Morgunblaðið - 22.02.1959, Blaðsíða 16

10
MORCVJSTILABIÐ
Sunnudagur 22. febr. 1959
/rK Skíðafélag Reykjavíkur
m
minnist 45 ára afmælis
(mmtviKun j
síns með samsæti í Skíðaskálanum n.k. fimmtudag kl.
6,30. Upplýsingar í Verzl. L. H. Miiller.
Verzlanir úti á landi
Ódýrustu, en þó beztu Kegn-
klæðin til sjós og lands fást
hjá okkur. Gerið svo vel að
biðja um sýnishorn og verð-
lista.
Gummífatagerðin
VOPNI
Aðalstræti 16.
Oskast keypt
4—5 tonn vörubifreið, árgangur 1955 eða yngri.
Er til viðtals kl. 11—12 daglega, sími 1438.
BÆJARVERKFRÆÐINGURINN
Akureyri.
— Björgunarmál
Framh. af bls. 8
sendistöð með 150 km langdrægni,
sem er algerlega sjálfvirk og
tekur að senda út neyðarskeyti
á hinni alþjöðlegu öldulengd
neyðarskeyta jafnskjótt og „eyj-
an“ hefur blásið sig upp.
Við tilraunir á íshafinu, við
mjög lágan sjávarhita og 5—8
vindstig og mikla snjókomu,
urðu menn úr hinum konunglega
brezka flota að stökkva fyrir
borð með öllum búnaði sínum
og synda út að „björgunareyj-
unni“. Eftir að þeir voru komnir
um borð í gúm-farartækið og
höfðu lokað því, steig hitinn und-
ir tjaldþaki „eyjarinnar“ innan
hálfrar klukkustundar upp í 20°
C, einungis af líkamshita þeirra
sjálfra.
Hinir brezku sjóliðar urðu
þannig að vera fimm sólarhringa
í gúmbátnum og fengu aðeins að
nærast á þeim matarskammti,
sem bátnum fylgdi. Að tilraun-
inni lokinni klifu þeir „óþreyttir
og við góða heilsu“, um borð í
skip sitt.
f venjulegum björgunarbáti
hefðu sjóliðarnir eflaust frosið í
hel.
Fyrir áhrif frá niðurstöðum
hinna ensku tilrauna gáfu sænsk
sjóferðayfirvöld nýlega út fyr-
irmæli um, að öll sænsk úthafs-
skip skyldu vera búin nýtízku
gúm-„björgunareyjum“. Danska
ríkisútgerðin lét „Hans Hed-
toft“ einnig hafa fjóra gúmbáta
meðferðis, auk hinna venjulegu
bj ör gunarbáta.
Nauðsyn sjálfvirkra senditækja
Leit flugvéla og skipa að þeim,
er kunna að hafa komist í björg-
Samson
Hjólbarðar
900x20
825x20
700x15
600x15
Hjólbarðinn hf.
Hvefffisgötu 89.
unarbáta er hið danska íshafs-
far fórst, varð erfiðari fyrir þá
sök, að ekki heyrðust frá þeim
nein greinileg neyðarmerki, er
gert hefðu það kleift að miða
stöðu skipbrotsmannanna. Jafn-
vel leitarflugvélar, sem búnar
eru radartækjum, geta því að-
eins fundið björgunarbát á reki,
að veðurfar sé mjög hagstætt.
Ástæðan til þessa er sú, að hinir
ávölu fletir hinna tiltölulega litlu
báta endurvarpa radargeislunum
á ófullnægjandi hátt. Þegar leit-
að er með radar að björgunar-
bát, gildir einnig hið sama og
um miðun hafísjaka, þ. e. í mikl-
um sjógangi hverfur ljósflötur
sá, er björgunarbáturinn fram-
kallar á radarskerminn, innanum
þann aragrúa ljósdíla, sem stafa
frá öldurótinu.
Sérfræðingar um öryggi skipa
hafa því lagt til, að allir björg-
unarbátar verði þannig útbúnir,
að þeir geti sett upp eins konar
endurkastara fyrir radar, t.d.
hornrétt beygðar málmþynnur,
sem greinilega koma fram á rad-
arskermi.
