Morgunblaðið - 15.01.1961, Page 3

Sunnudagur 15. jan. 1961
MORGVNBLAÐIÐ
3
Sr. Jón Auðuns, dómprófastur;
kirkjuna. Um kvöldið var brúðkaupsveizlan hátíðlega haldin í
vissu fréttamenn ekki hvert brúðkaupsferðin
höllinni að Skaugum. f gær
yrði farin.
SAGAN um prinsessuna, sem
fékk að hlýða kalli hjarcans
og giftist manninum, sem hún
unni, endurtók sig í Asker
kirkju skammt frá Ósló sl.
fimmtudag. Þann dag vígði
Arne Fjellbu, biskup, Ástríði
Noregsprinsessu og Johan
Martin Ferner, kaupsýstu-
mann í heilagt hjónaband.
Fréttamenn segja, að rödd
prinsessunnar hafi titrað lítið
eitt, er hún lofaði að giftast
manninum, sem hjá henni
*tóð og vera honum trú og
auðsveip eiginkona í meðlæti
og mótlæti lífsins. En já henn
ar var skýrt svo kirkjugestir
máttu gjörla heyra.
lestina til Asker. Voru farnar
nokkrar aukaferðir með áhorf
endur til Asker þennan dag.
Prúðkaupið bar fremur
avlp fjölskylduhátíðar, en
prinsessubrúðkaups. En Norð-
menn fögnuðu með prinsess-
unni á þessum hátíðisdegi
hennar og blöktu fánar hvar-
vetna við hún. >*
Rétt fyrir klukkan fimm
ók kóngafólkið frá höllinni í
Skaugum eftir snævi þöktum
veginum að kirkjunni. í
fremsta vagninum voru Ást-
xíður prinsessa og Ólafur kon
ungur, faðir hennar. Þar næst
komu aðrir gestir konungsætt
ar, fyrst þrjár prinsessur,
sem báru nafnið Margrét: rík-
isarfi Dana Margrét prinsessa,
af Svíþjóð og Margrét Eng-
landsprinsessa. Af öðru kon-
ungafólki má nefna Bertil
Svíaprins og Axel og Georg
Danaprinsa. Meðal þeirra 500
boðsgesta, sem biðu í kirkj-
unni, voru Einar Gerhardsen,
forsætisráðherra, og forseti
hæstaréttarins, Terje Wold.
Þúsundir manna höfðu
tekið lestina til Asker til að
ajá brúðhjónin og hina frægu
gesti, sem boðnir voru til
landsins í þessu tilefni. Til að
koma í veg fyrir umferðaöng-
þveiti hafði lögreglan beðið
forvitna áhorfendur að skilja
bíla sína eftir heima en taka
Þegar allt stórmenni hafði
tekið sér sæti í kirkjunni gekk
Ástríður pirnsessa inn kirkju-
gólfið við arm föður síns. Hún
var klædd fögrum brúðarkjól
úr knipplingum og hvítu
tjulli. Kjóllinn var ekki með
slóða, en yzta tjulllagið lá í
fellingum svo það virtist vera
slóði. Prinsessan hélt fögrum
brúðarvendi í hönd sér úr hvít
H e / m i / / ð
ÞENNAN sunnudag minnist
kirkjan heimilanna. Eitt guð-
spjallanna segir frá því, er
Kristur blessaði brúðkaupsgleði
ungu hjónannaí í Kana, og ann
að frá þeirri heill er heimili auð-
uga tollheimtumannsins hlotnað
ist af heimsókn hans. Textar
þessa sunnudags minna á dyggð-
ir, sem eru grundvöllur hins
góða og farsæla heimilislífs.
Ein meginlexían, sem Guð
ætlar oss að læra af jarðvist.
inni, er sú, að læra að lifa í
samfélagi. Þess vegna lætur
hann oss fæðast til samfélags,
ekki sem einangraða einstakl-
inga, heldur sem samfélagsver-
ur. Enginn er svo einmana, að
hann lifi ekki í samfélaginu til
hinzta dags.. ©g er vér hverfum
af þessum heimi, fæðumst vér
inn í annað samfélag. Líknsam-
ar hendur taka við oss, hjá ©ss
vaka vinir, er vér ljúkum upp
augum í annarri veröld. Vér er.
um þá þegar orðnir borgarar í
öðru samfélagi.
Vér erum daglega að þiggja
af samfélaginu, ausa af sameig.
inlegum sjóði þess. Og samfélag
ið er daglega að gera kröfur til
vor, því að engin blekking er
fráleitari en sú, að nokkur mað-
ur geti lifað sjálfum sér einum.
Vér lifum daglega af verðmæt-
fyrir biskup. Hann flutti
stutta ræðu og lagði út af lík-
ingu Fjallræðunnar um hús
byggt á fjalli og hús byggt á
sandi. Tók vígsluathöfnin um,
hálfa klukkustund.
Prinsessan og kaup-
sýslumaðurinn
Eftir brúðkaupið var ek-
ið til hallarinnar að Skaugum
og haldin tvöhundruð manna
veizla. Á leiðinni til hallar-
innar stóðu menn meðfram
veginum, með blys og létu
hamingjuóskum rigna yfir
brúðhjónin. Þótti þessi mikli
fögnuður manna glöggt sýna
gleði Norðmanna yfir hjóna-
bandi prinsessunnar.
um frezinum og gulum rósum
m.m. Ólafur konungur var í
viðhafnarbúningi hersins.
Samkvæmt norskum sið
tóku brúðurin og faðir henn-
ar sér sæti vinstra megin í
kórnum, en brúðguminn og
faðir hans sátu hægra megin.
