Morgunblaðið - 15.08.1962, Síða 3

^ ' Miðvikudagur 15. ágúst 1962
MORGVNBLAÐIÐ
Blaðamaður og ljósmyndari
Mbl. brugðu sér í gær um borð
i spænska skemmtiferðaskipið
Monte Umbe, sem hér hefur
staðið við undanfarna tvo daga
og fór í gærkvöldi. Farþegarnir
komu í land og fóru í ferðir út
fyrir bæinn og einnig lögðu þeir
Ieið sína um götur Reykjavíkur
og störðu margir, þegar hópar
af svarthærðum senjórítum áttu
leið hjá.
Eitt farrými.
Við lögðum leið okkar upp í
'brú og 'hittum þar annan stýri-
mann, Carlos Landeta, sem var
á vakt. Kvað hann skip þetta
vera um 14 þús. rúmlestir að
stærð, og er það nálega þriggja
ára. Á vetrum er það í föstum
áætlunarferðum milli Spánar og
Suður-Ameriku, en á sumrin
flytur það skemmtiferðalanga og
fer þá aðallega norður á bóginn.
Er þetta önnur ferð Monte Umbe
til Norðurlanda í sumar og að
henni lokinni, verður lagt upp
í enn eina. Þá liggur leiðin til
suðurs og verður farið til Portú
gal, Kanarýeyja og Marokko.
Landeta greindi okkur frá því
að á skipinu væri aðeins 'tt
farrými, og matast allir á sama
stað, nota sömu setustofur o.s.
frv., en verð er þó dálítið mis-
munandi, eftir því hvar búið r
í skipinu. Verðið er þó ekki hátt
á okkar mælikvarða, því 20 daga
ferð kostar frá 60-80 pund.
Flestir farþeganna, sem alls
Maria
Benitez
Bari elona
maður eigi konu og böm, en ég
á hvorugt og því hef ég einung-
is haft dvalarleyfi í Frakklandi
og þarf að endurnýja það á 10
ára fresti.
— Og hvernig finnst þér að
eiga ekkert föðurland?
— Það venst eins og alit ann-
að. Þegar maður er einn og þarf
ekki að hugsa um neitt nema
sjálfan sig, hættir maður fljót-
lega að hafa áhyggjur af þeim
málum.
Búðarstúlkur kurteisar, —
lögregluþjónar hreinir.
Við skildum við gamla hvit-
liðann, þar sem hann var í þann
veginn að stíga um borð í Akra
bong, sem hélt uppi farþega-
flutningum til lands og gengum
inn í eina setustofuna. Þar hitt-
um við fyrir fimm manna fjöl-
skyldu, Juan José Voz Coscullar
og fjögur böm hans. >að sem fjöl
skyldunni fannst aðdáunarverð-
ast, var það, hve íslenzk börn
væru falleg og hrein og einnig
luku þau upp einum munni um
að framkoma verzlunarfólks
væri með eindæmum góð. Það
er^þó sannarlega annað en oft
heyrist af munni Íslendinga
sjál' a og sannarlega gott til
þess að vita, að einhver kann
Þetta var í fyrsta sinn sem blaða
maðurinn heyrði því hrósað af
mikilli mælgi. Yfir íslenzka lög-
regluþjóna náðu engin orð. Þeir
vom svo yfiirtakanlega hjálp-
samir, hreinir og myndarlegir í
fallegu búningunum sínum, að
h spánska fjölskyldan stóð á önd-
inni. Þeir. taki það til sin sem
eiga, með beztu hamingjuó&kum
með aðdáun Spánverjanna.
1
Fjölskyldan Voz Coscullar frá Bilbao.
ykkar eru hreinir.
— Lögregluþjónarnir
eru um 480, eru að sjálfsögðu
Spánverjar, en einnig er nokk-
uð af Frökkum og Portúgölum.
Um helmingur farþeganna var
í landi, er við komum um borð
og flestir þeirra, sem eftir voru,
voru í óðaönn að búa sig undir
að fara í land. Við gáfum okkur
á tal við mann einn, sem okkur
virtist ekki Spánverjalegur að
sjá, og kom það upp úr kafinú,
að hann býr í París, en er rúss-
neskur flóttamaður síðan í bylt-
ingimni og hefur ekki séð heima
land sitt síðan 1920. Hann heitir
Anatole Lebedeff og var i Hvíta
Hernum, undir forystu Vrang-
els, til ársins 1920.
