Alþýðublaðið - 24.12.1929, Síða 11

ALÞÝÐUBLÁBI*
II'
og sagði honum að nú 'þyrftu
þeir aö sleikja innan laggimar á
áttungnum, og stóð ekki á hon-
um, enda urðu þau hausavíxl
þegar að miðnætti leið, að útf-
ungurinn, sem í upphafi var
barmafullur, var orðinn galtóm-
öt, en séra Porsteinn var orðinn
svo útúr drukkinn, að Gunnai
varð að bera hann til kirkju.
ÞáÖ var mannmargt á staðn-
um petta kvöid, pví mikil var
hélgi að morgni, og var því þess
végna veitt lítil eftirtekt að mað-
ur eftir miðnættið læddist undan
kirkjuvegg með pinkil í hendi.
Herra Gottskálk hafði gengið
illa að festa svefninn. Hann hafði
stagast og prástagast á orðunum
„Ekki bugast", pví að hann þótt-
ist vita að nú myndi reka að úr-
slitum þessa nótt. Hann vissi
hver myndi koma. Um síðir festj
hann pó léttan blund.
Biskupinn hrökk upp, hann
hafði heyrt snarpan smell. Á
gólfinu stóð Guðmundur biskup
i fullum skrúða. Gottskálk leit á
bann kviðafullur, og beið þess
hvað hann myndi nú segja.
„Bróðir minn!“ sagði veran,
„nú líður að burðartíð drottins
vors, og minst þú nú þess er
fjárhirðar sungu forðum, er eng-
illinn birtist þeim: „Dýrð sé guði
á hæðum og friður með þeim
mönnum, sem hafa góðan ásetn-
ing,“ og fylg nú ráðum mfn-
rnn.“
Biskup barðist við sjálfan sig
stundarkorn. Friður, það var frið,
setn hann þurfti, frið við guð og
menn. Hann þurfti hans, hvaö
sem hann kostaði. „Bróðir minn!“
sagði Gottskálk, „ég skal gera að
orðum þmum,1' og með það hné
hann sofandi aftur á hægindið.
Peim, er sóttu heim á staðinn
á Þorláksmessu, þóttu það heldur
ill tíðindi, að bisköp skyldi ekki
sjálfur syngja hámessu þann dag,
því flestir voru komnir að hlýða
biskupsmessu. Menn sættu sig þó
við þau skilaboð, er þeirri frétt
fylgdi, að biskup myndi sjálfur
syngja jólamessima á miðnætti.
Biskup var óvenjulega hægur
þann dag, að mönnum þótti, og
bar ekki hvað minst á því undir
miðnættið, er hann skrýddist í
Jtafnadarmadiir í ijfirstétt.
Frh. frá 2. siðu.
þetta alt saman," svaraði hann
hálfreiður. „Engum finst neitt at-
hugavert við þetta. Pa’ð er ein-
mitt hið hræðilega í þessu."
„Og þar að auki,“ sagði hún
folítt, „var móðir þín komin af
einum elzta og helzta ættstofni
Englands."
„Heimurinn er brjálaður. Hann
er á leiðinni norður og niður og
fer eins hratt og ágirndin getur
rekið hann áfram.“
skrúðhúsi, og höfðu ýmsir klerk-
ar orð á þvi.
Rétt á miðnætti gekk prósessía
biskups úr skrúðhúsi ög vestur
með kirkjunni að stöpuldyrum,
Voru margir ágætir klerkar í
henni, og gengu þeir samsíða
nokkru á undan biskupi séra Pét-
ur Pálsson officialis og séra Jón
Arason í Odda. Þótti þeim það
flestum hörmuleg sjón, er þeir
sáu Arngrím Ljótsson standa ber-
fættan á bjarnfeldi fyrir kirkju-
dyrum, jafn-gervilegur maður og
hann var.
Er prósessían var gengin inn
í stöpul, og biskup, er gekk síð-
astur, var kominn á móts við
Arngrim, nam hann staðar.
„Sonur minn!“ sagði bisliup
brosandi, „því stendur þú hér
sem aðrir útistöðumenn, gakk til
kirkju og hlýð helgri messu.“
„Ég hélt mig vera í forboöi yð-
ar,“ sagði Arngrímur.
„Þú hefir misskilið orð vor,“
svaraði biskup og tók úr barmi
sér bókfell og fékk honum. Það
var vitnisburðurinn um skyld-
leika þeirra Helgu.
