Morgunblaðið - 11.06.1958, Blaðsíða 12

íz
MUKGl/niHL Atíltí
T.Iiðvikudagur 11. júní 1958
„Það er rétt. Ég lagði það til
að við skyldum bíða þangað til
hárgreiðslu madame Cortes væri
lokið“, sagði skipstjórinn afsak-
andi.
„Amy frænka sagði mér frá
því, að hún hefði komið bréfi til
geymslu hjá féhirðinum, þar
sem skýrt væri frá því hvernig
opna ætti lásinn á peningaskápn-
um hennar“, sagði Ron. — „Hún
hafði fengið þá hugmynd að ég
ætti ekki að kunna það á meðan
hún væri á lífi. Amy frænka hef-
ur vanið sig á það að treysta
engum nema sjálfri sér. Og svo
hefur hún aldrei haft sérlega
mikið álit á mér. Samt held ég
að hún hafi nú talsverðar mætur
á mér. . . Hver hefur nú bréfið?“,
spurði hann svo með áhyggju-
svip. — „Ef þessi glæpaflokkur
hefur klófest það, getum við átt
von á hinu versta“.
„Það er nú þegar búið að stela
hinu dýrmæta smaragðasafni,
monsieur Cortes", sagði Jean
Collet.
„Er búið að stela smarögðun-
um?“
„Já þeim var stolið snemma í
dag — í morgun“.
Við allt það sem á undan hafði
gerzt bættist nú þessi nýja
vitneskja eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Skipstjórinn og Ron
sátu sem agndofa. — Joan ein lét
sér hvergi bregða. Smaragðarnir
skiptu hana svo litlu máli, bara
ef takast mætti að bjarga lífi
madame Cortes.
„Þér vissuð hvaða upplýsingar
stóðu í bréfinu og að þorpararn-
ir myndu að sjálfsögðu notfæra
sér þær“, hrópaði Ron — „og
samt gerðuð þér ekkert til að
fyrirbyggja þjófnaðinn".
„Það var ekki nauðsynlegt,
því að það er gersamlega ómögu-
legt að flytja smaragðana burt
úr skipinu. Þeir eru einhvers
staðar hérna innanborðs og ég
held m.a.s. að ég viti hvar ég get
fundið þá. Ég get handtekið
manninn sem þjófnaðinn framdi,
en hann er aðeins eitt lítið peð
í leiknum og það er fyrst og
fremst foringinn, sem við verð-
um að klófesta".
Aftur heyrðist langt og ömur-
legt öskur í þokulúðrinum.
„Þér hefðuð getað hindrað til-
ræðið við frænku mína“, sagði
Ron ásakandi.
„Ég gat ekki vitað að hún
myndi treysta permanent-vél-
inni í salnum", svaraði Collet ró-
lega. — „Ef mig hefði grunað
það, myndi ég hafa aðvarað
hana, því að ég vissi að flokkur-
inn hefur alltaf haft eins konar
umsjón með salnum".
„Það er ekki víst að Amy
frænka hefði tekið nokkurt tillit
til aðvarana yðar“, varð Ron að
viðurkenna. — „Hún hefur sjálf
vitað það, að salurinn var hættu-
legur“.
Skipstjórinn leit á Joan: —
Urðuð þér þess nokkuð vör að
madame Cortes væri óróleg eða
áhyggjufull þegar þér töluðuð
við hana í morgun?“, spurði
hann.
„Nei, hún var róleg og elsku-
leg í viðmóti, eins og alltaf".
Vernier skipstjóri neri hendur
sínar með fátkenndum tilburð-
um. Þokulúðurinn hélt áfram að
öskra, en nú stóð honum á sanja
um það, því að hann var hvort
sem var hættur að hugsa um
bláa bandið og nýtt hraðamet.
Hitt var mikilvægara ef takast
mætti að leiða þetta dularfulla
Sandgerðingar
Morgunblaðið vantar afgreiðslumann í Sandgerði
frá 1. júlí n.k.
Axel Jónsson, kaupmaður, Sandgerði gefur nánari
upplýsingar.
