Morgunblaðið - 31.10.1958, Blaðsíða 18

18
VORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 31. okt. 1958
Á körfuknaftleiksœfingu
hjú Ármanni
Kvennaflokkurinn hvarf — og
strákarnir hafa fengið sér nýja
búninga
ALLS KYNS dynkir og drunur
heyrðust út á götu, þegar við
Ólafur Ijósmyndari nálguðumst
íþróttahús Jóns Þorsteinssonar
við Lindargötu. Þetta er meiri
trölladansinn, hugsuðum við er
við komum í anddyrið. En þegar
við kíktum gegnum skráargatið
sáum við að við vorum á réttri
leið. Við ætluðum að kynnast
lítið eitt starfi körfuknattleiks-
deildar Ármanns. Það var frá
æfingu hennar, sem gnýrinn
barst. Þetta var enginn tröila-
dans. Það voru kraftmiklir og
ærslafullir ungir piltar sem voru
að þjálfa sig — en bergmálið
frá timburgólfinu er nokkuð
hátt.
Hvellt blístur í flautu fyllti
eyrun og síðan skipandi rödd
þjálfarans, Ásgeirs Guðmunds-
sonar. — Hann skipaði ein-
um hópnum að æfa „körfu-
skot“ öðrum á mitt vallargólfið
að æfa sendingar, grip og köst
o.s.frv. Ásgeir leiðbeindi öllum
hópunum, gerði allt eins og pilt-
arnir áttu að gera það — gaf
hið rétta fordæmi. Ásgeir er
ungur íþróttakennari, sonur Guð
mundar Jónssonar skólastjóra
bændaskólans að Hvanneyri.
Eplið fellur sjaldan langt frá
eikinni — og þó. Báðir feðgarnir
kenna — en annar kennir bænda
mennt, hinn líkamsmennt. En
sennilega eru báðir jafnrögg-
samir við kennsluna.
Boltarnir svifu um salinn,
ofan í körfurnar — þó ekki
alltaf þó sú væri ætlunin. Það
var líf og fjör á æfingunni.
Þannig leið hún, unz tíminn var
búinn og piltarnir hurfu til bað-
herbergja. Næsti flokkur kom
inn — flokkur hinna eldri. Ný
æfing hófst, ný hlaup, nýjar
skiptingar í flokka eða lið. Æf
ingar og aftur æfingar. — Þeir
ætla að æfa mikið þessir piltar
og þeir keppa að því að verða
íslandsmeistarar.
— Eða er ekki svo? spurðum
við, er við höfðum króað af fjóra
þeirra. Það voru þeir sem hafa
æft lengst hjá deildinni og skipa
stjórn hennar nú. Það voru þeir
Davíð Davíðsson formaður deild-
arinnar sem er 17 ára, Sigurjón
Ingvason varaformaður, 17 ára,
Ingvar Ingvarsson gjaldkeri, 18
ára og Birgir Birgis ritari, 16 ára.
— Jú, við ætlum að reyna að
halda íslandsmeistaratitlinum.
Við unnum íslandsmót 2. flokks
í fyrra og munum gera heiðar-
lega tilraun til að verja titilinn.
Það verður nú annars erfiðara
núna, sagði einhver þeirra. Sum-
ir sem voru með í fyrra eru
„vaxnir upp úr“ að vera í öðrum
flokki — eru orðnir of gamlir.
En við getum allir verið með í
Reykjavíkurmótinu. í það mót
sendum við 2. og 3. flokk — ekki
meistaraflokk. Við reynum
kannski að senda meistaraflokk
í íslandsmótið eftir áramótin —
Davíð DavWsson, formaður
deildarinnar, kastar að
körfunni ....
við sjáum til.
— Hafið þér lengi þjálfað?
— Við þessir fjórir erum
elztir í deildinni núna. Við byrj-
uðum 1954. Og það hefur gengið
ágætlega. Deildin sigraði í 2.
flokki á fslandsmótinu 1955, 1956
og síðast 1957.
— Er mikið líf í starfi deildar-
innar?
