Morgunblaðið - 08.01.1963, Síða 15

Þriðjudagur 8. janúar 1963
MORGUNBLAÐIÐ
!5
Gunnar Gunnarsson
frá Vegamótum, Stokkseyri
ÞÓTT nokkrar vikur séu nú liðn-
ar síðan Gunnar frá Vegamótum
lézt, vil ég ekki láta undir höfuð
leggjazt að skrifa um hann nokk-
ur orð.
Hann var fæddur að Byggðar-
horni, Flóa 22. júní, 1877.
Það er jafnan svo, að þegar
menn eru allir, þá er eitthvað um
þá sagt í ræðu eða riti, og þá
einkum og sér í lagi getið um
það, sem gott var í fari manns-
ins, en minna skeytt um það, að
halda því á lofti, þótt hinn liðni
hafi átt einhverjar teljandi eign-
ir.
Gunnar á Vegamótum var einn
þeirra manna, sem langaði ekki
til að verða auðugur af pening-
um.
Þegar ég kom um tvítugsaldur
til Reykjavíkur í atvinnuleit, þá
bar svo við að Gunnar Gunnars-
son frá Vegamótum varð tjald-
félagi minn í vegavinnu, undir
yfirstjórn Tómasar Petersens,
verkstjóra.
Hann er eini samstarfsmaður
minn frá þeim tíma sem mikill
kunningsskapur varð með, og
BÍðar vinátta.
Hann var maður prúður, greind
ur ágætlega og einn mesti mann-
kosta maður, sem ég minnist nú.
Hann hafði alltaf sérstakt lag
á því að færa öll mál til betri
vegar og finna þeim málsbætur,
sem hallað var á, og gerði það
jafnan svo vel að sá sem gaman
hafði af því að hallmæla öðrum,
skildizt það, að líka var hægt að
tala illa um hann.
Við Gunnar höfðum oft svo
gott næði til að spjalla saman
í vegavinnunni, þau vor og sum-
ur, sem við vorum saman.
Mér er það ógleymanlegt hvað
Gunnar var mér velviljaður og
hjálpsamur, þegar mig vanhag-
aði um eitthvað, enda fór það
svo að ég hafði hann fyrir trún-
aðarmaiin minn, lengi vel.
Ég tók aftur á móti fljótt eftir
því, að ef menn voru ekki að
hans skapi, vildi hann sem
minnst mök við þá eiga, en sýndi
öllum fulla háttvísi samt, og
kæmi það fyrir, að menn veitt-
ust að honum með ljótu orðbragði
forðaðist hann að segja nema sem
minnst.
Hann var óvenju orðvar maður.
Ég held að Gunnar Gunnars-
son frá Vegamótum hafi verið
gæfumaður í sínu lífi.
Ungur eignaðist hann sína
ágætu konu Ingibjörgu Sigurðar-
dóttur frá Grímsfjósum, sem lifir
mann sinn. Með henni eignaðist
hann átta velgefin og góð börn,
enda var allt heimilislífið og
samkomulag á heimilinu svo
óvenjulega notalegt og hlýtt.
Konan og börnin eru alltaf
stærst gæfa hvers og eins, ef
heppnin er með.
Fyrir rúmum tíu árum bar
fundum okkar Gunnars frá Vega
mótum síðast saman. Hann var
þá að heimsækja konuna sína,
sem þá var orðin vel hress, brosti
og gerði að gamni síniu, eins og
ekkert væri um að vera. Hún
átti þá bráðlega að fara heim til
sín aftur, hress og glöð.
Ég man hvað Gunnar var þá
glaður og lék við hvern sinn fing
ur, eins og það er orðað.
Ég var þá í bíl og ók með hann
í borgina. Þá vorum við að rifja
upp hvor fyrir öðrum það, sem
á daga okkar hafði drifið, á liðn
um árum.
Sókrates segir: „Sé breytni þín
siðmæt, muntú verða í sannleika
hamingjusamur“.
Það leyndi sér ekki á Vega-
mótaheimilinu að þar lifðu hjón-
in hvort fyrir annað og reyndu
að gera allt sem þau gátu til þess
að auka yl og hlýju innan veggja.
Börnin voru líka svo vel upp
alin og prúð að til fyrirmyndar
mátti teljast, og er þá mikið sagt.
í innsta eðli sínu var Gunnar
á Vegamótum mikill alvöru mað-
ur, og braut heilann um hin ólík-
ustu vandamál mannlegs lifs,
þrátt fyrir það, að í daglegri um
gengni var hann jafnan með
kímni og saklaust grín á vörum.
Hann hafði mannbætandi áhrif
á mig og aðra sína samferðamenn,
en það eru þeir kos'tir í fari hvers
manns, sem maður getur verið
þakklátur fyrir að hafa notið, en
getur sjaldan endurgoldið þeim
sem gaf.
