Morgunblaðið - 19.09.1962, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 19. sept. 1962
Hafliði Úlafsson,
einbúlnn ■ Keflavík vestra

GÖNGUR og réttir eru að
hefjast, því eru framundan
stórfelldir rekstrar á búfé
eða flutningar á því með
vögnum og skipum.
Samband Dýraverndunar-
félaga íslands leyfir sér því
að vekja athygli á eftirfar-
andi atriðum reglugerðar um
meðferð búfjár við rekstur
og flutninga:
Við rekstur og flutninga
skal ávallt sýna búfé fyllstu
nærgætni, svo að því líði
eins vel og kostur er.
Þegar sauðfé er flutt á bif-
reiðum, skal ávallt hafa
gæzlumann hjá því, jafnvel
þó um skamman veg sé að
ræða. Jeppakerrur eða tengi-
vagnar eru eigi leyfileg far-
Meðferð dýra:
Rétfir og sauð-
fjárflutningar

artæki til flutnings búfjár.
Bifreiðir þær, sem ætlaðar
eru til sauðfjárflutnings, skal
útbúa með grindum, sem
skulu vera svo þéttar, að eigi
sé hætta á, að dýrin festi
fætur í þeim, og gerðar úr
traustum, sléttum við, án
skarpra brúna eða horna.
Eigi skulu slíkar grindur
vera lægri en 90 cm. Hólfa
skal pall sundur í stíur, er
rúmi eigi yfir 12 kindur. Ef
flutningsleið er lengri en 50
km á að hólfa pallinn sund-
ur í miðjv- að endilöngu, svo
að engin stía nái yfir þveran
flutningspall. Á pallinn skal
strá hæfilega miklum sandi
eða heyi, til þess að draga
úr hálku. Eigi er leyfilegt að
nota rimlafleka á bílpöllum
til þess að láta fé standa á
meðan á flutningi stendur.
Leitazt skal við að flytja fé
meðan dagsbirtu nýtur. —
Verði því eigi við komið,
skal hafa ljós á bifreiðar-
palli, svo að vel sjáist um
allan pallinn meðan á flutn-
ingi stendur.
Til þess að forðast hnjask
eða meiðsli skal búa svo um,
að unnt sé að láta búfé ganga
á flutningspall og af.
Ef flutningur tekur lengri
tíma en 12 klst., skal sjá dýr-
unum fyrir nægilegu fóðri
og vatni.
Vakin skal athygli gangna-
manna á því að tekin sé fjár-
byssa með í göngur, svo
deyða megi lemstrað fé með
skoti. Varast skyldu gangna-
menn að reiða lemstraða
kind.
Dýraverndunarfélag fslands.
!

Fæddur 12. október 1887.
Dáinn 15. september 1962.
ÞAÐ hefur jafnan þótt hámark
lofsyrða, ef hægt hefur verið að
segja um einn mann, að hann
hafi verið drengur góður. Engan
mann veit ég, sem fremur eiga
þau orð skilið í eftirmælum en
Hafliða Ólafsson í Keflavík
yestra, sunnan Látrabjargs.
Hann er sá maður sem ég
hefi fyrir hitt, er bar hlýjast
hjarta til samferðamanna sinna,
og ég tel mér það mikið lán að
hafa ungur kynnzt honum og
átt hann fyrir nafna og góðan
vin. Fáa menn hefir mér þótt
yænna um, mér algjörlega
yandalausa.
Ég mun hafa verið 11 ára þeg-
ar hann réði mig til sín sem
Jéttadreng, en þá bjó hann ein-
búi í Tungu í örlygshöfn, og
réði það mestu um vistráðningu,
að honum þótti ég lítill og
veiklulegur, og taldi mig hafa
þörf fyrir að komast í sveit, til
að fá næga mjólk að drekka. í
þá daga var erfitt að afla mjólk-
ur fyrir börnin á Patreksfirði,
jafnvel þótt aurar væru fyrir
hendi til að kaupa hana.
Hjá nafna mínum drakk ég
mjólk, sem mig lysti og dafnaði
með svo skjótum hætti, að
læknavísindum nútímans þætti
slíkt með furðuverkum.
