Morgunblaðið - 13.10.1960, Blaðsíða 16

16
MORGUNnt 4 ÐIÐ
Fímmtudagur 13. okt. 1960
Grænt
Ijós
Lloyd C.
Douolcis
34
kveikjarann sinn til að koma
eldi í vindingsstúfinn, þegar
Paige, sem einnig hafði verið
með þeim fyrstu, sem fóru út til
að fá sér reyk, kom honum til
hjálpar.
— Þakka yður fyrir, andvarp-
aði ungí maðurinn og sogaði að
sér reykinn með áfergju. —
Finnst yður leikritið ekki ssemi-
legt?
— Ekki sem verst, svaraði
Paige. — Það má drepa tímann
með því að horfa á það.
Þeir fóru nú að tala saman og
gengu hægt gegn um mannþröng
ina í leikhúsganginum, og út í
rólegt horn, þar sem þeir voru
lausir við ónæði.
— Eigið þér heima hér nærri?
spurði Paige letilega.
— Nei, hvorki hér né annars
staðar. Brosið, sem fylgdi svar
inu, var ekkert sérlega viðkunn
anlegt, en svo batnaði það, er
hann bætti við: — Fyrir nokkr-
um árum átti ég heima á suður-
strönd Erievatnsins.
— Já, einmitt. Þar hef ég líka
átt heima. Eg heiti Paige. Hann
gat allt eins vel sagt sannleik-
ann nú, hugsaði hann. Það var
varla iíklegt, að hann sæi þenn
an mann aftur.
— Eg heiti Ingram — Davíð
Ingram. Gaman, að við skyldum
rekast hvor á annan. Þeir brostu
og tókust í hendur. — Hafið
þér verið hér lengi, hr. Paige?
— Síðan um miðjan dag i dag
og hef verið mestallan tímann í
tyrknesku baði að sjóða af mér
rykið. Þetta var leiðinleg ferð og
þar til óhreinleg.
.— Maður þekkir það, tautaði
Ingram. — Eg kom frá Shanghai
fyrir hálfum mánuði og hef rétt
skroppið til New York í millitíð
inni.
— Ætlið þér aftur til Kína?
— Nei, svaraði Ingram með á-
herzlu.
Paige sló öskuna af vindlingn
um sínum og yppti öxlum, rétt
eins og honum mætti vera nokk
urnveginn sama, hvort Ingram
færi eða færi ekki.
— Það var nú ekki ætlun mín
að vera önugur, en maður verður
það stundum óviljandi — mér
þykir það svo leitt.
Paige tók þessari afsökun með
þvi að kinka kolli. Hvenær ætli
fólk vildi hætta þessari afsökun.
Það var ekki*'til orð í móðurmál-
inu, sem orkaði verr á hann.
Hann kramdi vindlingsstúfinn í
öskubakkanum.
Nú var hringt til merkis um, að
þriðji þáttur færi að byrja, og
þeir létu berast með straumnum
til sæta sinna.
—■ Eruð þér nokkursstaðar ráð
inn seinna í kvöld? spurði Ingr-
am.
— Nei, hvergi, svaraði Paige
kæruleysislega.
— Eigum við að hittast við
dyrnar á eftir?
— Já, það getum við vel gert.
Þeir skildu síðan í hálfrökkr-
inu og Paige þreifaði sig áfram
í sæti sitt á þriðja bekk. Gaman-
leikurinn hélt áfram hávaða sín-
um og gauragangi, en var ann-
ars hreint ekki leiðinlegur. Unga
stúlkan var ekki sem verst en
hræðilega mögur, svona ung.
Konur á þeim aldri ættu að gæta
betur að sér. Þær gátu ekki þol
að að megra sig til léngdar —
sízt af öllu þessar Ijóshærðu. Það
var svo skrítið til að vita, að þær
dökkhærðu þoldu það betur
Höfðu líklega sterkari taugar.
Það gæti verið gaman að rann-
saka sambandið milli taugakerf
is og háralits. Þessi Clarissa Mont
rose ætti að vera að minnsta
kosti fimmtán pundum þyngri . . .
„Og þú hélzt, að ég væri konan
hans Jerry“, kvakaði Clarissa
ástleitin á svipinn.