Ég er þeirrar skoðunar að gleð-
in og mannkostirnir sé það bezta,
sem veröldin á til.
Albert Schweitzer segir: „Það,
sem heimurinn þarfnast umfram
allt er menning og friður“.
Ég lít svo á að Gunnar Gunn-
arsson frá Vegamótum, hafi í
orðsins beztu merkinu aukið á
sanna menningu okkar, og frið-
samari maður en hann var, eru
ekki á hverju strái.
Ekki efast ég um það, að ef
okkar kæra þjóð ætti nógu marga
syni sína jafn vel gerða og gefna
og Gunnar frá Vegamótum, væri
lífið í dag miklu fegurra og betra
en það er.
Nú þakka ég þér allt gott, sem
ég á þér upp að unna.
Að síðustu óska ég þér allrar
blessunar fyrir handan „hafið“
og þinni góðu konu, börnum,
barnabörnum og vinum sendi ég
samúðarkveðjur, og óska þeim
allrar gæfu og farsældar.
Guð blessi ykkur öll.
Böðvar Pétursson.
Miístöívarkatlaf
uppgerðir
Höfum til sölu ýmsar stærðir
af miðstöðvarkötlum með
fýringum. Óskum einnig eftir
miðstöðvarkötlum, 2—4 ferm.
Uppl. í síma 18&83 eftir kl.
19.
Dnnsskóli Heiðors Áslvnldssonnr Reykjnvík
Að þessu sinni getum við bætt við nokkrum nem-
endum. Innritun í síma 1-01-18 frá kl. 2—7 dagl.
Hafnarfjörður
Hafnarfjorður
Námskeið fyrir fullorðna (einstaklinga og hjón) hefst
um miðjan mánuðinn. Innritun í'síma 1-01-18 frá
kl. 2—7 daglega.
JóladansSeikir
Síðustu jóladansleikirnir eru í dág fyrir
börn, í kvöld kl. 9 fyrir fyrir fullorðna
og annað kvöld kl. 9 fyrir unglinga. —
Upplýsingar í síma 1-01-18.
Guðrún Pálsdóttir — Heiðar Ástvaldsson.
4 LESBÓK BARNANNA
Grámann í Garðshorni
21. „Stalstu rekkjuvoðunum
úr rúminu í nótt undan okk-
ur drottningu minni?“, spurði
kóngur. „Já, herra,** segir
Grámann, „það gjörði ég, því
ég mátti til að leysa líf
snitt." I>á segir kóngur: „Ég
skal gefa þér upp allar þín-
ar sakir við mig, ef þú stelur
nú í nótt okkur báðum, mér
og drottningu minni úr rúm
um okkar. En ef þér mis-
tekst það, skaltu vægðar-
laust verða hengdur.** „I»að
getur enginn maður,** segir
Grámann. „Sjá þú fyrir því,‘*
segir kóngur. Skilja þeir nú
og fer Grámann lieim
22. UM kvöldið, þegar myrkt
var orðið, tekur Grámann
feikilega kollháan hatt og
barðamikinn sem karlinn
átti, stingur á kollinn á hon-
um gat við gat og raðar þai
í nautstólgar — kertunum og
svo um hörðin öll allt um
kring. Síðan festir hann ótal
kerti utan um sig, um allan
kroppinn hátt og lágt. í
þessum búningi með hattinn
á höfði og uxabelginn í
hendinni labbar hann nú
heim í kóngsgarðinn og inn
í kirkju, þar leggur hann af
sér belginn í kórnum. Síðan
kveikir hann á öllum kertun
um og gengur svo til klukkn-
anna og hringir.
23. VAKNA þau við klukkna
hljóðið, kóngur og drottning
og líta út um gluggann
t*au sjá þá Ijómandi
mannsmynd standa við kirkju
dyrnar og geislaði út af
henni á aUa vegu. Kóngur
•g drottning urðu hissa við
■jón þessa og þóttust vita,
*ð hér værl kominn engill
at himnum tíl að boða ein-
hver stórtíðindi á jörðu. Kom
þeim ásamt að fagna slíkum
gesti vel.
i
24. KLÆÐAST þau nú skjótt
í kónlegan skrúða og ganga
út til engilsins. Ávarpa þau
hann knékrjúpandi og biðja
sér miskunnar og fyrirgefn-
ingar á syndum sínum. En
hann sagðist ekki veita þeim
bæn þeirra annars staðar en
fyrir altarinu í kirkjunni.
Fylgja þau nú englinum
þangað, segist hann skuli
fyrirgefa þeim allar þeirra
syndir, en þó með vissu skil
yrði. Þau spyrja, hvert það
skilyrði sé. Hann segir það
sé, að þau fari bæði ofan f
belginn, sem liggi þarna hjá
þeim á kórgólfinu.
árg. ¥ Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson ■fr 8. jan. 1963