Morgunblaðið - 22.09.1962, Síða 20

20
M OK CV F BL AÐ1Ð
Laugardagur 22. sept. 1962
___ HOWARD SPRING: _36 _
| RAKEl ROSING
Rakel brosti framan í þjóninn,
eins og henni væri skemmt.
„Þarna sjáið þér, hvernig við,
þessir húsbændur, erum, sagði
þetta bros.
Þakka yður fyrir, Axtoby. Ef
þér vilduð gera upp við þjóninn
og sjá um, að hann fái eitthvað
sjálfur..? Ég ætla að fara út í
bílinn.
En gamla blygðunin kom enn
upp í huga hennar, og yfirgaf
hana ekki alla leiðina heim. Hún
rakst á Mike Hartigan í forstof-
unni, þegar heim kom. Hr. Hart-
igan. Oxtoy borgaði teið mitt.
Viljið þér gera svo vel að gera
það upp við hann. Og því fyrr
sem þér athugið þetta, sem ég
talaði um við yður um daginn,
því betra.
Hún beið ekki eftir neinu
svari frá Hartigan, heldur hljóp
upp í stofuna sína í vondu skapi,
sem batnaði ekki fyrr en Wil-
helmina Heath hringdi til henn-
sr
2.
Og nú var Wilhelmina kómin
til hennar. Lítið borð með morg-
unverði hafði verið sett skammt
frá arninum í stofu Rakelar, og
Rakel horfði, ljómandi af ánægju
yfir borðið á gest sinn. Hún
hafði orðið ofsaglöð þegar Mina
hringdi, einmitt þegar hún sjálf
var í svona döpru skap, og var
ekki lengi að bjóða henni heim.
Þér verðið að koma og borða
morgunverð með mér!
Skær hlátur Minu glumdi _ í
símanum. Það er auðséð, að þér
þekkið mig að óséðu, frú Banner-
mann. Þér haldið sýnilega, að
ég sé ein af þessum strákstelpum,
sem eru þotnar á fætur rneð
morgunsárinu og hlaupa út á
döggvota jörðina!
Jæja, sagði Rakel alvarlega.
Ég fer nú aldrei út fyrr en ég
er tilbúin og það verður nú ekki
fyrr en klukkan níu.
Segjum það þá! Klukkan niu í
morgunverð.
Meðan Rakel beið eftir gesti
sínum, hefði hún getað sungið,
ef hún hefði átt vanda til að
syngja. Hún var ofsalega fegin
að eiga von á gesti til að eyða
svolítið þessari óþolandi ein-
manakennd, sem hún hafði legið
undir síðan Maurice slasaðist. I
London vissi hún enga sálu, sem
hún gæti heimsótt nema Julian
Heabh. Hún vissi að vísu, að
hann gat nægt henni, hvað fé-
lagsskap snerti, en hinsvegar
fannst henni óráðlegt að ganga
of hratt að verki á því sviði. En
með Wilhelminu var allt öðru
máli að gegna, og auk þess gat
hún beinlínis stuðlað að þvi, að
hún gæti hitt Julian oftar en
ella mundi, án þess að það væri
nokkurt tiltökumál. Henni datt
þetta í hug meðan hún var að
klæða sig, og stanzaði með fæt-
uma krosslagða og annan sokk-
inn í hendinni. Langaði hana til
þess? Hún varð hálfhissa, þegar
hjartað tók að slá örar við það
eitt að hugsa til Julian. Reyndar
hafði þetta gerzt fyrr, þegar hun
stóð við gluggann og horfði a
hann koma skondrandi yfir torg-
ið, svo léttan í spori. Aldrei tok
hj'artað í henni neitt viðbragð
þegar hún sá Maurice — Það
hafði einungis áhrif á hugsamr
hennar og ráðagerðir. Hún ýtti
þessu öllu frá sér. Um að gera
að vera hagsýn. Allt er í svoddan
óvissu eins og er. Þú veizt ekki,
hvort þú ert keypt eða seld.
Gegn um gluggann sinn sa
hún til Minu, þar sem hún kom
dröslandi í þessu skítatrogi sinu,
sem hún hafði verið í heima í
Markhams. Svo kom Mina upp í
stofuna til hennar og Bright
fylgdi henni þangað með lotn-
ingu, sem Rakel var steinhissa a.
En Rakel var heldur ekki eins
vel að sér í ættfræðinni og
Bright. Mina var með köttinn
Ómar í fanginu og það fyrsta
sem hún sagði var að hrósa
honum. En sá dásamlegi köttur,
sem þér eigið, frú Bannermann!
