Morgunblaðið - 10.10.1959, Qupperneq 16

16
MORCVNBT. 4ÐIÐ
■Laugardagur 10. okt. 1959
„Og hvað er að segja um hina
alkunnu ástæðu?“
Verneuil fór aftur að ganga,
eða nærri því að trítla um gólfið.
„Lúlúa er ofstækisfullur áhang-
andi Sewes. Henni, eins og mörg-
um innbornum mönnum, virðist
hann vera heigur maður. Hún
hefur sennilega álitið bróður yð-
ar aðalmanninn í baráttunni
gegn prestinum. Við vitum, að
hún hafði í fórum sínum sann-
anir fyrir samsærinu gegn
Sewe-------“.
„Einmitt það“, tók Anton fram
í fyrir honum. „Hún ætlaði að
koma fram með þessar sannanir
í málinu. Hún hefði getað geng-
ið frá bróður mínum á þess að
myrða hann“.
„Þetta er sálarfræði hvítra
manna, Antóníó — og þér hafið
verið nógu lengi í Kor.gó til þess
að vita, að það er ekki sálarfræði
hinna svörtu“. Hann lét aftur
fallast í hinn slitna hægindastól
sinn við skrifþorðið og var
þreytulegur á svipinn. „Ég er
fæadur í Kongó, en “g þekki jafn
vel ekki öll hin dularfullu trúar-
brögð og hjátrú innborinna
manna. Það er langt frá því. Á
ég að segja yður dæmi um það?
Leynifélagsskapur Anytó-manna
af ættbálki Babalis er sannfærð-
ur um, að ekkert æðra réttlæti
sé til og þess vegna álíta þessir
hálf-viltu menn, að morð se lög-
leg framkvæmd á jarðnesku rétt-
læti. Batshiókó-arnir suður í
landi leita ráða af þyt vindsins.
Lækningamenn og galdramenn
flakka ennþá um landið. Pygmy-
arnir framkvæma flókna og blóð-
uga skurði af trúarástæðum. Það
eru til fjögur hundruð mismun-
andi börn (tabus). Og svo eruð
þér að bera fram rökfræði hvítra
manna. Líklega hefur vindurinn,
sem blæs ángað frá Brazzaville,
skipað Lúlúu að bróður yðar
bana, Antóníó".
„Þetta er vitleysa hjá yður,
lögreglustjóri. Þér gleymið því,
að ég hef þekkt þessa stúlku í
mörg ár. Hún er hvorki í leyni-
félagsskap Anytómanna né held-
ur lætur hún vestanvindinn skipa
sér neitt með þyt sínum".
Verneuil sváraði ekki þegar í
steð. Hann horfði lengi hugs-
andi á Anton.
„Ég veit ekki, hvað ég á að
hugsa um yður, Aniónío", sagði
hann að lokum. Hann virtist tala
í hreinskilni. „Þegar þér voruð
hræddur um, að grunurinn félli
á mágkonu ; £ ar, þá bentuð þér
mér á slóð Lulúu. Nú eruð þér
að verja hana“.
„Ég er ekki að verja hana. Ég
/H
/
Húsfreyjan sem fylgist
með tímanum eykur
vinnuhraða og sparar
erfiði með þvi að nota
Saumavéla-mótorinn
ANF 789
• •
Hentugur motor til þess að byggja á allar saumavélar:
Spenna 220 volt riðstraumur eða jafnstraumur, 40
watt. Sérlega falleg gerð. Lokaður og mjög ábyggileg-
ur í rekstri. Einföld og auðveld viðbygging. Fyrir-
hafnarlaus innstilling. Hljóðlaus að mestu. Truflar
ekki útvarpstæki. — Framleiddur af SACHSENWERK
Allar upplýsingar veitir
Verzlunarsendisveit Þýzka alþýðulýðveldisins
Reykjavík, Austurstræti 10, 2. hæð.
59701 . ______
hygg aðeins, að þér séuð aftur á
rangri slóð“.
„Ég kallaði einmitt á yður, til
þess að héyra um það. Réttara
sagt, ég vil fá að vita það hjá
yður, hvort þér álítið að Lúlúa
hafi getað myrt bróður yðar“.
Anton kveikti sér í vindling og
fór hægt að öllu. Hann mælti:
„Viljið þér láta það vera kom-
ið undir tilraun, lögreglustjóri?“
„Á ég að láta yður vera einn
með Lúlúu?“
„Já, einmitt það“.
