Morgunblaðið - 19.03.1958, Síða 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 19. marz 1958
WeS a / reiLcin di
Ejlir
EDGAR MITTEL HOLZER
Þýðii.gs
Sverrir Haraldsson
L U
9 %
64
a
Þau heyrðu garg i páfagauki.
„Ég ætlaði ekki að segja neitt,
sem gæti. sært þig“, sagði hann.
Páfagaukurinn flaug rétt fyrir
ofan þau og hvarf gargandi út í
f jarskann.
Undarlegt, ákaft skrjáf heyrð-
ist úr laufþykkninu — og hljóðn-
aði jafnskyndilega aftur.
„Hvað var þetta?“
„Það getur hafa verið svo
margt. Villisvín — eða snákur.
Haltu áfram að tala við mig. Ég
er svo veik af ást til þín“. Hún
strauk hendinni yfir kinn hans.
„Eru hættulegir snákar hérna?"
„Já, en þeir verða samt ekki
oft á vegi manns. Bushmaster er
sá iangversti. Hann er stundum
allt að því sex til sjö fet á lengd
og hann er hanvænn. Eitrið úr
honum lamar mann á nokkrum
mínútum og að skammri stundu
iiðinni er svo sá, sem fyrir bitinu
verður, dauður“.
„Þetta hljómar ekki neitt sér-
lega skemmtilega".
„Hann ræðst líka á menn að
fyrra bragði. Aðrir snákar láta
mann afskiptalausan, nema mað-
ur stígi á þá, eða geri þá hrædda
— en hann er ekki þannig. Hann
ræðst á mann alveg fyrirvara-
laust“.
„Ef mér skjátlast ekki, þá er
hann líkastur gleraugnaslöngunni
í háttalagi sínu“, sagði hann og
kinkaði kolli. — „Að hverju ertu
að hlæja?“
„Aí þér og snákunum. — Oh,
ástin mín. Ástin mín. Strjúktu
mér aftur um vangann. Það er svo
gott. Gerðu allt sem þú vilt við
mig....“
„Nú held ég að það sért þú sem
ætlar að hvolfa bátnum, en ekki
ég“.
Þegar báturinn var aftur orð-
inn stöðugur, sagöi hún: „Þú ert
eitthvað svo tortryggnislegur á
svipinn".
Hann kinkaði kolli.
„Ertu tortrygginn?“
' „J á“.
„Hvers vegna?“
Hann hristi höfuðið.
„í kvöld?“
„Kannske. Ég veit ekki........
Nei“.
„Mér finnst eins og eldur
brenni í maganum á mér".
Hann heyrði eitthvert ólgandi
hljóð og leit snöggt við en sá ekki
neitt athugavert.
„Ertu tortrygginn gagnvai-t
mér?“
Hann kinkaði kolli.
„Áttirðu ekki von á því, að ég
væri svona?"
„Ekki svona mikill þrákálfur,
nei“.
„Hefurðu misst álit á mér? —
Áttu við það?“
Hann hristi höfuðið.
„Þú þarft ekki að vera hrædd-
ur við að segja mér eins og er.
Ég vil helzt alltaf heyra sann-
leikann".
„Ég líka".
Hún starði á hann, eftirvænt-
ingarfull á svipinn.
„Framkoma þín hefur snortið
mig mjög“, tautaði hann. — „Og
gert mig órólegan. — Það er allt
og sumt“.
Eftir stundarþögn sagði hún:
„Ég held að ég viti nú hvað ég
á að gera“.
Óskagjöf fermingartelpunnar er
PEYSUSETT
Komið meðan Iitaúrvalið er nóg
m K A® U U1N M
TEMPLARASUND -3
VELABOKHALD
Stúlka óskast til vinnu við vélabókhald hjá stóru
fyrirtæki. Gott kaup, framtíðar atvinna. Tilboð á-
samt uppiýsingum um menntun og fyrri störf send-
Ist afgr. Morgunblaðsins fyrir 20. þ.m.
Merkt: 8899.
„Hvað?“
„Ég ætla_ ekki að biðja þig aft-
ur. Ég ætla að bíða þangað til þú
biður mig“.
„Bið þig um hvað .... oh, að
sofa hjá mér?“
„Já“.
Hann hló stuttum, hryssings-
legum hlátri.
„Nú er ég byrjuð að skilja þig
betur“, sagði hún.
„Það vona ég“, sagði hann bros
andi.
Hún greip hönd hans og þrýsti
henni að vanga sínum: „Hjálpaðu
mér að sitjast upp og svo skulum
við fara heim“.
„Mér liggur ekkert á“.
„Mér ekki heldur“, sagði hún.
„Mér líður bezt, þegar ég er hjá
þér“.
„Mér líka — hjá þér“.
