Morgunblaðið - 25.11.1958, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 25. nóv. 1958

og skyldur
eftir Maud Ekeberg
Tómas hló og veifaði, þegar
Súsanna og Katarina HemmeJ
£óru út.
„Var ekki lofað full miklu,
Bergmann læknir?“ spurði Katar-
ina, þeg-ar þær voru komnar út á
ganginn.
„Það held ég ekki, frú Hemmel.
Skurðaðgerðin er nákvæmlega
undirbúin, en ekki framkvæmd
upp á von og óv»n“.
„Nei ég efast vissulega ekki
heldur um, að þér gerið það, sem
yður er unnt, þér eruð líka svo
ung og metnaðargjörn, Bergmann
læknir. En, — já, ég ætti víst
fyrst að skýra yður frá því, að
faðir Tómasar og ég — að Tómas
verður áreiðanlega einhvern tíma
Hka drengurinn minn, og þess
vegna......Það hefur líka frétzt
um skurðaðgerðir, sem ekki báru
æskilegan árangur, er ekki svo?“
„Jú. Fyrir aðeins nokkrum ár-
»m síðan var skurðaðgerð af
þessu tagi mjög áhættusöm, það
er ég fús á að játa. En í dag höf-
um við alveg nýja tækni og mjög
endurbætt hjálpartæki. Ég veit
ekki, hvort hr. Agréus hefur sragt
yður ....“
„Jú, auðvitað! Við berum bæði
eameiginlega ábyrgð á Tómasi
litla, er mér víst óhætt að segja.
Að minnsta kosti finnst mér það,
og þér getið verið viss um, að
hann hefur trúað mér fyrir
öllu....“
Var það ímyndun, eða var ein-
liver hálfvegis ógnun að baki orða
hinnar skrautbúnu og kurteisu
Katarinu? Súsanna fann til lítils
háttar óróieika. Katarina sagði,
»'j Agréus hefði trúað sér fyrir
öllu. Hafði hann líka sagt henni
frá því, að þau höfðu farið út og
borðað miðdegisverð saman? Og
hve mikið hafði hann þá sagt?
Nú, það var sjálfsagt ekki þörf á
að vera kvíðinn þess vegna. Rolf
Agréus hafði varla minnzt á ann-
að en að þau hefðu rætt um veik-
indi Tómasar og aðgerðina, sem
var fyrir höndum. Það var ekki
nema eðlilegt, ef hún, eins og hún
gaf í skyn, var konuefnið hans.
Katarina Hemmel hélt ekki
áfram eftir ganginum að stigan-
um. Hún nam staðar við skrif-
stofu deildarhjúkrunarkonunnar
og brosti blítt við ungfxú Corell,
sem var þurr á m-anninn.
„Það hlýtur að vera skemmti-
legt að stjórna annati eins deild
og þessari", sagði hún. „Allt virð-
ist svo rólegt og í röð og reglu.
Og Bergmann læknir er í raun
og veru ljómandi manneskj-a, enda
þótt hún sé ung og auðvitað mjög
metnaðargjörn. Mér virðist hún
vera mjög dugleg — og það er
hún líklega líka við að fram-
kvæma skurðaðgerðir til dæmis“.
„Það er vinna eins og allt ann-
að; sem verður >að framkvæma á
slíkx-i sj úkrahússdeild", svaraði
ungfrú Corell lítið eitt mildari í
skapi. „Það er auðvitað alltaf
gott, þegar sjúklingunum batnar.
En við sjáum líka mikið af eymd
ár og dag í gegn og ekki er allt
eins og það ætti að vera — en
hvar er það líka?“ flýtti hún sér
að bæta við, eins og hún hefði
sagt of mikið.