„Öll þau egg, sem hún getur
í sig látið“, heyrði Newell sjálf
an sig segja við hjúkrunakonuna,
sem var fyrir utandyrnar.
„Ó, engillinn rninn!" suðaði
elskau-inn og strauk tálguðu kinn
ina með fingurgómunum.
„Ekki er hún nú neinn engill,
en hún getur bráðlega orðið það“
hugsaði Newell. Hann fletti lak
inu frá og setti hlustarpípuna yf
ir hægra lungablað . . . Anda
djúpt, Clarissa. Rétt! Halda niðri
í sér andanum . . . Hann færði
pípuna undir vinstra brjóst, sem
var svo vesældarlega máttleysis
legt og hlustaði á sláttinn í hjart
anu, sem var að reyna að gera
eins og það gat.
— Við segjum Jerry strax frá
því, sagði elskarinn. — Kannski
hann risi upp á afturfótunum.
— Það mundi ég gera ef hún
væri systir min, hugsaði Newell
áfram. — Nýrun í yður eru eitr
uð, hr. . . . Romanie, bætti hann
við, eftir að hafa litið í leik-
skrána. Digrir, kvapkenndir ökl
ar bólgin augnalok, þokukennd
hornhimna. Þér drekkið ofmikið
. . . nú ekki meira ket, fyrr en ég
leyfi það, hr. Romaine. Og næsta
hálfa árið verða sjússarnir yðar
kálsoð með ofurlitlu spínati í.
— Æ . . . þetta var mér að
kenna, æpti Jerry og kom vað-
andi inn í sama bili og elskarinn
kyssti Clarissu.
— Þú hefur gert margt vitlaus
ara, hugsaði Newell, og athugaði
hann gaumgæfilega. — Þú ættir
heldur að fá röntgenmynd af
tönnunum í þér. Eg sá þig
hrökkva í kút þegar Clarissa
kleip þig í handlegginn rétt áðan.
Ef þú gætir ekki að þér, geta
þessar eitranir þínar gert þig að
örkumlamanni um hálffertugt.
Svona sjúkrarannsóknir voru
orðnar að ávana hjá Newell. Ef
hann sat í járnbrautarstöð eða
í gistihúsi, var hann alltaf að
rannsaka heilsufar fólksins, sem
hann sá, og ef um eitthvað merki
legt var að ræða, óskaði hann
þess heitast að geta staðfest álit
sitt við rannsókn í sjúkrahúsi.
Stundum átti hann langar við-
ræður við sjálfan sig um siðfræði
starfs síns, sem nú var lokið.
Þessi óskrifuðu lög höfðu verið
grundvöllur undir heiðarlegu
starfi hans sjálfs, og kröfur þess
hin mikilvægustu allra siðferðis
boðorða. Þar eð hann tilheyrði
engum trúarflokki og leiddist
pólitík, enda utan allra flokka,
hlutu þessi lög að koma í staðinn
fyrir guðstrú, stjórnmál og föður-
landsást.
Eins og nú var komið, hafði Ne
well nægan tíma og tóm til að
velta því fyrir sér, hvort allar
þessar siðferðiskröfur væru rétt
mætar. Það var nú til dæmist
gamli maðurinn, sem hann hafði
séð í svefnvagninum, vera að
raka sig og fara kring um lítinn
blett á öðru kinnbeininu, þar
sem var opið sár Læknasiðfræðin
heimtaði af Newell, að hann
þegði og léti þetta afskiptalaust.
En hann hafði sárlangað til að
segja: — Góði vinur, ef ég hefði
svona sár í andlitinu, skyldi ég
flýta mér til einhvers krabba-
meinslæknis. Þetta gat hann ekki
sagt og gerði heldur ekki, en eitt
hvað innra með honum ásakaði
hann fyrir að ,hafa brugðizt
skyldu sinni, sem gerði meiri
kröfur til framkvæmda en ein-
hverra siðareglna.