- Við erum að reyna að hafa
það sem mest.
. . . . og knötturinn hafnar
á réttum stað.
— Fjárhagurinn?
— Hann er bágur. Við greið-
um ársgjald 125 krónur til fé-
lagsins. Af því fær deildin
ekkert til ráðstöfunar, en fyrir
þetta er okkur séð fyrir þjálfara
og húsnæði þrisvar í viku. Strák-
ar yngri en 16 ára borga 75 kr.
fyrir veturinn.
Svo erum við að vinna inn
peninga fyrir deildina með spjald
happdrætti o.fl.
— Hvað gerið þið við það fé?
— Við vorum að kaupa bún-
inga (ameríska) og viljum gjarn
an kaupa skó líka.
— Það er naumast þið ætlið
að punta ykkur. Er kvenfólk í
deildinni?
— Nei ekki núna. Það var
kvennaflokkur, en þær hurfu
eftir íslandsmótið.
— Hvað er að heyra þetta. Það
er von að þið hafið lagt mikið
á ykkur til að fá fallega bún-
inga, og við skulum vona að ykk-
ur haldist betur á kvenfólkinu
núna.
— En hvað starfar deildin svo
annars?
— Við viljum reyna að koma á
skemmtifundum jafnvel með
öðrum deildum félagsins. Og svo
hyggjum við á ferðalag — höfum
Laugarvatn í huga. Við fórum í
fyrra til Vestmannaeyja dásam-
leg ferð. Og við höldum að það
yrði gaman að koma til Laugar-
vatns. . . .
★
Þannig töluðu strákarnir. Ás-
geir þjálfari sagði okkur að þeir
væru duglegir mjög. Þó þeir séu
ungir, sjá þeir einir um málefni
deildarinnar, að efla hana og
styrkja félagslega og íþróttalega.
Það er annar veigamesti þáttur-
inn í íþróttastarfinu. Piltarnir
þroskast í félagsstörfum, setja
sér mark í þeim efnum sem á
íþróttasviðinu, og þessir strákar
hafa oftast náð því marki sem
þeir hafa sett sér.
★
Þannig var heimsóknin til
körfuknattleiksdeildar Ármanns.
Þetta er svipmynd af starfi einn-
Eldri piltarnir í körfuknattléiksdeild Ármanns. Til hægri er Ásgeir Guðmundsson, þjálfari.
(Myndirnar tók Ól. K. M.).
ar deildar í einu af mörgum
íþróttafélögum í bænum. Aðeins
þarna eru 40—50 piltar að æfing-
um — og kannski kemur kvenna-
flokkur síðar. Hvert hinna stóru
félaga hefur margar deildir og
félögin í Reykjavík skipta tug-
um. Það er því lítið brot af
stórri heild sem við höfum
kynnzt. En heimsóknin þangað
gefur hugmynd um umfangsmik-
ið starf, sem ekki er svo þýðing-
arlítið. Körfuknattleikur er ein
yngsta íþróttagreinin hér á landi,
en á æ vaxandi vinsældum að
fagna. Síðar munum við svo
heimsækja aðrar deildir annarra
félaga — kynnast fleiri greinum
íþrótta.
A. St.
Glímimámslceið
að lief jast
GLÍMUFÉLAGIÐ Ármann hefur
ákveðið að efna til námskeiðs í
glímu fyrir byrjendur og hefir
Kjartan Bergmann verið ráðinn
kennari. Væntanlegir þátttak-
endur gefi sig fram í íþróttahúsi
Jóns Þorsteinssonar við Lindar-
götu, á miðvikudögum og laugar-
dökum kl. 19—20.
Þeim, sem iðkað hafa glímu
og hefðu hug á að iðka hana
áfram, er bent á að mæta á fyrr-
greindum dögum og tíma. Það
skal tekið fram, að félagið hefur
í hyggju glímuför til útlanda á
næsta sumri. Hefur félaginu
borizt boð urn þátttöku í hátíð,
sem haldin er suður á Frakk-
landi. Á hátíð þessari eru meðal
annarra fornra keltneskra menn-
ingarleifa sýnd keltnesk fang-
Knálega er glímt — —
brögð. Þeim, sem iðka glímu hjá
félaginu í vetur og ná tilskildri
færni í glímu, gefst kostur á þátt-
töku í för þessari.