Ég fann hann á tröppunum!
Ómar var alveg að springa af
sjálfsánægju. Hann lét Minu
hrósa sér, með sýnilegum ánægju
svip. Hann lá á handleggnum á
henni, velti sér svo um hrygg,
svo að fallegi hunangsguli litur-
inn á kviðnum á honum kom í
ljós. Svo hljóp hann á gólfið,
dinglaði skottinu með fyrirlitn-
ingu að Rakel, en nuddaði sér
upp við fótinn á Minu.
Þessi köttur virðist vera hrif-
inn af öllum nema mér, sagði
Rakel. Já, hr. Harrigan. Mike
hafði komið inn í dyrnar.
Það var þessi köttur, frú
Bannermann. Mér hefur skilizt,
að honum væri bannaður að-
gangur hér.
Ó, fyrirgefið, sagði Mina. Ég
hafði ekki hugmynd um, að ég
væri að fremja lagalbrot.
Mér þætti vænt um, ef hann
mætti vera, hérna, hr. Hartigan.
Ungfrú Heath hefur gaman af
honum.
Með mestu ánægju, sagði Mike
innilega. Ef þið bara gætið þess
að fara ekki að troða í hann mat.
Þakk yður fyrir, sagði Mina.
Ég held ég kunni að umgangast
dýr. Ég ól upp afghanahundinn,
Hollywood eru uppfullar af
metorðagirnd, og oftast gera
þær hvað sem er til þess að ná
í hlutverk eða ráðningu. Þær
lifa í heimi þar sem kyniþokkinn
er eins og hver önnur vara, sem
seld er á myndræmu og er álíka
óekta eins Og fylltar tennur eða
bleikt hár. Þær hika ekki við að
leggja á sig ýmisleg ólþægindi t.l
að bæta stöðu sína á framabraut-
inni.
Sálfræðingarnir I Hollywood
munu sammála um, að óhóflegt
kynlíf sé oftast fyrsta athvarfið
fyrir leikara eða leikkonu, sem
þjáist af kvíða. Einn segir:
„Þrír fjórðu af leikfólkinu í
Hollywood, er annaðhvort brjál-
að eða að ná sér eftir brjálsemi
eða í þann veginn að verða
brjálað .... Brjálsemisatvik eru
daglegt brauð í kvikmyndaver-
unum . . Kynlíf er tæplega frið-
andi afí .. Þarna eru Bósar og
kvenfólk með brókarsótt. sem
þjóta eins og borðtennishnöttur
úr einu ástarævintýrinu í það
næsta, án þess að gefa sjálfum
sé nokkurntíma tækifæri til að
reyna raunverulega ást .. Það
sem gerist innan veggja á sum-
um heimilum í Hollywodd, er
líkast því, sem verst gerist í
órólegu deildunum í vitfirringa-
hælum. Yfirleitt má segja, að
tilfinningalíf Hollywoodleikara
sé alveg eins vont og orð fer af
— og verra þó.
Marilyn tók sjálfa sig og leik-
starfsemina allt of alvarlega til
þess að sleppa sér út í kynóra-
leikinn, eins og hann gengur
fyrir sig í Hollywood. Hún var
fús til að leggja eitthvað á sig
til þess að geta orðið góð og
betri leikkona. Þegar hlé urðu
á atvinnunni og hún gat valið
um, hvort hún viidi heldur eyða
dal í framsagnarkennslu eða þá
kaupa sér inat eða nælonsokka,
þá kaus hún kennsluna. Sokkar
eða pylsa gera engan að leikara,
, ályktaði hún, en það gætu
sem bróðir minn gaf frú Banner-
mann, skiljið þér. Ekki viljið þér
víst halda því fram, að hann
hafi ekki kunnað mannasiði?
Það er víst bezt að spyrja hr.
Hartigan að því, sagði Rakel og
leit illyrmislegum grimmdaraug-
um á Mike, sem stóð enn í dyr-
unum og ýfði á sér dökka hárið.
Vingjarnlega brosið var horfið
af honum, Og hann nötraði af
löngun til að svara þessu.
Jæja, hr. Hartigan? sagði Rak-
el ' stríðnistón. en vildi ekki láta
undan.
Æ, það var eins og hvert annað
slys, ungfrú Heath. Þér skiljið
. . við vorum að
Við?
Ég, þá, frú Bannermann. Ég
hélt því fram, að hundurinn
væri ekki allskostar hættulaus,
svo að eftir að hr. Bannermann
varð fyrir þessu áfalli, lét ég. .
