Morgunblaðið - 27.11.1958, Blaðsíða 20

20
MORCVTSBLAÐIÐ
Fimmtudagur 27. nóv. 1958
„Það er ekki í góðu lagi“, sagði
tuann. „Andlitslitur hans er ekki
lengur góður og hann andar óró-
lega. Getur þú létt þrýstingnum
ú lungað?“
Súsanna dró fingurinn að sér
og beið grafkyrr. Svæfingarlækn-
irinn gaf meira súrefni, og hjart-
að náði sér hægt og hægt og fór
að slá reglulegar, andardráttur-
inn varð aftur reglulegur og heil-
brigður litur kom aftur á and-
litið.
Súsanna stóð grafkyrr og beint
á móti henni beið Leif þess, að
hættan liði hjá. Þegar hún leit á
hann, hnei’gði hann höfuðið lítið
eitt eins og til þess að hughreysta
hana. Hann skildi eins vel og hún
sjálf, hvað var í veði þessar mín-
útur, vissi að þau voru algerlega
vanmegnug þangað til svæfingar-
læknirinn hafði gert það, sem
hann gat.
Við hlið þeirra beið skurðstofu-
hjúkrunarkonan, án þess að gefa
til kynna kvíða eða ofvæni með
nokkurri hreyfingu eða hlj 'ði.
„Nú er hann í lagi aftur, hald-
ið áfram“. Það var hin rólega
rödd svæfingarlæknisins og í sömu
svipan hröðuðu þau Súsanna og
Leif sér að taka aftur til starfa.
Þau vissu bæði, að ekki var tími
til að starfa hægt og gætilega.
Það voru viðkvæm líffæri, sem
þau voru að eiga við, og þar sem
það nú hafði komið fyrir, að trufl
an var á hjartslætti og andar-
drætti, þá mátti búast við því, að
það kæmi fyrir aftur. Eina ráðið
var að framkvæma aðgerðina á
evo skömmum tíma, sem unnt var,
og þar sem Súsanna hafði þegar
gengið úr skugga um, að sjúk-
dómsgreiningin var rétt, hafði
hún ekki annað að gera en að fara
eftir þeirri áætlun, sem hún hafði
gert fyrirfram.
1 hægri hönd sér tók hún nála-
haldarann með grófa silkiþræðin-
nm. Hún beindi stungunni í
Iykkju kringum vísifingurinn, sem
hún hafði stungið aftur inn í opið.
Þegar það var búið og hún náði í
háða þráðarendana, hnýtti hún
hnút á hann og herti á, svo að
þráðurinn herpti saman opið á
veggnum milli framhólfanna. Því
næst fór hún að sauma saman hið
Ekjótasta skurðina, sem hún hafði
gert. Leif vann fljótt og vel við
byrgingslega brosið og stöðuga
hárlokkinn niður á ennið. Hann
hlið hennar. Einu hljóðin, sem
heyrðust, voru stutt skipun við
og við og lítilf jörlegt hringl í verk
færum, ásamt hinu reglulega
hljóði í svæfingartækinu.
Súsanna leit ekki upp, ekki held
ur þegar komið var að hinum
langa skurði gegnum húðina. —
Leif hjálpaði henni til að sauma,
spor eftir spor í langri röð. Svæf-
ingarlæknirinn fylgdist með gtarfi
þeirra, jafnframt því sem hann
hafði gætur á áhöldum sínum. Það
var hans starf, að koma sjúklingn
um aftur til meðvitundar og helzt
sem fyrst. Þegar læknarnir fóru
að loka sárinu, var hann þegar
farinn að minnka gjöfina, og þeg-
ar Súsanna og aðstoðarmaður
hennar kinkuðu þreytulega til
hans kolli, þökkuðu honum og
fóru frá skurðarborðinu, var Tóm
as að því kominn að vakna.
„Pú!“ Súsanna fletti gúmmí-
hönzkunum af sér, reif af sér
munnbindið og lét kalt vatnið
renna yfir hendur sínar. Hún
fann til magnleysis í hnjánum eft
ir hið andlega álag og erfiða verk
því að hún hafði verið milli vonar
og ótta, það var hún manna fyrst
til að viðurkenna. Hún leit á
klukkuna. Það var liðinn hálfur
þriðji klukkutími síðan þau byrj-
uðu. Þegar hún leit til baka, þá
var eins og aðeins hefði verið um
tíu mínútur að ræða, en um leið
fannst henni, að þau hefðu staðið
við skurðarborðið í tíu langar —
óendanlega langar — klukkustund
ir. —.
