Morgunblaðið - 03.11.1960, Síða 17

Fimmtudagur 3. nóv. 1960
17
MOlRGUNBLAÐIÐ
*
I. O. G. T.
St. Andvari nr. 265
Fundur í kvöld kl. 8,30.
I. Inntaka nýliða.
II. Ferðaþættir frá Afríku.
Magnús Óskarsson
III. Framh. umr. um blaðaút-
gáfu. — Félagar mætið
stundvíslega Æ. T.
I. O. G. T. Saumafundir
hefjast kl. 3 e.h. í G.T. húsinu.
Reglusystur fjölmennið.
Nefndin.
Silfurfunglið
Fimmtudagur — DANSAÐ í KVÖLD
★ Hliómsvtit FINNS EYDALS
ásanit söngstjörnunni
* HELENU EYJÓLFSDÓTTUR
Munið hiua vinsælu sérrétti.
Kvöld í Silfurtunglinu svíkur engan. — Sími 19611
Allir kaupa nú miða í skyndihappdrœtti Sjálfsfœðisflokksins
Dregib um tvo V O L K SW AG E N á þriðiudaginn
4
LESBÓK BARNANNA
CRETTISSAC A
57. Nú er Grettir þar aðra
nótt, og kom ekki þrællinn
heim. Þá þótti bónda mjög
vænkast. Fór hann þá að sjá
liest Grettis. Þá var upp brot
ið hiisið, er bóndi kom til, en
hesturinn dreginn tii dyra og
lamið í sundur í honum
hvert bein.
Þórhallur sagði Gretti, hvar
þá var komið, og bað hann
forða sér, — „því að vís er
dauðinn, ef þú bíður Gláms“.
Grettir svarar: „Eigi má
ég minna hafa fyrir hest
minn, en að sjá þrælinn“.
— o —
58. Nú líður dagurinn, og
er menn skyldu fara til
svefns, vildi Grettir eigi fara
af klæðum og lagðist niður í
setið gegnt lokrekkju bónda.
Hann hafði röggvarfeld yfir
sér og hneppti annað skrautið
niður undir fætur sér, en einu
snaraði hann undir höfuð sér
og sá út um höfuðsmáttina.
Setstokkur var fyrir framan
setið mjög sterkur, og spyrnti
hann þar 1. Ljós brann 1
skálanum um nóttina.
— o —
59. Og er af mundi þriðj-
ungur af nótt, heyrði Grettir
út dunur miklar. Var þá rið-
tð skálanum og barið hælun-
nm, svo að brakaði í hverju
tré. Þá var farið ofan af hús-
vnum og til dyra gengið. Og
•r upp var lokið hurðinni, sá
Grettir, aff þrællinn réttl um
Biöfuðiff, og sýndlst honum
afskræmilcga mikið og und-
arlega stórskorið. Glámur fór
seint og réttist upp, er hann
kom inn í dyrnar. Hann
gnæfði ofarlega við rjáfrinu,
snýr að skálanum og lagði
handieggina upp á þvertréð
og gnæfði inn yfir skálann.
60. Grettir lá kyrr og
hrærði sig hvergi. Glámur sá,
að hrúga nokkur lá i setinu,
og réðist nú innar eftir skál-
anum og þreif í feldinn stund
ar fast. Grettir spyrnti í
stokkinn, og gekk því hvergi.
Glámur hnykkti i annað sinn
miklu fastara, og bifaðist
hvergi feldurinn. í þriðja
sinn þreif hann í með báðum
höndum svo fast, að hann
rétti Gretti upp úr setinu.
Kipptu nú í sundur feldinum
I í millum sín.
4. árg. ★ Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson ★ 3. nóv. 1960.
Gamli bfllinn
„Kastaðu matnum út“,
kölluðu hin, en nú var ég
á svo mikilli ferð, að ég
átti fullt í fangi með að
stýra Sem betur fór hafði
Jens litli oiðið eftir í bíln
um með stóra bassahorn-
ið sitt og hann hlés nú og
blés allt, hvað hann ork-
aði, svo menn og skepn-
ur og bílar gætu í tíma
forðað sér út af veginum.
Allar beygjur tókum við
á tveimur hjólum, unz
hjólböruhjólið að framan
festist í aurbrettinu og
við fórum út af inn á ak-
ur, þar sem nokkrar kýr
voru á beit. Þar stöðvað-
ist bíllinn loksins.
„Hér er gott að vera“,
hugsaði ég með mér og
lagðist endilangur í gras-
ið til að hvíla mig. Þá
heyrði ég æðisgengið ösk
ur! Það var nautið, sem
æddi til mín. Bíllinn var
eldrauður og boli var
sýnilega ekki hrifinn af
þessari heimsókn.
Það fór skjálfti um mig,
svo að ég sá ekki vel,
hvort boli hafði heldur
tvö eða þrjú horn og
fjóra eða fimm fætur.
Hann var að minnsta
kosti fljótur og þetta var
það stærsta og illvígasta
naut, sem ég hafði nokk-
uru sinni séð. Til allrar
hamingju fékk ég bílinn
strax í gang, Jens reif
frambrettið af, og á síð-
asta andartaki komumst
við inn á veginn og ók-
um eins og við gátum
með nautið hlaupandi á
eftir. Á veginum stóð lög
reglubíll með mörgum
lögregluþjónum. „Nemið
staðar", hrópuðu þeir. En
það var nú einmitt það,
sem ég gat ekki. Þá slóg-
ust þeir í eftirförina.
Fyrst kom nautið og síð-
an lögreglubíllinn með
alla lögregluþjónana.
Þeir drógu á okkur, en
Jens kastaði mat til nauts
ins og brjóstsykri til lög-
regluþjónanna. Boli fór
að gæða sér á matnum,
en lögregluþjónarnir sett
ust á vegarkantinn og átu
brjóstsykur.
Brátt komumst við upp
á hæðina, þar sem hitt
fólkið beið og þar stanz-
aði bíllinn, því að benzfn
ið var búið. Allir settust
í grasið og tóku að gæða
sér á því, sem eftir var
af nestinu. Óli stökk og
sótti benzín á bílinn.
Ekki leið á löngu þar
til við komum aftur til
bæjarins, og ég reyndi að
stöðva bílinn, en hann
hélt stanzlaust áfram.
Lögregluþjónarnir, sem
við höfðum áður komist í
kast við, fóru nú aftur að
elta okkur „Meiri brjóst-
sykur“, kölluðu þeir, „við
viljum meiri brjóstsyfk-
ur“. En því miður áttum
við ekki meira. Rétt i
sömu svipan datt fram-
hjólið undan og við þut-
um beint inn í bakarí,
þar sem bakarinn var að
búa til rjómakökur.
Þá komu lögregluþjón-
arnir og voru nú heldur
reiðir. „Gerið þið svo
vel“, sagði ég og benti á
rjómakökurnar, „eins og
þið sjáið, þá er af nógu
að taka“. Það létu þeir
ekki segja sér tvisvar, og
brátt var allt upp etið.
Bakarinn varð ekki