Þér ættuð að minnsta kosti að
vera eins fljótur að segja frá
afrekum yðar eins og þér voruð
að framkvæma þau, sagði Rakel.
Annars þíður maturinn eftir okk-
ur.
Mina leit af Rakel, sem stóð
teinrétt og ógnandi, falleg og
vægðarlaus við borðið og á mann
inn, sem stóð skjálfandi í dyr-
unum og kom ekki út því, sem
hann langaði til að segja. Hún
kennslutímar gert. Vopnin, sem
hún notaði til að halda lífinu,
voru þögn, einangrun og kænska.
Einangrunin var vitanlega ekki
í bókstaflegum skilningi en samt
muna nú sumir eftir henni frá
þessum árum, Og fyrst og fremst
því að hún hafi verið feimin,
hlédræg og dreymandi. Jafnvel
Natasha Lytess, sem Marilyn bjó
með annað veifið í nokkur ár,
gat ekki komizt gegn um þennan
þagnarmúr, sem umlukti hana.
Ungfrú Lytess talar um ein-
hverja „hulu“, sem hafi stund-
um komið á augun í henni, ef
henni fannst einhver ætla að
ónáða hana, og í samtali tók hún
stundum að veifa handleggnum,
eins og ósjálfrátt, fyrir andlitið,
til hægri og vinstri á víxl, eins
og höggormshöfði. Þetta var eins
konar sjálfsvarnarhreyfing. Hún
segir, að Marilyn hafi þagað yfir
öllu sem snerti hana persónulega.
„Ég þorði ekki að spyrja hana
einföldustu spurninga um einka-
líf hennar", skrifar ungfrú Lyt-
ess. „Jafnvel meinlaus spurning,
svo sem það, hvert hún ætlaði
í kvöld, var tekin sem ófyrir-
gefanleg hnýsni“. Þörf hennar
á fullu sjálfsforræði var svo
sterk, að hún gat jafnvel neitað
sér að nota kynþokka sinn sér
til framdráttar.
Marilyn var sífellt á verði
gegn því að „láta hafa gott af
sér“, en samt lét hún blekkjast
af algengustu og gatslitnustu að-
ferðinni til að tæla stúlkur, sem
sé þeirri, að bjóða þeim tilrauna-
myndatöku. Eitt kvöldið var
hringt í hana og maðurinn, sem
það gerði, kynnti sig sem ráðn-
ingastjóra frá Samuel Goldwyn
Pictures. Hann sagðist vera að
undirbúa söngleik og þyrfti að
fá stúlku eins og hana, og nú
vildi hann taka tilraunamynd af
henni. Hún vísaði honum ekki á
umboðsmanninn sinn, og var
ekkert að hugsa um, hvers
er að kvelja hann, hugsaði hún,
— viljandi og vísvitandi. Hvers
vegna skyldi hún vera að því?
Við Mike sagði hún. Þetta er
allt í lagi, hr. Hartigan. Ég skil
þetta alveg, að ég held. Þér hafið
komizt í geðshræringu. En ég
vildi nú samt, að þér hefðuð
beðið, þangað til þér voruð bú-
inn að jafna yður. Þetta var
yndislegur hundur.
Bros, sem snerti Mike að hjart
arrótum, tók sárasta broddinn af
þessari áminningu. Ég ekil þetta
núna, sagði hann, og mér þykir
það afskaplega leitt.
Gott og vel. Kettinum yðar
skal vera óhætt hjá mér.
Þér slepptuð honum of vægi-
lega, sagði Rakel, þegar dyrnar
vegna hann hringdi að kvöldi
dags, heldur spurði „Hvenær?"
„Núna strax!“, svaraði sá, sem
hringdi, „við höfum svo naum-
an tíma. Ég sæki þig eftir stund-
arfjórðung og svo þjótum við í
kvikmyndaverið".
Svo kom hann og sótti hana
í Cadillac-bíl. Enda þótt klukkan
væri orðin yfir átta, datt henni
ekki í hug, að nein brögð væru
í tafli. Svo var ekið til Goldwyn-
kvikmyndaversins. Þar var engin
sála á ferli. Hann fór með hana
inn um bakdyrnar, Og þau fóru
inn í skrifstofuhúsið. Hann sett-
ist þar við skrifborð og fékk
henni handrit, og benti á langa
þulu, og sagði henni að lesa.
Fingurnir á henni skulfu. Þetta
var í fyrsta sinn, sem hún hafði
snert á kvikmyndahandriti. Svo
fór hún að lesa.
„Vilduð þér kippa pilsinu svo-
lítið upp?“ sagði hann.