Hún skolaði líka á sér andlitið
og naut þess, að fá kalda vatnið,
eftir hitann í skurðstofunni, og
LeiE sem fór að dæmi hennar,
sagði:
„Það er eins og að hafa verið
í gufubaði“. Hann leit í spegilinn.
„Og skeggið hefur vaxið að
minnsta kosti þrjá millimetra",
bætti hann við í kvörtunarróm.
„Það ættu að vera rakarastofur
utan við skurðstofurnar“.
„Og vel búið borð, og síðan djúp
ur hægindastóll og góð bók“, sagði
Súsanna. „En maður má vera
ánægður, ef hægt er að komast
upp í matstofuna og fá sér brauð
bita, áður en hringt er aftur",
„Það er ekki svo fráleitt“, sagði
Leif hlæjandi. „Eigum við að
skreppa upp og fá okkur eitthvað
að borða, áður en nokkur kemst
að því, að við erum búin hérna?" t
,„Tá, en ég verð samt að hringja
til ungfrú Corell og segja henni,
hvernig á að fara með drenginn
fyrst um sinn“.
Þegar hún gekk að símanum, sá
hún að hjúkrunarkonurnar voru
að enda við að leggja umbúðirnar
á Tómas og svæfingarlæknirinn
stóð upp til þess að sjá, þegar
drengurinn vaknaði. Hún vissi, að
það var þýðingarlaust, að reyna
að tala við hann ennþá.
Svo kom deildarhjúkrunarkon-
an í símann og Súsanna sagði:
„Viljið þér sjá um, að hann fái
eitthvað róandi, ef hann hefur
verki fyrstu klukkustundirnar. —
Annars á hann aðeins að hafa
næði, og þegar hann hressist, á
hann að fara að hósta og ná upp
úr sér. Þar að auki á að taka
röntgenmyndir af lungum hans
daglega fyrst um sinn og mæla
blóðþrýstinginn. Ég lít inn til
hans sjálf seinna í dag, þegar ég
má vera að því. En gætið vel að
honum“.
Það sátu nokkrir kandidatar og
aðstoðarlæknar í matstofunni og
samræðurnar voru léttar og fjör-
ugar, en Súsanna átti, aldrei
þessu vant, dálítið erfitt með að
samlagast þeim. Það var hvort
tveggja, að hún var þreytt og
þurfti að búast til starfa dagsins,
— og svo hafði hún allt í einu
farið að hugsa um Rolf Agréus.
En hvað.hann ætti illa heima í
þessum hóp, hugsaði hún ósjálf-
rátt. Reyndar skorti hann ekki
gamansemi, en hann lét sjaldan á
henni bera, þegar hann var með
ókunnugum. Það var í rauninni
furða, að henni féll svo vel að
vera með honum og að þau áttu
svo mörg sameiginleg áhugamál,
enda þótt þau lifðu í svo ólíku um-
hverfi.
Það kom nú reyndar oft fyrir,
að hún þreyttist dálítið á því, að
vera eingöngu með starfssystkin-
um sínum, læknunum. Það var of
tilbreytingarlaust og það var
nærri eingöngu rætt um sjúklinga
og aðgerðir. Henni fannst það in-
dælt, að geta farið heim til sín á
kvöldin, farið í hversdagsfötin,
hlustað á tónlist eða verið með
fólki, sem ekki var í sambandi við
sjúkrahúsið — til dæmis Kurt.
Súsanna brosti háðslega. Hvernig
sem hún fór *.ð, þá kom hann
fram í huga hennar með sjálf-
var viðkunnanlegur og henni þótti
mjög vænt um hann. Hann hressti
hana með glaðlyndi sínu, kom
henni til að hlæja hjartanlega,
þegar hann var að draga dár að
broddborgurum og skemmti henni
með öllu því, sem fyrir hann hafði
komið, þegar hann var úti að hafa
tal af fólki, bæði kunnugum og
ókunnugum.
„Það er hægt að sjá það á Ijóm
anum í augum hennar, að hana er
að dreyma um ást“, sagði Leif
skyndilega.
Súsanna hrökk við og hin hlógu
öll og væntu þess bersýnilega, að
hún svaraði einhverju hnittilegu.
En aldrei þessu vant brosti hún
aðeins dálítið utan við sig, stóð
upp og þakkaði fyrir þægilega
samveru.