„Hvað eigið þér við, ungfrú
Corell? Það hlýtur þó til dæmis að
vera indælt að vinna undir stjórn
Bergmanns læknis. Hún er svo
ung og------“
„Já, það er einmitt það. ,Ég hef
haft saman við marga lækna að
sælda, eftir því sem árin líða, og
það er mín ákveðna skoðun, að
það þurfi ákveðinn aldur og ákveð
inn þroska til þess að leysa störf-
in réttilega af hendi. Það er mér
ráðgáta, að Hákansson pró-
fessor------“
i>Já?“
„Ég á við, að hann þorir að láta
Bergmann lœkni eina um að fram
kvæma skurðaðgerð, þegar um
svo erfiða aðgei-ð er að ræða eins
og hjartaaðgerðina á Tómasi litla
Agréus. Bergmann læknir er að-
SKREYTINGAR
eins þrjátíu og tveggja ára. En
ég hef heyrt það sagt, að faðir
hennar og Hákansson prófessor
hafi verið mjög nánir vinir í
æsku. Það gerist alltaf ýmislegt
bak við tjöldin, frú Hemmel. Og
það getur oft verið erfitt að horfa
á, án þess að geta aðhafzt neitt,
einkuní er manni finnst, að það
eigi að nota lítil börn fyrir til-
raunadýr. — .— Já, ég vona að
þetba fari ekki lengx-a en okkar á
milli, frú Hemmel. Það var alls
ekki tilgangur minn að segja neitt
illt um Bergmann lækni. Hún er
álitin mjög duglegur skurðlæknir,
og, eins og þér sögðuð, mjög metn
aðargjörn. Það verður áreiðan-
lega eitthvað úr henni.......“
„Og hvað álítur þú svo um Berg
mann lækni?“ Það var Katarina
Hemmel, sem spurði Rolf Agréus
þessarar spurningar, þegar hún
kom til hans í skrifstofu hans,
tveim dögum síðar.
„Það ættir þú að vita, kæra
Katarina. Hún er óvenjulega dug-
legur og framgjarn ungur læknir,
aem-------“
„Það var skrítið", tók Katar-
ina fram í fyrir honum, ,,en það
var einmitt það, sem ég heyrði
| um hana í fyrradag. — — Ung
| og mjög metnaðargjörn. Já, ég
' ætti ef til vill ekki að gera þig
órólegan, kæri Rolf, en það er
samt dálítið, sem ég verð að segja
þér. Ég var úti í sjúkrahúsi í
fyrradag, eins og þú veizt, og
Tómas litli varð innilega glaður
yfir að fá bíl, sem ég var með,
en hann mátti auðvitað ekki fá að
leika sér að.-----Jæja, ég talaði
við Bergmann lækni um leið og
ég gekk hjá, og auðvitað er hún
hrífandi. En finnst þér ekki
augnaráð hennar vera eitthvað
ódjarft og hvikandi? Hún þurfti
að minnsta kosti skyndilega að
fara að sinna öðru, einmitt þeg-
ar við vorum að tala um Tómas,
svo að það kom mjög illa við mig,
að hún sleit þannig viðtalinu. —
Þegar ég því næst var á leiðinni
út úr deildinni, hitti ég af tilvilj-
un persónu í yfirboðarastöðu. Ég
varð að lofa því að serja ekki
frá neinu af því, sem þessi per-
sóna trúði mér fyrir, en ég komst
þó að ýmsu, sem ég álít skyldu
mína að segja þér“.
„Persónu í yfirboðai-astöðu?“
,Já, einmitt. En því miður lof-
aði ég því, að segja ekki, hver það
væri. Eins og þú skilur, þá er
margt talað í sjúkrahúsinu, og ef
það kæmi í Ijós að einhver væri
að gagnrýna kollega sinn, þá —“
„Var það Hákansson prófessor,
sem þú talaðir við?“
„Nei, það var ekki hann. En það
vildi svo einkennilega til, að við
töluðum einmitt um prófessorinn.
Talsmaður minn gaf mér sem sé
í skyn, að Bergmann læknir noti
Tómas fyrir þrep í stiga sínum
upp á við, til frama, að það sé
með fullu samþykki Hákanssons
prófessors".
„Er þér ljóst, hvað þú ert að
segja?" sagði Rolf æstur“.
„Já, og mér þykir mjög leitt að
verða að segja þér þetta allt, en
það væri líka hræðilegt, ef það
væri satt, það verður þú að játa.
Það var persóna, sem óhætt er að
trúa, sem ég gat um, en ég vona
auðvitað að henni hafi skjátlazt.
Það er óhugsandi, að okkar — að
litli drengurinn þinn eigi að vera
hafður fyrir tilraunadýr, aðeins
vegna þess að Hákansson prófess-
or og faðir Bergmanns læknis
voru skólabræður á sínum tíma“.
Rolf Agréus var orðinn fölur
og hann sagði hörkulega:
„Get ég treyst því, að það sé
rétt, sem þú ert að segja, Katar-
ina? Ég veit mjög vel, að ég ætti
ekki að spyrja þig slíkrar spurn-
ingar, en þér er sjálfsagt ljóst,
hvað það gildir fyrir mig, ef eitt-
hvað er til í þessu þvaðri".