Lögreglan í Kópavogi
tilkynnir :
Eftirleiðis er sími lögreglunnar í Kópavogi nr.
1 78 64. Er svarað í því númeri allan sólarhringinn.
Kópavogsbúar eru hvattir til að geyma auglýsingu
þessa.
Lögreglan
mál til lykta áður en skipið
kæmi til New York.
„Leyfist mér að leggja eina
spurningu fyrir mademoiselle
Richards?“, spurði fé'hirðirinn og
sneri sér að skipstjóranum og
þegar sá siðarnefndi kinkaði
kolli, hélt hann áfram: „Til
hvers áttuð þér að nota pening-
ana, sem þér fenguð hjá madame
Cortes, mademoiselle Richards?"
„Ég átti að kaupa bréf af þjón-
inum á mínum gangi. Hann heitir
Noilly. Bréfið átti að vera frá
Marie Gallon til Lisette systur
minnar skrifað sömu nóttina og
Marie brann til bana í káetu
sinni. Eftir því sem ég hefi
komizt næst, þá fannst umslagið
í káetu Marie, eftir brunann, en
sjálft bréfið var horfið. Noilly
þóttist hafa bréfið í fórum sín-
um og krafðist 3000 dollara fyrir
það. Að mínu áliti voru þetta allt
cf miklir peningar, en madame
Cortes sagði, að ef bréfið inni-
héldi þær upplýsingar, sem hún
byggist við, þá væri það marg-
falt meira virði".
„Og hvað stendur svo í þessu
bréfi “, spurði skipstjórinn. —
„Fenguð þér það?“
Joan hristi höfuðið.
„Noilly kom ekki með það, og
í morgun frétti ég, að hann hefði
orðið fyrir slysi. Hann liggur
meðvitundarlaus í sjúkrastofu
skipsins. Það er sagt að hann hafi
fengið mjög alvarlegan heila-
hristing".
„Ég er sannfærður um það að
Marie Gallon var myrt“, sagði
Ron. — „Eins og Collet umsjón-
armaður sagði áðan, þá hafi ég
nú í síðastliðna mánuði verið að
reyna að uppgötva hina raun-
verulegu dánarorsök hennar.
Marie var heiðarleg stúlka en
mjög barnaleg og einföld og
þess vegna náðu óþokkarnir valdi
yfir henna. Þeir vildu nota hana,
en hún vildi helzt sleppa úr klón
um á þeim. . . Þess vegna varð
hún að deyja“.
„Lisette systir mín vissi hvers
vegna Marie dó“, sagði Joan hik-
andi. — „Áður en skipið fór frá
Cherbourg, hafði hún séð nokkra
hinna seku um borð. Þess vegna
læsti hún sig inni í káetunni og
flýði í land, eftir að ég var kom-
in. Meðan ég var hjá Lisette í
káetunni, fékk hún bréf. Nú veit
ég að það var frá Charles Mor-
elle“.
„Eruð þér alveg viss um
það?“, spurði Collet umsjónar-
maður og Joan kinkaði kolli.
„Ég sá skriftina á umslaginu,
en Lisette reif sjálft bréfið í sund
ur og fleygði því út um kýraug.
að. í gær sá ég monsieur Charles
kvitta fyrir símskeyti. ~ Það
var sama skriftin og á umslag-
inu“.
„Nefndi systir yðar það nokk-
uð, að hún þekkti þennan Char-
les Morelle?“, spurði Collet.
„Lisette hélt því fram að hún
þekkti engan starfsmann hár-
greiðslustofunnar og ég held að
hún hafi sagt satt, en svo kom
bréfið og það hafði aðra sögu að
segja. Þess vegna flýði hún í
land“.
Jean Collet dró velktan
franskan vindlapakka upp úr
brjóstvasanum á skyrtunni sinni
og kveikti sér í einum.