Mörgum fannst Hafliði I
Keflavík vera barnalegur í
hugsunum og athöfnum, og þeir
sem aðeins þekktu hann lítið
héldu máski að hann væri
einnig nokkuð einfaldur. En svo
var engan veginn. Hann hafði
góðar gáfur. Hinsvegar var
hann svo barnslega hrekklaus
maður, að hann gat aldrei
grunað nokkurn mann um að
skopast með sannleikann. Hitt
var einnig, að hann hafði í ára-
raðir búið einn síns liðs á einni
afskekktustu bújörð í Barða-
strandarsýslu og nafði þá oft
ekki samband við annað fólk,
vikum eða jafnvel mánuðum
saman. Þetta býli hans var
Keflavík, nyrzta jörð við Breiða-
fjörð, sem er nokkru fyrir
sunnan Bjargtanga. Þangað fór
ég margar ferðir með honum til
smalamennsku og hefi ætíð
hugsað til þeirra samverustunda
okkar í þessari hamragirtu vík,
sem hinna dýrlegustu minninga,
er ég á frá æsku minni. Hvergi
hefi ég augum litið meiri og þó
hrikalegri fegurð, en frá hamra-
beltunum ofan við Keflavíkur-
bæinn. Úthafsöldurnar börðu
Félagsheimili
á Húsavík
Húsavík, 15. sept.
UNDANFARIÐ hefur verið unn-
ið að undirbúningi félagsheimilis
í Húsavík og í dag var þeim
áfanga náð að verkið var hafið
með því að bæjarstjórinn í Húsa-
vík stakk fyrstu rekustunguna.
En áður flutti stutt ávarp for-
maður byggingarnefndar, Sigur-
jón Jóhannesson, skólastjóri.
í haust er áformað að grafa
fyrir kjallara og steypa hann upp.
— Fréttaritari.
fjallháa fjörubakkana en gulln-
ir geislar kvöldsólarinnar spegl-
uðu sig í hinni endalausu víð-
áttu hafsins og þúsundir sjó-
fugla svifu milli fjallseggjanna
þvert fyrir minni víkurinnar.
Maður sem hefur alizt upp á
slíkum stað, hvað þá dvalizt þar
einn síns liðs, sem fulltíða mað-
ur, getur ekki orðið sá sami og
annað fólk. Hann kemst ekki
hjá því að vera öðru vísi og
meiri. En Hafliði ólafsson er sá
síðasti sem alizt hefur upp í
þessari vestfirzku eyðivík, og
hann mun einnig verða sá, sem
seinastur kvaddi hana með
trega.
Nú þegar Hafliði er allur,
munu margir koma til með að
sakna hans og ef til vill þó mest
drengirnir í Breiðuvík vestra,
sem hann dvaldist með seinustu
æviár. sín.
Nokkru áður en hann lagðist
á banabeð, kom Hafliði í heim-
sókn til mín og við ræddum
saman dagsstund um framtíð
drengjanna sem þá dvöldust
með honum í Breiðuvík. Ég
fann hve nafna mínum þótti
innilega vænt um þessa veg-
lausu pilta, og bar innilegar
vonir í brjósti um að þeir næðu
fótfestu í lífinu og yrðu gæfu-
ríkir menn.
„Þú ættir nú að skreppa vest-
ur til þeirra nafni minn, og
koma þeim á sporið með garð-
yrkju,“ sagði hann, með því að
hann taldi að mesta vandamál-
ið á Breiðuvíkurheimilinu, væri
það að finna nægilega fjöl-
breytileg verkefni fyrir dreng-
ina til að glíma við. Hafliði var
fjármaður þeirra. Hann var tal-
inn einhver fjárglöggasti bú-
andi í Rauðasandshreppi á sín-
um búskaparárum. En hannvar
á seinni árum einnig orðinn
Jón Gíslason, múrari,
kom að máli við Velvakanda
og vildi koma á framfæri upp-
lýsingum og leiðréttingu út af
samtalsþætti í útvarpinu er
nefndist „f Skagafirði" og
gerður var af þeim Stefáni
Jónssyni, fréttamanni, og Jóni
Sigbjörnssyni.
f þætti þessum var samtal
við safnvörðinn í byggðasafni
Skagfirðinga í Glaumbæ. Þar
var m.a. getið kaffikvarnar, er
sögð var íslenzk smíði, unnin
í Hjálmholti í Hraungerðis-
hreppi í Flóa. Hagleiksmaður
sá er hafði gert kvörnina Var
í þættinum nefndur Guðmund-
ur. Þetta segir Jón að muni
vera skakkt. Kvörnina mun
Ólafur Þormóðsson, bóndi í
Hjálmholti, hafa gert, en hann
var kunnur hagleiksmaður, m.
a. járnsmiður góður. Jón
kveðst hafa séð slíka kvörn
eftir Ólaf hjá séra Sæmundi í
glöggur á að þekkja menn, og
hafði á langri vegferð orðið þess
áþreifanlega var, að manneðlið
getur verið furðu tilbreytilegt.