Séra Pétur brá bírettinu fyrir
munninn, er hann sá biskup
brosa, og hvíslaði að séra Jóni
Arasyni: „Skyldi gamli maðurinn
vera drukkinn, hann brosir."
, „Þú ert mikill vin hins góöa
Guðmundar,“ sagði biskup við
Arngrím.
„Já,“ anzaði Arngrímur, og
það myndi yðar náð líka vera,
ef þér hefðuð hugað að atferli
séra Þorsteins sakrista og venzl-
um mínum við Gunnar kikusvein,
i stað þess að einblína á skyld-
leika minn og Helgu, sém enginn
var.“
Biskup stóð stundarkom sem
steini lostinn, svo fór hörkusvip-
ur um andlit hans, en að því
búnu rak hann upp skellihlátúr.
„Vegir guðs era órannsakan-
legir, sonur sæll!“ sagði biskup
og gekk í kirkju.
En séra Jón Arason hvíslaði að
séTa Pétri: „Nei, hann er ekki
drukkinn, hann er feigur."
Er frá messu kom um nóttina
settist biskup Gottskálk við að
semja erfðaskrá sína. Gaf hann
þar allar þær jarðir, er hann
hafði eignast meðan hann var
biskup, en þær vora 108 talsins,
til eilífrar sálumessu fyrir sér og
öllum kristnum lýð. Þótti það
í þá daga mjög merkilegt, og ö-
líkt biskupi. En nú hefir verið
sögð sagan af tildrögum þess, og
bréfið er til enn í dag.
Lét biskup lesa erfðaskrána
fyrir ölluœ prestum á presta-
stefnu á Víðivöllum sumarið 1520
og samþyktust þeir hana.
Veturinn eftir andaðist biskup,
og er sálin var skilin við lík-
amann, breiddist milt friðarbros
yfir ásjónu Gottská’ks grimma.
HREPPAKERLING.
Úti’ í honii hrum ag lotin
hendur að sér leggfa má,
daudans lömud, heillum horfin,
heilsulaus og vinafá.
Nœstum sjónlaus opin augun
út í loftm stara og gá.
Fáíœkt, örbirgd, vodans vofa
veit ei sá, er brast ei neítt.
Ördugf fyrir sulti ad sofa,
sinniúqus og gigtarpreytt.
Ekki er gott pann guð að lofa,
sem gefur rhanni petta eitt.
Lífi pessu lengi hún hjarði
lengst á hreppnum ár og síð.
Dauðinn loks að dyrum barði
i dimmunni um jólatíð.
Hœgt og seigan, seinna. en oarði,
sótti ftann hana í norðanhrlð.
Þeir, sem ráða landi og lögum,
lifa til að koelja og pjá.
Eyða fé og œfidögum
annara til að fitna á.
Drottinn, sem átt gnœgð af gjöfum,
gefðu að við missum þá.
Ólöf Jónsdóttir frá SmiðjuhólL
þorlAkstíðir. I
Jólin eru annáð kveld.
Ein ég sit að uefa.
Ung var ég í fjötra feld,
fátœktinni ofurseld.
Böl er að eiga ekkert til að gefa.
Börnin á ég átta smá.
Ein ég sit að vefa.
Jafnt og heitt pau jólin prá:
jólasveinninn kemur pá.
Böl er að eiga ekkert. peim að gefa.
Að hcnui beri böggla heim
börnin mín ei efa.
Böggla l höndum báðum tveim,
bylmingsstóra handa peim.
Böl er að eiga ekkert peim að gefa.
Hvað pau fái helzt og bezt
hjala pau um og prefa.
Eiti uill brúðu, annað hest.
Ásta litla perlufest.
Böl er að eiga ekkert peim að gefa.
Veslings mamma ekkert á
óskir peirra að sefa.
Aumingjarnir ekkert (á
'af pví, sem pau heitast prá.
Fátœk móðir ekkert á að gefa.
Sumir hafa œrinn auð,
aðrir töman hnefa.
Jólaljós og hmfabrauð
leyfir varla peirra nauð.
Fátœk móðlr ekkert á að gefa.
Jólin eru annað kveld.
Ein ég sit að vefa.
Wng var ég í fjötra. fe!d,
fátœktinni ofurseld.
Böl er að eiga ekkert tU að gefa.
Vöggur.