Morgunblaðið - 30.09.1960, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 30.09.1960, Blaðsíða 20
20 MOR'GVNBlÁÐlh Föstudagur 50. sept. 1960 einhvern til að taka móti gestum í biðstofunni á morgun. Gæti önnur hvor ykkar tekið það að sér? — Með ánægju, svaraði Phyllis. — Má ég það, Sonja? — Vitanlega, góða mín, en þetta verður bara ekki eins skemmtilegt og þú heldur. Dóm- prófasturinn talar aðeins við karlmenn árdegis. Sonja var með glettnisglampa í augunum. — Koma nokkurntíma skemmti- legir menn til yðar, dómprófast ur? — Allir menn eru skemmti- legir, svaraði hann stuttort. — Ef til vill. En þér segið þetta rétt eins og þér væruð að fræða okkur á þvi, að allir menn væru dauðlegir. — En það telur dómprófastur- inn þá einmitt ekki vera, sagði Patricia. — En hvað finnst yður sjálfri? spurði hann bliðlega og reyndi að mæta augum hennar. — Eg veit ekki, svaraði Pat- ricia, — en líklega hefði ég svar að játandi, ef ég hefði Verið spurð fyrir tveim klukkustund- um. Nú varð þögn, sem engan virt ist langa til að rjúfa. Þær kvöddu og gengu til dyra. Patricia gekk eins og hún væri hikandi. Loks ins herti hún upp hugann og gekk aftur að borðinu. — Mig langaði svo til að tala við yður — má ég það? spurði hún, feimin, og stamaði. -— Já, klukkan þrjú á morgun. —O— Eugene Corley skildi við Paige, jafnskjótt sem þeir höfðu lokið morgunverðinum, en lofaði að þegja yfir leyndarmáli hans við Elísu. Þetta vandamál með nöfn in hafði hingað til enga þýðingu haft, en hafði það nú, er þau voru í sama bænum og gátu hitzt hvenær sem skyldi. — Þú manst að kalla mig Park er, sagði Newell. — Mundu nú að hlaupa ekki á þig! — Þú býst við að hitta Elísu? spurði Corley. Newell hló íbygginn. — Þeirri spurningu er bezt, að þú svarir sjálfur. Þú ætlar víst hvort sem er að sitja að henni meðan þú stendur við í bænum. Eg skal reyna að láta mér nægja að tala við hana í síma . . . annars býst ég við, að henni sé nokkuð sama . . . og svo getur þú sagt henni frá mér, að hún hafi verið dá- samleg í dag. Og það er ekkert smjaður, heldur blákaldur sann- leiki. Newell hafði búizt við að verða ennþá einmanalegri en áð- ur, þegar Corley hefði yfirgefið hann, en sér til nokkurrar furðu þótti honum ekki nema vænt um að geta verið einn með hugsanir sínar. Það vaf einkennilegt, að þessar tveggja klukkustunda við ræður höfðu eins og gefið honum aftur sína réttu persónu. Það var eins og endurtekningar Corleys á rétta nafninu hans, hefði losað hann við Parker og gert hann að Paige. Þessvegna var það nú Newell Paige sem gekk fram með stöðu vatninu, þar sem landslagið var svo fallegt. Sylvia flaðraði upp um hann og var óþolinmóð. Hann hafði næstum engu orði eytt á hana í dag. En hvar höfðu hugsanir hans verið meðan Corley var hjá hon um 1 gistihúsinu? Hann mundi nú, að langar þagnir höfðu orðið í viðræðum þeirra. Og hvers- vegna langaði hann ekki lengur til að hitta Elísu? Hann hafði sent henni rósir og innilegt bréf, en hann hafði bara enga löngun til að tala við hana eða neinn annan . . . að undanteknum dóm prófastinum, vitanlega. Löngun hans til að hitta þann mann hafði ekki minnkað. Honum varð það æ Ijósara, að þar gat hann ef til vill fundið hröktum hugsunum sínum skjól. Ef einhver hefði sagt við Paige fyrir tveim dögum, að hann myndi láta hrífast af predikun ' um ódauðleikann, hefði hann haft gilda ástæðu til að brosa. Það var svo framandi hugsana- gangi hans. Hann trúði ekki á þetta og vildi ekki trúa. Hann gat yfirleitt ekki hugsað sér ó- girnilegri tilhugsun en eilíft líf. Og nánari umhugsun um það mál gerði ekki annað en vekja honum hroll. En skýring séra Harcourts á þessu viðfangsefni hafði varpað, á það nýju ljósi. Hann hafði beð ið áheyrendur sína að hafa ei- lífðina í huga — vera sér hennar meðvitandi. — Tíminn, mældur í svo eða svo mörgum sólaruppkomum og sólarlögum á mánuði, er fremur til trafala en gagns fyrir rétta hugsun, hafði hann sagt. — Það sem skeður í dag . . . illt eða gott . . og það, sem dagurinn á morgun kann að færa af lof- orðum eða ógnunum er einskis vert og getur