Morgunblaðið - 31.12.1961, Side 16

16
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnndagur 31. des. 1961

MEISTARAMÓT ýmissa landa
hafa farið fram að undanförnu.
Hæsí ber meistaramót Sovét-
ríkjanna. Eftir 13. umf. er nr. 1
B. Spassky 9 v. 2. Averbach 8.
3.—4. Bronstein og Poulugaj-
ewsky 7%. 5.—7. Wasjukow,
Smyslof og Taimanof 7. 8.—10.
Tal, Keres og Cosinin 6Vz. Alls
eru keppendur 21. Petrosjan,
Kortsnoj Stein, Geller og Bot-
vinnik eru ekki á meðal kepp-
enda.
Santiago
Skákmeistari Chile varð Flores
sem hlaut 10% af 13. 2. H Pilnik
10. 3. Letelier 9.
Broekwille
Kanadameistari varð Joyner 9
af 11. 2. Vaanesiú 8. 3.—4. Cay-
ford og Siklos 7.
Eftirfarandi skák er tefld í 1.
umferð á meistaramóti U.S.S.R.
í Bakú. Stórmeistarinn B.
Spassky vinnur skemmtilega
sóknarskák af nýliðanum Koz,
sem teflir ékki sem nákvæmast
gegn vafasömu afbrigði í
Spánska leiknum.
I. O. G. T.
Stúkurnay Verðandi nr. 9 og
Dröfn nr. 55.
halda sameiginlegan hátíðar-
fund n.k. þriðjudag (2. jan.) kl
8,30 í GT húsinu. Helgi Tryggva
son cand teol flytur áramótahug
leiðingu. Sálmasöngur. Upplestur
Jólasögur.
Æðstitemplar
Svart: B. Spassky
Hvítt: J. Koz
Spánski leikurinn
1. e4 e5
2. Rf3 Rc6
3. Bb5 a6
4. Ba4 Rf6
5. 0-0 Be7
6. Hel d6
7. c3 Bg4
Spassky leyfir sér dálítið
hæpna uppbyggingu gegn nýlið-
anum Koz. Síðasti leikur svarts
er fyrst og fremst rangur vegna
þess að hvítur getur mætt hon-
um á einfaldan hátt með 8.~ d3
ásamt Rbd2 fl og forðast þannig
h3 fyrr en svar.tur hefur 0-0.
Þegar Bg4 verður að hörfa til h5
þá er hann úr leik um ófyrir-
sjáanlegan tíma.
8. h3(?)
Mjög óvarlegt á meðan svartur
hefur ekki hrókfært á styttri
veginn.
8. — Bh-5
9. d3 Dd7
Spassky undirbýr að hróka á
drottningarvæng, þar sem hvítur
er þegar búinn að gefa höggstað
á sér á h3.
10. Rbd2
Annar möguleiki var 10.
Ra3-c2 og e3. Einnig var 10. Bg5
mögulegt.
10. — g5(!)
Skemmtileg peðsfórn, sem að
vísu h-efur verið reynd í svipuð-
um stöðum.
H. g4
Koz álítur g-línuna hættulegri
en h-línuna. Samt sem áður var
11. Rfl betri leið. T. d. 11. — g4.
12. hxg4, Bxg4. 13. d4.
11. — Bg6
12. Rfl h5
13. Rf3—h2 hxg4
14. hxg4 0-0-0
15. Bxc6 Dxc6
16. Bxg5
Hvítur á úr vöndu að ráða. Ef
16. f3 þá d5 og svartur á mjög
fallega stöðu.
16. — Dd7
17. Be3 Rxg4!
UM þessar mundir eru Danir
að ganga frá samningum í
Bandaríkjunum um smíði á
nýjum tundurskeytabátum fyr
ir danska flotann. Bátar þessir
verða af nýrri gerð og hafa
líkön af þeim verið reynd á
tilraunastöðvum beggja vegna
Atlantshafsins. Verða bátarnir
knúnir tveim gastúrbínuvélum
og eiga að geta siglt mun harð-
ar en þeir bátar, sem fyrir eru,
eða með um 100 km. hraða á
klukkustund.
