skemmtileg og
Ihún er falleg?
— Eg hef uft hjálpað föður
hennar við náttúrufræðirannsókn-
ir. Hún er góð stúlka.
2) — Ágætt, getum við ekki
farið til þeirra og undirbúið ferð
úna.
— Jú, jú, ætli það ekki?
3) — Sirrí og Davíð, þetta er
Ihúsbóndi minn, Vermundur, út-
gefandi Náttúrufræðii'itsins.
— Komið þið sæl. Það var stór-
kostlegt að horfa á hestakeppnina,
já, blátt áfram stórkostlegt.
mælti hinu nýja kalkúnakyni, sem
skorti eitthvað er kalkúnar voru
vanir að hafa. En hann hló með
þeim, þegar þau sögðu, að hann
léti alveg eins og gömul kona,
sem væri ,.ð sækjast eftir hrósi og
hólyrðum.
Þegar komið var að plómubúð-
ingnum, opnaði Adam kampavíns-
flöskuna og skenkti í glösin með
viðhafnarsvip. Þau skáluðu öll og
Adam hélt stutta tölu, þegar skál-
að var fyrir Öbru.
Augu hennar leiftruðu og hún
hélt í hönd Arons, undir borðinu.
Vínið deyfði kvíðsemi Cals og
hann var ekki lengur feiminn við
að afhenda gjöf sína.
Þegar Adam var búinn að borða
plómubúðinginn, sagði nann: —■
„Svona ánægjulegan „Thanksgiv-
ing“ held ég að við höfum aldrei
lifað“.
Cal stakk hendinni í brjóstvas-
ann, tók upp litla pakkann með
rauða silkiborðanum og ýtti hon-
um yfir borðið til föðurins.
„Hvað er þetta?“ spurði Ad-
am.
„Það er gjöf“.
Adam varð glaður við. — „Og
svo fáum við gjafir, enda þótt
ekki séu jól. Hvað skyldi þetta
vera?“
„Vasaklútur", sagði Abra.
Adam leysti hinn klaufalega
slaufuhnút og opnaði pakkann
með mikilli eftirvæntingu. Svo
starði hann á peningana.
„Hvað er það?“ spurði Abra og
stóð á fætur, til þess að sjá betur.
Aron laut yfir borðið. Lee stóð í
dyrunum og reyndi að dylja á-
hyggjur sínar og kvíða. Hann
skotraði augunum til Cals og sá
hvernig augu hans ljómuðu af
Igleði og hreykni.
Adam hreyfði fingurna mjög
hægt og fletti seðlunum. Rödd
ihans virtist koma úr miklum
ifjarska: „Hvað er þetta? Hvað
i. .. ,N?“ Hann þagnaði.
Cal stamaði: — „Þetta eru —
lég vann mér þá inn — þeir eru
Ihanda þér — til þess að bæta þér
lupp það sem þú tapaðir á salat-
tínu“.
Adam leit hægt upn og horfði
lá Cal. — „Vannst þú þér þessa
ipeninga inn? Hvernig?"
„Hr. Hamilton og eg — við
igræddum þá — á baunum“. —■
IHann bar ört á. — „Við keyptum
Iþær á fimm cent og þegar vei'ðið
thækkaði — þeir eru handa þér,
ifimmtán þúsund dollarar. Þeir
leru til þín“.
aiútvarpiö
Sunnudagur 27. október.
Fastir liðir eins og venjulega.
Kl. 11,00 Messa í Dómkirkjunni.
(Prestur séra Björn Magnússon
prófessor. Organleikari: Páll Is-
ólfsson). 13.15 Sunnudagserindið:
Sagnfræðingurinn, viðfangsefni
hans og vandamál, eftir Arnold
Toynbee prófessor. (Vilhj. Þ.
Gíslason útvarpsstjóri þýðir og
flytur). 14.00 Miðdegistónleikar
15.30 Kaffitíminn. 16.30 Á bóka-
markaðinum: Þáttur um nýjar
bækur. 17.30 Barnatími. (Skeggi
Ásbjarnarson kennari). 18.30
Hljómplötuklúbburinn. 20.20 Ó-
pera ÞjóðleikLússins: „Tosca“.
22.05 Danslög. 23.30 Dagskrárlok.
Máuudagur 28. október.
Fas.lr liðir eins og venjulega.
13.15 Búnaðarþáttur. 20.30 Ein-
söngur: Jóhann Konráðsson frá
Akureyri syngur. 21.10 Uppreisn-
in í Ungverjalndi, dagskrá samin
eftir skýrslu Sam. þjóðanna. —-
Þorsteinn Thon.rensen blaðamað-
ur tók saman. 22.10 Úr heimi
myndlistarinnar (Bj. Th. Björns-
son listfræðingur). 22.30 Kammer
tónleikar. 23.00 Dagskrárlok.
Þriðjudagur 29. október.
Fastir liðir eins og venjulega.
18.30 Útvarpssag,. barnanna. —■
18.55 Framburðarkennsla í
dönsku. 20.30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag) 20.35 Tón
leikar Sinfóníuhljómsveitar ísl. í
Þjóðleikhúsinu (fyrri hluti). 21.30
Útvarpssagan: „Barbara“. 22.10
„Þriðjudagsþátturinn". 23.10 Dag
skrárlok.