Að baki konungs sátu Har-
aldur krónprins, Ragnhildur
prinsessa og maður hennar,
Erling Lorentzen, útgerðar-
maður.
Áður en vígsluathöfnin
hófst var sunginn sálmurinn,
„Vor Guð er borg á bjargi
traust, eftir Lúther. Því næst
voru brúðhjónin leidd fram
Brúðkaupsveizlunni var
slitið klukkan 11 um kvöldið
og fyrir klukkan eitt voru all-
ir farnir úr höllinni. Brúðhjón
in munu fara í brúðkaupsferð,
en er síðast spurðist vissi eng-
inn hvert þau mundu halda.
Amerískir fréttamenn þótt-
ust hafa spurt, að þau mundu
halda til Bandaríkjanna, en
enskir sögðu að þau myndu
fara til Englands og dveljast
hjá drottningarmóðurinni þar.
Norskir fregnritarar héldu
hins vegar fram þeirri skoðun,
að brúðhjónin myndu fara í
norska brúðkaupsferð — til
afskekkts skíðakofa, fjarri
heimsmenningunni, langt inn
á milli hrikalegra, snævi þak-
inna fjalla.
Astnður JNoregsprinsessa og maffur hennar, Johan Martin
Ferner, kaupsýslumaffur. Myndin er tekin þegar brúðhjónin
leiddust úr Asker kirkju aff lokinni vígsluathöfn.
um, sem aðrir hafa skapað. —•
Hvernig gæti ég hugsað bessar
hugsanir, klætt þær í orð og feat
þær á blað, ef ég væri ekki a9
njóta arfleifðar, sem kynslóðar
hafa veriS í árþúsundir að skapa
og látið mér eftir?
Hvernig lifum vér samfélagMI
i heimilinu? Iðkum vér þar þá
umgengni hvert við annað, sem
alls staðar er nauðsynleg, e*i
hvergi fremur, hvergi eins og
þar? Heimilin hafa breyzt, og
margs er að sakna frá gömltt
heimilunum, og margs, sem raun
ar hlaut að breytast með breytt.
um þjóðfélagsaðstæðum. En
heimilið er samfélag eins og þaS
var og sömu meginlögmái ráða
hamingju þess og hamingjuleysi.
Vér íslenzkir menn teljum
oss ættrækna og teljum það í«-
lenzkan arf. Ættrækni Kínverja
stendur þó miklu dýpri rótum.
Þar stendur ættræknin á æva-
fomum erfðagrunni. Með breytt-
um þjóðfélagsaðstæðum þar
eystra og auknum áhrifum
kommúnismans kann þetta aS
breytast, en ættarböndin hafá
verið þar sterk. I hinni fögru bók
um fávitann sinn, „barnið, sem
þroskaðist aldrei“ segir Pearl
Buck frá undrun kínverskra
vina sinna er hún tjáði þeim,
að hún yrði að fara til Banda
ríkjanna til þess að finna þar f
fávitahæli framtíðarheimili fá-
vitanum sínum, áður en hann
yrði of gamall. Að skilningi
þeirra gat ekki komið til mála,
að láta barnið út fyrir vébönd
ættarinnar.
Ættrækni Kínverja er árþús.
unda gamall menningararfur
þeirra. En þessi stolta, fagra sett
rækni ein nægir ekki. Ef hin
kristna samfélagshugsjón erekki
leiðarljós heimilisfólksins, verð-
ur heimilið ekki heimili, aðeins
hús en ekki heimili.
Kristur er grundvöllurinn. Já,
sannarlega. En það er ekki æv-
inlega svo, að „trúaðir" menn
séu fyrirmyndar fjölskyldu-
menn. Hún hafði reynt það litla
stúlkan sem heyrðist biðja þess
arar kveldbænar: Góði Guð,
gerðu alla menn, og gerðu líka
alla trúaða menn elskulega í við
móti.
Trúin og ljúflyndið fara ekki
ævinlega saman í mannssálinni.
En þá er hjarta mannsins, þrátt
fyrir trúna, ekki kristið. Þar
sem samfélagshugsjón Krists er
lifandi afl í heimilislífinu, þar
sem á ami hússins brennur l.ogi
lotningarinnar fyrir honum. Þar
sem hógværð hans er, hreinleik-
ur hans og umburðarlyndi, og
sú kristna samúð, sem nær ínn
að hjörtum þeirra, sem vér er.
um daglega samvistum við, —
þar er sá grundvöllur fundinn,
sem heimilishamingju er öruggt
að reisa á.
Yfir heimilislífinu þurfa vaf-
urlogar eilífðarvissunnar að
vaka. Sú sannfæring þarf aS
móta viðhorf vor og trú ,að vér
erum börn, send að heiman til
náms og eigum aftur að hverfa
heim með lærdómana af jarð-
lifsreynslunni. Einn allra þýðing
armesti þáttur þeirrar skóla-
göngu er heimilið jarðneska.
Hvergi bjóðast önnur eins
tækifæri og þar til að leysa af
hendi stærsta hlutverkið, sem
Guð sendi oss inn í þennan heim
til að rækja. Og hvergi ráðast
örlög vor eins og þar. Húsbónda
alheimsins eigum vér síðar að
skila arði af öllu, sem hann gaf,
og ekki sízt arði af þeim ótelj-
andi tækifærum, sem hann læt.
ur heimilið gefa oss.
Leiðsögn Krists á þeim vand-
farna vegi er dýrmætari en ann-
að allt, sem vér getum til leið-
sagnar valið.