„En þú heyrðir ekki orð af því,
sem við hin sögðum“, andmælti
Leif, þegar þau voru á leiðinni að
lyftunni. „Þú getur þó líklega tal-
að við gamlan kunningja í trún-
aði“.
Súsanna yppti öxlum.
„Æ, ég var aðeins dálítið þreytt
og annars hugar", sagði hún. —
„Það var ekki neitt“.
Þau skildu fyrir utan lyftuna,
en Leif stóð kyrr og horfði á eftir
henni.
„Ekki neitt? Það er vani að
segja það, þegar menn kæra sig
ekki um að segja það sem þeir
hugsa“, tautaði hann. Svo gekk
hann hægt upp á kandidatagang-
inn,
Súsanna hét því með sjálfri sér,
að hún skyldi aldrei framar sitja
og láta hugann reika, þegar hún
væri uppi í matstofunni. Hún fór
skyndiferð til sjúklinganna á
deildinni og ræddi um nokkur til-
felli við deildarhjúkrunarkonuna.
Tómas var farinn að ná sér lít-
ið eitt, en var enn mjög máttfar-
inn, eftir því sem ungfrú Corell
sagði. Súsanna gekk ein inn til
hans, talaði lágt við hann og hélt
í höndina á honum dálitla Stund.
Honum virtist verða gott af því.
Hann sofnaði á meðan hún sat hjá
honum og hún læddist gætilega út
aftur.
Um leið kom símakvaðning til
hennar, og þótt hún vissi mæta
vel, hver það væri, beið hún af
ásettu ráði andartak, áður en hún
svaraði.
„Bergmann læknir? Það er
Rolf Agréus. Ég átti að hringja
um þetta leyti“.
„Það gekk vel. Aðgerðinni er
lokið“, svaraði Súsanna fljótt.
„Nú verðum við aðeins að vona,
að hann hressist eins fljótt. Hann
var einmitt að sofna“.
„Er nokkur hætta á fylgi-kvill-
um?“ Það var mikil hræðsla í
hinni djúpu rödd hans.
„Það er alltaf hætta á því, og
einkum eftir slíka aðgerð. En við
skulum gera allt fyrir hann, sem
við getum og hjúkra honum og
hugsa um hann á bezta hátt“.
„Það efast ég ekki um“. Það
kom allt í einu einkennilegur
aukahreimur í rödd málafærslu-
BÓKAUPPBOÐ verður í Sjálfstæðishúsinu á morgun (föstudag) kl. 5.
— Bækurnar eru til sýnis í litla salnum frá kl. 2—6 í dag og kl. 10—4
á morgun.
Þeir, sem selja vilja málverb á síðasta Iistmunauppboði mínu fyrir jól, ættu
að hafa tal af mér sem allra fyrir.
Listmunaunnboð Sisrurðar Benediktssonar. Austurstræti 12. Sími 13715
œ
t
Ú
ó
STOP him/
...HE SHOULD
BE PUNISHED/
X GUES3
ANDV
DID MORE
THAN
ANVONE,
MONTE/
MARK, WE ARE GRATEFUL
FOR WHAT VOU'VE PONE
» FOR US...BIG WALKER^
^ WAS AN EVIL I
s—T INFLUENCE/ Æ>

Monte CHEE
AND MARK
TRAIL HAVÍ
FINALLV
CONVINCEP
THE NAVAHOS
THAT BIG
WALKER
HAS KILLED
THEIR
SHEEP
( r WANT ■”
TO GIVE VOU A
SMALL TOKEN OF
MY APPRECIATION,
. MARK... .
LET HIM ^
GO//...HE'S AN
OLD MAN AND HE
WON'T BULLV
US AGAIN/
1) Mohti og Markúsi hefur
loks tekizt að sannfæra Indián-
ana um, að Göngugarpur hafi
drepið fé þeirra.
„Stöðvið hann! Við skulum
launa honum lambið gráa!“
„Látið hann eiga sig. Hann er
gamall maður, og hann ónáðar
okkur áreiðanlega ekki framar“.
2) „Við erum þér þakklát fyr-
ir það, sem þú hefur gert fyrir
okkur, Markús. Göngugarpur
var mikill óþurftarmaður“.
„Það er Andi, sem á allan
heiðurinn af þessu“, segir
Markús.
3) „Mig langar til að gefa þér
ofurlítinn grip sem vott um
þakklæti mitt, Markús“.
mannsins og það var að heyra,
eins og hann ætlaði að halda
áfram, en í stað þess þagnaði
hann stutta stund.
