Morgunblaðið - 31.12.1961, Qupperneq 3

Sunnudagur 31. des. 1961
MORGUNBLAÐIÐ
3

MW
«MW

i
Morgunblaðið hefur
snúið sér til nokkurra
lesenda sinna, og beðið
þá að svara hvað þeim
sé minnisstæðast frá
árinu, sem nú er að
líða. Aðeins stuttur
frestur var veittur til
þess að svara spurn-
ingunni.
mmm
Björn Pálsson,
flugmaður:
Það minnisstæðasta, sem
fyrir augun hefur borið, er
sjón sú, sem við sáum nokkr
ir félagar, er við flugum inn
að Öskju að kvöldi dags
þess, sem hún hóf að gjósa.
Þeir, sem slíka sjón sjá,
gleynia henni aldrei. Frá
mínu starfi að árinu loknu,
er efst í huga hvað starfið
hefur allt orðið auðveldara
með tilkomu nýju flugvélar-
innar. Nú hef ég getað tekið
að mér flug, bæði sjúkraflug
og önnur, sem óhugsandi
voru áður, er ég hafði litlu
véljna aðeins. Hefur þetta
oft leyst mikinn vanda. Er
mér þá minnisstæðast sjúkra
flug til Norðfjarðar snemma
í desember, sem hefði alls
ekki verið framkvæmanlegt
á minni vélinni.
Séra Sigurður Pálsson:
Það er fyrst og fremst
koman til hinnar eilífu borg-
ar, Rómar, þar sem 3000 ára
saga blasir allsstaðar við
eins og opna í bók, Þar sést
í senn eðli heiðni og kristni,
hið mannlega eðli og hið guð
lega, og þar fær maður
fyrst hugmynd um tign list-
arinnar. Þar lærir maður á
einum degi meira í sögu en
við lestur margra bóka. Því
er þetta mér minnisstæðasti
atburður ársins.
fullur ,því þá mátt þú ekki
keyra.“ Skömmu síðar skildu
leiðir okkar. En ég hlakka til
að hitta þennan unga vin
minn eftir svona 14 ár. Þá
verður hann eflaust búinn að
fá bílinn sinn, og mun ég með
glöðu geði leggja það á mig
að verða fullur til að gefa
hinum unga bílstjóra tækifæri
að keyra gamlan, fullan karl.
Og svo er hér skari af vand
lætingarpostulum, sem kepp-
ast við að vantreysta æsku
þessa lands. Eg er á öðru
máli. Eg treysti henni.