aldrei haft neina þýðingu fyrir þann, sem heldur sér fast að hugsuninni um eilíft líf. — Hefur ykkur aldrei þótt það eftirtektarvert, hafði hann hald ið áfram, — að allir kynþættir og þjóðir, gamlar og nýjar, sið aðar og ósiðaðar, hafa haft í sér bjargfasta trú á ódauðleikann? . . . Menn hafa skýrt þennan ó- dauðleika sem framhald meðvit undarinnar eftir dauðann, af því að sú skýring var einföldust. Menn hafa talið hann frá gröf- inni og skýrt hann með ýmsum orðum, sem eru mannlegum skiln ingi framandi . . . Ekki nema ör fáir hafa hugsað sér ódauðleik- ann sem gagnlega aðstoð, sem hægt væri að hafa not af í íifinu. Hvað svo sem hann kann að þýða fyrir okkur . . . annars staðar . . . í annars konar lífi . . . þá liggur mesta blessun hans í daglegri tilveru okkar. Því að eilífðarhugsunin gefur kjark. Sá sem á eilífðarhugsun- ina, stendur stöðugur og ekkert illt getur hent hann. Ljósið og myrkrið mætast og jafnar hvort annað til. Hann veit, að enda þótt skipið hans hallist og velti, sekkur það ekki. Þegar andlegur, líkamlegur eða siðferðislegur sig ur vinnst; hrópa menn ekki. „Konungsríkið er komið til vor“. Og ef eitthvert ár hefur helzt tii síns ágætis óvenjumikið af eigin girni, fjárglæfrum og öðrum ein kennum afturfarar, hrópa menn heldur ekki: „Þarna fór konungs ríkið í súginn". Sá sem er sér eilífðarinnar meðvitandi, losnar ekki einungis við að láta þyrla sér inn í gagnsæja vonbrigða- hrifningu, heldur einnig við hitt að láta bugast af þunga óraun- verulegra slysa og áfalla. Sá, ssem er sér eilífðarinnar meðvitandi, trúir ekki á slys og áföll og orð eins og kreppa er ekki til í orðasafni hans. Að hans dómi er það, sem kallað er kreppa ekki annað en eitt stig á stöðugri þróunarbraut. Newell sneri heim til gisti- húss síns, eftir að dimmt var orð ið líkamlega þreyttur en andlega vakinn og fastákveðinn að reyna að hitta séra Harcourt á morgun. Hann vissi ekki um hvað hann ætlaði að spyrja hann; aðalatrið ið var að standa augliti til auglit is við hann. Hann skildi nú þessi áhrif, sem hann hafði haft á frú Dexter, og um leið skildi hann þessa sérgáfu, sem henni hafði verið léð og hún hafði kallað „persónulegt samræmi". Þegar Page hafði orðið þess vísari um morguninn, að viðtals tími dómprófcistsins var klukkan milli tíu og tólf, gekk hann til dómkirkjunnar og var kominn þangað á slaginu tíu. Hann hafði tekið Sylvíu með sér, af því að hann vissi, að hún myndi bíða þar sem henni væri sagt, eins - lengi og vera vildi. Það var einkennilegt að eiga er indi í kirkju, og þegar hann kom fyrir hornið og nálgaðist bústað dómprófastsins, tók hann að óska þess að hann kynni betur, hvern ig ætti að haga sér í slíkri heim- sókn. Á hurðarrúðunni var áletrað spjald, sem bauð gestinum að ganga inn. Þetta stuttorða boð fannst honum nægilega vingjarn legt til þess að ná einnig til Sylviu. Tíkin lagðist á ábreið- una, eins og henni var skipað og Paige gekk að opnum dyrun um. Hann gekk hægt til að venja augun. við rökkrið þarna, eftir alla birtuna úti. Biðstofan var sýnilega manntóm. Þegar Paige kom innar, varð hann þess var, að hann var ekki einn þarna. Ung stúlka stóð í gluggakróknum hinumegin og horfði út um gluggann. Hún var hattlaus og kápulaus og hlaut því að vera í þjónustu kirkjunnar. Gullna hárið á henni glitraði í sólinni. Hún hlaut að vera niður sokkin í það, sem hún var að horfa á eða hugsa, því að hún tók alls ekki eftir honum. Hann gekk hægt í áttina til hennar og von aði, að hún heyrði fótatak hans. Hann komst þarna í hálfgerð vandræði. Ef hann gengi alveg til hennar, gat hún orðið hrædd, en kæmi hún auga á hann ein- mitt þegar hann væri að snúa við, leit það hálfkjánalega út. Hann stóð því kyrr og beið. Loks virtist hún verða þess vör, að hún væri ekki ein og leit við. Paige greip andann á lofti þegar hann sá vangasvip hennar. Nú sneri hún sér alveg við. Skáldið og nramma litla 1) Nei, skáldið er á móti öllu, sem 2) Spurðu hann bara sjálf! Hann 3) .... á móti því að rithöfundar heitir: Gerðu það sjálfur. er meira að segja....... skrifi bækurnar sínar