Morgunblaðið - 16.08.1958, Blaðsíða 12

Morgunblaðið - 16.08.1958, Blaðsíða 12
r: M O R C r \ R r, 4 Ð I Ð Laugardagur 16. agúst 1958 502IE WONCr ikALPí»/AC-A Ef'NR RltHARD MA>*N hondina með hermannlegu lát- bragði. „Jæja, við skulum takast í hendur upp á það, Bob". — Við tókumst hátíðlega í hendur, og síðan tók hann einnig í hönd Suzie. „Ég óska ykkur kærlega til hamingju. Ég vona, að þið verðið bæði mjög hamingjusöm“. „Þakka þér fyrir“, sagði ég vandræðalega. „Guði sé lof, að þessu er lokið“. Hann hristi höfuðið, eins og hann væri að vakna upp úr vondum draumi og klóraði sér í snögg- klipptum hársverðinum. — Síðan leit hann á Suzie með ísmeygilegu hrosi, eins og strákur, sem gert hefur prakkarastrik en þykist viss um, að enginn geti staðizt hann. „Setjum nú svo, að einhvern langaði í te — hvemig gæti hann helzt komið sér í mjúkinn hjá þér?“ Suzie leit á mig, fór síðan inn og sótti eitt glas í viðbót. Rodney settist niður aftur, hrukkaði enn- ið og beindi máli sínu til mín. — „Heyrðu mig, Bob, ég þarf að spyrja þig um dálítið“, sagði hann, af þeirri auðmjúku einlægni sem væri hann nemandi að ávarpa sprenglærðan háskólakennara. — „Þú mátt ekki reiðast mér — þú verður að muna, að ég er aðeins heimskur og móðursjúkur Banda- ríkjamaður. En ég verð líka að játa, að það er skilningi mínum ofvaxið. Jæja, í fyrsta lagi — hvað heldur þú, að sé langt héðan til kínversku landamær- anna?“ „Ég býst við, að það séu um það bil þrjátíu mílur“, sagði ég. „Jæja. Hver heldurðu svo að sé íbúatala Rauða-Kína?“ „Á að gizka fjögur hundruð milljónir". „Jæja, segjum að svo sé. Niður staðan verður því sú, að fjögur hundruð milljónir kommúnista eru hinum megin við landamærin í þrjátíu mílna fjarlægð — en nokkur þúsund Bretar hér í Hong Kong, og að því er virðist fær þetta ekkert á neinn ykkar. Það, sem mig langar til að vita, Bob, er þetta. Hvernig í ósköpunum farið þið að þessu? Og eruð það þið, sem eruð ekki með öllum mjalla, eða er það ég?“ Hann var enn við sama hey- garðshornið að klukkustundu lið- inni. Suzie var komin inn í her- bergið, dæsti og skellti saman glös um og sendi mér augnagotur, sem þýddu: „Ef þú værir nokkurt karl menni, myndii'ðu fleygja honum út!“ Að lokum stóð ég einnig upp og fór að ganga um gólf á svölunum. Rodney lét sem hann tæki ekki eft ir því, og hann lét sér einnig í léttu rúmi liggja aukinn hávaða og reiðihljóð innan úr herberginu frá Suzie. Hann hélt áfram að tala og spyrja mig hinna furðu- legustu spurninga, eins og hann væri að ögra mér til þess að slá á framrétta vinarhöndina, með því að móðga hann aftur. Ég gaf honum, með sjálfum mér, tíu mínútna frest til að koma sér burtu ótilkvaddur. Þar sem hann sýndi ekkert fararsnið á sér að frestinum liðnum, sagði ég hon- um hispurslaust, að ég ætlaði að vinna og yrði því að biðja hann að fara. Augnaráð hans varð aftur fjand samlegt. „Mér þykir það mjög leitt, Bob. Ég naut mjög þessara samræðna okkar. Og ég hélt, að þú mundir ef til vill vilja sýna mér, að vin- átta mín væri þér einhvers virði. En mér hefur augsýniiega skjátl- azt“. Hann skálmaði út úr herberg inu, án þess að líta á okkur. Ég flýtti mér að loka á eftir honum. Síðar fór Suzie út til að heimsækja barnið og var í burtu eina klukkustund. Eftir að hún kom aftur, létum við senda okkur kvöldverð frá matsöluhúsi skammt frá. Við vorum komin í rúmið um tíuleytið. Tuttugu mínútum síðar var barið að dvrum. Ég tók fastar utan um Suzie. Við lokuðum augunum og reynd- um að láta