Hann var íslendingur,
ekki Þjóðverji
Móðir hans œtlar að skrifa þýzku konunni
— Ég varð mjög hrærð, þegar ég
las bréf þýzku konunnar í blað-
inu og sá myndina af syni henn-
ar, sem hún leitar enn — svona
löngu eftir stríðið, sagði reyk-
vísk frú, ein þeirra mörgu, sem
hringdu til blaðsins í gær vegna
fréttarinnar og myndanna, þar
sem sagði frá árangurslausri leit
þýzkrar móður að syni sínum, er
hvarf í stríðinu og ekki hefur
enn komið fram.
Frúin í símanum var engin
önnur en móðir unga sjómanns-
ins, sem myndaður hafði verið
við fisklöndun í Reykjavíkur-
höfn og þýzku konunni fannst
líkjast syni sínum svo mjög.
— Ég get vel ímyndað mér
hvernig það væri að missa son
sinn og bíða svo í óvissu ár eftir
ár, þetta er hræðilegt. En hún
er víst ekki sú eina, sagði frúin,
sem er Guðveig Hansen, kona
Karls Hansen, bifreiðastjóra,
Laugavegi 163.
Sonur hennar, Gunnar Guð-
jónsson, var með frænda sínum,
Jóhannesi Guðjónssyni, á m.b.
— S.U.S. siða
Framh af bls. 8
er 1. hefti þessa árgangs komið
út, og næsta hefti er væntanlegt
fljótlega. Sú breyting varð með
útgáfu síðasta heftis, að þeir
Gunnar G. Schram, Matthías Jó-
hannessen og Þorsteinn Ó. Thor-
arensen létu af ritstjórn, sem
þeir höfðu gegnt síðan í marz
1955. Vil ég nota tækifærið til
þess að þakka þeim fyrir hönd
stjórnar S.U.S. fyrir mjög vel
unnin störf, en undir þeirra
stjórn var efni ritsins fjölbreytt
og oft mjög athyglisvert. Með
næsta hefti mun Guðmundur H.
Garðarsson taka við ritstjórn
Stefnis, en ritnefnd sú, sem sá
um útgáfu síðasta heftis, mun
starfa með honum. Eitt brýnasta
hagsmunamál samtakanna nú, er
aukin útbreiðsla Stefnis, og von-
ast ég til, að ungir Sjálfstæðis-
menn um land allt leggist á eitt
og breiði ritið út eftir föngum,
því að eftir því sem kaupendum
fjölgar þeim mun auðveldara
verður að gera ritið vel úr garði
og því betur getur það gegnt
hlutverki sínu.
fslendingi í sumar og var mynd-
in við Reykjavíkurhöfn tekin, er
þeir komu úr einni veiðiförinni.
Gunnar vinnur um þessar mund-
ir í Hraðfrystistöðinni. Hann er
19 ára, á sama aldri og þýzki
pilturinn, Johann Abstreiter, var
1943, þegar mynd sú, sem birtist
í blaðinu í gær, var tekin.
— Siminn hefur bara ekki
þagnað, ég er alveg hissa á því
hvernig fólk hefur haft uppi á
mér. Meira að segja hafa Þjóð-
verjar hringt og spurt, hvort
sonur minn væri kannske fóst-
ursonur, þýzkur. Ég vissi varla
hvernig ég átti að svara þessu,
en mig langar til þess að skrifa
þýzku konunni — okkur langar
til þess að senda henni einhvern
smáhlut frá Gunnari. Henni þætti
kannske vænt um það, sagði frú
Guðveig.
Vafalaust yrði það kærkomin
kveðja fyrir móður Johanns
Abstreiter — vonbrigðum bland-
in, því enn verður hún að leita
„drengsins síns“.