Auk þess er í bátnum lítil
dísilvél til afnota við siglingu
á hægri ferð og eru túrbínurn
ar aðeins notaðar fyrir mikinn
hraða. Kostirnir við túrbín-
urnar eru bæði, að bátarnir
geta lagt af stað fyrirvara-
laugt, því ekki þarf að hita
túrbínurnar upp, og svo taka
þessar vélar minna rúm í skip
unum. Bátarnir eru 27,5 metr-
ar langir og kostar hver
þeirra um kr. 75 milljónir.
S VART:
ABCDEFGH
ABCDEFGH
H V f T T :
Staðan eftir 17. — Rxg4!
Eftir opnun g-línunnar fæf
svartur ný tækifæri.
18. Dxg4
. Ef 18. Rxg4, f5. 19. exf5, Bxf5.
20. f3, Bxg4! 21. fxg4, Dc6! T. d.
22. 1) Rh2, Hxh2! 23. Kxh2,
Hh8 + . 24. Kgl, Hhl + . 25. Kf2,
Bh4+ og mátar. 22. 2) Rg3, Hh3.
23. Bf2, Hdh8 jnátar Hlhl mót.
18. — 15!
19. exf5
Ef 19. Dxg6, Hdg8 og vinnur.
19. — Bxf5
20. De2 Hdg8 +
- 21. Rg3
Ef 21. Khl, þá Bxd3. 22. Dxd3,
Dc6+.
21. — Bh4
22. Df3
Svartur svarar 22. Rhfl með
Dc6!
22. — Bxd3
23. Bd2
Örlítilli truflun gat 23. Bg5
valdið, en svartur vinnur eigi að
síður með 23. — Bxfl. 24. Bxh4,
Bb5 með hótuninni Bc6 og
Hxh4.
23. — Bxg3
24. Dxd3 Dh3
gefið
I. R. Jóh.
Jólatónleikar
á Akranesi
AKRANESI, 27. des. — Annan í
jólum voru haldnir jólatónleikar
hór í kirkjunni. Hófust þeir kl. 5
og stóðu í tvo tíma. Viðfangsefnin
voru 10. aðeins eitt íslenzkt, —
Kvöldljóð eftir Bjarna Þorsteins-
son. Hin voru eftir Bach, Reger,
Motzart. Hándel. Tveir einsöngv-
arar komu fram. Jón Gunn3augs«
son og Baldur Ólafsson. Drengja«
kvartett söng jólasálma. Þrír
voru kórar>nir, Kirkjukórinn,
karlakórinn Svanir og blandaður
kór. Söngstjórar voru þeir Hauk«
ur Guðla-ugsson og Magnús Jón-s«
son. Svo léku og frúrnar Anna
Magnúsdöttir og Sigríður Auð-
uns á hljóðfæri. Loks léku fjórir
drengir á lúðra. Miilili atriða las
só'knarpresturinn. sr. Jón M.
Guðjónsson, úr ritningunni. Kirkj
an var nærri full. —. Oddur.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
sem ekki höfðu verið hvít
jól.
Já, það var undarlegt,
hvernig snjórinn eins og
heyrði jólunum tiL Nei,
sjáðu nú bara vettling-
ana, sem hann hafði kast
að frá sér fyrir utan skúr-
inn. Þeir voru næstum
horfnir í þessa hvítu,
mjúku ull.
Spörvaflokkur köm Og
réðist á grenibarrið, sem
hann hafði kvistað af
toppunum. Þeir litu til
hans glöðum, smáum
augum. Hann varð að
reyna að herða sig og
koma upp jólavöndunum.
Var ekki eins og spörvarn
ir væru farnir að furða
sig á seinlæti hans, þar
sein hann sat?
Hann lagði grenitopp-
inn við stöngina og negldi
hann fastan, en allur
spörvahópurinn forðaði
sér óttasleginn upp á
hiöðuþakið.
Já, bráðum hefði hann
nú lokið við þetta, og þá
gætu allir átt góð jól,
bæði úti og inni.
Hvað sá hann? Voru
þau á Bakka strax búin að
kveikja ljósin? Nei, þetta
var víst bara í búrinu,
þau höfðu ekki ennþá
lokið við matseldina.
Jón gamli fékk eins og
sting í brjöstið, þegar
hann leit á ljósið, þarna
fyrir handan. Það var af
því, að hann og Björn
gamli á Bakka höfðu ver
id óvinir nú um skeið.