— Við hörfuðum fyrir Rauða
Hernum alla leið til Sevastopol
og urðum að flýja land eftir æð-
isgengna bardaga. Engrar misk-
unnar var að vænta af hálfu
rauðliðanna, sem drápu alla, sem
þeir náðu í og var skiljanlega
mikill hugur í mönum að kom-
ast á brott. Fólkið hrúgaðist um
borð í skipin og var það flutt
til Istanbul i Tyrklandi, en samt
náðu rauðliðarnir að myrða um
70 þús. roanns, bæði hermenn
og óbreytta borgara. Engan far-
angur var unnt að flytja með
sér og til Tyrklands kom ég alls
laus. Þaðan flæktist ég til Grikk-
lands og árið 1923 komst ég svo
til Frakklands, þegar íranska
stjómin veitti allmörgum flótta-
mönnum hæli.
— Áttu ekkert af ættingjum
í Frakklandi eða Rússlandi?
— Enga sem ég veit um í Frakk
landi og það er ekki auðvelt
fyrir fyrrverandi hermann úr
Hvíta Hernum að afla sér upp-
lýsinga í Sovétríkjunum. Faðir
minn féll í fyrri heimsstyrjöld-
inni og móðir mín dó skömmu
síðar. Það sem eftir var af fjöl-
skyldunni sundraðist svo í bylt-
ingunni og ég hef ekki haft
fregnir af neinum, hvorki fyrr
né síðar, þrátt fyrir ítrekaðar
tilraunir.
— Hvað hefurðu svo aðhafzt
í Frakklandi?
.— Ég var þar í eitt ár, en fór
’þá til Mið-Afríku og vann nokk-
urn tíma í þjónustu fransks fyr-
irtækis þar, nánar tiltekið í Kam
erún, en fór svo á flæking. Ég
var lengi í Suður-Ameriku og
leitaði að demöntum í Brasilíu.
Hugðist ég verða ríkur á skömm-
um tíma, en það fór þó á annasn
veg og til Frakklands kom ég
'blásnauður árið 1930.
— Hvað gerðirðu í Frakk
landi meðan á hernámi
Þjóðverja stóð?
— Þegar ég kom frá dem
antleitinni, hóf ég kennslu
£ rússnesku og stundaði
hana á meðan á hernáminu
stóð, en eftir stríðið fór ég
dálítið að fást við leiklist,
sem ég hef alltaf haft gam-
an af. Sl. sex ár hef ég
stundað leiklistina ein-
göngu og hef fasta samn-
inga við franska sjónvarpið
sem aukaleikari.
— Ertu þá franskur ríkis
borgari’
— Nej, ég er það sem
kalla inætti landleysingi.
Það er miklum erfiðleik-
um bundið að fá ríkistborg
ararétt í Frakklandi, nema
Carlos Landeta, 2. stýri-
maður á Monte Umbe.
Um borð í Monte Umbe
Anatole Lebedeff: „Maður venst
því að eiga ekkert föðurland“.
Adios.
Blaðamaðurinn var • genginn
af stað og var kominn töluverð-
an spöl, þegar hann sá, að ljós-
myndarinn vax horfinn. Alltaf
sömu vandræðin með þessa ljós
myndara. Hann fannst loksins,
þar sem hann starði dáleiddur
á eina yndislega, litla senjórítu,
spænska fram í fingurgóma,
svarthnrða og brúneyga. Blaða-
maðurinn gat þó loks hnippt
í ljósmyndarann og sagt
honum að taka myndir. Síðan
settist blaðamaðurin við hlið
senjórítunnar og sagði ljósmynd
aranum að fara og skoða skip-
ið.
— Hvað heitið þér, náðuga
fröken?
Framihald á bls. 19.