Verneuil stóð upp að nýju og
gekk hægt til dyranna.
„Það brýtur í bág við reglurn-
ar — en hvað er það, sem ekki
brýtur í bág við fyrirmælin í
þessu flókna máli?“ Hann opnaði
dyrnar og gaf skrifara sínum fyr
irmæli. Því næst sneri hann aft-
ur til Antons og mælti hlýlega:
„Við höfum átt í nokkrum skær-
um, Antónió, en mér er vel við
yður samt sem áður. Ég hef hait
trú á yður frá upphafi — þegar
enginn hafði trú á yður. Ég var
sannfærður um, að þér mynduð
ekki láta neinn falskan vitnis-
burð koma fram fyrir varir yð-
ar í viðurvist frú Wehr. Sjáið
þér til, ég er nokkurs konar
áhuga-leynilögreglumaður. Ég
vissi um tug af störfum, sem gáfu
meira í aðra hönd, einkum í þess
ari gullgrafaraborg. En ég hef sér
stakan áhuga á sannleikanum.
Ég hygg, að Lúlúa hafi ráðið
bróður yðar bana, sn mér er það
ekki kappsmál, að fá staðfestingu
á því. vil vita sannleikann.
Eg verð yður þakklátur, ef þér
hjálpið mér til þess“.
Anton stóð á fætur.
„Ég skal gera það, sem ég get,
lögreglustjóri. Ég lofa yður því“.
Verneuil kinkaði kolli og fór
út.
Að vörmu spori var komið inn
með Lúlúu. Löregluþjónninn
skildi þau eftir ein. Þau stóðu
stundarkorn þegjandi hvort á
móti öðru.
Stúlkan var í einfölJum, dökk-
um fötum og lýtalausri, hvítri
treyju. Anton varð að viður-
kenna, að hún var falleg, og hon
um flaug í hug, að þessi kona
hafði verið ástkona hans svo ár-
um skipti, og svo væri enn, ef
hann hefði ekki kynnst Veru. —
Hann þekkti hennar leyndustu
geðbrigði. Hann þekkti hana í
reiði hennar, í barnaskap hennar,
í hreinskilni hennar, í þrákelkni
hennar og í ástúð hennar. Og nú
átti hann að vera leynilögreglu-
m&ðurinn, sem átti að komast að
því, hvort hún hefði framið
morð.
Hún settist. Hún hafði ekki
haft augun af honum allan tím-
ann. Augu hennar voru eins og
í villiketti, sem situr um bráð.
Nú mælti hún:
„Þú hefur haft af mér sigur
minn“.
Anton horfði á hana hissa. —
Vissi 1 i ekki, að hún var sök-
uð um morðið? Im hvað var hún
annars að iala?
„Ég ætlaði að gera út &f við
þig“, sagði hún. „Þú varst fyrri
til“.
„Hvað átt þú annars við?“
spurði hann og hallaði sér upp
að skrifborðinu.
„Ég hafði allar sannanir gegn
þér í höndunum. Ég tók þær frá
Hermanni. Það var slæmt, að þú
skyldir verða hræddur og segja
sannleikann“.
„Og hvers vegna ætlaðir þú að
gera út af við mig?“ spurði hann.
„Vegna Sewe, en einkum
vegna konunnar. Ég ætlaði &5
bjarga Sewe og hefna mín á
þér“.
Hann gekk feti nær henni.
„Lúlúa, þú ert með þvaður,
sem ekki á við hérna. Þú líggur
undir grun um morð. Ég vil fá
að vita það hjá þér, hvort þú
hafir ráðið bróður mínum bana“.
„Þú veizt alveg, hver hefur
ráöið honum bana“.
Hann gekk auur að skrifborð-
inu.
„Þú tókst byssuna mina af
veggnum“, sagði hann.
„Þú veizt, að ég gerði það
ekki“.
Hann varð að stilla sig til að
láta gremju sína ekki í Ijós.
„Fjandinn hafi það. — Hættu
nú að tala vitleysu. Það gat tng-
| inn tekið byssuna og íátið hana
aftur á sinn stað nema þú“.
„Þú ufðir lykil að íbúðinni".