Katarina gekk til hans og
horfði á hann með svip þess, sem
saklaus er móðgaður.
„Kæri Rolf“, sagði hún, „hvern
ig getur þú efazt um orð mín?
Þegar ég segi þér, að ég hafi tal-
að við persónu í yfirboðarastöðu
í sjúkrahúsinu, þá finnst mér ég
eiga heimtingu á því, að þú trúir
mér, enda þótt ég hafi lagt við
drengskap minn að nefna ekki
nafn þess, sem í hlut á. Þú mátt
ekki gleyma því, að þij hefur sjálf
ur verið uggandi og óttazt, að
Bergmann læknir væri ekki verk-
efninu vaxin. Það sagðir þú mér
að minnsta kosti, en þú hefur ef
til vill skipt um skoðun úr því að
'þið borðuðuð miðdegisverð saman
á svo viðkunnanlegum stað, í vik-
unni sem Leið.
„Já, við hittumst og ræddum
um aðgerðina, það er alveg rétt.
En hvar hefur þú annars frétt
það?“
„Ó, það var lítill fugl, sem söng
mér það í eyra, kæri Rolf. En þú
mátt ekki halda, að ég hafi neitt
á móti því. Þannig er ég ekki og
það veizt þú mjög vel. Jæja, ég
verð að fara aftur í verzlunina.
Þú mátt nú ekki gera of mikið að
því, að brjóta heilann um þetta.
Fólk talar svo margt".
„Brjóta ekki heilann um það,
það er hægara sagt en gert“, taut
aði Rolf, þegar hún var farin, og
studdi hönd undir kinn. Hann
hafði enga ástæðu til að efast um,
að Katarina segði satt, því hún
hafði aldrei gefið honum tilefni
til þess. Hins vegar gat hann ekki
gleymt því, hve mikið traust Sús-
anna Bergmann hafði vakið hjá
honum. Hvernig gat hann efazt
um hana, þar sem hún hafði sýnt
það svo greinilega, að hún hafði
meiri mætur á Tómasi en öðrum
sjúklingum. Hins vegar mátti ekki
gleyma því, að hún mat sinn eig-
in frama og framtíð sína senni-
lega meira en allt annað. — Það
var ekki nema mannlegt og skilj-
anlegt. Til þess að verða dugleg-
ur læknir varð að sýna nokkra
hörku í samkeppninni, og þau
sjónarmið, sem voru eingöngu
mannleg, komu því næst til greina.
„Gat ung kona litið þannig á
málið í raun og veru?“ hugsaði
Rolf, en hann vissi ekki, hverju
svara skyldi.
Hann tók mynd af konunni
sinni sálugu, sem alltaf stóð á
skrifborði hans, og reyndi að
finna svar í hinum óvenjulega,
dula svip hennar. En h-ann sá
ekki annað en ljós og skugga ljós-
' 4 IF THESE
LEAVES ARE HARMLESS,
BIS WALKER, THEN YOU
WON'T OBJECT IF I <
FEED THEM TO YOUR J
tX HORSE / /
, STOP/
DON'T FEED
THEM TO MV
HORSE/...HB
HA3 BEEN
í FED/
When monte CHEE CALLS
BIG WALKER'S BLUFF, THE
NAVAHOS BEGIN TO MUTTER
AMONG THEMSELVES
y* YOU LIE,
BIG WALKER
...YOU KNOW
THESE LEAVES
WILL KiLL
HIM/ f
V> „Úr því að þessi laufblöð eru
*lveg skaðlaus, þá er þér vafa-
laust sama þó ég gefi hestinum
þinum þau, Gcngugarpur," segir
Monti. „Hættu þessu, gefðu herl-
inum mínum þau ekki. Uana pr
búinn að íá fylli sína."
2) „Þú lýgur, Göngugarpur. Þú
veizt að þessi laufblöð drepa
hann.“
3) Þegar Monti kallar Göngu-
garp svikara, byrja Navahoir.dí-
ánarnir að muldra sín á milli.
myndarinnar. Hún var sjálf horf-
in fyrir fullt og allt og gat ekki
gefið honum ráð, ekki komið hon-
um til hjálpar í þessum alvarlega
árekstri, er varðaði litla drenginn,
sem hún sjálf hafði ekki fengið
að sjá, meðan hann óx upp-------.
