Morgunblaðið - 23.02.1960, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 23. febrúar 1960
MOFr.rrNTtr 4 niÐ
11
og svitaperlur á enni
Sif Þórs
Frá sýningu Ástu Norðmann í Iðnó árið 1929.
Sigurjón Pétursson
á Þingeyri - minning
Rjdðir vangar
LISTDANS cr orðinn snar
þáttur í menntun ungra
stúlkna í Reykjavík og er sú
orðin skoðun rnargra, að
nauðsyn beri til að efla list-
dansmenntunina sem bezt,
svo að hér geti risið upp f jöl-
mennur, velæfður ballett-
flokkur. En það er ekki svo
ýkja langt um liðið síðan
fyrsti ballettskólinn tók hér
til starfa.
Árið 1920 lærðu ung systkin
samkvæmisdansa hjá þeim Stef-
aníu Guðmundsdóttur og Guð-
Valgeir Stefánsson og fleiri. Þá
hefur Rigmor Hansen einnig
kennt hér dans í mörg ár.
Og nú er svo komið að við
Þjóðleikhúsið er starfandi ágæt-
ur ballettskóli. Þar ræður ríkj-
um Erik Bidsted og þangað skul-
um við nú bregða okkur.
★
Við náum tali af Bidsted ball-
ettmeistara uppi í svokölluðum
ævingasal í Þjóðleikhúsinu. Bid-
sted segir okkur fréttir af telpu-
unum, sem hann kennir. —
— Þær eru nokkrar mjög efni-
legar, segir hann. Þær eru í tím-
um þrisvar í viku núna en ef
mögulegt er verða þær fimm
sinnum í viku næsta vetur, — ég
held þær séu orðnar alveg nógu
sterkar til þess.
Helena Jónsson
— Semjið þið stundum dansa
heima?
— Já, einstöku sinnum, þegar
skemmtileg músik er í útvarpmu.
— Voruð þið nokkuð óstyrkar
þó ég horfði á?
— Nei, nei — þær hlæja við
og segjast hafa komið fram í
nokkrum leikritum hjá þjóðleik-
húsinu og séu ekkert feimnar við
það. En af hverju ertu að skrifa
þetta? spyr ein stúlknanna.
— Kannske læt ég það í blað,
svarar fréttamaðurinn.
— Hvað, ertu blaðamaður?
— Já,
— Jesús minn, kallar hún, og
hleypur í burtu sem skjótast og
allar hinar á eftir.
mbj.
Helena Jónsson og Jórunn
Viðar
rúnu Indriðadóttur. Þau hétu
— Hvað hafið þið verið lengi?
— Þrjú ár, segja sumar. Fjög-
ur, segja aðrar.
— Er Bidsted strangur við
ykkur?
— Nei, nei, — ja, stundum,
þegar við gerum vitlaust.
— Skiljið þið frönsku orðin?
— Nei, við skiljum ekki hvað
þau þýða, en vitum bara hvað á
að gera.
Ásta og Jón Norðmann. Jón var
þá nýkominn heim frá námi í pí-
anóleik en hafði orðið fyrir því
áfalli að meiðast í hendi. Ásta var
þá nær 17 ára gömul og átti um
þessar mundir kost á að sigla til
útlanda til að afla sé einhverrar
menntunar.
Um tíma bjó hér á landi dönsk
kona, sem nefndist frú Pedersen
og kenndi hún listdans í nokkra
mánuði. Hjá henni lærði Ásta
fyrstu sporin. Jón bróðir hennar
hvatti hana óspart til að læra,
og þar sem hún átti þess kost að
sigla kaus hún þessa grein og fór
til Þýzkalands.
★
Þegar heim kom setti Ásta á
stofn dansskóla sinn. Kenndi hún
hér samfleytt í tiu ár., listdans
barnadansa og samkvæmisdansa
og þá stundum með Sigurði Guð-
mundssyni. Skóli Ástu var til
húsa þar sem nú er Hótel Vík.
Næsti íslenzki danskennarinn
var Helena Jónsson, nemandi
Ástu, og á árunum 1940—1955
voru einkum þrjú nöfn tengd list
danskennslunni í Reykjavík. Það
voru Ellý Þorláksson, Sif Þórs,
sem báðar höfðu byrjað sem nem
endur Ástu og Sigríður Ármann,
sem fyrst var nemandi Helenu.