„Ég lá í rúmi mínu, þegar Her-
mann var drepinn. Löreglan
gætti að mér, af því að Verne-
uil vildi vita, hverja aðalvitnið í
Sewe-málinu hafði -aman við að
sælda dagana fyrir réttarhöld-
in“. Ég hef fjarvistarsönnun, sem
meira að segja Verneuil tekur
gilda. Þess vegna------“.
Hún horfði framan í hann.
„Þess vegna skjftlast Verne-
uil“, tók hún fram í fyrir hon-
um. „Þú fékkst konunni byssuna
og þú laumaðir henni aftui inn
í íbúðina, þegar ég var ekki
heima“.
Anton hugsaði sig um. Það sem
stúlkan sagði, var hreinasta vit-
leysa. En það var röksemd í vit-
le> sunni. Það gerðist ekki þann-
ig, — en það hefði getað gerzt
þannig. Honum varð allt í einu
hugsað til Veru. Var það rétt, að
Verneuil grunaði hana ekki leng-
ur? Eða var lögreglustjórinn með
djöfuleg látalæti?
„Þú laumaðist inn á heimili
bróður mir.s“, sagði hann, „og það
á bak við mig, og gerðist barn-
fóstra. Hvers vegna gerðir þú
það?“
„Af því að ég vildi vita, hvað
væri verið að ráðgera gegn pró-
fessornum. Af því að ég vildi
koma í veg fyrir fyrirætlanir þín
ar“.
„Hefur þú þá ekki elskað Her-
mann?“
„Ég hef haft andstyggð á hon-
um“.
„En þú gerðist þó ástkona
hans“.
Hvers vegna er ég að segja
þetta, hugsaði Anton. Honum
datt í hug setning eftir þýzka
skáldið Jean Paul: „Afbrýðisem-
in verður degi eldri en ástin“. -—
! Það var hlægilegt, að hann var
! að skipta sér af svikum konu, sem
honum var orðið sama um, svík
um með manni, sem var dáinn.
Lúlúa mælti:
„Ef ég hefði ekki orðið ástkona
hans þarna yfir í Brazzaville, þá
hefði ég aldrei náð í skjölin. Eg
hata þig, af því að það var til
ónýtis, en ég hef ekki vonda sam
vizku. Og þótt svo væri, þá
tryði ég engum fyrir því nema
Sewe“.
Anton gerðist nú einbeittur.
„Hvort sem þú hatar mig eða
ekki, Lúlúa“, sagði hann, , já
verður þú að trúa því, að ég vil
hjálpa þér. Þú verður að segja
a
r
L
ú
ó
Hvolpurinn, sem hin ákafa dá-
hind hefur hrakið „urtu, horfu
einmana á dýrin, þar sem þau
hverfa inn í kjarrið. Og þegar
hráslagalegt regn tekur að faila
af himnum, skríður hann undir
trébút. Á meðan. Ég verð að fara
að haska mér,elskan , ef ég á aO
ná í vagninn. Plý, þér hei.u
aftur, Markús og skilaðu kærn
kveðju Johnny og Maríu.
..... gparið yðu.r hinup
á roilli rnargra vorzlruia1-
OCkUML
fl ÖKUM
Ausfcurstrasti
aiUtvarpiö
Laugardagur 10. október
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 VeCurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 Oskalög sjúklinga Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.15 ,,Laugardagslögin“ — (16.00 Frétt-
ir o gtilkynningar).
16.30 Veðurfregnir.
18.15 Skákþáttur (Baldur Möller).
19.00 Tómstundaþáttur barna og ungl-
inga (Jón Pálsson).
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tónleikar: Pólskir listamenn
flytja þarlend þjóðlög og þjóð-
dansa.
19.45 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.20 Leikrit I>jóðleikhússins: „Dómar
inn“ eftir Vilhelm Moberg, 1 þýð-
ingu Helga Hjörvar. Leikstjóri:
Lárus Pálsson. Leikendur: Bald-
vin Halldórsson, Herdís Þorvalds-
dóttir, Haraldur Björnsson, Guð-
björg í»orb j arnardóttir, Vaiur
Gíslason, Róbert Arnfinnsson,
Rúrik Haraldsson. Indriði Waage,
Inga í*órðardóttir, Arndís Björns-
dóttir, Klemenz Jónsson, Þorgrim
ur Einarsson og Lárus Pálsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Framhald leikritsins „Dómarinn".
22.45 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.