„Ertu viss um það? Eða er þaí
vegna skógarins og vatnsins?"
„Vegna þess líka“, svaraði
hann.
Stormhvinur heyrðist langt inni
í skóginum, eins og brimdynur
við sjávarströnd.
„Haltu áfram“, bað hún.
„Ég ýfi það allt, ef ég held
áfram“.
„Ýfðu það“.
„Það er svo létt og vel greitt.
Flétturnar eru svo vel hnýttar
upp....“
„Jú, gerðu það fyrir mig. Los-
aðu þær — eins og Olivia gerir
á kvöldin, þegar við erum hátt-
aðar“.
Hann sagði ekkert, sat hreyf-
ingarlaus.
„Ég gleymi því alltaf og þegar
ég er komin í rúmið, minnir hún
mig á það — og gerir það fyrir
mig, í myrkrinu".
Hann var líkastur þrumu í suðr
inu, skjálftinn sem vaknaði innra
með honum og hreif allan líkama
hans á vald sitt.
Hún opnaði munninn, eins og
til að spyrja einhvers, svo Ijóm-
aði spurningin í svip her.nar og
jafnframt svarið við þeirri spurn
ingu. Hann sá það gerast og hann
sá hana, hvernig hún andaði ör-
ar og hvernig titringur fór um
fótleggi hennar.
Báturinn vaggaði léttilega á
fljótsöldunum. Hann hélt báðum
höndum um borðstokkinn og dyn-
urinn í höfðinu á honum kyrrðist
smátt og smátt og hljóðnaði loks
með öllu. .. . Lítil liljublóm flutu
fram hjá. Og pálmafræ, sem hann
bar ekki kennsl á.
Það var gult á litinn og
snerist sífellt í hring, eins og laust
auga. Laust og sýkt auga. Hann
minntist hinna gulu augna þess
fólks, er hann sá í martröðunum
.... Orð Mabel hljómuðu fyrir
eyrum hans.........Eins og Olivia
gerir á kvöldin, þegar við erum
háttaðar .... ' myrkrinu. ...“
Langir, klunnalegir fótleggir í
rúminu og freknótt brjóst. Hvar
byrjaði unaðurinn? 1 hnjánum og
breiddist svo eins og veikur
skjálfti um allan líkamann, alveg
upp í hálsinn? .... Oh, guð ....
Liljublóm......Þau þekktu eng-
an hita. Ekki heldur myrkt vatn-
ið.....Gat það verið eitthvert
skordýr, sem gaf frá sér þetta
undarlega hljóð? Nú þagnaði það
aftur. .. .
„Gregory".
„Já, ég .... Hvað ætlaðirðu að
segja?“
„Nei, segðu fj'rst það sem þú
ætlaðir að segja“.
„Það var ekki neitt. Hvað ætlað
ir þú að segja?“
„Hjálpaðu mér að sitjast upp.
Við getum róið svolítið lengra
niður eftir ánni og svo farið
heim“.
Hann samþykkti með henni, að
það væri góð hugmynd og hjálp-
aði henni að sitjast'upp.
Áður en hún setti árina í vatn-
ið, leit hún aftur fyrir sig, til
hans og brosti. Hann brosti tif
hennar á móti.
4.
„'Dauði".
Gregory heyrði hvíslið fyrir ut-
an herbergisdyrnar sínar, leit
fram á.ganginn og sá Oliviu.
Þetta var um þrjú-leytið, dag-
inn eftir, þidðjudag og frá því um
hádegið hafði hann setið við að
ljúka við myndina sína. Hann var
ánægður með árangurinn af vinnu
sinni og hann var í óvenjulega
góðu skapi.
„Komdu inn og hættu þessum
fíflalátum“, sagði hann brosandi
við hana.
Aðeins andlitið á henni var
sýnilegt og hún virti hann fyrir
sér með dapurlegum alvörusvip.
„Dauði", hvíslaði hún aftur.
„Þú varst nú einmitt að enda
við að segja það. Komdu nú inn
og segðu mér hvernig þér lízt á
myndina mína“.
Hún kom inn. Á bringunni
hafði hún langar rispur, sem blóð
ið vætlaði úi', líkast því sem hún ■
hefði troðist í gegnum þéttan
furugróður eða þyrnirunna.
„Hvað hefurðu nú verið að
gera við sjálfa þig?“ |
Hún stóð og starði á hann, með
annarlegan glampa í augum.
„Ég var í rannsóknarferð",
sagði hún loks lágt.
Sími 15300
Ægisgötu 4
Útidyraskrár
Innihuröaskrár
Smelddásar
Gluggahengsli
Stormjárn
1) — Þeir eru hérna, Tommi. I 2) Klukkutíma síðar er Marlc-
Það er engu líkara en þeir séuj ús kominn í tjald frú Önnu og
báðir látnir.
bróðurdætra hennar. — Farið þið
og hjúkrið þessum Króka-Ref, ég
skal annast Markús, sagði ein
þeirra, Dídí.