Þar sem hin almenna notkun
björgunartækja skipa er hverju
sinni ákveðin með alþjóðlegum
samþykktum, er í fyrsta lagi á
næstu ráðstefnu sérfræðinga ðr-
yggismála, árið 1960, unnt að taka
ákvarðanir ur» að útgerðarfyrir-
tækjum skipa sé skylt að búa
skip sin nýtízku gúm-björgunar-
bátum með sjálfvirkum sendi-
tækjum og endurkösturum rad-
argeisla, sem auðveldir séu í
meðförum. Þangað til verður að
telja, að óhrakin séu þau um-
mæli, er í fyrra birtust í sjó-
ferðatímaritinu „Hansa": „Björg
unartækin, sem nú eru í notkun,
eru ífiestum atriðum óbreytt frá
því er var fyrir einni öld“.
(Þýtt úr þýzka vikuritinu
„Der Spiegel“, 11. febr.
1959).
9
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA

Töfraskórnir
Lengi, lengi hljóp hann,
unz hann kom að stein-
þrepum, sem náðu niður
að litlum dyrum. Dyrnar
opnuðust og dvergur í
rauðri skikkju og græn-
um buxum, gægðist út. —
Dvergurinn leit á Villa
og hló:
— Jæja, svo að skórn-
ir mínir hafa þá loksins
veitt þig!
þú ert svo slæmur dreng-
ur, þá ætlar ljóti karlinn
að taka þig. En ef þú lof-
ar því að vera alltaf góð-
ur og gera allt, sem
mamma þín biður þig um,
þá þarftu ekki að fara
með honum“. „Ég skal
alltaf vera góður dreng-
ur“, sagði Pétur.
Þá vaknaði hann. Hann
varð ósköp feginn, að
þetta var bara draumur.
Þegar hann kom heim úr
skólanum kallaði hann:
„Mamma á ég ekki að
gera eitthvað fyrir þig?“
Mamma hans varð glöð,
þegar hún heyrði þetta og
hún sagði: „Jú mig vant-
ar kartöflur, viltu
íkreppa ofan í búð og
kaupa 3 kíló“. Pétur fór,
og þegar hann kom aftur,
gaf mamma hans honum
10 aura. Og upp frá því
var hann alltaf duglegur
Og þægux drengur.
(Glúmur)
— Þú hefur ekki leyfi
til að leggja svona gildru
fyrir fólk, sagði Villi og
var hinn reiðasti, en
skórnir báru hann inn
fyrir dyrnar. — Færðu
mig strax úr skónum og
lofaðu mér að fara heim.
— Heyr á endemi, sagði
dvergurinn og hló hátt.
— Nei, nú hefi ég náð í
þig og sleppi þér ekki.
Þú skalt ekki reyna að
komast úr skónum, því að
þetta eru töfraskór, sem
enginn getur komizt úr,
nema með göldrum.
— Já, einmitt, sagði
Villi, og hvað ætlar þú
svo að gera við mig, ef
eg má spyrja?
— Mig vantar sendil,
svaraði dvergurinn. — Eg
á mikil viðskipti við álfa,
tröll og risa, sem ég sel
margs konar töfragripi.
Einhvern verð eg að hafa
til að sendast. Eg hefi
lengi haft augastað á þér,
þú lítur út fyrir að vera
sterkur og duglegur.
— Hvers vegna ætti ég
að fara að sendast fyrir
þig, sagði Villi, — eg vil
fara heim!
— Dirfist þú að tala
svona til mín, öskraði
dvergurinn. — Eg get
breytt þér í mús ef ég
kæri mig um!
— Jæja, andvarpaði
Villi, — þá er víst skárra
að vera sendisveinn þinn.
En það segi ég þér, að
strax og ég sé mér færi
á, laumast eg burtu.
— Það getur þú ekki,
meðan þú ert í töfraskón-
um, sagði dvergurinn og
hló hæðnislega.
Aumingja Villi! Hann
varð strax að byrja í nýju
vistinni. Dvergurinn
vafði skrítið blátt blóm
inn í gulan pappír og
skipaði Villa að fara með
það til tröllkonunnar,
sem átti heima á fjalls-
tindinum. Fæturnir báru
hann strax af stað og
blásandi og másandi varð
hann að klifra upp fjall-
ið. Hæst uppi sá hann
lítið, hrörlegt hús. Grænn
reykur steig upp úr reyk-
háfnum og innan úr hús-
inu heyrðist söngur, ó-
hugnanlegur og skræk-
róma.