Hann settist aftur á við
arhöggið og gleymdi að
reka fleiri nagla. Gleðin
og jólafriðurinn var ein-
hvern veginn á bak og
burt.
Jón og Björn á Bakka
höfðu lengi verið grann-
ar Smálækur skipti tún-
u’ium, og þeir gátu sem
bezt setið hvor á sínum
tröppum og kallast á.
Góðir vinir og góðir
grannar höfðu þeir líka
verið allt þar til í sumar,
að þetta missætti komst
á.
Það byrjaði þannig, að
Jón gerði Birni orð, að
hann þyrfti að girða bet-
ur akurgerðið sitt, því að
Jón mundi sleppa hestun-
um i hagann niður með
áuni. En dagurinn leið og
sá næsti, ón þess Björn
hæfist handa, og Jón
áréttaði orðsendinguna,
án árangurs.
Ojæja, það var þá á
ábyrgð Björns gamla
sjálfs, að kvöldið eftir
sleppti Jón hestunum.
Um nóttina fóru þeir inn
í akurgerðið og tróðu nið
ur og eyðilögðu mest
allan rúginn.
„Jæja, þér var skamm-
ar nær að girða, karl
minn“, hugsaði Jón með
sér og sleppti hestunum
á sömu slóðir næsta
kvöld
Morguninn eftir var
einn af hestum hans með
Ijóta rispu allt frá hóf-
skeggi og langt upp á
legg. Hann var haltur og
varð að standa brúkunar-
laus í hesthúsinu um
mánaðartíma.
„Hér er eitthvað óhreint
í pokahorninu", hugsaði
Jón með sér, Og hann hélt
áfram að ala á grun sín-
um allt haustið, þótt
vinnumaðurinn segði, að
hsnn hefði séð blóð og
hrossahár á hvössum
járnteini, sem lá ásamt
öðru rusli niður í ánni.
Grunurinn hélt samt
áfram að grafa um sig hjá
Jóni gamla.
Þannig var óvináttan
til orðin, og hún hélt
áfram að magnast nærð
af öllum þeim margvís-
legu skapraunum, sem
hvor granninn gat hinum
gert. En hvorugur þeirra
Jóns eða Björns minntist
á þetta einu orði. Báðir
vildu láta líta svo út sem
þeír létu sig þetta litlu
skipta. Ef leiðir þeirra
lágu þannig að þeir mætt
ust, vék annar hvor alltaf
úr vegi Og héU í áðra átt
eins og hann væri að
hyggja að einhverju sér-
síóku,
Hann var ekki allur þar
sem hann var séður, hann
Björn gamli. Eins og til
dæmis á sunnudaginn.
Jón stóð upp af viðar-
högginu og ók sér, eins
og hrollur væri í honum.
Var það furða, þótt hon-
um gremdist! Annar eins
þrjótur og hann Björn á
Bakka fannst tæplega á
guðs grænni jörð! Hann
greip hamarinn og rak
niður nokkra nagla með
stórum og þungum högg-
um.
Jón og kona hans höfðu
ekið til kirkjunnar sunnu
daginn fyrir jól. Þá kom
Björn gamli og ók fram
hja þeim, án þess að segja
orð. Og hann ók þannig,
að snjókófið þyrlaðist um
þau.
Að aka framúr honum
Og Blakk á leið til kirkju!
Hafði nokkur heyrt ann
að eins? Og það með því-
líkan bansettan húðar-
jáik fyrir sleðanum!
En á heimleiðinni, á
ísnum á Svartavatni,
hafði Jón sýnt hver væri
munurinn á Blakk hans
Og húðarjálkunum á
Bakka! Hann þaut eins og
örskot framhjá Birni, svo
að sleðinn tókst næstum
á loft, en allt kirkjufóik-
ið horíði glottandi á!
Já, Björn átti sannar-
lega skilið að fá fyrir
férðina.
Jón gamli settist aftur
niður á viðarhöggið. Hann
sat í djúpum þönkum. Það
var skrítið, að í dag
fannst honum einhvern
veginn erfiðara að gera
sig eins reiðan í garð
Björns, eins og hann þó
með réttu ætti að vera.
Það var víst jólunum
að kenna. Einkennileg
áhrif, sem jólin höfðu á
mann.