ekki truflunina hafa áhrif á okkur. Ég vissi, að Rodney mundi sjá í gegnum loftristina, að Ijós var í herberginu, en við því var ekkert að gera. „Ég kom hérna með flösku af skozku viskýi“, sagði Rodney. — „Ég héit, að það kynni að koma sér vel“. Þögn. Við bærðum ekki . okkur. „Ég ætla aðeins að afhenda það. Ég ætla ekkí að staldra neitt við“, sagði Rodney. Við báðum bæði þögullar bænar um, að hann kæmi sér burtu. En við heyrðum, að hann stóð enn fyr- ir utan, andardráttur hans varð æ þyngri og hatursfyllri. „Jæja, þá það, ef þú vilt hafa það þannig", sagði hann. „Og í þetta skipti verður það fyrir fullt og allt“. Hann fór burtu. Nokkru síðar heyrðum við, að dyrum hans var lokað. Við þögðum bæði lengi á eftir. 2. Ég fór ekki út næstu tvo daga, þar sem ég vildi ekki rjúfa fjötra hrifningarinnar, og Suzie vék sér aðeins frá stutta stund á daginn til þess að heimsækja barnið. Á morgnana kom hún með það til mín, og við breiddum undir það ábreiðu á svölunum. Það var að byrja að ganga, og við lágum á hnjánum sitt hvorum megin við ábreiðuna og létum það ganga á milli okkar. Barnið var valt á fót- unum, veifaði handleggjunum og datt stundum á magann. Það tók andköf af ánægju, þegar Suzie greip það í fang sér og kitlaði það. „Heyrðu mig, þú verður að læra að ganga vel, ef þú ætlar að verða filmstjarna! Já, þú áit að verða stór, sterkur og myndarlegur eins og Gary Cooper! Og svo áttu að tala með bassarödd, eins og pilt- urinn minn og segja við stúlkuna þína: „Halló, elskan — bomm bomm, eins og ég segi núna!“ Um tólf-leytið fór hún með barnið til fóstrunnar, sem beið fyrir utan. Nokkru síðar kom burðarkarlinn með hádegisverð okkar á burðarstöng sinni, og Ah Tong kom með hrísvínið, sem við höfðum beðið hann að velgja fyrir okkur. Seinni morguninn staldraði \h Tong við nokkrar mínútur og skiptist • á nokkrum oi'ðum við Suzie á hinni kantonsku mállýzku sinni, sem Suzie var farin að geta talað nærri jafnvel og enskuna. Er hann var farinn, spurði ég hana, hvað þau hefðu verið að tala um. Hún færðist undan í fyrstu, en þegar ég fór að leggja fastar að henni, sagð'' hún mér allt af létta. Hún sagði mér, að Ah Tong hefði leikið hugur á að fá vitneskju um, hvernig stæði á því, að við, sem hefðum verið vinir svo lengi, vær- um nú fyrst orðin elskendur. „Hvað sagðirðu honum?“ spurði ég- „Ég sagði honum sannleikann. Ég sagði honum, að ég hefði vilj- að það fyrr, en þú hefðir sagt: Nei, ekki meðan þú ert með sjó- mönnunum“. Mig setti hljóðan. Það lá of nærri því, að þetta ryfi áiagaf jötr ana. Hvað áttum við að gera? Ég hafði reynt að fá Suzie peninga, en hún hafði hafnað þeim, og þá peninga, sem ég hafði laumað í veski hennar, fann ég jafnan aft- ur í einhverjum vasa minna. Eg vissi, að hún mundi vera farin að eyða sparifé sínu; sækja það í dósina, sem hún hafði falið undir gólffjöl í herbergi sínu. 1 þeirri dós voru um það bil þrjú þúsund dalir — og þá peninga hafði hún lagt til hliðar í því skyni að kosta menntun drengsins síns — til þess að hann yxi ekki upp ólæs og óskrifandi, eins og hún hafði sjálf orðið að gera. Hana hafði jafnvel dreymt um, að henni tækist að nurla saman nógu miklu fé til þess að senda hann í háskólann í Hong Kong. Hún bætti jafnan vikulega einhverju í dósina. Það olli mér sáru hugarangri að hugsa til þess, að mín vegna yrði hún að eyða af þessum peningum. Ah Tong kom inn rétt í þessu með nýtt te handa okkur, og var það mér að þessu sinni kærkomin truflun. Ég útrýmdi þessu vanda- máli úr huga mér og gaf mig enn einu sinni álögunum á vald. Það var ekkert til í öllum heiminum nema ég og Suzie og þetta litla herbergi. Og þannig leið það, sem eftir var dagsins. Morguninn eftir sátum við í rúminu og drukkum te, þar til klukkan var nærri ellefu. Þá fór Suzie á fætur. „Kemurðu ekki með drenginn núna, Suzie?" sagði ég. Hún hristi höfuðið. „Nei“. „Nei? Hvers vegna ekki?