„Hvenær má ég heimsækja
hann?“ spurði hann síðan.
„Já, í dag eigum við að láta
hann vera algerlega í friði“, svar-
aði Súsanna og hún gat heyrt það
sjálf, hve ópersónuleg hún var í
máh’ómnum, „«n lítið hingað
inn seinni hluta dags á morgun,
þá getið þér fengið að heilsa hon-
um augnablik".
„Þökk fyrir!“ J?ödd hans var nú
mildari og hann flýtti sér að
segja: „Þakka yður fyrir að þér
hafið gert á honum aðgerðina“.
„Þér megið trúa því, að ég er
sjálf fegin því, að það gekk svona
vel“, svaraði Súsanna. „Það var,
eins og ég bjóst við, gat í hjart-
anu — og það er að minnsta kosti
ekki lengur“.
„Nei, yður hefur áreiðanlega
tekizt það ágætlega. Þökk fyrir
aftur — og verið þér sælar“.
Súsanna lagði heyrnartólið frá
sér, undarlega rugluð. Hann virt-
ist einkennilega breyttur og hún
gat ekki gert sér grein fyrir því,
hver ástæðan gæti verið.
Hún var mjög þreytt, þegar
hún þom heim um kvöldið. Hún
fór í síðbuxur og treyju, bjó sér
til léttan kvöldmat og settist við
útvarpið. Hún hafði kaffibolla við
hliðina á sér og vindling í hend-
inni og hún ætlaði ekki að gera
neitt, — nema að hlust-a á útvarp
ið. En í sama bili var dyrabjöll-
unni hringt. Hana langaði í fyrstu
til að opna ekki, en svo stóð hún
upp með illu geði. ,,Kurt?“
Hinn Vbetranlegi maður stóð og
hallaði sér upp að dyrastafnum
með súkkulaðiöskju í hendinni og
horfði brosandi á hana. Hann
sagði ekki neitt, en það var óvenju
leg alvara í augnaráðinu, þegar
hann horfði á hana.
„Komdu þá inn fyrir", sagði
hún og tók í handlegg hans, dró
hann inn fyrir og lokaði dyrun-
um.
„Já, ef þú vilt fyrirgefa mér öll
þau heimskupör, sem ég hef gert,
auk þeirra, sem ég áreiðanlega
á eftir að gera framvegis".
SHUtvarpiö
Fimmtudagur 27. nóvember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Á frívaktinni — sjq-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 18,30 Barnatími: Yngstu
hlustendur (Gyða Ragnarsdóttir).
10,50 Framburðarkennsla í
frönsku. 19,05 Þingfréttir. — Tón
leikar. 20,30 Erindi: Afbrotamál
unglinga (Séra Jakob Jónsson).
20,55 Úr tónleikasal: Jussi Björ-
ling syngur í Carnegie Hall í New
York; Frederick Schauwecker leik
ur undir á píanó (plötur). 21,30
Útvarpssagan: „Útnesjamenn";
XIV. (Séra Jón Thorarensen).
22,10 Kvöldsagan: „Föðurást“
eftir Selmu Lagerlöf; XVIII. —
sögulok (Þórunn Elfa Magnúsdótt
ir rithöfundur). 22,30 Sinfónískir
tónleikar (plötur). 23,00 — Dag-
skrárlok.
Föstudagur 28. nóvember:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
18,30 Barnatími: Merkar uppfinn
ingar (Guðmundur Þorláksson
kennari). 18,55 Framburðar-
kennsla í spænsku. 19,05 Þingfrétt
ir. — Tónleikar. 20,30 Daglegt
mál (Árni Böðvarsson kand.
mag.), 20,35 Kvöldvaka: a) Er-
indi: Með vesturflokk á Eyvindar
staðaheiði (Hallgrímur Jónasson
kennari). b) Islenzk tónlist: Is-
lenzkir kvartett-a.r syngja (plöt-
ur). c) Rímnaþáttur í umsjá
Kjartans Hjálmarssonar og
Valdimars Lárussonar. d) Upp-
lestur: „Við sem byggðum þessa
borg“, bókarkafli (Vilhjálmur S.
Vilhjálmsson rithöfundur). 22,10
Erindi frá Arabalöndum; I: Sýr-
land (Guðni Þórðarson blaðamað-
ur). 22,35 Dægurlög frá Italíu
(plötur). 23,10 Dagskrárlok.
VIKAI BLAOID YKKAR