Reyndar hafði hann oft
sinnis heyrt það og lesið,
að á jólunum eigi að
ríkja friður og sátt milli
allra. Máski var nú eitt-
hvað til í því. En hann
var nú varla sá aumingi,
hann Jón gamli Þor-
steinsson, að hann yrði
að gjalti fyrir einum eða
neinum, þótt það kæmu
jol eða páskar! Samt
voru þetta fyrstu jólin,
serh hann var í ósátt við
Björn á Bakka. Þeir
höfðu alltaf verið virktar-
vinir, allt frá því, að þeir
gengu í skóla og til prests
ins saman. Og staðið
höfðu þeir saman að
mörgu góðu gamni. Já,
þeir voru sannarlega kná-
ir karlar, þegar þeir voru
upp á sitt bezta og fóru
saman á bjarnarveiðar!
Ætti hann ekki að sætt-
ast við Björn? Hann þráði
það. Aldrei mundi hann
eftir svona leiðinlegu
hausti. Nú voru jólin ein-
mitt að koma. Og þá bar
hann alla þessa úlfúð í
brjósti sér.
Snjórinn féll jafnt og
þétt. Nú vildu spörvarnir
ekki bíða lengur, þarna
vcru þeir aftur komnir.
Verst var þetta, sem skeði
á sunnudaginn var. Þetta
—, að hafa verið til altar-
is og haga sér samt svona
á eftir. Aka eins og óður
maður, reiður og ögrandi.
Hr.nn var Of gamall til
slíkra bernskubreka, hann
Jón Þorsteinsson. Hvaða
blessun gat hann haft af
því að fara til altaris, án
þess aðr fyrirgefa óvinum
sínum? Og nú voru kom-
m jói.
Nei, hann skyldi fara
til Björns á Bakka og það
strax í dag.
„Hans“, kallaði hann.
Hann 'ætlaði að skreppa
inn og laga sig svolítið
til. Filturinn gæti gengið
frá kornknippunum og
sett jólavöndinn út
h ;nda fuglunum.
Inni í bænum skipti
Jón um jakka og skó og
batt hreinan trefil um
bálsinn. Rakað hafði
hann sig um morguninn.
„Hvert ertu að fara?“,
spurði kona hans.
„Hm!“ Jón ræskti sig
og fann, að honum hitn-
aði í kinnum. „O, ég ætla
svO sem ekki langt að
fara, en helgin er nú að
ganga í garð“.
Hann fór út Og lagði
af stað niður eftir. En
svo sneri hann við. Hvað
átti hann að gera sér til
ermdis? Það hafði hann
exkert hugsað út í. Eitt-
hvert erindi varð hann þó
að eiga. í ráðaleysi gekk
hann yfir að fjósinu. Það
var heitt þar í svona
mildu veðri og hann lét
hurðina standa opna. En
hann gat ómögulega látið
séi detta í hug, hvernig
hann ætti að gera heim-
sókn sína að Bakka eðli-
lega og eins og til komna
af tilviljun.
Þá kallaði vinnumaður
inn til hans. Kornknipp-
in til jólanna höfðu fall-
ið niður á heyloftið, og
nú höfðu mýsnar etið upp
hvert einasta hafrakorn.
Hann sýndi Jóni kornlaus
ar hálmviskarnar.
Það var vani Jóns að
láta á haustin þreskja allt
kornið, nema knippin,
sem geymd voru í jóla-
vendi, og nú átti hann
ekkert að setja út til fugl
anna. Honum * gramdist
þetta fyrst í stað, en flaug
svo í hug, að hérna hafði
hann fengið erindi til að
fara yfir að Bakka.
„Ég ætla að vita, hvort
ég get fengið lánuð nokk-,
ur kmppi“, sagði hann og
lagði af stað. Hann hélt
rakleiðis að Bakka. Yinnu
maðurinn horfði á eftir
honum og furðaði sig ekki
lítið a, að að húsbóndinn
hélt í þessa áttina.
Björn gamli hafði séð,
hvar Jón var á leiðinni,
og tók á móti honum I
stóru stofu. Það brakaði
og- gnast í brenninu i
ráuðkynntum ofninum, en
i stofunni var rokkið og
notalegt. ____