sjálfir! — Þarna er bátur Markúsar .. yið skulum höggva á hann gat og skilja Mahkús hér eftir! — Pabbi! .... Þú mátt ekki! — Ég verð, strákur .... Ann- I fyrir veiðiþjófnað! ! ars sendir hann mig í fangelsi I — Ég læt þig ekki gera þetta 1 pabbi! Þegar Paige síðar reyndi að lifa þetta andartak upp aftur, skildi hann, að svipur hennar hafði verið endurspeglun af hans eigin svip. Hún stóð alveg graf- kyrr með hálfopnar varir, meðan hann horfði þögull á hana án þess að leyna undrun sinni. Hon, um fannst sem hann stæði and sþænis lifandi mynd frú Dexter, eins og hún hlyti að hafa litið út í æskublóma sínum. Hvorugt þeirra vissi, hve lengi þau stóðu þannig og störðu hvort á annað. Loksins hreyfði stúlk- an sig, brosti, gekk stutt skref áfram og sagði lágt. — Ætluðuð þér að tala við dómprófastinn? — Já, svaraði Paige, og reyndi1 að horfa í augu hennar — þetta voru sömu löngu augnhárin, sömu fagurdregnu augnabrúnirn ar og sama rafgula lithimnan. —• Eg heiti Parker, sagði hann. — Dómprófasturinn þekkir mig ekki. Eg á ekki heima hér í borg inni. —Gerið svo vel að fá yður sæti, hr. Parker, sagði hún og benti á stóran ieðurstól. Þetta var sama handarhreyfingin, sem hann hafði svo oft dáðzt að hjá frú Dexter. — Eg skal segja hon um til yðar. Hún gekk nokkur skref að dyrunum og hann dáðist að yndisþokkanum í hreyfingum hennar. En allt í einu var eins og hún áttaði sig og- dytti eitthvað í hug. — Eg heiti Phyllis Dexter. Paige hneigði sig og sagði svo að varla heyrðist: — Já . . . ung frú Dexter. Phyllis yfirgaf hann nú og gekk áleiðis að bókastofudyrun- um. Þetta einkennilega atvik hafði gert henni hverft við og hún hafði hjartslátt. Þar eð hún. varð þess vör, að hana hitaði líka í kinnarnar, beið hún ofurlitið við dyrnar. Síðan gekk hún að stóra skrif- borðinu og sagði: — Það er hér einhver hr. Parker, sem vill fá að taia við yður. Dómprófastur- inn hafði setið álútur við a3 lesa bréf. Þegar hann heyrði til hennar, leit hann hægt upp og horfði í augu hennar. Svo brosti hann og gaf henni merki um að koma nær. Hún hlýddi og tók sér stöðu við hlið hans. Hann tók báð um höndum utan um aðra hönd hennar, lyfti henni upp að and- litinu, fetti fíngerða fingurna of urlítið aftur og athugaði lófann rétt eins og lófalesari, og lét eins og hann athugaði línurnar í hon um gaumgæfilega.' Þegar hann SHÍItvarpiö Föstudagur 30. september 8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.13 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.). 12.00 Hádegisútvarp. (12.25 Fréttir og tilkynningar). 13.15 Lesin dagskrá næstu viku. 13.25 Tónleikar: „Gamlir og nýir kunn- ingjar. 15.00 Miðdegisútvarp. (Fréttir kl. 15.00 og 16.00; 16.30 Veðurfregnir. 19.25 Veðurfregnir. 19.30 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. 20.30 A Vífilsstöðum: TJr 50 ára sögu heilsuhælisins. Gils Guðmunds* son og Stefán Jónsson taka sam an dagskrána að tilhlutan Sam* bands íslenzkra berklasjúklinga. 21.35 Utvarpssagan: „Barrabas" eftir Pár Lagerkvist; IV. (Ólöf Nor- dal). ^ 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður 1 Havana“ eftir Graham Greene; XXI. (Sveinn Skorri Höskulds- son). 23.00 Dagskrárlok. Laugardagur 1. október 8.00—10.20 Morgunútvarp. (Bæn. — 8.05 Tónleikar. — 8,30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.). 12.00 Hádegisútvarp. — (12,25 Fréttir og tilkynningar). 12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig- urjónsdóttir). 14.00 Laugardagslögin. — Fréttir kL 15.00 og 16.00). 16.30 Veðurfregnir. 19.00 Tómstundaþáttur barna og ungl- inga (Jón Pálsson). 19.25 Veðurfregnir. 19.30 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. 20.30 Tónleikar: Sinfonie Espagnole eftir Lalo (Arthur Grumiaux fiðluleikari og Lamoureux-hljóm sveitin leika; Jean Foumet stjórnar>, 21.00 Leikrit: „Sannleikurinn er sagnsi beztur'*. gamanleikur eftir John Mortimer, i þýðingu Gissurar Ó. Erlingssonar. — Leikstjóri: Helgl Skúlason. t 22.00 Fréttlr og veðurfregnir. ! 22.10 Danslög. * 24 00 Dagskrárlok. ^

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.