^STAKSTEIMAR
sitt hlutverk.
að vera stór, sem
jr í „Þjóðviljinn“ og nánustu vanda-
•’i menn hans væru ekki reiðubúnir
til að kingja, ef hann kæmi frá
tRússlandi. Þeir munu þannig
jhiklaust ganga á skóhiífum aS
sumarlagi og strigaskóm á vet-
urna, ef slíkt þjónar vilja leið-
1 togaranna í austri. — Og engin
„birta“ er í þeirra augum skærari
eða fegurri en sú, sem „ljómar“
frá sprunginni ijósaperu — ef
hún er rússnesk!
„Þjóðviljanum" verður því
sjaldnast skotaskuld að taka upp
hanzkann fyrir lærifeðurna. t
gær hélt blaðið því enn uppi
vörn fyrii austantjaldslöndin,
vegna þeirrar réttmætu gagnrýni,
sem fram hefur komið undan-
farna daga, á gallaðar vörusend-
ingar þaðan og ýmiskonar van-
efndir aðrar. — „Þjóðviljinn-
lætur sér hvergi bregða og segir
m. a.:
„Mistök í framleiðslu og gallar
á einstökum vörusendingum
koma fyrir í innflutningi frá öU-
um löndum. án þess að blöð
heilla stjórnmálaflokka geri það
árum saman að áróðursefni gegn
viðskiptum islendinga við hlut-
aðeigandi lönd.
Tryggja |iau sjálfstæði?
Vöm sína kryddar svo „Þjóð-
viljinn“ með staðhæfingum á
borð við þá. að austurviðskiptin
hafi hvorki meira né minna en
tryggt efnahagslegt sjálfstæði ís-
lands. Ekki er ófróðiegt í sam-
handi við þá fullyrðingu að rifja
upp ummæli kommúnistastú-
dentanna sex um viðskipti Sovét
ríkjanna við leppríki sitt Austur-
Þýzkaland í leyniskýrslunni
frægu til Einars Olgeirssonar.
Þar sögðu þeir m. a.:
„Utanríkisverzlun A-Þjóðverja
er þeim líka óhagstæð. Til hinna
Skapitalísku landa selja þeir vör-
ur langt undir framleiðsluvcrði
til að viima markaði. Við höfura
ástæðu til að ætla, að viðskiptin
við Sovétríkin séu engu hagstæð-
ari, enda þótt ekki sé unnt að
nefna neinar töln í því sambandi,
þar sem þær eru ekki birtar“.
Og enn segja stúdentarnir:
„Ef við lítum á efnhagsstefn-
una í heild, finnst okkur ekki sér
lega erfitt að skilja þau rök,
sem að henni liggja, þ. e. sigur
Sovétríkjanna yfir þessu landi í
styrjöldinni. Okkur finnst heldur
ekki ýkja torskilið, að Sovétrík-
in tryggi sér mjög hagstæð við-
skipti við landið á þeim gmnd-
velli. En okkur finnst erfiðara að
skilja nauðsyn þess að kalla þessi
viðskipti stórmannlega hjálp
Sovétríkjitima við þýzka alþýðu-
lýðveldið“.
I Austur-Þýzkalandi heita við
skiptabrellur Sovétrikjanna „stór
mannleg hjálp“ — en á íslandi
eru þær sagðar tryggja efnahags
legt sjáifstæði tslands.
Fáfræði „Tímans“
Forkólfum Framsóknarflokks-
ins reyndist á sínum tíma of-
vaxið að koma efnahagslífi lands-
ins á réttan kjöl til frambúðar.
Það sýndi hinn ömurlegi viðskiln
aður vinstri stjórnarinnar, sem
Hermann Jónasson var í forsæti
fyrir. En ekki hefur skilningur
Framsóknarleiðtoganna á efna-
hagsmálum aukist, síðan þeir
lentu í stjórnarandstöðu. Það
sanna skrif ;,Tímans“ flesta daga.
— í gær birtist í „Tímanum“
þetta athyglisverða sambland af
fáfræði og afsökunum á fáfræði
blaðsins:
„Það er ekki nema von, að menn
séu hættir að geta fylgzt með
þessari hringavitieysu, sem köU-
uð er „viðreisn“. Eftir þessa síð-
ustu fræðslu um eðli „viðreisn-
arinnar“ verður ekki annað skil-
ið, en viðreisnin" fái því aðeins
staðizt, að sem minnst veiðist, og
sem mest verði um stöðvanir í
framleiðsluimi — fyrst góðærið
•r) er allt að drepa“.