Ingram beið hans úti fyrir leik
húsinu og þeir löbbuðu saman út
í milt maíkvöldið, í áttina að
gistihúsinu, þar sem þeir bjuggu
báðir. Ingram hóf viðræðurnar
og bæði spurningar og svör voru
varkárnislegar og ónærgöngular,
þar eð Paige mundi eftir önug-
leik Ingrams áður og vildi ekki
gefa tilefni til xneira af slíku.
Tveim klukkustundum síðar,
þegar þeir sátu báðir snöggklædd
ir í herbergi Ingrams, játuðu þeir
hvor fyrir öðrum, að þeir væru á
lausum kili. Hvorugur hafði gef
ið neinar frekari upplýsingar um
sjálfan sig, en eftir að hafa feng
ið sér vel að drekka, kom þeim
saman um, að þeir væru báðir
ónytjungar, hvernig svo sem á
því gæti staðið.
Allt í einu fór Ingram að losa
um málbeinið og segja sögu sína,
og með miklum ákafa, þar sem
honum var órétturinn, sem hann
hafði orðið fyrir, í svo fersku
minni. Hann hafði verið fimm ár
í Kína, á vegum stórs amerísks
iðnfyrirtækis, og hefði aldrei
lagt á sig allar þær þrengingar,
sem hann varð að þola — ásamt
lágu kaupi — ef hann hefði ekki
átt loforð, eða að minnsta kosti
grundaðar vonir um hækkun
í launum og kjörum, og það fljótt.
Fyrir tveim árum hafði unn-
usta hans komizt að raun um, að
hún gæti ekki fylgt honum til
Kína. Ingram hafði komizt yfir
þessi vonbrigði, tiltölulega ó-
skaddur. Auðvitað höfðu tanga
lamandi bréf farið milli þeirra
áður en skilnaðurinn var full-
komnaður, og í rauninni varð
honum það fremur léttir að fá
eitthvað fast undir fótum í þvi
máli. Með auknum áhuga réðst
hann að verki sinu — því að nú
varð hann að sýna, að vefnaðar-
vörukaupskapurinn væri honum
mikilvægari en Hortense. Þessi
dugnaður hans varð til þess, að
húsbændur hans lögðu á hann
ennþá meiri vinnu en áður, og
hann tók við henni, án þess að
' mögla. Nú átti hann ekki nema
! eitt áhugamál — að þóknast hús
I bændum sínum. Hann brosti
bara, þegar Hortense skrifaði
honum, að nú ætlaði hún að fara
að giftast Bradford, bezta vini
j hans heima, sem hann hafði ætl
1 að að fá fyrir svaramann! Þegar
I hann hafði sent heillaóskaskeyt-
ið, flýtti hann sér til Tientsin, til
þess að ljúka verki, sem annar
maður hafði ekki nennt að fram
kvæma.
| Þegar hann svo tók hálfs árs
orlof, fór hann aftur til Banda-
ríkjanna — þó ekki með neinni
sérlegri hrifningu, þar sem hann
átti þar að engu að hverfa, en
það gat nú samt verið gaman að
sjá breytingarnar, sem orðnar
væru í fjarveru hans. Hann fór
svo beint til New York, til þess
að tala við stjórn fyrirtækisins,
en fékk þar að vita, að þar væru
breytingar á rekstri félagsins,
sem gerðu það að verkum, að
Skáldið 09 mamma litla
1) Síðan við fengum sjónvarpið
förum við aldrei snemma að hátta og
tökum með okkur tebolla og góða bók
í rúmið!
2) Satt segirðu
a
r
k
ú
ó
'M SORRV, VIVIAN, I OIDN'T
KNOW VOO WERE A HOSTESS
FOR THE PANCE..3UT I'VE ,
AUREADV PROA/.ISEO
SOME FRIEN0S I'O INVES-
TIGATE A FISHINS RESORT '
IN THE NORTH WOOPS/
rvE TRIEP SO HARQ 60 DESPERATELY
HARD, TO GAIN SOME SOCIAL RECOGNITION
IN THIS TOWN...BUT I'VE GOTTEN NO HEUPj
FROM VOU...N0NE/

GEORGE BLAKELV, DO VOU REALIZE
THAT EVERV TIME I MAKE Pl-ANS FOR
SOMETHING WORTHWHILE VOU CHASE OFF
ON ONE OF THOSE PISGUSTING FISHING TRIPS.'