“ „Ekki í dag“. Ég virti ha»a undrandi fyriri mér, meðan hún lauk við að klæða sig. Hún gekk að dyrunum, en nam síðan staðar. „Jæja, ég kem aftur í kvöld“. „1 kvöld? Hvað áttu við, Suzie?“ „Fríinu er lokið“. Hún horfði beint í augu mér. „Ég fer aftur að vinna“. „Vertu ekki með neina fjar- stæðu, Suzie! Komdu hingað og fáðu þér sæti. Við verðum að ræða málið“. „Það þýðir ekkert að tala“. Hún opnaði dyrnar. Ég stökk upp og skellti þeim aftur. „Þú færð ekki að fara á þenn- an hátt, Suzie. Við finnum ein- hver úrræði. Við getum fengið lán einhvers staðar. Ben getur lánað okkur peninga". Hún hristi höfuðið aftur. „Nei. Við fáum lánaða peninga, og þá lengist fríið okkar um eina viku — síðan er því lokið aftur, eins og núna“. „Það gefur okkur ráðrúm til að finna önnur úrræði. Þú gætir ef til vill fengið fasta atvinnu". „Já, fyrir eitt hundrað dali á mánuði“. „Þú gætir fengið meira en það“. „Nei, ég kann ekki að lesa, ekki að skrifa. Aldrei meira en eitt hundrað dali“. „Ég gæti bætt við, svo það næði þrem hundruðum. Á því mætti bjargast". „Já — bjargast. Og drengurinn minn yxi upp til þess að verða burðarkarl. Ég verð að horfa á hann bera hádegisverð fyrir aðra — horfa á hann fá sigg á öxlina undan burðarstönginni“. „Við vei'ðum að minnsta kosti að hugsa málið — íhuga, hvað sé bezta lausnin". „Nei, ég hef þegar hugsað of mikið. Allan daginn og alla nótt- ina hef ég hugsað um, hvað ætti að gera. En það er ekki hægt að gera neitt“. Hún opnaði dyrnar. „Jæja, ég fer núna. Ég kem aftur klukkan tíu. Eða ellefu ef þannig stendur á“. Dyrnar lokuðust að baki hennar. Ég lá lengi á rúminu. En loks Laugardagur 16. ágúst: Fastir liðir eins o venjulega. 12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sigurjónsdóttir). 14,00 Umferðar mál: Um stöðvun og lögn bifreiða (Valgarð Briem framkvæmdastj. umferðarmálanefndar Reykjavík- ur). 14,10 „Laugardagslögin". — 15,00 Útvarp frá lagningu horn- steins rafvirkjunarinnar við Efra Sog. — Ávörp og ræður flytja: Forseti Islands, herra Ásgeir Ás- geirsson, Hermann Jónasson for- sætis- og raforkumálaráðherra og Gunnar Thoroddsen borgar- stjóri. 16,00 Fréttir. — Framhald laugardagslaganna. 19,40 Sam- söngur: Die Schaumburger Márchensánger syngja (plötur). 20,30 Raddir skálda: „Hallgrím- ur Pétursson járnsmiður", smá- saga eftir Guðmund Kamban (Hö skuldur Skagfjörð leikari). 20,55 Tónleikar frá svissneska útvarp- inu. 21,15 Leikrit: „Dauði Odyss- eifs“ eftir Lionel Abel, í þýðingu Ragnars Jóhannessonar. — Leik- stjóri: Indriði Waage. — 22,10 Danslög (plötur). 24,00 Dagskrár lok. — Allir lesa 7ZUGMAL Ú ó ÞaS er erfitt að Iaga verulega gott kaffi, án þess að nota hæfi- legan skantmt af úrvals kaffibæli í könnuna. —— 1) „Þó þú sért kannski hrædd ur við að spreng;a upp þessar stýflur, Lúðvík, þá er ég það ekki. Við förum þangað úteftir kvöld“. 2) Tíu mínútum seinna. í.Tommi kemur hlaupandi inn: „Sæll, pabbi“. „Tommi!“ — I 3) „Markús kom með mig heim, pabbi!“ „Þakka þér kær- lega fyrir, Markús. Kærar þakk- I ir!“. 0. Jánson & Kaaber h.f.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.