Það var tröllkerlingin
að syngja galdralag. Þeg-
ar Villi barði að dyrum,’
kallaði hún: — Kom inn!
Þegar inn kom, sá hann
tröllkerlinguna sitja keng
bogna yfir stórum, svört-
um potti, sem hékk yfir
eldinum. Hún hafði yfir
töfraþulu meðan hún
hrærði í pottinum, en
Villi stóð grafkyrr á
miðju gólfi og kom ekki
upp nokkru Orði.
— Hvaða flón er nú
þetta, sem stendur þarna
og gónir? spurði kerling-
in. — Hvaða erindi átt
þú?
— Það verð eg að
segja, að tröllkerlingar
og dvergar eru ekki bein-
línis aðlaðandi fólk, sagði
Villi. — Aldrei hefi eg
áður séð grænan reyk
stíga upp af sjóðandi
vatni.
— Það er af því, að þú
ert heimskur kjáni, sagði
tröllkerlingin og ógnaði
honum með sleifinni. —
Hvað ert þú að vilja hing
að? Segðu mér það!
— Dvergurinn niðri í
fjallinu sendi mig til þín
með þetta hérna, sagði
Villi.
— Ha, ha, loksins fæ
eg galdrablómið, sem
hann var búinn að lofa
mér. Gott er það. Skilaðu
Krossgáta
Lárétt: 1. húsdýr (þf.)
2. bezta spilið 4. matar-
ílát (þf.) 5. harmi 6. á
fæti 7. tveir fyrstu í staf-
rófinu 9. duglega.
Lóðrétt: 1. fleygir 2.
kjáni 3. slíta samvistum.
4. far (boðh.) 8. nauta-
mál.
kveðju til dvergsins og
segðu að ég bjóði honum
í kaffi á föstudaginn.
Villi hefði ekki haft
neitt á móti því að fá að
hvila sig dálitla stund, en
töfraskórnir þutu strax
með hann niður fjallið.
Dvergurinn beið eftir
honum og hafði tilbúna
marga smápakka, sem
Villi átti að sendast með.
Nei, heyrðu nú, sagði
Villi, þú getur þó ekki
sent mig af stað strax aft
ur. Eg verð að fá að
hvíla mig.
— Það verður að bíða,
svaraði dvergurinn. Þess-
ir pakkar þurfa að kom-
ast strax. Þessi á að fara
til Síðskeggs galdrakarls
og þessi til Leppalúða og
loks verður þú að fara
með þennan til Þrymis
jötuns.
— En ég veit ekki,
hvar þeir eiga heima,
sagði Villi.
— Gerir ekkert til,
svaraði dvergurinn, töfra
skórnir rata.
Og það reyndist orð að
sönnu. Sannarlega var
þetta undarlegt. Aftur
varð hann að þjóta af
stað upp fjallið og inn í
dálitinn skóg. í miðjum
skóginum var hár turn,
sem engar dyr sáust á.
— Hvernig sþyldi ég
eiga að komast inn? hugs
aði VillL
Hann bankaði á vegg-
inn.
(Framhald).
Lesbókin biður „Loft-
fara“, sem skrifaði sög-
una „Ferðin til tungls-
ins ‘, er birtist í ritgerða-
samkeppninni, að senda
nafn sitt og heimilisfang
til blaðsins.
Viltu
skrifa
mér
Fjórar stúlkur í Vest-
rrannaeyjum óska eftir
að skrifast á við pilt eða
stúlku í Rvík. Bréfiþeirra
íyigir þessi mynd af
t'zkudömu, sem þær hafa
teiknað. Nöfnin og heim-
íiisföng eru: Inga J. Sig-
urðardóttir, Hólagötu 34,
Vm., Fjóla .Einarsdóttir,
Heiðarveg 46, Vm., Elísa
Þoi steinsdóttir, Kirkju-
veg 23, Vm, Magga
Agústsdóttir, Vestmanna-
braut 13 B, Vm.
Guðlaug Snorradóttir,
Skólastíg 6, Bolungarvík,
óskar að skrifast á við
stúlku eða pilt á aldrin-
um 12—13 ára, og Sigrún
Guðbergsdóttir, Steinhól-
um við Kleppsveg,
Reykjavík, við pilt eða
stúlku úti á landi, 14—
15 ára.