„Systir yðar vissi, að sami
þorparaflokkurinn sem ferðaðist
með Fleurie í fyrra, var með
Rochelle í þessari ferð“, sagði
hann. —. „Þegar hún fékk svo
bréfið, vissi hún óðar að líf hehn
ar var í bráðri hættu. Þéx segið
að það hafi verið Charles Mor-
elle sem skrifaði bréfið, en að
því er ég bezt yeit var hann ekki
með Fleurie og ekki heldur
neinn annar af starfsmönnum
hárgreiðslustofunnar. En þrátt
fyrir það var salurinn aðalbæki-
stöð flokksins. Þaðan lágu þræð-
irnir, en hvert og til hverra?“
„Til frú Leishman t.d. Það er
ég alveg viss um“, sagði Joan.
„Frú Leishman er með í samtök
unum, en ég held að hún hafi
ekki stóru hlutverki að gegna
þar. Hún er ein af hjálpar-
mönnunum, sem hefði miskunnar
laust verið svipt lífi, ef til slíks
hefði komið. Ég er ekki einu
sinni viss um að hún viti hver
„foringinn“ er raunverulega".
„Getur það verið Charles Mor-
elle “, spurði Ron.
Umsjónarmaðurinn kinkaði
rauðhærða kollinum hægt, en
svo yppti hann öxlum.
. „Það get ég ekki fullyrt, en
hitt er áreiðanlegt, að hann er
einn af þeim, sem við verðum að
taka fastan, jafnvel þótt ég viti
ekki með fullri vissu hvort hann
var með Fleurie. Ef ég gæti
sannað að svo hefði verið, þá
væri allt öðru máli að gegna. Nú
vitum við að Charles Morelle
skrifaði Lisette þetta bréf. Þau
geta hafa kynnzt í París. Þau
stunda bæði sama starfið og vel
má vera að þau hafi oftar en
einu sinni unnið á sama stað. Á
Fleurie tortryggði ég alveg sér-
staklega einn farþegann, sem
kaljaði sig de Savigny greifafrú.
Hún var á milli fertugs og
fimmtugs, lítil og holdug, en
mjög snotur og fín með sig.
Seinna komst ég að því, að hún
ferðaðist undir fölsku nafni. Ég
hefi leitað að henni hérna á Roc-
helle, en mér hefur ekki tekizt að
finna hana. Þar hefðu myndirnar
orðið til mikillar hjálpar“.
„Hvaða myndir?“, spurði skip-
stjórinn.
„Húsbóndi minn fékk mér um-
slag með myndum af tveimur
grunsamlegum manneskjum sem
höfðu verið með síðustu ferð
Fleurie. í lestinni til Cherbourg
fann ég það á mér að fylgzt var
með ferðum mínum og var
hræddur um að á mig yrði ráð-
izt. Þorpararnir gátu hafa fengið
veður af því að ég hefði þessar
myndir og var hræddur við að
missa þær. Ég þekkti Lisette frá
því í ferðinni með Fleurie og
áleit mér óhætt að treysta
henni. Ég fékk henni umslagið
með myndunum og bað hana að
koma þeim út í skipið, svo að
enginn vissi".
a
r
L
ú
ó
1) „Slepptu byssunni, ef þú
vilt að stúlkan haldi lífi“, sagði
Eskimóinn. Áður en Stígur
fengi svarað opnuðust dyrnar
hljóðlega og Markús birtist í
þeim. a— 2) „Láttu stúlkuna
lausa og slepptu hnífnum“, sagði
Markús skipandi röddu. — 3)
„Ó, Markús, guði sé lof að þú
komst loksins", hrópaði Dídí. —
4) „Lokaðu dyrunum", hrópar
Stígur, „Ríkarður getur séð þig“.
— „Hafðu engar áhyggjur af
því“, sagði Markús, „ég lokaði þá
inni í geymslunni eftir að þeir
höfðu slökkt eldinn“.
„Og síðan hafið þér ekki séð
þær, þykist ég vita.?“ sagði skip-
stjórinn.
„Nei. Annaðhvort hefur Lis-
ette farið með þær í land, eða
þær eru geymdar einhvers staðar
í káetu mademoiselle Richards".