%
<:

— Mér þykir það leitt, Vivian,
ég vissi ekki að þú ættir að vera
gestgjafinn á dansleiknum. En ég
hefi þegar lofað nokkrum vin-
um mínum að rannsaka veiðU'að
í Norðurskógum.
— Georg Blakely, hefur þú
tekið eftir því að í hvert skipti
sem í) hefi eitthvað í huga sem
okkur er hagur í, stingur þú af
í þessar andstyggilegu veiðiferð-
ir þínar. Ég hef reynt svo mikið,
svo hræðilega mikið, að skapa
okkur viðurkenningu hjá íbúun-
um hér í borg . . . En ég hef
enga hiálp íengið hjá þér . . .
. AND NOW WHEN
THE ONE BIG CHANCE
COMES ALONG...THE
CHANCE FOR US TO
STAND IN THE RECEP-
TION LINE AT THE
CLUB WITH THE DURHAM
VAN WINKLES, YOU'RE
GOING FISHING/ R
Enga! . . . Og nú, þegar þetta
mikla tækifæri býðst . . . tæki-
færi fyrir okkur að standa fyrir
móttöku gestanna í klúbbnum
neð van Winkles hjónunum, þá
ert þú að fara að veiða!
Flmmtudagur 13. októbrr
t.00—10.90 Morgunútvarp (Bæn. — 8.15
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 3.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp. — (12,25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 ,,A frívaktinni“, sjómannaþáttur
(Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00)
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Þingfréttir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Sigrandi kirkja (Séra
Arelíus Níelsson).
21.00 Frægir söngvarar: Bernard Lad«
ysz bassasöngvari syngur óperu*
íög.
21.15 Upplestur: Hulda Bunólfsdóttir
leikkona les kvæði eftir Guðmund
Böðvarsson.
21.40 Itölsk píanómúsík: Giovanni dell*
Agnola leikur:
a) Sónata op. 26. nr. 3 eftir Muzio
Clementi.
b) Fjórar sónötur eftir Domenico
Scarlatti.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður 1
Havana'* eftir Graham Greene;
XXX. (Sveinn Skorri Höskulds-
son).
22.30 Frá tónleikum Sinfóníuhljómsv.
Islands i Þjóðleikhúsinu 11. þ.m.:
Hljómsvstj.: Bohdan Wodiczko.
Sinfónía nr. 4 eftir Tjaikovsky.
23.20 Dagskrárlok.
Föstudagur 14. október
8.00—10.20 Morgunútvarp. (Bæn. -•
8.05 Tónleikar. -— 8,30 Fréttir.
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Tónleikar: „Gamíir og nýir kunn-
ingjar.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kL 15.00 og 16.00)
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Þingfréttir.
19.25 Veðurfregnir.
9.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Herúlar (Skúli Þóröarson
magister).
20.55 Frá kveðjutónleikum Karlakórs
Reykjavíkur 27. f.m. Söngstjóri:
Sigurður Þórðarson. Einsöngvar-
ar: Guðmundur Jónsson, Kristinn
Hallsson og Guðmundur Guð-
jónsson.
a) „Brennið þið vitar“ eftir Pál
Isólfsson.
b) ,,Ar vas alda“ eftir Þórarin
Jónsson.
c) „Kyrie“ eftir Sigurð Þórðarson
d) „Sof þú, blíðust*'; ísl. þjóðlag
í raddsetningu Sigurðar Þórð**
arsonar.
e) „Gleðihreimur trumbunnar‘%
tékkneskt þjóðlag.
f) „Flyv fugl, flyv“ eftir Hart*
mann.
g) „Landkjending“ eftir Grieg.
21.30 Utvarpssagan: „Barrabas“ eftir
Pár Lagerkvist; X. — sögulok
(Olöf Nordal þýðir og flytur).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10sKvöldsagan: „Trúnaðarmaður f
Havana” eftir Graham Greene;
XXXI. — sögulok. (Sveinn Skorri
Höskuldsson þýðir og les).
2.30 A léttum strengjum: Ricardo
\ Santos og hljómsveit hans leika
frönsk og ítölsk lög.
13.00 Dagskrárlok.