„Rannsóknarferð ?“
Hún kinkaði kolli. „Já, með
Berton. Hinum megin við Ibi“.
„Hvað voruð þið Berton að rann
saka þar?“
Hún ansaði ekki. Eftir' stundar
þögn sagði hún: — „Heyrðirðu
hvað ég sagði? Dauði“.
„Dauði?" Hann hló. — „Það
hljómar ekki neitt sérlega
skemmtilega".
„Við vorum að leita að Grænu
flöskunni", tautaði hún — „en
Dauðinn skarst í leikinn".
Hann ætlaði að fara að hlæja,
en hætti við það, er hann tók bet-
ur eftir svipnum á OIiviu. Hún
virtist komin næst gráti.
„Heyrðu mig nú. Mér líður
alltof vel þessa stundina, til þess
að ég vilji að þú spillir gleði
minni. Hættu nú þessum leikara-
skap og segðu mér álit þitt á mynd
inni. Lízt þér vel á hana? Held-
urðu að hún verði góð?“
Hún leit á myndina góða stund,
en kinkaði svo kolli og muldraði:
„Já, hún er góð. Mér líkar hún
vel. Mjög nýtízkuleg og abstrakt".
Hann beið, en hún sagði ekki
meira.
„Er það allt, sem þú hefur að
segja?“
Hún litaðist um í herberginu.
Hún spennti greiparnar svo fast
saman, að hnúarnir hvítnuðu.
„Þetta auga þarna á bjöllunni",
sagði hún að lokum — „hefur dul
arfullt tillit. Líkast auga á
Jumbie".
„Þannig átti það líka að vera.
Það er að virða húsið fyrir sér,
úr hinni hljóðu, aðskildu fjarlægð
annars heims“.
„Nú talarðu eins og einn af okk
ur“. Hún stóð teinrétt og að því
er virtist, stirðnuð, veikt bros
flögraði sem snöggvast um varir
hennar.
Hann hleypti brúnum framan í
hana.
„Dauði“, hvíslaði hún.
„Olivia, hvað gengur að þér?
Hvað hefurðu nú á prjónunum?"
„Ég er alltaf að segja þér það,
en þú þykist ekki skilja mig. —
Dauðinn. .. .“
Hann vaggaði höfðinu. „Ég
vildi að þú gætir taiað í alvöru,
svona einu sinni. Ég skal játa að
ímyndanir geta verið ágætar
stöku sinnum — en ekki alltaf.
SUtltvarpiö
Miðvikudagur 19. marz:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Við vinnuna“: Tón-
leikar af plötum. 18,30 Tal og tón
ar: Þáttur fyrir unga hlustendur
(Ingólfur Guðbrandsson náms-
stjóri). 18,55 Framburðax-kennsla
í ensku. 19,10 Þingfréttir. — Tón-
leikai'. 20,30 Kvöldvaka: a) Lest-
ur fornrita: Hávarðar saga Is-
firðings; IV. (Guðni Jónsson
prófessor). b) Sönglög við kvæði
eftir Guðmund Guðmundsson
(plötur). c) Beigsveinn Skúlason
flytur frásöguþátt: 1 Bjai-neyj-
um. d) Gunnar S. Hafdal les frum
oi't kvæði. 22,10 Passíusálmur
(38). 22,20 Iþróttir (Sigurður
Sigurðsson). 22,45 Dans- og dæg-
urlög, flutt.af færeyskum iista-
mönnum (plötur). 23,05 Dagskrár
lok. —
FinmiUulagur 20. marz:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 „Á frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Guðrúr Erlendsdóttir).
13,30 Fornsögulestur fyrir börn
(Helgi Hjöi'var). 18,50 Framburð
arkennsla í frönsku. 19,10 Þing-
fréttir. — Tónleikar. 20,30 „Víxl-
ar með afföllum", framhaldsleik-
rit fyrir útvai'p eftir Agnar Þóið
ai-son; 7. þáttui'. — Leikstjóri:
Bexxedikt Árnason. Leikendur:
Rúrik Haraldsson, Hei'dís Þor-
valdsdóttir, Valur Gíslason og
Lárus Ingólfsson. 21,10 Kórsöng-
ur: Karlakór Akureyrar syngur
undir stjórn Áskels Jónssonar —■
(H’ljóðritað nyiði'a á s. 1. ári). —
21,45 íslenzkt mál (Dr. Jakob
Benediktsson). 22,10 Passiusálm-
ur (39). 22,20 Ei'indi með tónleik
um; Baldur Andrésson kand. theol.
talar um norska tónlist. — 23,00
Dagskrái'lok.