„Ég get fullvissað yður um
það, að ég er búin að leita alls
staðar í káetunni“, sagði Joan en
svo þagnaði hún skyndilega,
vegna þess að nýrri hugmynd
skaut upp í hug hennar. Hún sá
fyrir sér stóra plastpokann
með mörgu hólfunum, þar sem
Lisette geymdi snyrtivörur sín-
ar. Hún minntist orða móður
sinnar, að svona poki væri tilval-
inn felustaður. Að öllum líkind-
um hafði hún sagt það sama við
Lisette, svo að hún gat hafa falið
myndir Collets í pokanum. í
honum voru mörg hólf sem Joan
hafði ekki opnað.
„Má ég skreppa í burtu sem
allra snöggvast. —. Mig langar
að hlaupa niður í káetuna mín?“,
sagði hún við skipstjórann. —
„Það er einn staður þar, sem ég
á eftir að leita í og svo ætla
ég lika að sækja þessa 3000 doll-
ara, svo að ég geti skilað þeim
aftur“.
„Farið þér bara, mademoiselle
Richards, en reynið bara að
verða ekki of lengi“.
Ron sendi henni uppörvandi
bros, um leið og hún fór og í
dyrunum mætti hún hjúkrunar-
konu, sem sneri sér til Ron:
„Monsieur Cortes, læknirinn bið-
ur yður að koma tafarlaust".
„Er frænka mín. . .“, byrjaði
Ron og náfölnaði.
„Ég get ekkert sagt, monsieur
Cortes", svaraði hjúkrunarkonan
— „Ég átti bara að biðja yður að
koma —■ undir eins“.
Og Ron flýtti sér þegjandi og
áhyggjufullur út úr káetunni, á
eftir hjúkrunarkonpnni.
Dyrnar á káetu Joans voru
lokaðar, en ekki læstar. Hún gat
sjálf hafa gleymt að loka þeim,
þegar hún fór út. En það var líka
hugsanlegt að þjónninn hefði
komið þangað í fjærveru hennar.
Hún hugsaði ekki meira um það,
en teygði hendina inn undir
þvottaskálina. Pokinn var á sín-
um stað og hún varpaði öndinni
af hugarlétti, þegar hún fann til
umslagsins með peningunum, í
gegnum næfurþunnt efni pokans.
SlJlItvarpiö
Fastir liðir eins og venjulega.
11P 50—14.00 „Yið vinnuna": Tón-
leikar af plötum. 19.30 Tónleikar:
(Óperulög plötur). 20.30 Tónleikar
! frá útvarpinu í Tel-Aviv: „Frá
ísrael“. 20.50 Hugleiðingar um
slysfarir og slysavarnir (Stefán
Guðnason læknir á Akureyri). 21.
15 Islenzk tónlist: Lög eftir Frið
Irik Bjarnason (plötur). 21.35
Kímnisaga vikunnar „Lof lyginn-
I ar“, amerísk saga. (Ævar Kvaran
, leikari). 22.10 Erindi: Fagurt
land, fjöllum lukt Baldur Bjarna
I son magister). 22.30 Djasslög af
| segulbandi frá sænska útvarpinu.
23.00 Dagskráriok.
Fimmtudagur 12. júní :
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 „Á frívaktinni1’, sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 20.30 Tónleíkar (plötur);
Ballata fyrir píanó og hljómsveit
op. 19 eftir Fauré (Kathleen
Long og Fílharmoníska hljóm-
sveitin í Lundúnum leika; Jean
Martinon stj.) 20.45 Útvarp frá
íþróttaleikvanginum í Laugar-
dal: Lýst síðari hálfleik í knatt-
spyrnukeppni milli úrvalsliðs af
Suðvesturlandi og enska lið'sins
Bury.21.40 Hæstaréttarmál (Há-
kon Guðmundsson hæstaréttarrit
ari). 22.10 Upplestur: Jóhannes
Örn Jónsson á Steðja fer með
frumortar stökur og kvæði. 22.30
Tónleikar (plötur): Þættir úr
ballettinum: „Hefðarfrúin og
fíflið“ eftir Verdi-Mackerras
(Hljómsveitin Philharmonia í
Lundúnum leikur; Charles Mac-
kerras stj.). 23.05 Dagskrárlok.