Hún gerði svo, án þess að
hugsa um það nánar og hélt
áfram aS lesa.
„Hærra!“, sagði hann.
Hún hélt áfram að lesa.
„Svolítið hærra“, sagði hann
og nú var hann kominn alveg að
henni og lagði hendurnar á axl-
irnar á henni. Nú loksins fór
Marilyn að átta sig. Þetta var
alls ekki hans skrifstofa. Hann
vann alls ekki hjá Goldwyn.
Þetta átti engin tilraun að verða.
Hún spratt á fætur. Hún sló
hann í andlitið og sparkaði í
fæturna á honum. SvO hljóp hún
út úr húsinu.
Annar maður, sem hún hafði
farið með niður á baðströndina,
var sífellt að pota í hana fingr-
unum, til þess að finna beinin í
henni. Hann sagði, að hún hefði
alveg ágæt bein. Sér þætti mikið
koma til stúlkna, sem hefðu góð
bein. Þá stóð hún upp og sagði:
„Jæja, ef þér eruð svona hrifinn
af beinunum í mér, skal ég senda
yður röntgenmynd af mér“.
höfðu lokazt.
Mér lízt svo vel á manninn.
Hver er hann?
Ritarinn mannsins míns.
Og ég efast heldur ekki um,
að honum þyki mjög vænt um.
manninn yðar, og þá get ég skil-
ið þetta til fulls. Ég vona bara,
að Akbar hafi fengið fljótan og
góðan dauðdaga.
Hann var skotinn.
Nú, jæja. Það var eins og
Mina yrði enn fölari undir rauða
hárinu, en svo var eins og hún
reyndi að hrista þetta allt ai
sér. En henni gekk ekki eins
vel að losna við áhrifin af svipn-
um á Rakel sem var svo eitrað-
ur á þessu fríða andliti, né held-
ur hreiminn í rödd hennar þegar
En eitt merkasta tilboðið, sem
henni barst, var frá manni, sem
sagðist þekkja 78 ára gamlan
auðkýfing, sem ætti heilmikið
myndasafn af Marilyn Monroe.
Hann ætti tvær milljónir dala
og hefði of háan blóðþrýsting og
væri vesæll til heilsunnar. Hann
gæti ekki átt eftir nema svo sem
hálft til eitt ár. Hann vildi gift-
ast ungfrú Monroe, sagði þessi
umboðsmaður, og stakk nú upp
á, að hún gengi að eiga gamla
manninn. Svo myndi hún erfa
tvær milljónir, og þeim skyldu
þau skipta til helminga.
VIII.
Samningur við Columb.a.
Eftir að Marilyn missti at-
vinnuna hjá 20th Century Fox,
25. ágúst 1947, náði hún ekki
samningi við neitt kvikmynda-
félag næsta hálfa árið. Nú hafði
hún misst öll sambönd sín sem
fyrirsæta á þessum tíma, sem
hún var við kvikmyndirnar, og
atvinna í þeirri grein var ekki á
hverju strái. Hún lífði því á
atvinnuleysistryggingu og þegar
hún hrökk ekki til, fékk hún
lánaða peninga gegn kvittun. En
aldrei hætti hún að taka leik-
listartíma. Hún gekk í leikara-
skóla, sem aðhylltist mjög kenn-
ingar Stanislavskys. Þessi skóli
hafði verið stofnaður árið 1939
af nokkrum leikurum, sem höfðu
orðið út undan í kvikmyndum,
en lögðu nú stund á leikhús-
leiklist. Þessi hópur kom upp
ágætum leikflokki, þegar fram
liðu stundir.
Þeir, sem lagt hafa sig eftiir
að kynnast Marilyn Monroe —■
og þeim hefur hún sjálf ekki
verið hjálpleg — gera oft lítið úr
gáfum hennar, sem stundum er
verið að auglýsa, Og kalla þær
uppgerð og það tiltölulega ný-
lega uppgerð. Þeir hristu höfuð-
ið yfir áhuga hennar á Dosto-
jevski og námi hennar í leikara-
skólanum. En Marilyn hefur
aldrei verið yfirborðsmanneskja,
Grunntónn hennar hefur jafnan
verið alvarlegur. En af þvi að
hún hefur aldrei notið æðri
menntunar, verður hún oft barna
leg í viðræðum, jafnvel bjána-
leg. Hún ber orð skakt fram og
misnotar þau. Hún gerir leiðin-
legar vitleysur, ef hún vitnar I
bókmenntir. En menntunarlþorsti
hennar og ást á allri listrænni
fegurð er engin uppgerð.
Síðustu mánuðina, sem hún