Eitt var hann þó fullviss um, að
hvergi var betri jarðvegur til
að alast upp í, en í Víkum
Hraungerði, föður Geirs vígslu
biskups á Akureyri.
Ólafur var faðir Sigurðar,
sýslumanns Árnesinga, föður
Jóns, skrifstofustjóra Alþingis,
en Jón Gíslason þekkti nafna
sinn Sigurðsson vel, enda þeir
á líku reki. Jón Gíslason er
fæddur og uppalinn í Hraun-
gerðishverfinu og var því á
yngri árum kunnugur þar
eystra og kveðst mun vel eftir
Ólafi í Hjálmholti.
Jón tekur það fram að hann
vilji á engan hátt gera þetta
sem aðfinnslu við þáttinn, að-
eins vildi hann að fram kæmi
það er sannara reynist.
• Tölum dönsku
í leiðara Mbl. í gær er at-
hyglisverð hugleiðing, undir
yfirskriftinni „Tölum dönsku".
Þetta eru sannarlega orð í
tíma töluð. Það er til hreinnar
skammar hvað yngra fólk hér
á landi er nú illa að sér í
Norðurlandamálunum og tengsl
vestra. Þar voru öll skilyrði til,
að ala upp í mönnum líkamlegt
og andlegt atgervi. Það vissi
hann öllum mönnum fremur.
Nú hafa leiðir okkar skilið að
sinni, en við nafnar munum
enn eiga eftir að mætast á
in við frændþjóðirnar á Norð-
urlöndum eru nú hreint og
beint í hættu, vegna þessarar
vankunnáttu íslendinga í mál-
um þeirra, og þá sérstaklega
dönsku, sem er það málið,
sem við lærum í skólunum og
er jafnframt lykillinn að hin-
um málunum.
Þegar ég var í skóla var það
komið í tízku hjá skólafólki
að leggja ekkert kapp á dönsk-
una, enda kunnum við lítið í
henni. En svo allt í einu feng-
um við heimsókn í dönsku-
tímana af danskri kennslu-
konu, sem var einhverskkonar
umferðarkennari í dönsku, frk.
Elsu Hansen, og þá varð mikil
breyting á. Þetta áður leiðin-
lega mál varð allt í einu
skemmtilegt og lifandi. Frk.
Elsa var líka alveg einstakur
kennari. Hún komst strax inn
á okkur — og þekkti okkur
öll með nöfnum eftir fyrsta
tímann. Þessi kennsla hennar
varð til þess að ég fór að
krossgötum, og hann að gerast
vegsögumaður minn í áttina til
Keflavíkur, þar sem brimaldan
leikur á hörpustrengi og sólin
stráir geislum sínum yfir hið
endalausa haf.
Hafliði frá Eyrum.
leggja rækt við dönskuna. Ég
útvegaði mér danskan penna-
vin, sem ég á enn, og ég held
að ég megi segja að ég sé bara
vel fær í dönsku. Dönskukunnr
átta mín varð líka til þess að
ég fór að glugga í hin Norður-
landamálin og er nú vel slark-
fær í þeim, a.m.k. að lesa þau
og skilja og tala skandínav-
ísku.
• Hefur góða reynslu
Tillaga yfirborgarstjórans
í Kaupmannahöfn um að
danskir kennaraskólamenn
skreppi hingað árlega tdl að
tala dönsku við nemendur I
skólum er athyglisverð og
gæti orðið gagnleg til þess að
skapa meiri tengsli milli þjóð-

TIPMÍ Tj^
o u u ’
V7Ö9
anna. Annars vill nú svo vel
til, að Elsa Hansen er nú gift
hingað til landsins og býr hér
í Reykjavík. Hún heitir nú frú
Elsa Bjarklind og var víst
eitthvað við kennslu í gagn-
fræðaskóla í fyrravetur. Ég
held að það væri þessvegna
athugandi að reyna nú að fá
hana til að taka að sér tal-
kennslu í skólunum hér. Af
minni eigin reynslu er ég viss
um að það myndi bera mjög
góðan árangur.
Gagall og þakklátur
nemandi.