6. KAFLL
Skurðaðgerðin.
Súsanna var snemma á fótum
daginn þann. Loftið var gott og
hress-andi og hún gekk hröðum
skrefum til sjúkrahússins. Klukk-
an var ekki orðin átta, þegar hún
opnaði aðra stóru hurðina inn í
anddyrið og tók litlu þrepin í
tveim skrefum. Hún var orðin rjóð
í kinnum eftir morgungönguna og
hún staðnæmdist við dyravarðar-
skýlið, því að hún var í skapi til
að spjalla lítið eitt við hinn við-
kunnanlega dyravörð, Karlsson.
„Má ég óska yður til hamingju
með nýju rósirnár á vöngum yð-
ar, Bergmann læknir?“, sagði
Karlsson og horfði á hana með
velþóknun. „Hafið þér gefið yður
sjálfri vítamínssprautu eða er það
háfjallasólinni að þakka?“
„Hvorugt", sagði Súsanna hlæj
andi. „Viljið þér fá lyfseðilinn?"
Karlsson skildi undir eins, hvað
hún átti við. „Já, og ég skal
geyma hann eins og mikið leyndar
mál“, sagði hann hýr á svipinn.
„Ég hef tekið mér göngu í
meira en tuttugu minútur".
Þau hlógu bæði innilega og dyra
vörðurinn sagði: „Það er í raun
og veru indælt, þegar það vill til
stöku sinnum, að ung og hress og
lagleg kona gengur fram hjá. Það
er, þrátt fyrir allt, það bezta, sem
er til hér á jörðinni. Það er eins
og ágætt skáld sagði einu sinni:
Hvað er fegurð himinsala, hvað
er rós og blóminn dala móti björtu
meyjarauga, mátt er allan sigrað
fær?“
„Þú lest of mikið skáldskap,
Karlsson", sagði Súsanna og
hristi höfuðið áhyggjufull, „ég
verð líklega bráðum að leggja yð-
ur inn á geðveikradeildina".
„Leggja mig inn? Nei, því meg-
ið þér trúa“. Karlsson lét sem sér
yrði mikið um. „Ég vil ekki hafa.
neitt af því að segja, að verða
sjúklingur í spítala. Ég hef feng-
ið nóg af því, að vera hérna í búr-
inú‘.
SHlltvarpiö
Fastir liðir eins og venjulega.
18.30 Barnatími: Ömmusögur.
18.50 Framburðarkennsla í esper-
anto. 19,05 Þingfréttir. — Tónleik
ar. 20,30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag.). 20,35
Erindi: Þjóðfundurinn og séra
Ólafur á Stað; fyrri hluti (Lúð-
vik Kristjánsson rithöfundur).
21,05 Erindi með tónleikum: —
Baldur Andrésson talar um
danska tónskáldið Berggren. 21,35
Iþróttir (Sigurður Sigurðsson).
21.50 Tónleikar (plötur). — 22,10
Kvöldsagan: „Föðurást" eftir
Selmu Lagerlög; XVII. (Þórunn
Elfa Magnúsdóttir rithöfundur).
22.30 Islenzkar danshljómsveitir:
Björn R. Einarsson og hljómsveit
hans leika. 23,00 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 26. nóvember.
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna — tón-
leikar af plötum. 18,30 Útvarps-
saga barnanna: „Pabbi, niamma,
börn og bíll“ eftir Önnu Gath-
Vestly; X. (Stefán Sigurðsson
kennari). 18,55 Framburðar-
kennsla í ensku. 19,05 Þingfréttir.
Tónleikar. 20,30 Lestur fornrita:
Mágus-saga jarls; V. (Andrés
Björnsson). 20,55 Islenzk tónlist-
arkynning: Verk eftir Steingrím
Sigfússon. Dr. Páll Isólfsson leik-
ur á orgel, Þuríður Pálsdóttir og
Guðmundur Jónsson syngja;
Fritz Weisshappel leikur undir
einsöngnum og hýr þennan dag-
skrárlið til flutnings. 21,25 Viðtal
vikunnar (Sigurður Benedikts-
son). 21,45 fslenzkt mál (Dr. Jak-
ob Ilenediktsson). 22,10 Saga í
leikformi: „Afsakið, skakkt núm-
er“; V. — sögulok (Flosi Ólafs-
son o. fl.). 22,45 Lög unga fólks-
ina (Haukur Hauksson). 23,40
Dagskrárlok.