Síðan tóku við nemendur þeirra,
þau Guðný Pétursdóttir, Jón
JARÐARFÖR hans fer fram í
dag. Hann var fæddur í Nýjabæ
í Vogum á Vatnsleysuströnd
syðra, kominn af góðum ætt-
stofni og dugnaðarfólki. Foreldr-
ar hans voru hjónin Pétur bóndi
Jónsson og kona hans Guðlaug
Andrésdóttir. Þau eignuðust sjö
börn, fjórar dætur og þrjá syni,
og eru nú aðeins tvö þeirra á lífi,
háöldruð og fóstursonur þeirra
Karl Guðjónsson raffræðingur í
Keflavík.
Sigurjón kom alkominn til Dýra
fjarðar 1897 og þá eins og kallað-
ur. Margt var þá að gera en fátt
um hagieiksmenn til að viðhalda
og endurbyggja tréskipin gömlu,
sem mikils þurftu við. Sigurjón
sat ekki á skólabekkjum. Hann
var smiður frá náttúrunnar hendi
og tók sér þá fyrir hendur þetta
vandasama verk að smíða og gera
við skip, er síðar varð hans ævi-
starf um langt skeið, ásamt öðr-
um trésmiðum, eins og að líkum
lætur.
Sigurjón jók sífellt við kunn-
áttu sína og þekkingu á þessu
sviði og öðrum, og fékkst jöfn-
um höndum við aðgerðir og ný-
smíði skipa, stærri og minni og
þótti ágætlega af hendi leyst.
Hann sat í hafnar og bygging-
arnefnd um langt skeið og var
lengi skipaeftirlitsmaður. Sigur-
jón kvæntist 1909 eftirlifandi
konu sinni, Sigríði Jónsd., ágætis
eiginkonu og förunaut, sem ávallt
stóð við hlið manns síns með
miklum myndarbrag eins og
heimili þeirra hjóna hefur líka
borið vott um alla tíð.
Þau eignuðust tvo syni, Pétur
trésmíðameistara í Reykjavík og
Baldur trésmíðameistara hér
heima. Fóstursonur þeirra er
Bragi Guðmundsson, verzlunar-
maður, Reykjavík.
Sigurjón var fríðleiksmaður,
vinsæll og sannur vinur vina
sinna, gamansamur, glettinn og
Bezti aldur til að hefja námið?
— Ekki yngri en 7 til 8 ára. Fyrr
vita þær ekkert hvað um er að
ræða. — Kunna þá fyrst að ein-
beita huganum.
við alls kyns æfingar og þegar I
henni er lokið spyr fréttamaður-
inn nokkrar þeirra, hvað þær
geri annað en að dansa. — Þær
eru allar í barnaskólanum segja '
Nemendur í Ballettskóla Þjóðleikhússins.
hnyttinn í sörum, ef svo bar
undir, enda mikill gleðimaður á
yngri árum, og þá oft sjálfkjörinn
til að taka að sér einhvern hluta
þjónustustarfsins, ef mikið var
við haft í veizlum. Hann var
skemmtilegt gamalmenni og
hafði mikið yndi af spilum. Dag-
inn áður en hann fór héðan, vildi
hann endilega taka „slag“, ein»
og hann kallaði það, þrátt fyrir
sýnilega vanheilsu. Og þegar við
ræddum um sjúkdóminn, sagði
hann að lokum: — Eg tek því,
sem að höndum ber.
Margir þurftu að finna Sigur-
jón Pétursson, þegar skip bar að
landi á skútuöldinni, og eitthvað
hafði orðið að. Var þá oft ónæð-
issamt kringum hann.
Sigurjón dó snögglega á Landa
spítalanum 12. þ. m., 11 dögum
eftir stóra skurðaðgerð, er þótti
hafa tekizt vel, 86 ára gamall.Nú
Framh. á bls. 13.
Tuttugu telpur á aldrinum
9—12 ára þjóta í salinn og taka
sér stöðu hver á sínum stað. Og
kennslustundin hefst. Fætur
skvettast fram og aftur og út til
hliðar. Sumum tekst reyndar
ekki að fá þær beint út frá hlið-
unum, því að það er töluverður
vandi, en kennarinn bætir úr
vandræðunum og leiðbeinir. í
augum telpnanna er ánægju-
glampi og áhugi þeirra lýsir sér
ef til vill bezt í rjóðum vöngun-
um og svitaperlum sem glitra á
enni og nefi.
þær o gallar ætla að verða ball-
erínur, — ef við getum, segja
þær hæversklega.
— Eruð þið voða þreyttar eftir
æfingarnar?
— Já stundum, þó aldrei eins
og við vorum fyrstu tvö árin.
Fimmtu — hvað er þetta, —
þetta er engin fimmta, kallar
kennarinn og telpurnar laga sig
betur í fimmtu fótstöðu.
Þannig líður kennslustundin
Bidsted og nemendur