Páll Skúlason,
ritstjóri:
Því er fljótsvarað. Það var
þegar ég komst að því, að
rakstur á rakarastofu var
kominn upp í 15 krónur. Ég
man það eins og það hefði
gerzt í gær — sem ekki er
heldur þakkandi — því það
gerðist einmitt í gær.
mennan borgam að vera að
hugsa nokfkurn skapaðan hlut.
En til þess að gera spurn-
ingunni einhver smávægileg
skil, þá skal ég segja þér, hvað
mér er einna minnisstæðast
frá árinu, sem leið og það á
ekkert skylt við alla þá stór-
viðburði, er daglega ske í okk
ar dásamlegu og viðburða-
ríku veröld, heldur aðeins
smáatvik, er kom fyrir mig
inni í bókabúð hér í henni
Reykjavík. Eg kom þangað
inn til að kaupa blöð, en rétt
á eftir mér kom lítill og fjör-
legur snáði. Er við stóðum
þarna samsíða, sneri dreng-
urinn sér »ð mér, brosti og
sagði: „Eg er að kaupa blöð
fyrir hann Roga.“ og auðvit-
að þóttu inér það töluverð
tiðindi. Svo sá ég allt_ í einu,
að. það faerðist vandræða-
svipur yfir þetta litla andlit,
og um leið og drengurinn leit
aði sem ákafast í vösum sín-
Lúðvig Hjálmtýsson,
framkvæmdastjóri:
Ég mundi segja að atóm-
sprengja Rússanna bæri hæst
í viðburðarás ársins. Þá kom
vað er þér minnisstæðast frá
árinu, sem nú er að líða?
Haraldur Á. Sigurðsson,
leikari:
„Hvað er þér minnisstæðast
frá árinu, sem er að liða, er
mjög einföld spurning, en
þrátt fyrir það kemur á þig.
vegna þess, að hún neyðir þig
til að fara að hugsa, og það
er eins og hverjum nútíma-
manni sé allt annað eðlilegra
en að hugsa.
Þegar blaðamaður Morgun-
blaðsins lagði þessa sákleys-
islegu spurningu fyrir mig, þá
fór ég að reyna að hugsa, en
bomst brátt að raun um, að
það er alls ekki eins auðvelt
og virðast má í fljótu bragði.
Það er búið að venja okkur
af að hugsa. Veðurstofan seg-
ir okkur, hvernig veðrið er,
eða réttara sagt, hvernig það
ætti að vera. Húsmæðrasíður
blaðanna segja okkur hvað
við eigum að láta í okkur
dag hvern. Vikublöðin segja
okkur, hvaða dægurlag við
eigum að halda mest upp á.
Svo er heill hópur af úrvals-
mönnum, sem svo að segja
ótilbvaddir fórna sér fyrir
land og þjóð og segja okkur
næstum endurgjaldslaust,
hvar við eigum að standa í
pólitík. Og svona mætti lengi
telja. En þetta ætti að nægja
til þess að sýna og sanna, að
það er hreinast óþarfi fyrir al-
um, tautaði hann fyrir munni
sér: „Jæja, nú er ég bara bú-
inn að týna tíkallinum.“ Áður
en ég gat komið piltinum til
hjálpar, sneri afgreiðslumað-
urnin sér aS honum og ságði:
„Nei, heyrðu, væni minn,
þetta trikk ertu nú búinn að
reyna svo oft áður.“ Og þá
brá svo við, að andlit drengs-
ins ljómaði »g hann sagði:
„Nei, sko ,hérna kemur
hann!“ Og hann dró tíkall upp
úr vasa sínum. En vegna þess,
að ég er sjálfur dálítið út und
ir mig, þá fór mig að gruna,
hvað þessi leikaraskapur
drengsins átti að þýða, svo ég
rétti honum fimmkall. Hann
þakkaði fyrir, stakk seðlinum
í vasann og sagði: „Þennan
ætla ég að geyma. Eg ætla að
safna upp í hundrað-kall.“
„Og þá ætlar þú að baupa þér
gott?“, spurði ég. „Nei“, svar-
aði pattinn, „ég ætla að halda
áfram að safna og kaupa mér
bíl, þegar ég er orðinn stór.“
Já, tímarnir breytast, það má
nú segja. Þegar ég var á
drengsins aldri, dreymdi
mann ekki einu sinni um hjól-
börur hvað þá meir. Enn á ný
sneri þessi þriggja ára vinur
minn sér að mér og nú vott-
aði fyrir kímni í bláum aug-
um hans. Hann sagði: „Þá skal
ég keyra þig, þegar þú ert
hugstæðast af því, er ég sjálf
ur hef tekið þátt í eða lifað
persónulega á árinu, sem nú
er að líða, eða hvaða við-
burður hafi að öðru leyti
orkað dýpst á hug minn. Ég
vel fyrri kostinn, og eru
mér þá efst í huga þau sér-
stæðu hughrif, er altóku
menn á afmælishátíð háskól-
ans 6. okt. sl., þ.á.m. er full-
trúar erlendra háskóla og
doktorsefni komu í salinn í
hinum marglitu og marg-
skrúðugu skikkjum sínum og
hátíðin var síðan sett. Sú
vinsemd og hlýja í garð Há-
skóla íslands, er birtist í
þeirri miklu stemningu, sem
ríkti við athöfnina svo og á
háskólahátíð daginn eftir, óg
ekki gat farið fram hjá nein-
um heilskyggnum manni,
mun aldrei fölna eða fyrnast
í huga mínum, og ætla ég,
að svo sé um fleiri en mig.
Frú Kristín L. Sigurðar-
dóttir:
Mér finnst árið hafa verið
viðburðarríkt. Af erlendum
viðburðum , er helsprengja
Rússa mér efst í huga- Allir
urðu svo óttaslegnir. Og það
sýndi innræti kommúnistanna
hér á landi, hvernig þeir tóku
á því máli. Af innlendum við-
burðum ber öskjugosið hæst,
það má geyma í minningunni.
Af öðru, sem kallað er smátt,
en er það ekki, minnisit ég
atvika, sem komu fyrir mig í
mæðrastyrksnefnd. Ég man
eftir móður, sem bom til dyr-
anna í hjólastól, til' þess að
taka á móti smágjöf tiil bam-
anna. Einnig man ég eftir
fram svo ekki verður um
deilt það regin virðingar-
leysi, sem kommúnisminn
sýnir lífi einstaklinga og
heilla þjóða. Ég tel að þetta
hafi verið mesti viðburður
ársins og er hann mér því
minnisstæðastur. Ég hygg
að svo sé um fleiri farið og
að þessi viðburður hafi opn-
að augu manna fyrir því
hvað kommúnisminn er í
raun og veru.
Ármann Snævarr,
háskólarektor:
Spurning yðar getur bæði
lotið að því, hvað mér sé
gamalli konu í sjúkralhúsi,
sem sagði mér með tárin í
augunum, að hún hefði ekki
séð peninga síðan í- maí. láf-
eyririnn fór allur í sjúkra-
kostnað og meira til. Mér
finnst, að svo ætti að búa um
hnútana, að gamalt fólk fái á-
vallt eitthvað af lífeyrinum
milli handanna, það er nógu
þungur kross að bera að vera
bæði gamall og sjúkur. Þá
man ég eftir manni, sem við
í mæðrastyrksnefnd höfðum
hjálpað árum saman. Hann
var búinn, að rétta sig við og
kom til mín fyrir jólin, rétti
mér hundrað krónur og bað
um, að aðrir yrðu látnir njóta
þess, sem þess þyrftu með.
Þótt þetta hafi ekki verið mik
ið fé, þá gat hann látið þetta
ógert. Þetta gera ekki allir.
Framh. á bls. 32.

.{